Καλημέρα σας! Μόλις χτες ξεκινησε το δημοσιογραφικό-εμπορικό διήμερο της ΕICMA! Δεύτερη χρονιά πανδημίας, και ο κόσμος της μοτοσυκλέτας φαίνεται δεν άντεχε και δεύτερη ματαίωση της έκθεσης του Μιλάνο. Και λέγοντας «κόσμος» προφανώς εννοώ τους κατασκευαστές, Ευρώπης, Ιαπωνίας και Κίνας (κυρίως), με τις ΗΠΑ να εκπροσωπούνται απο την οne and only, την Ινδία να δημιουργεί μεγάλους συνεταιρισμούς (απούσα όμως η ΚΤΜ, όπως και η Ducati και η BMW), και την Ασία να τα φτιάχνει όλα για όλους.
Βέβαια, αυτοί οι «όλοι» (οι κατασκευαστές) ήταν αρκετά επιφυλακτικοί, και σίγουρα αν γνώριζαν ότι παραμονές της Εκθεσης EICMA 2021 το τέταρτο κύμα covid θα σάρωνε την Ευρώπη και θα είχαν αρχίσει οι περιορισμοί και τα lock downs (σε συνδυασμό με τις διαδηλώσεις), η έκθεση θα έπαιρνε για μια ακόμα χρονιά αναβολή. Ετσι κι αλλιώς, δεν υπάρχουν πια πολλά εντελώς καινούργια πράγματα να δει κανείς (και μιλάω για τους δημοσιογράφους), αφού σχεδόν όλα έχουν ήδη παρουσιαστεί ή αναγγελθεί με teasers στο διαδίκτυο, για μερικά δε έχουν αναρτηθεί και οι πρώτες δοκιμές.
Η γοητεία του άγνωστου και του απρόσμενου που υπήρχε στις Εκθέσεις του παρελθόντος, μία χρονιά Γερμανία (Μόναχο και Κολωνία), μία Ιταλία (Μιλάνο) και κάθε χρόνο Παρίσι, όπου κάθε κατασκευαστής διάλεγε και μια έκθεση για να «μονοπωλήσει», δεν υπάρχει πια. Το Live streaming έχει αντικαταστήσει τα ζωντανά, φαντασμαγορικά shows που γίνονταν σε clubs και αίθουσες των πόλεων για να παρουσιαστουν τα νέα μοντέλα, τα οποία όλος ο κόσμος τα έβλεπε πρώτη φορά εκείνη τη στιγμή. Αλλη αίσθηση, άλλη αποκάλυψη. Και μετά σκληρή δουλειά με φιλμ και γραφομηχανές, και βαρυφορτωμένες βαλίτσες με πολύχρωμα προσπέκτους σε πολυτελές ιλλουστρασιόν, και νάϋλον θήκες με slides. Ετσι και τελείωναν τα press kits απο τα περίπτερα των εταιριών, έπρεπε να αντιγράψεις τα τεχνικά χαρακτηριστικά απο τα ταμπελάκια των εκθεμάτων. Και στα αεροδρόμια, πολύ συχνά πληρώναμε υπέρβαρο για την επιστροφή -μιλάμε για 50 και 60 και 70 κιλά χαρτί, χωρίς τα καροτσάκια που είχαμε μαζί για να τα σέρνουμε σαν γυρολόγοι στους διαδρόμους των περιπτέρων!
Στη συνέχεια, σταδιακά προστέθηκαν στα προσπέκτους CDs με τις φωτογραφίες. Μετά, καταργήθηκαν όλα, και σειρά πήραν τα στικάκια με όλο το υλικό (και άλλο τόσο ακόμα!). Και τώρα, αρκεί ένα link και ένα password για να βρείς ό,τι θέλεις και να το περάσεις με μερικά κλικ στους αναγνώστες σου. Που, το πιθανότερο, είναι ότι έχουν ήδη δει αυτό που τους δείχνεις, απο κάποιο ξένο site με «εσωτερική πληροφόρηση» ή απο τον ίδιο τον κατασκευαστή.
Ας είναι. ΚΑΜΜΙΑ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ. Καμμία! Σαφώς και προτιμούμε την σημερινή εποχή (επαγγελματικά), γιατί λόγω της τεχνολογίας έχει γίνει πολύ πιο εύκολη. Πολύ. Αφάνταστα πολύ. Δηλαδή, το δυσκολότερο κομμάτι μιας τέτοιας αποστολής (σε σχέση με το κυνήγι των προσπέκτους του παρελθόντος), είναι οι ουρές στο αεροδρόμιο! Και εκτός απο πιο εύκολη, είναι και πιο αποτελεσματική γιατί έχεις περισσότερα εργαλεία για να δουλέψεις, και κυρίως έχεις την πληροφόρηση (ολόκληρης της έκθεσης και όλων των κατασκευαστών) ανα πάσα στιγμή στο κινητό σου. Ομως, το ίδιο έχουν και όλοι οι άλλοι, οι αναγνώστες σου. Οπότε, κατι άλλο περιμένουν απο σένα, έτσι δεν είναι;
Για να μην δοθεί η εντύπωση της ισοπέδωσης, πρέπει να πω ότι γίνονται αξιόλογες δημοσιογραφικές προσπάθειες άμεσης κάλυψης και πλήρους ενημέρωσης. Οσο δουλέψεις δηλαδή, τόσο καλύτερο αποτέλεσμα έχεις. Ετσι, βλέπουμε πολλά videos, συνεντεύξεις, αποκαλύψεις στελεχών των εταιριών (με τρομερά μυστικά, όπως ας πούμε ότι το μοντέλο δρόμου θα το ακολουθήσουν ένα «γυμνό» και ένα «τουριστικό» που θα είναι σε όλα ίδια εκτός της τιμής!), και βέβαια πολλές φωτογραφίες των νέων μοντέλων απο κάθε πιθανή γωνία. ΟΚ, καλά είναι όλα αυτά (και μπράβο σε όλους), αλλά αυτό που περιμένει ο κόσμος δεν είναι ούτε μυστικά, ούτε αποκαλύψεις, ούτε πόσα γραμμάρια αφαιρέθηκαν απο κάθε μπιέλλα ενός μοντέλου μόνο για αγώνες (χωρίς ομολογκασιόν κυκλοφορίας στο δρόμο). Οχι, σύμφωνα με την εμπειρία μου πιστεύω ότι οι αναγνώστες θα ήθελαν και μια άποψη για τις καινούργιες μοτοσυκλέτες, για τις τάσεις των εργοστασίων, για τις κατασκευάστριες χώρες (που «ανατέλλουν» χωρίς να είναι η Ιαπωνία!), για τις σχεδιάσεις, για τις επιδόσεις, για τους κινητήρες, για τις «συγχωνεύσεις», για τα ηλεκτρικά μηχανάκια (που περιμένουν στη γωνία), για τις τιμές που ανεβαίνουν μαζί με τα κιλά, για τα ηλεκτρονικά και για τα gadgets (που έχουν γίνει πλέον τόσο φτηνά κατασκευαστικά ώστε είναι απαράδεκτο να μην υπάρχουν), και γενικά για το «που πάμε» των δύο τροχών. Τα «έχουν» και τα παίρνουν αυτά απο τις πλούσιες, άμεσες και πλήρεις (διεθνείς) περιγραφές-ρεπορτάζ των (διεθνών) εκθέσεων; Απάντηση: Χμμμμ…
Οπως γινόταν πάντα, ο εμπορικός Τύπος δεν μπορεί να είναι εντελώς ανεξάρτητος. Δεν του λέει/υποβάλλει/επιβάλλει κάποιος τι να γράψει φυσικά (δεν νομίζω να γίνεται πουθενά αυτό), αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν ενθουσιάζονται όλοι οι δημοσιογράφοι όσο δείχνουν, με όλες τις δημιουργίες των διάφορων εργοστασίων. Αν όμως η κριτική και η θέση τους ήταν “αρνητική” ή έστω (παντα) αντικειμενική, τότε θα αναιρούσαν τη συνέχεια της δουλειάς τους, η οποία είναι να παρουσιάζουν (και να δοκιμάζουν) συνεχώς νεα μοντέλα. Αρα η άποψη (αυτο)περιορίζεται και (αυτο)ελέγχεται, προς όφελος της ενθουσιώδους περιγραφής, και ο αναγνώστης-μελλοντικός καταναλωτής μένει επιφυλακτικός, εκτός βέβαια των περιπτώσεων που μια νέα μοτοσυκλέτα είναι τόσο καλή και εντυπωσιακή απο το χαρτί και την πρώτη φωτογραφία, ώστε έχει σίγουρη την επιτυχία της (σε αυτές τις περιπτώσεις φυσικά η τιμή χτυπάει κόκκινα, γιατί το καλό και το μεγάλο ΠΑΝΤΑ κοστίζει παραπάνω, ακομα και αν έρχεται απο τις χωρες που ανατέλλουν χωρίς να είναι η Ιαπωνία!)
Δεν είναι ο χώρος εδώ για μια πλήρη αναλυση-σύγκριση μεταξύ αυτοκινήτου και μοτοσυκλέτας στην εποχή της τεχνολογίας και των συγχωνεύσεων, παραμονές της μεγάλης αλλαγής προς το υβριδικό/ηλεκτρικό/εναλλακτικό όχημα. Εν συντομία όμως θα πω, ότι το αυτοκίνητο έχει προχωρήσει πολύ, ενω η μοτοσυκλέτα ψάχνει λύσεις στις ρετρό σχεδιάσεις. Το αυτοκίνητο χρησιμοποιεί καινούργιες τεχνολογίες, ενώ η μοτοσυκλέτα έχει μείνει στο 1990 (σχεδιαστικά). Και οι τιμές, δεν ακολουθούν αυτή τη στασιμότητα, δηλαδή δεν μένουν σταθερές, ούτε μειώνονται, αλλά ανεβαίνουν: Οι όμορφες, ελκυστικές, ξεχωριστές, μοτοσυκλέτες είναι για λίγους, αφήνοντας για τους πολλούς τα μεσαία σκούτερ και τις Κινέζικες μοτοσυκλέτες με τα δανεισμένα «ιστορικά» brand names. Κατά τα άλλα, όπως είπα ήδη, επιστροφή στο παρελθόν, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την όμορφη Bimota KB4 (έχει τον κινητήρα της Kawasaki Ζ 1000 με 142 ίππους), ή την Lucky Explorer 950 και 550 (απο την MV, αισθητική αναβίωση της Cagiva Elephant), ή την Κawasaki Z 650 RS (με το γνωστό δικύλινδρο αντί του φοβερού τετρακύλινδρου μοτέρ που έκανε διάσημο τον κυβισμό στις αρχές του ’80), ή τη νέα Moto Guzzi V 100 Mandello με τα 1042 κυβικά και τους 113 ίππους στο αιώνιο εγκάρσιο V2 μοτέρ, (ανανεωμένο με τετραβάλβιδες κεφαλές, αλλά ρετρό, σε κάθε περίπτωση και απο κάθε άποψη), ή και το ολοκαινουργιο δικύλινδρο Royal Enfield SG 650 (ένα “καθαρόαιμο” bobber).
Σε χωριστό άρθρο θα διαβάσετε τις επόμενες μέρες τις παρουσιάσεις (μαζί με την άποψή μας) όλων των νέων μοντέλων του Μιλάνο, που δείχνουν ταυτόχρονα στασιμότητα και ανανέωση. Στασιμότητα γιατί ουσιαστικά προκειται για συνεχή face lifts γνωστών μοτοσυκλετών. Και ανανέωση γιατί τα πρώτα Κινέζικα μοτέρ με 700 και 800 κυβικά έκαναν την εμφάνισή τους, και ΑΝ κρατήσουν τις τιμές εκεί που πρέπει (δηλαδή χαμηλά, σε επίπεδα Κίνας και όχι Ευρώπης), χωρίς κάποια ουσιαστική αντίδραση απο τις «premium» μάρκες και χώρες κατασκευής, τότε πιθανόν να δούμε σχετικά σύντομα, δηλαδή προ ηλεκτροκίνησης, τον ήλιο να ανατέλλει «πιο δυτικά» απο εκεί που ξέραμε!
Δημήτρης Παπανδρέου
Καλημέρα Δημήτρη,
Εξαιρετικό και απολαυστικό το άρθρο!
Αναμένω τις παρουσιάσεις των νέων μοντέλων…. όχι ότι προτείνομε να αγοράσω όπως σωστά αναφέρεις… αλλά για να ενημερωθώ αντικειμενικά και με άποψη μέσα από τις παρουσιάσεις σου!
Πολύ ωραίο το νέο site σου!