Ο ΜΑΡΚΕΘ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ
Ο ΠΕΝΤΡΟΘΑ ΝΙΚΗΤΗΣ
Ο “ΑΝΘΡΩΠΟΣ”, ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΗΣ!
Όπως η σημαία του τερματισμού της Βαλένθια “σφράγιζε“ το (αναμενόμενο) τέταρτο Πρωτάθλημα-ρεκόρ του Μαρκ Μαρκέθ (ο νεώτερος αναβάτης που κατακτά τέσσερις τίτλους στην κορυφαία κατηγορία), όλοι οι φίλοι του Σπορ ένιωσαν τόσο “γεμάτοι“ απο συναισθήματα, ώστε συνειδητοποίησαν ότι ίσως για πρώτη φορά φέτος είχαν παρακολουθήσει έναν ολόκληρο αγώνα χωρίς να ενδιαφερθούν για μοτοσυκλέτες, τελικές, επιταχύνσεις και λάστιχα.
Ο λόγος;
Κύτταζαν μόνο τους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!
Γιατί ο αγώνας αυτός, ο 18ος και τελευταίος στον οποίο έφτασε να κριθεί ο τίτλος χάρις στην Ducati αλλά κυρίως στον “Νο 2” οδηγό της, τον Αντρέα Ντοβιτσιόζο (που μας χάρισαν ενδιαφέρον σε μιά χρονιά που αλλιώς θα αποτελούσε μονοπώλιο Μαρκέθ), ήταν ένας αγώνας ψυχολογίας, νεύρων, χαρακτήρων, προσπάθειας, υπέρβασης και αγωνίας. Οι μοτοσυκλέτες πέρασαν σε δεύτερο πλάνο και “βλέπαμε“ μόνο τους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, τους αναβάτες, που έδωσαν μια πραγματικά κορυφαία παράσταση. Το φινάλε όμως δεν ήταν “ευτυχές“ ή ευχάριστο για όλους, και συγκεκριμένα για κανέναν άλλον εκτός απο την εργοστασιακή ομάδα της Honda Repsol και τους οδηγούς της, που “τα μάζεψαν όλα“, δηλαδή τον τίτλο των Κατασκευαστών (με 357 βαθμούς), τον τίτλο των Ομάδων (με 508 βαθμούς) και φυσικά το Πρωτάθλημα Οδηγών με 298 βαθμούς, έχοντας 8 νίκες και 11 pole positions, αλλά και 21 βάθρα συνολικά, όπως και 7 τερματισμούς και των δύο αναβατών στο βάθρο! (Μετά απο αυτά τα αποτελέσματα, πολύ δύσκολα θα πεισθεί η Honda ότι έχει “την χειρότερη μοτοσυκλέτα“! Αναμφίβολα οι οδηγοί της μετράνε πολύ, τόσο ο ταχύτερος όλων Μαρκέθ όσο και ο “εργατικός“ και πάντα ικανός για νίκη εκεί που του αρέσει και νιώθει οτι μπορεί, Ντάνυ Πεντρόθα. Χωρίς αξιόλογο μηχανάκι δεν έρχεται όμως τέτοιος ολοκληρωτικός θρίαμβος, και όποιος αναζητά αποδείξεις περί τούτου, ας ρίξει μια ματιά στην ομάδα Movistar Yamaha, που σίγουρα έχει τους οδηγούς αλλά κάπου στην πορεία φαίνεται ότι “έχασε“ την μοτοσυκλέτα!).
Μετά τον αγώνα, είχαμε όλοι εμείς οι τυχεροί θεατές, την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε εικόνες αθλητισμού, συναδελφικότητας και ευγένειας, που αποτελούν την καλύτερη διαφήμιση και μας κάνουν περήφανους για το Σπορ που έχουμε επιλέξει “να υπηρετούμε“ και να αγαπάμε, ο καθένας με τον τρόπο του και από το πόστο του:
Η ομάδα της Ducati να χειροκροτάει και να αγκαλιάζει τον Ντοβιτσιόζο όταν επέστρεψε στα πιτς μετά απο την έξοδό του, ξέροντας ότι είχε κάνει ό,τι περισσότερο μπορούσε να κάνει (και όχι για έναν αγώνα, αλλά για ένα ολόκληρο χρόνο).
Η διοίκηση της Ducati, με επικεφαλής τον ο Dall‘ Igna (που ό,τι κι αν λένε γι‘ αυτόν, είναι ο “αρχιτέκτονας“ της ομάδας που φέτος “έσβησε“ την Yamaha και έβαλε την Honda να τρέχει μέχρι τέλους), να πηγαίνει στα πιτς της Honda και να συγχαίρει τους τεχνικούς και διευθυντες για τον θρίαμβό τους.
Τον Μαρκ Μαρκέθ, μετά τους έξαλλους πανηγυρισμούς με τις μπλούζες και τα ζάρια, να φτάνει επιτέλους στα box, και εκεί να φαίνεται η “ατμόσφαιρα νίκης“ που επικρατεί στην ομάδα Repsol Honda, απο τις θερμές και αληθινές αγκαλιές με όλα τα στελέχη. Κακά τα ψέμματα, αν με κάποιους δεν τα πηγαίνεις καλά, ακόμα και στη νίκη υπάρχει μια “απόσταση“. Ο Μαρκέθ και η ομάδα του έδειξαν ότι μόνο το πάθος και ο συνεχής αγώνας για νίκη τους ενώνουν. Αλλά και στη συνέχεια, στις δηλώσεις του, ο Παγκόσμιος Πρωταθλητής του 2017 μίλησε για το άγχος και την οριακή προσπάθεια που κρύβεται πίσω απο τα χαμόγελα και την πάντα αισιόδοξη εικόνα του, όπως και για τα συνεχή ρίσκα που παίρνει με τις πολλες πτώσεις, ένα θέμα που έχει συζητήσει, και πρέπει να αλλάξει, μαζί με την ομάδα του για το 2018.
Ομορφες στιγμές και τα συγχαρητήρια των αναβατών του βάθρου, σε φάσεις που έδειξαν πόσο “δεμένοι“ είναι οι Μαρκέθ και Πεντρόθα, αλλά και πόσο “ξαφνιασμένος“ και “σοκαρισμένος“ φαινόταν ο Superstar Ζαρκό, επειδή –κατά την άποψή του- “έχασε“ τη νίκη. Κατανοητόν, αλλά δύσκολα κερδίζεις Ισπανό εργοστασιακό αναβατη στην Βαλένθια (μέχρι και ο Ρινς τερμάτισε τέταρτος!).
Αλλά ας πάμε στον αγώνα, τον αγώνα των ΑΝΘΡΩΠΩΝ, όπου φάνηκαν και οι χαρακτήρες αλλά και οι “αδυναμίες“ όλων των οδηγών (του Παγκόσμιου Πρωταθλητή 2017 μη εξαιρουμένου). Και επιτρέψτε μας πρώτα να πούμε δυό λόγια γι‘ αυτό το δημοσιογραφικό site μοτοσυκλέτας που διαβάζετε, και που μερικά απο τα άρθρα του για το MotoGP έχουν ξεπεράσει τις 75.000 επισκέψεις (νούμερο πολύ μεγάλο για τον χώρο μας). Στα άρθρα μας (που είναι όλα πρωτογενή, και ποτέ δεν υπάρχει ούτε λέξη από μετάφραση), δεν είμαστε “οπαδοί“, δεν έχουμε προτιμήσεις, δεν υπάρχουν συμπάθειες και αντιπάθειες, αλλά ό,τι γράφουμε, παρατηρούμε, προβλέπουμε και εικάζουμε, βασίζεται σε γεγονότα, χρόνους, δηλώσεις και αποτελέσματα απο απόδοση μέσα στην πίστα, που είναι γνωστά σε όλους. Παρακαλούμε λοιπόν όσους εκ των αναγνωστών είναι “φανατικοί οπαδοί“ (μέχρι τώρα ήταν σχεδόν αποκλειστικά του Βαλεντίνο Ρόσσι, αλλά τους τελευταίους μήνες έχουν αυξηθεί και οι φανατικοί του Μαρκέθ -πάντα πολλοί ακολουθούν τους νικητές), να μην μας θεωρούν “αντίπαλους της κερκίδας“ και κυρίως να προσπαθήσουν να έχουν ανοιχτό μυαλό και να βλέπουν την πραγματικότητα.
Στη σελίδα μας στο Facebook (που επίσης κάνει αλλεπάλληλα ρεκόρ), απαντάμε στα σχόλια για να εξηγήσουμε διάφορα πράγματα (που τυχαίνει να ξέρουμε καλύτερα απο τον μέσο όρο των αναγνωστών αλλά και των δημοσιογράφων, απο επαγγελματική και αγωνιστική εμπειρία), όπως και για πρόσθετη πληροφόρηση. Οι “οπαδοί“ όμως δεν καταλαβαίνουν απο τέτοια! Αν για παράδειγμα πέφτει συνέχεια ο Μαρκέθ, ενώ ο ίδιος και η ομάδα του προσπαθούν να το αποφύγουν και να το διορθώσουν, ο “οπαδός“ θα πει : “Μπράβο που έπεσες, μαγκιά σου“! Είναι περιττή και άνευ αποτελέσματος οποιαδήποτε προσπάθεια συνεννόησης ή και απλής επαφής με οπαδούς αυτής της νοοτροπίας, και γι‘ αυτό για το 2018 θα περιορίσουμε δραστικά τις απαντήσεις μας (στα σχόλια) στο Facebook, αφήνοντας στους αναγνώστες μας αυτή την πρωτοβουλία. Ολα όσα θέλουμε να πούμε, θα υπάρχουν στα άρθρα.
Σαν συνέχεια των παραπάνω, και για τον “τελικό“ της Βαλένθια, θέλουμε επίσης να “δικαιολογήσουμε“ (μέχρι ενός σημείου) τις υπερβολές, τα λάθη και τις “προσωπικές απόψεις“ που ακούγονται στις τηλεοπτικές μεταδόσεις ή γράφονται βιαστικά στα πρώτα άρθρα. Οι ξένοι και Έλληνες δημοσιογράφοι, ιδίως στις ζωντανές περιγραφές, για κάποιο δικό τους λόγο αισθάνονται “υποχρεωμένοι“ να μιλούν ακατάπαυστα σε όλη τη διάρκεια του αγώνα, κι έτσι πολλές φορές σχολιάζοντας “αυτό που φαίνεται“, δεν μπορούν να “δουν“ στην πραγματική του διάσταση “αυτό που είναι“! Έτσι και στη Βαλένθια, όπως ο Λορένθο είχε τοποθετηθεί απο την αρχή τέταρτος χωρίς να μπορεί να πλησιάσει τον τρίτο αλλά κρατώντας τον Ντοβιτσιόζο -που υποτιθεται ότι θα στήριζε- στον τροχό του, μην αφήνοντάς του το παραμικρό περιθώριο ή “τρύπα“ προσπεράσματος, αμέσως σκεφτήκαμε ότι η εικόνα που βλέπουμε δεν είναι “όπως φαίνεται”, αλλά αποτελεί μέρος κάποιου σχεδίου, μιάς στρατηγικής. Γιατί αυτό που φαινόταν, ήταν ότι ο Ισπανός αναβάτης οδηγούσε μόνος του και για τον εαυτό του, αδιαφορώντας για το ποιός ήταν πίσω του, αδιαφορώντας για την Ducati, για τις βαθμολογίες, για την αχνή πιθανότητα να πάει ο τίτλος στην Μπολώνια. “Δεν μπορεί“, σκεφτόμαστε. “Κάποιο πλάνο θα έχουν, δηλαδή να τραβήξει τον Ντοβιτσιόζο για τον βοηθήσει να σώσει λάστιχα, να δώσει αυτός τις πρώτες μάχες ανοίγοντας τον δρόμο, και μετά να τον αφήσει να φύγει –ΑΝ μπορούσε- για να παλέψει για τη νίκη (και όλα αυτά σύντομα, όχι μετά απο 15 γύρους)”. Ετσι κι αλλιώς οι πρώτοι πέντε ήταν πολύ κοντά μεταξύ τους, και οι χρόνοι γύρου, σχετικά “αργοί“, άγγιζαν το 1‘.32.
Σκεφτόμαστε ακόμα, ότι αν είμαστε εκφωνητές και κάναμε περιγραφή, πιθανόν (και εύκολα) να τα βάζαμε με τον Λορένθο, χωρίς να ξέρουμε αν πράγματι είχαν μια συμφωνημένη στρατηγική 2-1 ή 1-2 μεταξύ τους. Το ηθικό δίδαγμα, είναι ότι πάντα πρέπει να προσέχεις τι λες και τι γράφεις, γιατί συχνά εκτίθεσαι, παρά τις υποτιθέμενες γνώσεις και την καλή σου πρόθεση.
Σε αυτό τον αγώνα των ΑΝΘΡΩΠΩΝ, είναι αλήθεια ότι, τελικά, ο Λορένθο έκλεψε την παράσταση και συγκέντρωσε τα περισσότερα σχόλια. Γιατί εκεί που όλοι έδειχναν πραγματικά αθλητικό πνεύμα, εκείνος φανέρωσε για μία ακόμη φορά, έναν “άφιλο“ και “εγωϊστικό“ (άρα “κακό”) χαρακτήρα, τον ίδιο που τον έχει κάνει (σε όλο τον κόσμο) τον πιο αντιπαθή Παγκόσμιο πρωταθλητή, και τον πιο “μισητό“ (στους πιο πολλούς φιλάθλους, αν και είναι βαρειά η λέξη) κορυφαίο αναβάτη μοτοσυκλέτας, σε ολόκληρη την Ιστορία. Γιατί παράξενοι και ιδιότροποι χαρακτήρες οδηγών υπήρξαν πολλοί, και “ρίχτες“, και “εγωϊστές“, και σκληροί στην οδήγηση, και αγενείς και ασεβείς σε τρόπους, και κλειστοί και επιθετικοί στην συναναστροφή. Όλοι όμως κρατούσαν τουλάχιστον τα προσχήματα, και μόνο ο Φιλ Ρηντ (μέχρι σήμερα) έχει την μαύρη κηλίδα ότι “πούλησε“ τον συναθλητή του και το εργοστάσιο που τον πλήρωνε, όταν στον τελευταίο αγώνα του 1968 “έσπασε“ την συμφωνία Κυρίων μεταξύ τους αλλά και τις “team orders“ και κερδισε τον Μπιλ Άϊβυ στο GP 250 της Γερμανίας για να πάρει ΚΑΙ τον τίτλο των 250, εκτός απο τα 125 (τίτλο που του είχε “δωρίσει“ ο σπεσιαλίστας των μικρών κυβικών Άϊβυ στο Isle of Man, στα πλαίσια της ίδιας συμφωνίας, η οποία ήταν απαίτηση της Yamaha που ήθελε να δείξει ότι όλοι οι αναβάτες της μπορούν να κερδίσουν και τα 125 και τα 250, ή και εναλλάξ). Η συμπεριφορά του απέναντι στον Μπιλ Άϊβυ όλη τη χρονιά ήταν τέτοια, που εκτός του ότι έστρεψε εναντίον του ολόκληρο τον Τύπο και τους φιλάθλους, οδήγησε τον Μπιλ στην απόφαση να εγκαταλείψει την μοτοσυκλέτα και να τρέξει με αυτοκίνητο για το 1969, ενώ η Yamaha διέγραψε για πάντα τον Ρηντ απο την λίστα των αναβατών της. Αλλα ήθη, άλλος σεβασμός μεταξύ των οδηγών, διαφορετικοί, πιο “συντηρητικοί“ κώδικες συμπεριφοράς. Αλλά όταν ο χαρακτήρας σου διακρίνεται απο υπέρμετρο εγωϊσμό δεν αλλάζει, όπως δεν τον άλλαξε ο Ρηντ που λίγα χρόνια αργότερα έκανε τα ίδια στην MV Agusta στον Αγκοστίνι, ο οποίος έφυγε για την Yamaha!
Ο Λορένθο το 2015 έχει μείνει στη μνήμη ΟΛΩΝ των φιλάθλων, ακόμα κι αυτών που θαύμαζαν (και θαυμάζουν, με εμάς πρώτους) το στυλ και τις γραμμές του πάνω στην Μ1, όταν μετά τα γεγονότα της Μαλαισίας έτρεχε στους αγωνοδίκες μέσα στην πίστα φορώντας ακόμα την φόρμα, για να καταγγείλει τον ομόσταυλό του Ρόσσι! Αλλά και στη συνέχεια, έκανε …ένσταση ζητώντας να του επιβληθεί μεγαλύτερη ποινή, με μόνο στόχο να τον θέσει εκτός βαθμολογίας για τον τελευταίο αγώνα και να πάρει εκείνος τον τίτλο! Αυτά δεν ξεχνιούνται, όταν έρχεται η στιγμή να κριθούν χαρακτήρες και προσωπικότητες. Και φέτος, με πιο “πεσμένα αυτιά“ λόγω της πολύμηνης προσπάθειας προσαρμογής του στην Ducati (που του έχει στερήσει μέρος της μεγαλόπρεπης οδήγησης που τον διέκρινε με την Yamaha), όταν φάνηκε ότι πάει να γίνει… “κανονικός άνθρωπος” εγκαταλείποντας το στυλ με τις στομφώδεις δηλώσεις, διαλέγει τον τελευταίο αγώνα της χρονιάς για να δείξει ότι παραμένει πάντα ο παλιός Λορένθο, ο αναβάτης που μπορεί να πάρει ένα Παγκόσμιο τίτλο και να μην βρεθεί οπαδός να τον χειροκροτήσει!
Το Πρωτάθλημα του 2017 είχε ήδη κριθεί, σύμφωνα με τις πιθανότητες, πριν ακόμα την εκκίνηση της Βαλένθια. Όμως, οι γνώστες και οι πιο έμπειροι (παράγοντες, θεατές, δημοσιογράφοι και πρώην αγωνιζόμενοι), μπορεί να έδιναν τα μεγαλύτερα ποσοστά επιτυχίας στον Μαρκέθ, αλλά μέχρι εκεί: “Ποτέ δεν ξέρεις μέχρι τον τερματισμό!“, έλεγαν. Όπως είχαμε γράψει στο άρθρο των δοκιμών (που βγήκε ακριβές σχεδόν στο 100%, από εκκίνηση μέχρι τερματισμό!), ο Μαρκέθ θα έπαιρνε τον τίτλο οπωσδήποτε, όντας ασφαλής λόγω της μεγάλης βαθμολογικής διαφοράς αλλά ΚΥΡΙΩΣ λόγω της διαφαινόμενης αδυναμίας του Ντοβιτσιόζο να κερδίσει στην “πίστα των Ισπανών“. Ο ρόλος του Λορένθο, συνεπώς, ήταν δευτερεύων, αν ο Ντόβι (και η Ducati γενικότερα) δεν μπορούσαν να κερδίσουν. Τι έπρεπε να κάνει; Να δείξει ότι είναι μέλος μιάς ομάδας που το παλεύει μέχρι τέλους, μια και το έφερε (το Πρωτάθλημα) μέχρι τέλους. Και τι έκανε; Έφτιαξε στο μυαλό του την δική του, ανεξάρτητη στρατηγική (την οποία δεν είχε συζητήσει με κανέναν), πάντα με μια εγωϊστική θεώρηση των πραγμάτων: Οτι έτσι κι αλλιώς ήταν πιο γρήγορος στη Βαλένθια απο τον Ντοβιτσιόζο (έτσι πίστευε), ότι έτσι κι αλλιώς ο Μαρκέθ θα τερμάτιζε ψηλά, και επειδή δεν θα έπαιζε κανενα ρόλο η δική του θέση, θα προσπαθούσε να πάρει τη νίκη. Αν, παρ‘ ελπίδα, ο Μαρκέθ εγκατέλειπε, τότε “θα “άφηνε“ τον Ντοβιτσιόζο να περάσει για να είναι εντάξει με την ομάδα (πότε όμως;;; Αφού είχε περάσει ο μισός αγώνας;). Λογική μικροπωλητή σουβενίρ της Μαγιόρκα με άλλα λόγια, για τους εξής λογους: α) Αν θέλεις πραγματικά να βοηθήσεις την ομάδα, αφήνεις αυτόν που πηγαίνει για τον τίτλο να περάσει μπροστά για να κάνει την δική του προσπάθεια με καθαρή πίστα. β) Οταν η ομάδα σου δίνει εντολές, στην αρχή με μηνύματα στο ταμπλώ, και στη συνέχεια, βλέποντας απο την τηλεμετρία της ότι “κρατάς“ πίσω τον συναθλητή σου φτάνει στο σημείο να γίνει (και να σε κάνει) βούκινο βγάζοντάς σου πίνακα σε δημόσια θέα, εσύ πρέπει να σκεφτείς τουλάχιστον ΜΗΠΩΣ και ΔΕΝ είσαι αρκετά γρήγορος, και να αφήσεις τον άλλον να περάσει. Αν σου φύγει, έφυγε και κακώς τον καθυστερούσες τόσους γύρους. Αν όχι, τον ξαναπερνάς. Αυτό όμως δεν ήθελε να το ρισκάρει ο Λορένθο, ειδικά όσο έβλεπε τον Μαρκέθ μπροστά και είχε την δικαιολογία έτοιμη! Οι άνθρωποι της Ducati, όπως ξεκάθαρα φάνηκε στις κάμερες, είχαν φρικιάσει! Απο τον Dall‘ Igna και τον Ντέϊβιντ Ταρντότσι μέχρι τους μηχανικούς και το προσωπικό των box που έβγαζε τους πίνακες, οι εκφράσεις τους, οι φωνές τους και οι εύγλωττες χειρονομίες τους τα έλεγαν όλα! Γι‘ αυτό και τους αξίζουν συγχαρητήρια για τον επαγγελματικό τρόπο που αποφάσισαν “να πνίξουν“ το γεγονός μετά τον αγώνα, με τον Ντοβιτσιόζο (ευγενικό και μετρημένο όπως πάντα), να δηλώνει ότι ο Λορένθο “τον βοήθησε”, ή πιο σωστά “δεν τον εμπόδισε”, γιατί ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ήταν στο 100% και δεν είχαν κάτι περισσότερο να δώσουν για να πλησιάσουν τους εμπρός, ενώ ο Τημ μάνατζερ της ομάδας είπε οτι οι ειδοποιήσεις (το περίφημο “map 8“) που έστελναν στο ταμπλώ του Λορένθο ήταν “συστάσεις“ και όχι “εντολές“, χωρίς ωστόσο να έχει απάντηση για τους πίνακες με το ανάποδο τόξο (“χάσε μια θέση“). Αν τώρα αυτό θεωρηθεί “αντιαθλητικό“, δηλαδή το να ζητάει η ομάδα απο έναν αναβάτη της να παραχωρήσει τη θέση του στον άλλον, η απάντηση είναι ότι σαφώς ισχύει, αλλά μόνο αν ο εμφανώς πιο γρήγορος “διαταχθεί“ να κάνει στην άκρη για να περάσει ο πιο αργός, και μόνο αν ΔΕΝ παίζονται οι (έστω μικρές) πιθανότητες ενός παγκόσμιου τίτλου (που η Ducati έχει να κατακτήσει απο το 2007, και ποτέ άλλοτε δεν έφτασε τόσο κοντά όσο φέτος)! Ποτέ δεν θα μάθουμε τι θα μπορούσε να κάνει ο Ντοβιτσιόζο στον αγώνα (άλλο θέμα το Πρωτάθλημα), γιατί έτσι κι αλλιώς ο Λορένθο στην αρχή τον καθυστέρησε αρκετά ώστε να απομακρυνθούν οι εμπρός και να μην μπορέσει να τους φτάσει, ακόμα και μετά την έξοδο του Μαρκέθ. Συγκεκριμένα, η “στρατηγική” του φάνηκε σαν να “δούλεψε” για τον Μαρκέθ μπαίνοντας καλού-κακού “φράγμα” στον διεκδικητή, ακόμα κι αν δεν είναι έτσι στην πραγματικότητα αλλά τα κίνητρά του ήταν καθαρά ατομικά. Ταπεινός.
Ο αγώνας ξεκίνησε ονειρικά για την Honda, με τους Μαρκέθ και Πεντρόθα να κάνουν το ένα-δύο, ξεφεύγοντας απο το πλήθος στην πρώτη στροφή, και παραμένοντας ασφαλείς απο τις αρχικές επιθέσεις των Ζαρκό και Ιαννόνε. Ο Γάλλος αναβάτης της Tech3, διπλός Πρωταθλητής Moto2 2015 και 2016, “δάσκαλος” και “παράδειγμα προς μίμηση”των ομάδων των Ρόσσι και Βινιάλες (και μόνο κατ‘ όνομα rookie!) σύντομα πέρασε τον Πεντρόθα και έφτασε πίσω απο τον Μαρκέθ, ο οποίος γύρισε, τον είδε και έκανε δεξιά για να τον αφήσει να περάσει, κρίνοντας (και σωστά) ότι μια μάχη ήταν πρόωρη και άχρηστη στους πρώτους γύρους. Ο Ντοβιτσιόζο “πλήρωσε” την εκκίνησή του απο την τρίτη σειρά με το να πλασσαριστεί πέμπτος πίσω απο τον Λορένθο, ο οποίος δεν μπορούσε να μαζέψει ούτε ένα χιλιοστό απο τον τρίτο Πεντρόθα (που δεν ήταν πολύ μπροστά βέβαια) και το μόνο που έκανε για πάνω απο δέκα γύρους ήταν να καθυστερεί τον συνάδελφό του -ο οποίος ήταν “πάνω” στον τροχό του, και έκανε και τον ταχύτερο γύρο του αγώνα στην αρχή, πιστεύοντας αφελώς ότι ο Ισπανός θα τον “διευκόλυνε”, σε μια πίστα όπου οι μοτοσυκλέτες τους πήγαιναν ακριβώς το ίδιο και το προσπέρασμα ήθελε συναίνεση. Πιο πίσω, ο Ιαννόνε έχανε έδαφος και ο Ρινς κέρδιζε με τα Suzuki, ενώ ο Ρόσσι (που μαζί με τον Βινιάλες αποφάσισαν το Σάββατο τη νύχτα να χρησιμοποιήσουν το πλαίσιο του 2016, ίδιο με αυτό της Μ1 του Ζαρκό), έδινε φιλότιμες μάχες για την δεκάδα, την στιγμή που ο Βινιάλες μονομαχούσε με τον Πετρούτσι για την 13η θέση. Στους πρώτους γύρους ο Μίλλερ ήταν πολύ δυνατός, και οι μάχες που έγιναν πίσω απο το γκρουπ των πέντε πρώτων είχαν τελικό νικητή τον Ρόσσι, ο οποίος πέρασε και τον Ιαννόνε, αλλά προς το τέλος δεν μπόρεσε να αντισταθεί στον Άλεξ Ρινς.
Οι πτώσεις στην γρήγορη και “κλειστή“ πίστα άρχισαν νωρίς, με τον Κάλιο στον δεύτερο γύρο, τον Α. Εσπαργκαρό στον τρίτο, τον Σκοτ Ρέντινγκ στον τέταρτο, και κατόπιν έπεσαν οι Μπαουτίστα και Σαμ Λόους. Στον 23ο γύρο άρχισαν τα “πυροτεχνήματα“ και στην κορυφή, καθώς ο Μαρκέθ δεν κρατήθηκε και αποφάσισε να πάει για τη νίκη βλέποντας ότι ο Ντοβιτσιόζο δύσκολα θα ανέβαινε. ‘Ετσι, πέρασε τον Ζαρκό στην τελευταία στροφή της πίστας Νο 14 (είχε περάσει μπροστά και στον 20 γύρο, μάλλον “δοκιμαστικά”, αλλά αμέσως ο Γάλλος απάντησε). Για να “απαλλαγεί“ απο τον οδηγό της Yamaha και να κάνει στην συνέχεια τον αγώνα του χωρίς να κλείνει και να φυλάει τις γραμμές του, ο Μαρκέθ καθυστέρησε το φρενάρισμα στο τέλος της ευθείας για την αριστερή στροφή Νο 1 (που απο τα 310 στρίβουν με 125 χ.α.ω. περίπου), και “έχασε” το apex αλλά παρ‘ όλα αυτά επιχείρησε να στρίψει. Η μοτοσυκλέτα “βρήκε“ ολόκληρη στην άσφαλτο απο το πλάγιασμα, και γλύστρησε και με τους δύο τροχούς! Η πτώση φαινόταν αναπόφευκτη, καθώς το δεξί πόδι του Μαρκέθ σηκώθηκε ψηλά στον αέρα. Τ’οτε όμως, στη διάρκεια του γλυστρήματος και με τα λάστιχα να βγάζουν καπνούς απο το πλάγιο “σύρσιμό τους” (κατά την μαρτυρία του Πεντρόθα που παρακολουθούσε), ο Μαρκέθ στήριξε την μοτοσυκλέτα με το γόνατο και αστραπιαία έβγαλε τον αγκώνα στην άσφαλτο και την ανασήκωσε κρατώντας πάντα το γκάζι ανοιχτό, έτσι ώστε ανέκτησε την πρόσφυσή της. Είχε όμως ανοίξει πολύ η γραμμή, και βγήκε στην άσφαλτο εκτός πίστας γυρμένος πάντα οριακά, προς την αμμοπαγίδα. Αλλά πριν πατήσει στην άμμο, ο γάτος αυτός έβγαλε το αριστερό πόδι απο το μαρσπιέ, κατέβασε ταχύτητες και πάτησε πάλι, για να έχει δύναμη και έλεγχο στο γκάζι όταν έμπαινε στην άμμο! Πράγματι, όταν βρέθηκε στο παχύ χώμα ήταν έτοιμος, την σήκωσε όρθια και επιτάχυνε ευθεία με ελαφρά πλαγιολίσθηση ώστε να μην κολλήσει, μπαίνοντας ξανά στον αγώνα πέμπτος πίσω απο τα Ducati! Η νίκη είχε πετάξει, αλλά ο τίτλος είχε έρθει πιο κοντά!
H φάση αυτή δείχνει δύο βασικά πράγματα. Το πρώτο, και αναμφισβήτητο πλέον, είναι το πόσο εύκολα μπορεί να πέσει ο Μαρκέθ. Γιατί η ταχύτητα και η απαράμιλλη και μοναδική ικανότητά του στο “σώσιμο”, δεν μπορούν να τον προστατεύουν πάντα. Όταν ακόμα και σε αυτόν τον κρίσιμο αγώνα που παιζόταν ο τίτλος και οι προσπάθειες και τα ρίσκα ενός ολόκληρου χρόνου γλυτώνει στο χιλιοστό (και απο μίγμα ικανότητας και τύχης) την πτώση που ο ίδιος και άνευ λόγου προκάλεσε (από καθαρή βιασύνη), τότε κάποιο πρόβλημα υπάρχει, που ίσως δεν έχει μεγάλη -ή και καμμία- σχέση με την μοτοσυκλέτα, και που ο ίδιος δήλωσε ότι προσπαθεί να λύσει μαζί με την ομάδα “πραγματοποιώντας ριζική αλλαγή στον τρόπο που θα προσεγγίζει τις δοκιμές και τους αγώνες το 2018”
Οταν ο Μαρκέθ γλυστρούσε προς την πτώση, φυσικά δεν μπορούσε να γνωρίζει ή να προβλέψει ούτε πως θα τελείωνε η φάση, ούτε αν θα κατάφερναν οι Ντοβιτσιόζο και Λορένθο (που πέρασαν με τον χαρακτηριστικό ήχο των Ducati απο δίπλα του) να φτάσουν στην κορυφή και την νίκη. Για κάποιες στιγμές, μέχρι να ξαναβρεθεί χωρίς πρόβλημα μοτοσυκλέτας στην πίστα και να συνεχίσει τον αγώνα, απο το μυαλό του πέρασαν τα πάντα, “τα είδε όλα“, και σίγουρα ανάμεσα στις σκέψεις του ήταν και το “τι ήθελα και πέρασα τον Ζαρκό να πάω για νίκη!“ Αυτό δείχνει ότι ο 24χρονος Μαρκέθ παρά το ταλέντο και την τεράστια εμπειρία του, παρασύρεται απο τον ρυθμό του αγώνα, δείχνει υπερ-εμπιστοσύνη στις ικανότητές του και κάνει λάθη. Είναι ένας οδηγός που πάντα θέλει να χτυπήσει κορυφή, και όταν δεν έχει εμφανή προβλήματα (συνήθως αυτό συμβαίνει με τα λάστιχα), δεν λογαριάζει τίποτα, ούτε καν ένα παγκόσμιο τίτλο, όπως έδειξε στη Βαλένθια! Η τύχη αγαπάει τους νικητές, όσο μικρή κι αν ήταν η συνεισφορά της στο συγκεκριμένο σώσιμο, το οποίο ήταν και το κύριο θέμα των συνεντεύξεών του μετά τον αγώνα. Εδώ όμως κάπου τα μπέρδεψε, γιατί αμέσως μετά τον τερματισμό, όταν ήταν ακόμα ενθουσιασμένος και ξαναμμένος απο τους πανηγυρισμούς, είπε πολύ καθαρά και ειλικρινά ότι: “Έχασα την αυτοσυγκέντρωσή μου και άργησα να φρενάρω, έκανα λάθος, αλλά το γλύτωσα. Marquez style until the end!“. Όμως, αργότερα δήλωσε, σε πιο “επίσημες” συνεντεύξεις, ότι ο λόγος που άργησε να φρενάρει ήταν ότι πίστευε πως τον ακολουθούσε απο πολύ κοντά ο Ζαρκό, και δεν ήθελε να τον φτάσει και να τον περάσει πάνω στη στροφή. Τι απο τα δύο ισχύει; Απώλεια αυτοσυγκέντρωσης και λάθος, ή υπολογισμένη αργοπορία στα φρένα που “δεν του βγήκε“;
Ο Λορένθο, έχοντας ήδη προβλημα με τον “αυτο-σχεδιασμό” της κούρσας του μετά απο τα αλλεπάλληλα μηνύματα και τους “οργισμένους” πίνακες που έβλεπε, ενώ οι εμπρός απομακρύνονταν, μόλις είδε τον Μαρκέθ να βγαίνει προφανώς προβληματίστηκε ακόμα περισσότερο, γιατί αν τελικά ο οδηγός της Honda δεν συνέχιζε και συνέβαινε το απίθανο σενάριο της εγκατάλειψής του, τότε θα έπεφτε καταιγίδα επάνω του για το “κράτημα“ του Ντοβιτσιόζο (ο οποίος είχε “παραδώσει” έτσι κι αλλιώς, σαν ρεαλιστής που είναι, βλέποντας κάθε πιθανότητα νίκης του να έχει προ πολλού πετάξει, γιατί δεν είχε τον ρυθμό αλλά ούτε και τον χρόνο πλέον). Έτσι ο Λορένθο προσπάθησε να πάει για τη δική του νίκη και άνοιξε ρυθμό, μόνο όμως για μερικές στροφές γιατί στον επόμενο γύρο (24ο) έπεσε “άτσαλα“. Λίγες στροφές μετά, βγήκε και ο Ντοβιτσιόζο (που επίσης προσπάθησε να ακολουθήσει ανεβάζοντας ρυθμό, αν και ήταν αργά, βλέποντας τον Μαρκέθ εκτός), και παρ΄ότι δεν έπεσε μέσα στην πίστα σαν τον Λορένθο, όταν βρέθηκε στην αμμοπαγίδα ο εμπρός τροχός χώθηκε στο χώμα και δεν μπόρεσε να κρατήσει την σχεδόν σταματημενη μοτοσυκλέτα. Εκείνη τη στιγμή, όλα είχαν τελειώσει. Δεν βιάστηκε καθόλου να σηκώσει την Ducati για να συνεχίσει, και ο τελευταίος γύρος της χρονιάς μέχρι τα πιτς που τον περίμενε η αποθέωση απο την ομάδα του, φάνηκε ιδιαίτερα μακρύς…
Μπροστά, ο Πεντρόθα που μέχρι την έξοδο του Μαρκέθ είχε κάνει τον ΤΕΛΕΙΟ αγώνα (προστατεύοντας τον τίτλο για την Honda και τον ομόσταυλό του, ΧΩΡΙΣ να χάνει την πιθανότητα και την ευκαιρία να πάει ο ίδιος για νίκη), κόλλησε στον τροχό του Ζαρκό, και όλοι πλέον ήξεραν ότι ο Γάλλος αναβάτης θα είχε ένα δύσκολο τελευταίο γύρο! Ο Πεντρόθα μέσα στην τελευταία δεκαετία έχει κερδίσει τρείς φορές στην Βαλένθια, η πίστα του ταιριάζει, ο αντίπαλος ήταν ελέγξιμος αλλά και μη εργοστασιακός (ήταν και θέμα τιμής λοιπόν!), ο Ντοβιτσιόζο είχε πέσει και ο Μαρκέθ συνέχιζε “χαλαρά” για το βάθρο (όλοι ανέβηκαν δύο θέσεις με την έξοδο των Ducati), και…
Τελευταίος γύρος, και ο Πεντρόθα που στην ευθεία δεν πιάνεται, προλαβαίνει και περνάει τον Ζαρκό “αέρα”, φρενάροντας δυνατά στην πρώτη στροφή. Τα σημεία προσπεράσματος στη συνέχεια του γύρου είναι ανύπαρκτα, ο Πεντρόθα έπαιρνε κλειστές γραμμές, η Honda με τον βάρους 51 κιλών αναβάτη της έφευγε σφαίρα στις επιταχύνσεις, κι έτσι ο Ζαρκό δεν κατάφερε ποτέ να πλησιάσει τον Πεντρόθα, μέχρι την σημαία του τερματισμού: “Ημουν κοντά, αλλά μου έλειπαν μερικά μέτρα για να επιχειρήσω προσπέρασμα“, είπε ο Γάλλος, προσθέτοντας ότι: “Πρέπει να είμαι ενθουσιασμένος και όχι λυπημένος για τη δεύτερη θέση μου“ (αν το πει πολλές φορές ίσως να το πιστέψει, αλλά αμφιβάλλουμε. Του χρόνου!).
Σπάνια ένα Πρωτάθλημα τελειώνει με τέτοιο συνδυασμό επιβράβευσης του ταχύτερου, συμπάθειας του άξιου δεύτερου αλλά και αγωνίας μέχρι τέλους! Ίσως αν η διαφορά τους σε βαθμούς (που “ανοιγόκλεισε” αρκετές φορές) ήταν πολύ μικρή, ένας, δύο ή πέντε βαθμοί ας πούμε, τα πράγματα να ήταν πιο ξεκάθαρα, και να βλέπαμε μια μονομαχία μεταξυ των δύο, τύπου όποιος περάσει τον άλλον είναι και ο Πρωταθλητής. Με 21 βαθμούς διαφορά (ο Μαρκέθ μέσα στη χρονιά “έκλεισε” και “μάζεψε” δύο φορές διαφορές πάνω απο 35 βαθμούς!), το θέμα του τίτλου, παρά τις όποιες μικρές πιθανότητες ανατροπής, ήταν περίπου τελειωμένο. Αλλά η πολλή συζήτηση στον Τύπο, οι εικασίες, οι αμφιβολίες και οι πτώσεις του Μαρκέθ στις δοκιμές, το έκαναν να μοιάζει πιο δύσκολο απο ότι πραγματικά ήταν. Η “ψυχολογία αγωνίας“ εξ‘ άλλου οδήγησε στην έξοδο του Μαρκέθ, αλλά και στην απελπισμένη προσπάθεια και εγκατάλειψη απο πτώση και των δύο Ducati.
Πολλά αλλάζουν απο την Τρίτη και μετά, δηλαδή απο τις πρώτες δοκιμές του 2018 που παραδοσιακά γίνονται στη Βαλένθια μετά τον τελευταίο αγώνα. Ο Μορμπιντέλλι που έρχεται στην Honda απο την Moto2 θα είναι ιδιαίτερη περίπτωση και θα εντυπωσιάσει, οι αλλαγές σε ομάδες είναι αρκετές (ιδίως αν ταιριάξει ο Μίλλερ με την Ducati), η βελτίωση των εργοστασιακών Yamaha M1 (που παραμένουν με τα λιγότερα μηχανάκια στο grid) πρέπει να θεωρείται δεδομένη, το συμβόλαιο της Michelin με το MotoGP μέχρι το 2023 έχει ανακουφίσει τους σχεδιαστές πλαισίων που έχουν πλέον πολλά στοιχεία να δουλέψουν χωρίς “ανατροπές“ και προσαρμογές, αλλά πάνω απ‘ όλα τίθεται το εξής ερώτημα: Ποιός θα μπορέσει να περάσει τον (πιο ώριμο και συνειδητοποιημένο) Μαρκ Μαρκέθ και την (σίγουρα πιο βελτιωμένη) Honda του το 2018;!