Πρωϊ στην πίστα Τσανγκ στο Μπουριράμ της Ταϋλάνδης, χαράματα στην Αθήνα, και οι Μεγάλοι του MotoGP μπαίνουν στην πίστα για τις πρώτες ελεύθερες δοκιμές του πρώτου απο τους τέσσερις “συνεχόμενους” (fly away”) αγώνες εκτός Ευρώπης.
Ο Μαρκέθ θέλει δύο βαθμούς περισσότερους από τον Ντοβιτσιόζο στον αγώνα, για να κατακτήσει μαθηματικά τον τίτλο. Αλλά είναι μόλις Παρασκευή. Και από τους πρώτους γύρους δείχνει την ίδια άνεση με την Άραγκον, κάνοντας αμέσως πρώτο χρόνο, περίπου ένα δευτερόλεπτο ταχύτερο απο τον δέυτερο.
Με τις υψηλές θερμοκρασίες να κάνουν δύσκολη την κατάσταση για όλους, οι διαφορές αρχίζουν να μικραίνουν προς το τέλος, όπως τα Yamaha δείχνουν πολύ δυνατά.
Ο Μαρκέθ φοράει καινούργιο μαλακό λάστιχο και μπαίνει στην πίστα για χρόνο, λίγα λεπτά πριν κλείσει το FP1. Και στην πρώτη δεξιά στροφή (Νο 7), χωρίς να έχει ακόμα αρχίσει να πιέζει, έρχεται ένα τρομερό και απρόσμενο high siding με κλειστό γκάζι στην είσοδο, από “κρύο” λάστιχο όπως μοιάζει, που μισοδιαλύει την μοτοσυκλέτα και αφήνει τον ίδιο στο έδαφος για αρκετά δευτερόλεπτα, προσπαθώντας να συνέλθει.
Σηκώνεται με κόπο και με την βοήθεια των κριτών, αρνείται το φορείο, περπατάει κουτσαίνοντας και υποβασταζόμενος, κλείνει την οθόνη του κράνους για να μην φαίνεται η έκφραση του προσώπου του (ίσως μορφάζει απο πόνο;), και επιχειρεί να ανέβει συνεπιβάτης σε ένα σκούτερ, αλλά προφανώς δεν μπορεί, και τελικά μπαίνει στο εμπρός κάθισμα του νοσοκομειακού και πηγαίνει στο Ιατρικό κέντρο της πίστας για εξετάσεις, περπατώντας λίγο πιο άνετα, αλλά πάντα κουτσαίνοντας.
Τα αποτελέσματα των εξετάσεων θα γίνουν γνωστά σε λίγο, πριν τις δεύτερες δοκιμές, αλλά ήδη μπορούν να εξαχθούν κάποια συμπεράσματα.
Το πρώτο είναι ότι στο MotoGP ΤΑ ΠΑΝΤΑ μπορούν να συμβούν, ακόμα και μία πτώση “χωρίς πίεση” στις πρώτες δοκιμές των τεσσάρων εκτός Ευρώπης τελευταίων αγώνων, που είναι δυνατόν να καταστρέψει την χρονιά ενός αναβάτη. Οση εμπειρία κι αν έχεις, όσο καλός κι αν είσαι, όση βαθμολογική διαφορά κι αν έχεις φτιάξει, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει κάτι σαν αυτό που μόλις παρακολουθήσαμε.
Αρα: Τίποτα δεν τελειώνει αν δεν τελειώσει (αμπελοφιλοσοφία ακούγεται -και είναι- αλλά έτσι έχουν τα πράγματα στη ζωή).
Και η δεύτερη παρατήρηση της εικόνας, δείχνει το πόσο “σκληρός” είναι ο Μαρκ Μαρκέθ. Που ξέρει πολύ καλά το ψυχολογικό παιχνίδι, γι’ αυτό και δεν θέλησε να φανεί αδύναμος ούτε στις κάμερες, ούτε στον κόσμο, ούτε και στους αντιπάλους. Που έμεινε για ένα, φαινομενικά ατέλειωτο, χρονικό δάστημα στα γόνατα με το πρόσωπο στο έδαφος, προσπαθώντας να συνέλθει, να του φύγει πιθανόν η ζαλάδα ή ίσως να καταλαγιάσει ο πόνος απο το χτύπημα, και να μαζέψει δύναμη να σηκωθεί μόνος του, κάτι που μισοκατάφερε με κόπο. Και που στη συνέχεια αρνήθηκε το φορείο και περπάτησε (στηριζόμενος στους κριτές) με εμφανώς μεγάλη προσπάθεια και δυσκολία, μέχρι να μπεί στο αυτοκίνητο, πάντα μόνος και πάντα όρθιος.
Σε αναμονή της ιατρικής ανκοίνωσης για την κατάστασή του, και με τις ευχές όλων των φιλάθλων να θεωρούνται δεδομένες (όπως συμβαίνει για κάθε αθλητή που τραυματίζεται προσπαθώντας για την δική του επίδοση και τη δική μας ψυχαγωγία), για μια ακόμα φορά σημειωνουμε την “σημασία του αναπάντεχου”, την “αδυναμία του δεδομένου”, αλλά και την “ατσάλινη” ψυχολογία και την αντοχή του συγκεκριμένου αναβάτη απέναντι στον πόνο και στο σοκ, ενός αναβάτη που δείχνει “πολύ σκληρός για να χάσει τον τίτλο”, είτε απέχει δύο είτε εικοσιδύο βαθμούς απο την κατάκτησή του.
UPDATE* Ο Μαρκέθ είναι καλά και παίρνει μέρος κανονικά στο FP2 όπου ξεκίνησε κάνοντας τον πρώτο χρόνο