Καλημέρα σας, σήμερα Τρίτη 23 Νοεμβρίου, δεύτερη μέρα επιβολής των περιοριστικών μέτρων προστασίας της δημόσιας υγείας, που απευθύνονται σε ένα μειοψηφικό τμήμα του πληθυσμού, αλλά επηρεάζουν το σύνολό του, και σίγουρα «το σκεπτόμενο τμήμα» αυτού.
Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις, άλλες σοβαρές και άλλες όχι, άλλες κρίσιμες και άλλες της πλάκας, όπου ο ανεξάρτητος πολίτης, σαν ελεύθερο άτομο, καλείται με την υπογραφή του να αποδεχθεί τους όρους μιάς «αρμόδιας Αρχής», σχετικά με κάποια δραστηριότητα που πρόκειται να ασκήσει.
Και αυτό δεν γίνεται γιατί κάποιοι (δηλαδή η όποια Αρχή ή οργάνωση) ενδιαφέρονται για την προστασία και την ασφάλειά του, αλλά για να προστατευθούν οι ίδιοι και να απαλλαγούν απο κάθε ευθύνη, μια και την αναλαμβάνει, με την υπογραφή του, ο πολίτης.
Τέτοιες περιπτώσεις είναι, ας πούμε, η συμμετοχή σε αγώνες ή σε extreme games, η εγγραφή σε Λέσχες και Σωματεία, η ανάληψη θέσεων ευθύνης (και με όρκο, πέραν της υπογραφής), μια σοβαρή εγχείρηση, και βέβαια το εξιτήριο απο κάποιο νοσοκομείο.
Ομως, δεν θυμάμαι πότε ακριβώς, και με ποιά ευκαιρία, έβαλα την υπογραφή μου κάτω απο κάποιο συμφωνητικό, με το οποίο συναινούσα και δήλωνα ότι δέχομαι τον περιορισμό της ελευθερίας μου!
Μήπως αυτό «εννοείτο» όταν υπέγραφα για να βγάλω ταυτότητα προ αμνημονεύτων ετών; Ισως με την έκδοση διαβατηρίου; Όταν έκανα έναρξη επιτηδεύματος; Οταν έβγαλα βιβλιάριο υγείας; Όταν πήρα αριθμό ΑΦΜ, ή ΑΜΚΑ; Οταν τέλεσα το μυστήριο (ή την πολιτική πράξη) του γάμου; Οταν δήλωσα τα τέκνα μου στο Ληξιαρχείο; Μήπως όταν «αποχαιρέτησα» τους γονείς μου;
Οχι, ποτέ και πουθενά δεν υπέγραψα συναίνεση αφαίρεσης και περιορισμού της ελευθερίας μου, ούτε και ανάληψη ευθύνης γι’ αυτά που θα μου συνέβαιναν αν δεν δεχόμουν να περιορίσω την κίνηση και την κυκλοφορία μου, ΑΚΡΙΒΩΣ σαν ποινικός κρατούμενος σε κατ’ οίκον περιορισμό και «βραχιολάκι». Και εδώ που τα λέμε, ποιός θα δεχόταν να υπογράψει κάτι τέτοιο, τη στιγμή που ο ακούσιος εγκλεισμός απαιτεί εισαγγελική εντολή;
Έρχεται τώρα το Σύνταγμα (όπως πολλοί αναγνώστες αυτή τη στιγμή υποθέτω ότι μου φωνάζουν), να δώσει το δικαίωμα στο Κράτος να παραβεί το (απαράβατο) άρθρο περί μη στερησης ελευθερίας του πολίτη. Και ουρά απο πίσω η πολύπλοκη νομολογία σε βάθος αιώνα (που στον πυρήνα της έχει την δυνατότητα του Κράτους να την παρακάμπτει κατά το δοκούν), με «το αλάθητο» του Συμβουλίου της Επικρατείας να επισφραγίζει με τις α -λα -καρτ αποφάσεις του όχι απλά την «νομιμότητα» των αυθαίρετων αποφάσεων και ενεργειών της Πολιτείας, αλλά και το ακαταδίωκτο των λειτουργών της, δηλαδή της (εκάστοτε) Κυβέρνησης που με μια Υπουργική απόφαση (ούτε καν Νόμο!) μπορεί να σε κλείσει, να σε καταδιώξει, να σε περιορίσει, να σου απαγορεύσει αυτονόητες δραστηριότητες του βίου, και εν τέλει να σου επιβάλλει βαριά πρόστιμα, ακόμα και να σε φυλακίσει (στο δρόμο είναι κι αυτό).
Λοιπόν, περί της πανδημίας δεν έχω να πω πολλά, πέραν του ότι είναι υπαρκτή, θανατηφόρα για συγκεκριμένες ομάδες, εξαιρετικά μεταδοτική, αλλά και εύκολα (πλέον) αντιμετωπίσιμη και ελεγχόμενη, φυσικά και πρωτιστως μέσω του εμβολιασμού, των τεστ, της καραντίνας (αυτοπεριορισμού) των νοσούντων και ταυτοχρόνως με τήρηση αυστηρών μέτρων προστασίας. Αλλά, διατηρείται το απόλυτο δικαίωμα επιλογής του πολίτη για τον τρόπο αντιμετώπισης, και η στέρηση της ελευθερίας του να κινείται και να μετακινείται εντός της Επικράτειας με οποιοδήποτε τρόπο (πόσω μάλλον με εγκλεισμό) ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΟΥΤΕ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ (και δεν μιλάμε για καφενεία, έτσι; Ας μην πιούμε καφε καθιστοί, δεν είναι δυνατόν να μην λαμβανεται και να μην τηρείται κανένα μέτρο εν μέσω πανδημικου κύματος).
Ναι, η προστασία των ευπαθών (ηλικωμένων) είναι ένα πρόβλημα. Πρωτίστως όμως, αυτό είναι δικό τους θέμα, και δεν μπορεί να φρενάρει η ζωή της κοινωνίας εξ΄αιτίας τους. Και επειδή ούτε εγώ ούτε και κανείς άλλος (δεν) έχει υπογράψει είτε συναίνεση περιορισμού της ελευθερίας, είτε ατομική ανάληψη ευθύνης για πιθανή μόλυνση, ασθένεια ή/και θάνατο, ας υπάρξει μεγαλύτερος σεβασμός στο ύψιστο θέμα των ελευθεριών μετακίνησης του πολίτη, άνευ των οποίων δεν υπάρχει πολιτισμός.
«Τι να κάνει η Κυβέρνηση»; Επίσης δικό της θέμα και πρόβλημα! Δική της δουλειά, για την οποία οι εκπρόσωποί της αμοίβονται αδρά, σε μια χώρα με βασικό μισθό που τοποθετεί τους εργαζομένους κάτω απο το όριο της φτώχειας. Θα αποφασίσει, θα πράξει και θα κριθεί εκ του αποτελεσματος.
Τρίτη 23 Νοεμβρίου σήμερα, και δεύτερη μέρα των «περιορισμών» των ανεμβολίαστων, οι οποίοι έχουν αρχίσει να το σκέπτονται (όπως δείχνει η αύξηση των ραντεβού του εμβολιασμού, που μαζί με την φυσική ανοσία οδηγεί την πανδημία προς το τέλος). Αδιάφορο μου είναι το τι θα επιλεξουν, ελεύθεροι είναι, όπως κι εκείνοι αδιαφορούν για το τι έπραξα εγώ – κανείς δεν δικαιούται να «πιέζει» κοσμο για να περάσει την άποψή του (και προφανώς μιλαμε για κανονικούς ανθρώπους με συγκεκριμένη άποψη και όχι για ζουρλούς, θεόπληκτους και ακραίους). Παρ’ ΄όλα αυτά, μου είναι αδύνατον να ξεχάσω το τι συνέβη πριν απο ένα χρόνο ακριβώς, με τους περιορισμούς κυκλοφορίας (ελευθερίας μετακίνησης) και τα περιβόητα sms, που άμεσα επεκτάθηκαν σε απαγόρευση κυκλοφορίας μεταξύ Νομών, και τελικά έγιναν απόλυτη απαγόρευση κίνησης πέραν των δύο χιλιομέτρων απο την οικία σου. Ο Ελληνικός λαός, επηρεασμένος απο την προπαγάνδα του φόβου (θανάτου ή προστίμου), αποδέχτηκε αυτή την κατάσταση, και έζησε σχεδόν μισό χρόνο περιορισμένος, με στέρηση της ελευθερίας μετακίνησης μέσα στην ίδια του τη χώρα και μέσα στην ίδια του την πόλη, χωρίς να παρουσιαστεί η παραμικρή αντίδραση, χωρίς να απαιτήσει απο την Κυβέρνηση ΑΛΛΑ μέτρα και διαφορετικές λύσεις πέραν της στέρησης του πολυτιμότερου αγαθού του ατόμου, του αγαθού της ελευθερίας που δίνει νόημα και στην δημοκρατία (ας πούμε σαν τα τωρινά, δικά μας και Πανευρωπαϊκά, που είναι «χάδι» μπροστά στον εγκλεισμό που υπέστημεν πέρυσι). Και εννοείται ότι υπήρξε (σιωπηρή) υπερκομματική συμφωνία και αποδοχή, γιατί η εξουσία, έστω σαν ανάμνηση ή προοπτική, πάντα θέτει τους πολιτικούς στο ίδιο στρατόπεδο «εναντίον» των πολιτών, κάτι που αποδεικνύεται από το αεί επαναλαμβανόμενο γεγονός ότι άλλα υπόσχονται σαν αντιπολιτεύσεις και άλλα πράττουν σαν κυβερνήσεις.
Το 2020-21, έζησα την χειρότερη περίοδο του βίου μου, σαν νόμιμος, βαριά φορολογούμενος, πολίτης: Έζησα την στέρηση της ελευθερίας μου, ούτε καν σαν ελεύθερος πολιορκημένος, γιατί δεν είχα να υπηρετήσω κάποιο ιερό, ανώτερο σκοπό. Δεν το ξεχνώ, και δεν το συγχωρώ, όχι απλά στους Κυβερνώντες, αλλά στους συμπολίτες μου που, πέραν απο «τις πονηριές των κατοικιδίων», το δέχτηκαν και δεν αντέδρασαν. Μακάρι να μην ξαναζήσω ποτέ τέτοια προσβλητική για την αξιοπρέπειά μου περίοδο στο μέλλον.
Καλημέρα σας!
Δημήτρης Παπανδρέου
Γιατί δεν νοιάζονται για τα 5,5 εκατ. ανθρώπων που πεθαίνουν από πείνα, τα 2,5 εκατ. νεογνά που χάνουν τη ζωή τους από διάφορες ασθένειες, τα 45 εκατ. θανάτων από εκτρώσεις, τα 2 εκατ. που πεθαίνουν από aids και τα 10 εκατ. θανάτων ετησίως από καρκίνο;