1. ΑΝ η Ducati GP19 είναι τόσο καλή μοτοσυκλέτα όσο δείχνει, τότε ο Πετρούτσι θα πάρει νίκες, ο Μίλλερ θα πάρει βάθρα και ο Ντοβιτσιόζο θα κατακτήσει τον τίτλο.
2. ΑΝ ο Μαρκ Μαρκέθ έχει το βάθος ταλέντου που θα τον ανεβάσει σε μια απο τις κορυφαίες θέσεις της Ιστορίας, θα καταφέρει να ξεπεράσει τον τραυματισμό, και να βρεί τον τρόπο να φτάσει στον 6ο τίτλο του στο MotoGP, απέναντι στην ισχυρή Ducati, μόνος, χωρίς ουσιαστική βοήθεια από τον ομόσταυλο της Repsol (όπως άλλωστε γινόταν το 2017 και 2018).
3. ΑΝ ο Βαλεντίνο Ρόσσι εκτός απο το αναμφισβήτητο κέφι και διάθεση για αγώνες, διατηρεί και την ταχύτητα ενός σύγχρονου εργοστασιακού παγκόσμιου πρωταθλητή (κάτι που θεωρητικά είναι ασύμβατο με την ληξιαρχική του ηλικία), αυτό θα φανεί με το να τερματίζει ΜΠΡΟΣΤΑ από τον Βινιάλες, έχοντας και οι δύο βελτιωμένες Μ1 (και όχι τα «προβληματικά» και «μπερδεμένα» μηχανάκια του 2018, τα οποία ήθελαν έμπειρο χέρι για να μαζέψουν βαθμούς).
4. ΑΝ οι Yamaha M1 εκτός από το καλό τους πλαίσιο (το οποίο έχει σχεδιαστεί και εξελιχθεί παράλληλα με το «κλασσικό», υπερδεκαπενταετούς ηλικίας, μοτέρ) έχουν περιθώρια απόδοσης που θα τους δώσει νίκες το 2019 απέναντι σε Ducati, Honda και Suzuki, τότε κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά με την α) ομάδα, β) μηχανικούς, γ) εργοστάσιο, δ) διοίκηση και ε) αναβατες, τα δύο προηγούμενα χρόνια!
5. ΑΝ η ΚΤΜ παρά τις προσπάθειες εξέλιξης, το μέγεθος των ομάδων της και τα κεφάλαια που έχει επενδύσει στο MotoGP παραμείνει και το 2017 στην μάχη των ουραγών σε αποτελέσματα και σε κατάταξη κατασκευαστών, τότε το εργοστάσιο θα πρέπει να αναθεωρήσει τις βασικές του θέσεις και αρχες γύρω απο πλαίσια και αναρτήσεις, ζυγίζοντας αν το κόστος συνέχισης της εμπλοκής άνευ αποτελεσμάτων, είναι μεγαλύτερο ή μικρότερο απο την επίδραση (της αναθεώρησης πλαισίων) στις πωλήσεις.
6. ΑΝ η «μικρή» (σε εργοστασιακή εμπλοκή) Suzuki με τον Αλεξ Ρινς και το κομψό και κόμπακτ τετρακύλινδρο εν σειρά μοτέρ καταφέρει να βρίσκεται συχνά μπροστά απο τα εργοστασιακά Yamaha, πόσω μάλλον αν καταφέρει να περάσει Honda και Ducati, τότε θα βρισκόμαστε μπροστά στην πιο «υποτιμημένη» ομάδα, που θα αποδείξει ότι ήταν «υπερτιμημένες» οι άλλες!
7. ΑN τα λάστιχα «νέας γενιάς» που θα φέρει το 2019 η Michelin δεν καταφέρουν να σταματήσουν την γκρίνια και τα συνεχή (γι’ αυτό και κάπως κουραστικά) παράπονα των οδηγών για «σπινάρισμα» και φθορά, τότε θα αποδειχθεί ότι η τεχνολογία των ελαστικών φτάνει στα όριά της, μη μπορώντας να ακολουθήσει την αύξηση των ιπποδυνάμεων.
8. AN o Γιοχάν Ζαρκό και ο Αντρέα Ιαννόνε καταφέρουν να πλασσάρουν την ΚΤΜ και την Αprilia αντίστοιχα, στην πρώτη δεκάδα (και κατά περίπτωση μπροστά και από –κάποια- εργοστασιακά άλλων κατασκευαστών), θα έχουν αποδείξει α) ότι είναι ΠΟΛΥ καλοί αναβάτες, και β) ότι ο παράγοντας «οδηγός» συνεχίζει να «μετράει» στο ΜοtoGP. Αν όχι, απλά…take the money and run!
9. AN οι τέσσερις rookies του 2019 (Μπανιάϊα, Μιρ, Ολιβέϊρα, Κουαρταραρό) συνεχίσουν και στους αγώνες όπως πήγαν στις δοκιμές, αλλά ΚΥΡΙΩΣ αν διατηρήσουν την ευφυία, την ευγένεια, την «ταπεινότητα» και την ωριμότητα σκέψης και λόγου (παρά την νεαρή τους ηλικία) που έχουν δείξει μέχρι σήμερα, τότε θα παραμείνουν στο ΜοtoGP τα επόμενα χρόνια, παίρνοντας σταδιακά τις θέσεις εργοστασιακών αναβατών-μεγαθηρίων σαν τους Ρόσσι, Λορένθο, Κράτσλοου, Ιαννόνε, Ντοβιτσιόζο, ΟΤΑΝ αυτοί αποφασίσουν να αποχωρήσουν.
10. ΑΝ οι “νέοι” αναβάτες των μεγάλων εργοστασιακών ομάδων (Honda-Λορένθο, Ducati-Πετρούτσι, Suzuki-Μιρ, Aprilia-Ιαννόνε, ΚΤΜ-Ζαρκό) καταφέρουν να περάσουν (συνεχώς, συχνά, ή έστω κάποιες φορές) τους καθιερωμένους superstars με γνώση και εμπειρία στις συγκεκριμένες μοτοσυκλέτες, αυτό θα σημαίνει ότι πρόκειται για ισοδύναμα ή και ακόμα μεγαλύτερα ταλέντα.