Τον γνώρισα στα πιτς του Μιζάνο το 1983, στην πρώτη μου απόπειρα συμμετοχής στο όνειρο που ονομαζόταν Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Μικρόσωμος, “μαλλιάς”, αεικίνητος, είχε ήδη δοκιμάσει έναν αγώνα το 1982 στην Ιμολα με ένα Garelli στα 50 c.c. (εγκατέλειψε), και το 1983 ήταν η πρώτη του “ολόκληρη” χρονιά στο Παγκόσμιο, με ένα ΜΒΑ 125. Και οι δύο “νέοι” λοιπόν, αλλά τα 500 είχαν άλλη αίγλη, ήταν ολοκαίνουργιο και το ΤΖ 500 (δεν υπήρχαν πολλά, συγκεκριμένα ήταν το μοναδικό ανάμεσα στα Suzuki!), ερχόταν ο Φάουστο στη τροχοσκηνή και συζητούσαμε, μια και είμαστε μια παρέα όλοι τότε στα Grands Prix. Hταν λίγο μικρότερος απο μένα, φιλικός, φιλόξενος, αλλά και οι δύο είμαστε, και νιώθαμε, ελαφρώς “ψαρωμένοι” απο την είσοδο στα GP, κάτι που “μας έφερε πιο κοντά”.
Τα δύο επόμενα χρόνια, στους λίγους αγώνες που έκανα, έβλεπα το πως ο Γκρεσίνι ανέβαινε συνεχώς, η ομάδα του μεγάλωσε, οι χορηγοί του αυξήθηκαν, και το 1985 ήρθε ο πρώτος του τίτλος, με το Garelli 125. Παρέα στενή δεν κάναμε (πιο κοντά ειχαμε έρθει με τον αντίπαλό του Πιερ Πάολο Μπιάνκι και με τον Γκρατσιάνο Ρόσσι), ούτε τα λέγαμε πολύ (διαφορετικές κατηγορίες και άλλο επίπεδο επαγγελματισμού γιατί εμείς είμαστε περιστασιακοί χομπίστες και ο Φαουστο ήταν πλέον εργοστασιακός) αλλά πάντα χαιρετιόμαστε εγκάρδια με λίγες ζεστές κουβέντες, πλατιά χαμόγελα και τις απαραίτητες ευχές..
Τελευταία φορά συναντηθήκαμε και μιλήσαμε το 1986. Μετά, το Παγκόσμιο τερματίστηκε για μένα (για οικονομικούς λόγους), ενώ ο Γκρεσίνι, πάλι με Garelli, είχε την καλύτερή του χρονιά το 1987, όπου πήρε τον δεύτερο τίτλο του μαζί με το ρεκόρ νικών στα 125, οι οποιες έφτασαν τις 10 σε μια και μόνο χρονιά!
Περνούσαν τα χρόνια, ο Φάουστο Γκρεσίνι δεν κατάφερε να κάνει τρία τα πρωταθλήματά του, αλλά τα αύξησε σαν Τημ Μάνατζερ στην δεύτερη επιτυχημένη καρριέρα που ακολούθησε απο το 1997, μετά την αποχώρησή του απο τους αγώνες στο τέλος του 1994. Τον “παρακολουθούσα” σαν να ήταν “δικός μου” άνθρωπος, και όπως όλοι, είδα τις επιτυχίες αλλά και τις τραγωδίες της ομάδας, πρώτα με τον Νταϊζίρο Κάτο στη Σουζούκα και κατόπιν με τον Μαρκο Σιμονσέλλι στη Μαλαισία, δύο μεγάλες απώλειες για το MotoGP, μια και είχαν όλα τα φόντα να φτάσουν πολύ ψηλά και οι δύο.
Τα τελευταία χρόνια, η περιπέτεια της “εργοστασιακής” εκπροσώπησης της Αprilia στο MotoGP, δεν επέτρεψε στην ομάδα να γράψει αποτελέσματα, ούτε καν πρόοδο. Αλλά έτσι είναι ο επαγγελματικός κόσμος, ειδικά σε αυτό το κορυφαίο και ακριβό-πανάκριβο μηχανοκίνητο Σπορ, όπου είσαι υποχρεωμένος να προσπαθείς συνεχώς, και να μετατρέπεις τις αποτυχίες σε εμπειρίες με στόχο τη βελτίωση. Ενας αγώνας, που για τους ιδιοκτήτες των ομάδων αποτελεί αυτοσκοπό, και δεν τελειώνει ποτέ και πουθενά.
Εκτός αν… Εκτός αν η ζωή και η καρριέρα “τελειώσουν” πρόωρα και απρόσμενα, όπως έγινε στις 23 Φεβρουαρίου για τον Φάουστο Γκρεσίνι, μετά απο δύο μήνες νοσηλείας, και μάχης, με τον Κορωνοϊό. Οι επιπλοκές του αναπνευστικού, που φάνηκε να έχει ξεπεράσει, επανήλθαν πριν λίγες μέρες, και μαζί έφεραν το τέλος του Ιταλού δύο φορές παγκόσμιου πρωταθλητή 125. Είχε μόλις συμπληρώσει, μέσα στο νοσοκομείο, τα 60 του χρόνια.
Τώρα, θα μου πεις, και θα με ρωτήσεις, αναγνώστη: “Φίλε μου, έχεις να δεις τον άνθρωπο απο το 1986, και ακόμα τον θεωρείς γνωστό και φίλο”; Δύσκολο να κατανοήσει κανείς την απάντηση, αλλά ναι, τον θεωρούσα “φίλο”, γιατί οι δεσμοί που έχει χαράξει με πυρωμένο σίδερο η εμπειρία στη μνήμη, δεν σβήνουν με τα χρόνια.
Καλές κούρσες, σε ό,τι θα συναντήσεις εκεί που πήγες, παλιέ μου φίλε Φάουστο. Δ.Π.