Είναι ιδέα μας; Είναι μόνο δική μας εντύπωση; Είναι άποψη που προέρχεται απο την απουσία των μεγαλων ονομάτων και την ανάδειξη νέων; Ο,τι και να είναι, αποτελεί γεγονός ότι ενώ το φετινό πρωτάθλημα είναι αμφίρροπο με τουλάχιστον τέσσερις μνηστήρες, το ενδιαφέρον του κοινού μοιάζει σαν να “ξεφουσκώνει”, με την έννοια του ότι δεν ασχολείται ιδιαίτερα με το ποιός θα ανακηρυχθεί Πρωταθλητής.
Να το εξηγήσουμε:
Το κοινό, ο κόσμος, οι θεατές και (κυρίως) οι τηλεθεατές, πέρα από την συμπάθεια και την προτίμηση (και το αντίθετο!) που φυσιολογικά και “αυτόματα” έχουν απέναντι σε οδηγούς, εργοστάσια και ομάδες, σταδιακά “ταυτίζονται” με κάποιους απο τους παραπάνω, δηλαδή με τα λεγόμενα “μεγάλα ονόματα” του Σπορ. Και “μεγάλο όνομα” γίνεται ένας αναβάτης απο την προσωπικότητά του, το ταπεραμέντο του, το ταλέντο του, την ταχύτητά του, την γενικότερη συμπεριφορά του μέσα και έξω απο την πίστα, τις νίκες του, τους τίτλους του, την δημόσια εικόνα του, τις δηλώσεις του, και επιπροσθέτως την διάρκεια της καρριέρας του.
Σήμερα, και ειδικά στους δύο αγώνες στην Μotorland της Αραγωνίας, το κοινό του MotoGP έχει μείνει χωρίς τους ήρωες που είχε μάθει και συνηθίσει να αγαπά (ή να αγαπά να μισεί): Χωρίς τον Βαλεντίνο Ρόσσι, χωρίς τον Μαρκ Μαρκέθ, χωρίς τον Χόρχε Λορένθο (ούτε καν σαν αντικαταστάτη δεν τον θέλησε η Yamaha!) και με τον Ντοβιτσιόζο σκιά του περσινού εαυτού του, ο κόσμος μαθαίνει σιγά σιγά τους καινούργιους, που και αυτοί μια τον ενθουσιάζουν και μια τον απογοητεύουν με την αστάθεια της απόδοσής τους.
Ετσι, μετά απο 11 αγώνες και ενώ μένουν μόνο τρείς μέχρι το τέλος, οι οδηγοί ακόμα ψάχνουν τον βηματισμό τους, σε σημείο που την μία Κυριακή μπορεί να παλεύουν για την δεκάδα, και την επόμενη εβδομάδα να κερδίσουν στην ίδια πίστα. Τούτων δοθέντων, και με δεδομένο ότι αυτός που θα στεφθεί Πρωταθλητής πρέπει να έχει αποδείξει ότι το αξίζει, μέχρι στιγμής δεν υπάρχει κάποιος που να συγκεντρώνει τα στοιχεία και τις ποιότητες των Μεγάλων Ονομάτων (λογικό, αφού τώρα δημιουργούνται οι επόμενοι πρωταθλητές, τώρα γίνεται η αλλαγή φρουράς), οπότε μπράβο στον Πρωταθλητή, αλλά δεν θα ενθουσιαστούμε ούτε θα απογοητευθούμε αν είναι ή αν δεν είναι ο Μιρ, ο Κουαρταραρό, ο Βινιάλες ή ο Ρινς. Και για να ξαναθυμίσουμε αυτό που είπαμε απο την αρχή των αγώνων: Φαντάζεστε τι ΠΡΟΣΘΕΤΗ ΑΞΙΑ θα είχε ο τίτλος για τον Μιρ π.χ., αν έτρεχε κανονικά ο Μαρκ Μαρκέθ και ο νεαρός συμπατριώτης του τον είχε περάσει και στην πίστα και στην βαθμολογία;
Ας πάμε όμως στον σημερινό αγώνα, αυτόν της Teruel (που είναι μία απο τις τρείς επαρχίες της Αραγωνίας), όπου απεδείχθησαν αρκετά πράγματα, όπως:
Τα Suzuki είναι μοτοσυκλέτες βάθρου, και οι αναβάτες τους σταθερά μπροστά, ενώ ειδικά ο Μιρ αποδεικνύεται σταθερός και έξυπνος, έχοντας δίκαια αυξήσει την διαφορά του στη βαθμολογία (παρά τη νίκη που του λείπει για να “σφραγίσει” τον επερχόμενο τίτλο), και όπως γράφαμε στο σημείωμά μας για τις δοκιμές, μετά απο τον αγώνα αυτόν όντως ήρθε πιο κοντά στο Πρωτάθλημα, αφού με διαφορά 14 βαθμών απο τον δεύτερο αρκούν τρείς ακόμα “έξυπνες” κούρσες χωρίς εγκατάλειψη για να έχουμε τον πρώτο Παγκόσμιο Πρωταθλητή χωρίς νίκη, όχι μόνο των τελευταίων ετών, αλλά και της Ιστορίας του MotoGP ολόκληρης!
O “δεύτερος” της βαθμολογίας, ο Φαμπιό Κουαρταραρό, έχτισε φήμη μέσα σε ένα χρόνο, πρώτα με την ταχύτητά του και κατόπιν με τα αποτελέσματά του (10 βάθρα, 10 pole positions, 3 νίκες). Κατάφερε να “εξευτελίσει” την εργοστασιακή ομάδα και τους οδηγούς της (αυτή είναι η αλήθεια), πήρε εργοστασιακή μοτοσυκλέτα, και αμέσως μετά πήρε και τη θέση του Ρόσσι στην Monster Yamaha για το 2021-22. Παρ’ όλα αυτά, δεν κατάφερε να εκμεταλλευθεί την σαφή φετινή υπεροχή της Yamaha M1, γιατί διαφορετικά θα είχε ήδη πάρει μαθηματικά το Πρωτάθλημα. (Να γιατί το κοινό δυσκολεύεται να “ταυτιστεί” με τους καινούργιους. Γιατί δεν πείθουν λόγω αστάθειας).
Η υπεροχή της Μ1, που αποδεικνύεται απο το γεγονός των ΕΞΗ νικών σε 11 αγώνες (από δύο η ΚΤΜ και η Ducati, μία η Suzuki), αποτυπώνεται και στη βαθμολογία, όπου πίσω απο τον Κουαρταραρό στην τρίτη και τέταρτη θέση ακολουθούν οι Βινιάλες και Μορμπιντέλλι με διαφορά -19 και -25 απο τον πρώτο, ενώ μένουν 3×25= 75 βαθμοί για μοίρασμα. Μια νίκη στην κλειστή Βαλένθια, που θα γίνει δύο φορές, είναι πιθανότερη για μία Υamaha ή ένα Suzuki και πολύ δύσκολη έως απίθανη για μία Ducati, οπότε ο Ντοβιτσιόζο που συνεχίζει να βρίσκεται μέσα στο θεωρητικό παιχνίδι του τίτλου παρά τις απαράδεκτες (λόγω χαμηλού ηθικού και διαλυμένης ομάδας) εμφανίσεις του, τίθεται οριστικά εκτός διεκδίκησης. Από την άλλη πλευρά, το ίδιο εύκολη είναι και η πτώση στη Βαλένθια, άρα η ψυχολογία και η στρατηγική θα παίξουν τον πρώτο ρόλο για τους διεκδικητές.
Στην δεύτερη αυτή Aragon, όπως είχαμε προβλέψει άλλαξαν τα δεδομένα για την ΚΤΜ, και οι οδηγοί της μπήκαν ψηλά στην δεκάδα, με τον Πολ Εσπαργκαρό να τερματίζει τέταρτος (άρα, την προηγούμενη εβδομάδα είχε διαφορετικό μηχανάκι, ή το πρόβλημα ήταν καθαρα δικό του;). Ο Μπίντερ μετά την εκκίνηση εμβόλισε τον Μίλλερ απο πίσω και εγκατέλειψαν και οι δύο, ενώ εγκατέλειψε ακόμα ο Μπανιάϊα (αόρατος, έτσι κι αλλιώς) και ο ιδιαίτερα επιθετικός Α. Εσπαργκαρό με τεχνικό πρόβλημα στην Aprilia του.
Στην εκκίνηση όλα τα μάτια ήταν στραμμένα στον Νακαγκάμι, που έφυγε καλά και μπήκε πρώτος, αλλά βιάστηκε υπερβολικά και η χαρά του κράτησε τρείς στροφές γιατί στην τέταρτη έπεσε απο λάθος γραμμή και κρύο λάστιχο. Εφυγε το φαίρινγκ, αλλά έτρεχε αυτός να σηκώσει την πεσμένη μοτοσυκλέτα, χτυπώντας το κράνος του απελπισμένος.
Λιγότερο απελπισμένος αλλά το ίδιο στενοχωρημένος ήταν ο Αλεξ Μαρκέθ, που άργησε να ανέβει, αλλά όταν έπιασε ρυθμό βρέθηκε πίσω απο τον Μιρ, διεκδικώντας την τρίτη θέση. Ηταν ο μόνος αναβάτης με σκληρό εμπρός λάστιχο, ελπίζοντας ότι θα του δώσει πλεονέκτημα προς το τέλος (μοιάζει σαν οδηγία του Μαρκ!). Αυτό όμως που του έδωσε ήταν ένα γλύστρημα, πτώση και εγκατάλειψη. Δεν πειράζει, για τίτλο φυσικά και δεν πήγαινε, και η εξέλιξη του στο MotoGP είναι γρήγορη και θετική. Εχει όλο τον καιρό μπροστά του τα δύο επόμενα χρόνια στην LCR με εργοστασιακές μοτοσυκλέτες ΄21-’22.
Ο Μορμπιντέλλι, η “ήσυχη δύναμη”, έκανε έναν εξαιρετικό αγώνα, καθώς απο την αρχή ήταν πρώτος με τον Ρινς μερικά δέκατα πίσω του. Ομως ο αναβάτης της Yamaha έλεγχε την διαφορά, και στους τελευταίους γύρους την άνοιξε πάνω απο 2”, παίρνοντας μια άξια νίκη (η δεύτερή του φέτος), διεκδικώντας με αξιώσεις τον τίτλο αφού έχει το κατάλληλο εργαλείο, οι πίστες που έπονται το ευνοούν, και ο ίδιος πρέπει να πετάει απο ψυχολογία.
Θετικότατη η μέρα και για την Suzuki, με διπλό βάθρο χάρη στην λογική απόφαση του Ρινς να μην ρισκάρει επίθεση στο τέλος, και βέβαια στην τρίτη θέση του Μιρ που δεν ήταν εύκολη, ειδικά αν έχει στο μυαλό του τους βαθμούς.
Ενας ακόμα αναβατης που ξεχώρισε στην Aragon II, ήταν ο Ζαρκό, ο οποίος κρατήθηκε ψηλά για μεγάλο διάστημα, έδωσε δυνατές μάχες, και υποχώρησε στην πίεση του Π. Εσπαργκαρό για να τερματίσει πεμπτος. Η θέση αυτή δείχνει ότι τελικά δεν “φταίνε” τα Ducati αλλά οι αναβάτες τους που δεν μπορούν να αποδώσουν στην συγκεκριμένη πίστα (ο Μπανιάϊα είχε ρίξει “λευκή πετσέτα” απο το Q1 που δεν μπήκε καν να προσπαθήσει στα τελευταία λεπτά). Ο Ντοβιτσιόζο ήταν αδύνατον να βρεί τα πατήματά του, και μια λάθος γραμμή προς το τέλος τον έριξε στην 13η θέση, δύο απο το τέλος, ενώ το ίδιο συνέβαινε με τον Πετρούτσι, σε σημείο που απορείς πως γίνεται αυτοί οι αναβάτες να έχουν κερδίσει φέτος αγώνες! Να περιμένουμε ανάκαμψη στις δύο Βαλένθια; Σε αυτή την τρελλή χρονιά τίποτα δεν αποκλείουμε, αλλά αν γίνει θα αναφωνήσουμε “θαύμα, θαύμα”!
Λοιπόν, κρατήστε την ημερομηνία: 8 Νοεμβρίου, στην Βαλένθια, με Ρόσσι σίγουρο και Μαρκ Μαρκέθ πιθανό. Στις 15/11 ο προτελευταίος και στις 22 το gran finale στο Πορτιμάο. Τρείς εβδομάδες χωρίς ανάσα, με τα λάθη να “απαγορεύονται”. Και όπως είπαμε, όποιος κι αν το σηκώσει μπράβο του, αλλά επειδή συνήθως τα πλήθη πηγαίνουν με το αουτσάϊντερ, η αίσθηση που έχει σχηματιστεί είναι υπέρ του Μιρ, ενώ κατά την δική μας άποψη, τεχνικά ο τίτλος θα δικαίωνε την Suzuki, που έχει αποδειχτεί η πιο ολοκληρωμένη μοτοσυκλέτα της φετινής “παγωμένης” χρονιάς.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ
1 25 21 Franco MORBIDELLI ITA Petronas Yamaha SRT Yamaha 167.6 41’47.652
2 20 42 Alex RINS SPA Team SUZUKI ECSTAR Suzuki 167.4 +2.205
3 16 36 Joan MIR SPA Team SUZUKI ECSTAR Suzuki 167.2 +5.376
4 13 44 Pol ESPARGARO SPA Red Bull KTM Factory Racing KTM 166.9 +10.299
5 11 5 Johann ZARCO FRA Esponsorama Racing Ducati 166.7 +12.915
6 10 88 Miguel OLIVEIRA POR Red Bull KTM Tech 3 KTM 166.7 +12.953
7 9 12 Maverick VIÑALES SPA Monster Energy Yamaha MotoGP Yamaha 166.6 +14.262
8 8 20 Fabio QUARTARARO FRA Petronas Yamaha SRT Yamaha 166.6 +14.720
9 7 27 Iker LECUONA SPA Red Bull KTM Tech 3 KTM 166.4 +17.177
10 6 9 Danilo PETRUCCI ITA Ducati Team Ducati 166.3 +19.519
11 5 35 Cal CRUTCHLOW GBR LCR Honda CASTROL Honda 166.3 +19.708
12 4 6 Stefan BRADL GER Repsol Honda Team Honda 166.2 +20.591
13 3 4 Andrea DOVIZIOSO ITA Ducati Team Ducati 166.1 +22.222
14 2 53 Tito RABAT SPA Esponsorama Racing Ducati 165.8 +26.496
15 1 38 Bradley SMITH GBR Aprilia Racing Team Gresini Aprilia 165.5 +31.816
Not Classified
41 Aleix ESPARGARO SPA Aprilia Racing Team Gresini Aprilia 166.6 3 Laps
73 Alex MARQUEZ SPA Repsol Honda Team Honda 167.3 10 Laps
63 Francesco BAGNAIA ITA Pramac Racing Ducati 152.9 18 Laps
Not Finished 1st Lap
30 Takaaki NAKAGAMI JPN LCR Honda IDEMITSU Honda 0 Lap
43 Jack MILLER AUS Pramac Racing Ducati 0 Lap
33 Brad BINDER RSA Red Bull KTM Factory Racing KTM 0 Lap
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ (11 ΑΓΩΝΕΣ-ΜΕΝΟΥΝ 3)
1 Joan MIR Suzuki SPA 137
2 Fabio QUARTARARO Yamaha FRA 123
3 Maverick VIÑALES Yamaha SPA 118
4 Franco MORBIDELLI Yamaha ITA 112
5 Andrea DOVIZIOSO Ducati ITA 109
6 Alex RINS Suzuki SPA 105
7 Takaaki NAKAGAMI Honda JPN 92
8 Pol ESPARGARO KTM SPA 90
9 Jack MILLER Ducati AUS 82
10 Miguel OLIVEIRA KTM POR 79
11 Danilo PETRUCCI Ducati ITA 71
12 Brad BINDER KTM RSA 67
13 Alex MARQUEZ Honda SPA 67
14 Johann ZARCO Ducati FRA 64
15 Valentino ROSSI Yamaha ITA 58
16 Francesco BAGNAIA Ducati ITA 42
17 Iker LECUONA KTM SPA 27
18 Aleix ESPARGARO Aprilia SPA 27
19 Cal CRUTCHLOW Honda GBR 26
20 Stefan BRADL Honda GER 12
21 Bradley SMITH Aprilia GBR 12
22 Tito RABAT Ducati SPA 10
23 Michele PIRRO Ducati ITA 4