- Μαρκ Μαρκέθ, 1ος: 25 ετών
- Άλεξ Ρινς, 2ος: 22 ετών
- Μάβερικ Βινιάλες, 3ος: 23 ετών
‘Οπως ΑΚΡΙΒΩΣ είχαν προβλέψει οι περισσότεροι, το Ολλανδικό MotoGP στην όμορφη πίστα του Άσσεν εξελίχθηκε σε έναν απο τους πιο συναρπαστικούς αγώνες της χρονιάς, της δεκαετίας και ίσως ολόκληρης της Ιστορίας, μια και για περισσότερους απο 22 γύρους, έξη (τουλάχιστον!) αναβάτες φαίνονταν ικανοί για νίκη και βάθρο. Και μπορεί κούρσες με αρκετούς πρωταγωνιστες να εχουμε ξαναδεί, δεν θυμόμαστε όμως άλλον αγώνα με τόσο “πάθος”, απο τόσους πολλούς!
Οι “Μνηστήρες της Νίκης” στο (απρόσμενα ηλιόλουστο) Άσσεν, δεν περιορίστηκαν στο να οδηγούν πολύ γρήγορα (έστω και πολύ δυνατά) αλλά …”ορμούσαν” στους αντιπάλους τους, ξανά και ξανά, και όταν έμεναν πίσω απο κάποια κόντρα, άνοιγμα στροφης ή και “επαφή”, αμέσως επέστρεφαν στην κορυφή για να ξεκινήσουν ένα νέο κύκλο προσπερασμάτων (με αποκορύφωμα την αλλαγή της πρώτης θέσης πάνω απο πέντε φορές μέσα σε μερικές στροφές, μεταξυ των δύο Ducati των Λορένθο και Ντοβιτσιόζο στον 18ο γύρο).
Μέχρι τότε, ο Ρόσσι έχει εμβολίσει τον Λορένθο (απο πίσω, στα φρένα, όταν η Ducati του Ισπανού επιβράδυνε απότομα λόγω γλυστρήματος) χτυπώντας τον δυνατά κάτω απο την σέλλα με 200 χ.α.ω (5ος γύρος), και ο Ρινς έχει σχεδόν “πετάξει” κάτω απο την μοτοσυκλέτα τον Μαρκέθ (12ος γύρος), αλλά κάπως κατάφεραν όλοι να μην πέσουν!
Και ο συναγωνισμός συνεχίστηκε έντονος και για τους επόμενους 10 γύρους (μεχρι τον 22ο απο τους 26), με την πρώτη θέση να περνάει διαδοχικά (και να αλλάζει συνεχώς) από τα χέρια των Λορένθο, Μαρκέθ, Ντοβιτσιόζο, ακόμα και Βινιάλες, Ρόσσι και Ρινς (στιγμιαία).
Μα, τι είχε συμβεί, και το MotoGP είχε “μεταβληθεί” σε αγώνα της Moto2 (τουλάχιστον, για να μην πούμε και Moto3);
Και πως ήταν δυνατον οι αναβάτες με διαφορετικές μοτοσυκλέτες, διαφορετικές (και ασυνήθιστες) επιλογές ελαστικών, και σίγουρα διαφορετική στρατηγική, να πηγαίνουν “όλοι μαζί” και τόσο κοντά για όλο σχεδόν τον αγώνα;
Είπαμε, ότι οι χρόνοι όλων των αναβατών για ένα και μόνο γύρο (των δοκιμών, με ολοκαίνουργια μαλακά λάστιχα) έχουν έρθει πολύ κοντά, αντιμετωπίζοντας πλέον “το φράγμα” των φυσικών ορίων για μία δίτροχη μοτοσυκλέτα.
Αλλά εδώ πρόκειται για αγώνα, για πολλούς γύρους, για δύσκολο συναγωνισμό, και για διαφορετικά επίπεδα απόδοσης οδηγών.
Τι συνεβη λοιπόν στο Άσσεν, και μπορέσαμε να δούμε ένα θέαμα που άξιζε όσο ένα ολόκληρο Πρωτάθλημα;
‘Οσοι απο τους φίλους του MotoGP έτυχε να διαβασουν το σύντομο σημείωμά μας για την pole position, ξέρουν την απάντηση, όπως “ήξεραν” (απο το Σάββατο) και τον πιθανότερο νικητή, πάντα με την προϋπόθεση ότι θα τερμάτιζαν ΟΛΟΙ: Στο Άσσεν, όπου οι πάντες θα πήγαιναν γρήγορα και “μαζί” από την αρχή, θα κέρδιζε εκείνος που θα είχε την ικανότητα να κάνει τους ταχύτερους γύρους του μέχρι το τέλος, αλλά θα είχε και τα οδηγικά περιθώρια να είναι 2 με 3 δέκατα τον γύρο πιο γρήγορος από όλους τους άλλους, όταν “οι συνθήκες” το επέτρεπαν (όπως ακριβώς έκανε ο Λορενθο στην Βαρκελώνη).
Αυτό το “κάτι παραπάνω” (ή όπως φάνηκε, το “πολύ παραπάνω”) το είχε στην Ολλανδία ο Μαρκέθ, ο οποίος αφού ξόδεψε 22 γύρους σε μονομαχίες και σοβαρό ρίσκο εγκατάλειψης (περισσότερο αμυνόμενος παρά “επιτιθέμενος”), με μια σειρά γρήγορων γύρων ξέφυγε με χαρακτηριστική άνεση απο τους αντιπάλους του τερματίζοντας πρώτος με πάνω απο 2 δευτερόλεπτα διαφοράς!
Ο Παγκόσμιος Πρωταθλητής MotoGP του 2013, 2014, 2016 και 2017, κυριολεκτικά “εξαφανίστηκε” απο τον 23ο γύρο και μετά, γυρίζοντας κατά 0,5″ πιο γρήγορα απο τον δεύτερο, και κάνοντας τον ταχύτερο (προσωπικό) γύρο του στον 24ο. Δύσκολα θα μπορούσε να πιστέψει κάποιος θεατής αν άνοιγε μόνο προς στο τέλος την τηλεόρασή του, ότι ο Μαρκέθ είχε μείνει μαζί με το γκρουπ της κορυφής δίνοντας μάχες (και περιμένοντας) για τόσους γύρους, μια και η άνεση με την οποία ξέφυγε, σίγουρα τον τοποθέτησε “σε άλλη κλάση” (τουλάχιστον στο Άσσεν).
Η απάντηση είναι απλή: Ο αγώνας αυτός ήταν από την αρχή πιο αργός απο ότι συνήθως, με τον Λορένθο που έκανε μια εκκίνηση – εκτόξευση ρουκέτας και βρέθηκε απο 10ος στο grid πρώτος στην κατάταξη πριν κλείσει ο πρώτος γύρος (!), να τους κρατάει όλους στο 1′.34″.5, και μάλιστα να ανεβαίνει και στο 1′.35″ μετά τη μέση του αγώνα! Ο ρυθμός λοιπον ήταν αργός, και ΟΛΟΙ της πρώτης δεκάδας των δοκιμών μπορούσαν να τον ακολουθήσουν με “ασφάλεια”, δίνοντας και τις μάχες τους για να κερδίσουν θέσεις, ενώ πρόσθετη απόδειξη γι’ αυτό, είναι ότι όλοι, όταν έμεναν πίσω απο κάποιο λάθος ή “κόντρα”, δεν είχαν απολύτως κανένα πρόβλημα στο να πλησιάσουν άμεσα και πάλι στην κορυφή. Ο “κίνδυνος” πτώσης όπως είδαμε, δεν ήρθε ποτέ και για κανέναν απο γλύστρημα λόγω υπερβολικής πίεσης στα φρένα, αλλά μόνο απο τις ασυνήθιστα έντονες “κόντρες” και επαφές, μια και στο επίπεδο του MotoGP αυτά δεν συνηθίζονται και πολύ συχνά έχουν υπάρξει διαμαρτυρίες αλλά και τιμωρίες για “επιθετική οδήγηση”, που ήταν πολύ λιγότερο “επιθετική” απο αυτά τα…συγκρουόμενα που είδαμε σήμερα! Ο μόνος που εγκατέλειψε λόγω πτώσης απο όλο το grid ηταν ο Πετρούτσι απο τις πίσω θέσεις στην προσπάθειά του για κάτι καλύτερο, αλλά το ενδιαφέρον της κορυφής σε αυτόν τον αγώνα δεν επέτρεψε στον σκηνοθέτη (και στους απανταχού σχολιαστές) να στρέψουν την προσοχή τους και στους αναβάτες πίσω από την πρώτη δεκάδα. Κατανοητόν και συγχωρητέον (για μιά φορά).
Το φιλμ του αγώνα, εξελίχθηκε κάπως έτσι:
Ο Μαρκέθ καταφέρνει να φύγει πρώτος απο την pole, αλλά ο Λορένθο απο εξωτερική βρίσκεται απο 10ος δεύτερος στην πρωτη στροφή, περνώντας και μπροστά πριν κλείσει ο γύρος. Ο Μαρκέθ απαντά, αλλά ο Ρόσσι έχει παραμείνει τρίτος μπροστά απο τον Ντοβιτσιόζο, τη στιγμή που (για μια ακόμα φορά) ο Βινιάλες έχει “παγιδευτεί” όγδοος πίσω απο τα δυο Suzuki των Ρινς και Ιαννόνε (που είναι ευκίνητα και “κερδίζουν” στις συχνές εναλλαγές κλίσεων δεξιά-αριστερά του Ασσεν, αλλά ο Ιαννόνε δεν θα μπεί στη φωτιά, αφήνοντας τον Ρινς να οδηγεί με ψυχή).
Στο κυνήγι της κορυφής βρίσκεται και ο Κράτσλοου, που θα οπισθοχωρήσει απέναντι στα εργοστασιακά των συναθλητών του, χωρίς όμως ποτέ να μείνει πίσω. Αυτό συμβαίνει, για έναν αγώνα ακόμα, με τον Ζαρκό, που χάνει σταδιακά επαφή με το πρώτο γκρουπ, παρ΄ότι ένα χρόνο πριν ήταν ο poleman και ανέβηκε στο βάθρο σαν rookie στην ίδια πίστα. (Πιθανώς, η εξέλιξη και η εργοστασιακή υποστηριξη με την μορφή αναβαθμίσεων των Υamaha στην Tech3 κόπηκε με το μαχαίρι απο την στιγμή που η ομάδα και οι δύο αναβάτες της υπέγραψαν με την ΚΤΜ για το 2019! Λογικό και αναμενόμενο, οπότε συνεχίζουν με ό,τι έχουν, και προσεκτικά).
Στους πρώτους γυρους ο Ρόσσι περνάει τον Μαρκέθ για δεύτερος, και στον πέμπτο γύρο μένει πίσω μετά το χτύπημα που δίνει στα φρένα στον Λορένθο, όπου τον περιμένει ο Ρινς στη μάχη για την τέταρτη θέση. Στην προσπάθειά του να ανέβει, ο Βινιάλες κάνει τον ταχύτερο γύρο του αγώνα (στον έκτο γύρο) με δεύτερο ταχύτερο αυτόν του Ρόσσι, που κυνηγάει ξανά την κορυφή. Στο μεταξύ, έχει ανέβει και ο Ντοβιτσιόζο και μαζί με τον Ρόσσι περνούν τον Μαρκέθ αφήνοντάς τον τέταρτο. Όμως όλοι είναι πολυ κοντά μεταξύ τους, αφού όπως είπαμε ο Λορένθο κρατάει τον ρυθμό πιο κάτω απο τις δυνατότητες αυτών που τον ακολουθούν. Γιατί δεν περνάνε; Πρώτον γιατί το Ducati φεύγει σαν σφαίρα στις ευθείες και κανείς δεν μπορεί να το πιάσει στο γκάζι, και δεύτερον γιατί το Ασσεν απαιτεί μεγάλα και ανοιχτά πλασσαρίσματα, και οι γραμμές (που ταιριάζουν στον Λορένθο) είναι απόλυτα ορισμένες. Μπορείς να περάσεις μόνο αν έχεις σημαντική διαφορά απο τους προπορευόμενους (όπως π.χ. ο Βινιάλες που συντομα έφτασε ψηλά), διαφορετικά θα πρέπει να βρείς καθαρή πίστα και εμπρός αλλά και πίσω σου, ώστε να εκμεταλλεύεσαι όλο το πλάτος στις εισόδους για τις -υποχρεωτικά- πολύ ανοιχτές γραμμές, ΧΩΡΙΣ να πρέπει να φυλάς την εσωτερική όπως ανοίγεσαι και “δείχνεις” ότι αφήνεις χώρο σε όποιον ακολουθεί.
Μέχρι τον 10 γύρο, με τον Λορένθο πάντα να προηγείται, γίνονταν συνεχή προσπεράσματα μεταξύ Μαρκέθ, Ντοβιτσιόζο, Ρόσσι και Ρινς, ενώ πίσω τους είχε φτάσει ο Βινιάλες και ακολουθούσαν οι Κράτσλοου και Ζαρκό κλείνοντας μια δυνατή οκτάδα “ρυθμού”. Όλοι βέβαια “οι απ΄εξω”, θεατές και δημοσιογράφοι, περιμένουν το “δεύτερο μέρος” του αγώνα”, κάπου μετα τον 15ο γύρο, όπου όποιος μπορεί θα πρέπει να αρχίσει να κάνει διαφορά (και όποιος δεν μπορεί ή έχει “μείνει” απο λάστιχα, να χάνει έδαφος).
Στον 9ο και 10ο γύρο, ο Ρινς, μάλλον απο υπερενθουσιασμό και “άγνοια κινδυνου” (που “του βγήκαν!”), περνάει διαδοχικά τους Ρόσσι και Ντοβιτσιόζο, ανεβαίνει τρίτος, και στον 12ο γύρο μπαίνει δυνατά απο εσωτερική σε μια γρήγορη αριστερή και εκτοπίζει τον Μαρκεθ, ο οποίος ουσιαστικά “πέφτει” απο την μοτοσυκλέτα (που δεν βρισκόταν σε μεγάλη κλίση) καθώς ξεκαβαλάει και κρεμιέται στο αριστερό της μέρος!
Για κάποιον άγνωστο στους κοινούς θνητούς λόγο, όχι μόνο δεν πέφτει, αλλά δεν θεώρησε καν σημαντική τη φάση, λέγοντας μετά τον αγώνα ότι “ήταν δική μου η ευθύνη, γιατί ήμουν στην εξωτερική και έπρεπε να προσέχω” (εννοεί ότι έπρεπε να φυλάξει την είσοδο απο αυτόν που ακολουθούσε). Η διεύθυνση αγώνα ωστόσο ερεύνησε την εντυπωσιακή αυτή “παρά λίγο” φάση, και έκρινε ότι δεν υπήρξε πρόβλημα (σωστά, γιατί “τιμωρείται” η πρόθεση, όχι το να δεις ανοιχτή την εσωτερική και να ορμήσεις!). Δύο γύρους αργότερα ο Μαρκέθ “ανταπέδωσε” περνώντας το Suzuki με τον ίδιο τρόπο στην ίδια στροφή, και στον 14ο γύρο ο Ντοβιτσιόζο περνάει τον Λορένθο στην κορυφή (ο Μαρκεθ ακολουθεί τρίτος) και τα δύο Yamaha των Ρόσσι και Βινιάλες έχουν την δική τους μάχη, με τον Ρινς να την εκμεταλλεύεται με τον καλύτερο τρόπο.
Στον 19ο γύρο, και ενώ έχει πια γίνει φανερό ότι ο ρυθμός του αγώνα δεν θα ανέβει, ο Βινιάλες περνάει πρώτος, ο Μαρκέθ ακολουθεί και ο Λορένθο αρχίζει να χάνει έδαφος, μένοντας πίσω και απο τον Ρινς. Ο λόγος (μάλλον) είναι το μαλακό εμπρός λάστιχο που επέλεξε (ενώ και ο Mαρκέθ έχει κάνει μια ασυνήθιστη επιλογή φορώντας μαλακό πίσω, χωρίς όμως να δείχνει ότι αντιμετωπίζει πρόβλημα, ίσως και επειδη οι θερμοκρασίες ασφάλτου ήταν ιδανικές). Ο Βινιάλες “το χάνει” στιγμιαία, αλλά κερδίζει άμεσα το έδαφος, ώσπου στον 21ο γύρο διεκδικώντας την πρώτη θέση έρχεται σε επαφή με τον Μαρκέθ όπως βρίσκονται και οι δύο στην κορυφή, το δεξί χέρι του Μαρκέθ γλυστράει και αφήνει την μανέτα του φρένου όπως ακουμπούν, και οι δύο μαζί κατευθύνονται εκτός πίστας, όπου καταφέρνουν “να το σώσουν” κατεβάζοντας σε πρώτη και πατώντας στο κερμπ, πριν βγουν στο γρασίδι. Οι Ρόσσι και Ντοβιτσιόζο τους περνούν, και ο οδηγός της Yamaha βρίσκεται για μερικά μέτρα πρώτος, αλλά ο Ντοβιτσιόζο τον περνάει ξανά, μόνο όμως για να χάσει την πρωτιά απο τον Μαρκέθ που σε μηδέν χρόνο, απο παρά λίγο έξω, βρίσκεται επικεφαλής. Ο Bινιάλες επίσης ανεβαίνει τρίτος, για να μείνει πάλι τέταρτος καθώς τον περνάει ο Ρόσσι, και στο μεταξύ, με όλα αυτά, οι οδηγοί καθυστερούν έτσι ώστε έχουν φτάσει και πάλι στον τροχό τους οι Ρινς και Κράτσλοου.
Σε αυτό το σημείο, ο Μαρκέθ που βρίσκεται στην κορυφή, αποφασίζει ότι αρκετά κράτησε το παιχνίδι, και ξαφνικά κάνει μιά έτσι και ανοίγει μισό δευτερόλεπτο διαφορά, και ύστερα ένα ολόκληρο δευτερόλεπτο, ενάμιση, πάει, χάνεται και τους αφήνει να μάχονται για την δεύτερη και τρίτη θέση του βάθρου! Απίθανη η άνεση και το απόθεμα ταχύτητας που έδειξε, το οποίο ίσως δεν περίμεναν πολλοί, αλλά κακώς δεν το περίμεναν γιατί αν κάποιος “το είχε”, αυτός θα ήταν ακριβώς ο Μαρκέθ (όπως άλλωστε συνέβη και στις δοκιμές). Εξ’ άλλου ένας μάλλον αργός αγώνας, σίγουρα στο τέλος θα είχε ένα σπριντ για τη νίκη. Το θέμα είναι ότι μόνο αυτός μπόρεσε να το κάνει. (Και να σημειπώσουμε εδώ, ότι μετά τον αγώνα ο Βαλεντίνο Ρόσσι μίλησε για την ταχύτητα του Μαρκέθ με τόσο κολακευτικό και απόλυτο τρόπο, όσο κανείς άλλος -πλην Κράτσλοου- δεν έχει κάνει μέχρι στιγμής. Και πράγματι, ποιός άλλος έχει την γνώση, την εμπειρία και την άνεση να αναγνωρίσει την υπεροχή του αντιπαλου του, έστω και αν τους χωρίζουν πολλά σε προσωπικό επίπεδο; Μόνο ένας που τα έχει κερδίσει όλα και δεν έχει να αποδείξει τίποτα!).
Και οι άλλοι; Ο Ρόσσι, πολύ δυνατός, κρατήθηκε δεύτερος μέχρι σχεδόν το τέλος, έχοντας περάσει τους Βινιάλες και Ρινς, αλλά με τον Ντοβιτσιόζο στον τροχό του. Και ενώ το βαθρο φαινόταν πολύ κοντά, στην είσοδο της στροφής Νο 1 ανοίγεται πολύ και φρενάρει παρατεταμένα, με αποτέλεσμα να του πάρει ο Ντοβιτσιόζο την εσωτερική και να βρεθεί (“σπρωχτεί” αναγκαστικά) εκτός πίστας, συνεχίζοντας στην έκτη θέση (όλοι ήταν πολύ κοντά μεταξύ τους). Στην στροφή Νο 11 πριν την σημαία ο Κράτσλοου κάνει επίσης μικρό λάθος γραμμής, και ο Ρόσσι του παίρνει την πέμπτη θέση, πολύ μικρή παρηγοριά γιατί μπορούσε (και αξιζε) να βρεθεί στο βάθρο.
Αυτό το βάθρο δεν το είδε ούτε ο Ντοβιτσιόζο, παρά το προσπέρασμά του επί του Ρ’οσσι, που μάλλον του το στέρησε: Οι Βινιάλες και Ρινς ακριβώς πάνω σε αυτή τη φάση τον πέρασαν για ένα δυνατό 26ο και τελευταίο γύρο, όπου ο Μαρκέθ τερμάτισε στην κυριολεξία “μόνος του” στην πρώτη θέση (+2″.2), ενώ ο Ρινς πέρασε με γενναίο τρόπο τον εμβρόντητο Βινιάλες για δεύτερος, και ο Ρόσσι επιχείρησε ένα προσπέρασμα “απελπισίας” επί του Ντοβιτσιόζο στο τελευταίο σικαίην, χωρίς επιτυχία. Και ενώ ο Λορένθο είχε υποχωρήσει στην έβδομη θέση, κρατώντας πίσω του τον προσεκτικό Ζαρκό, οι πρωταγωνιστές πήραν με ανάμικτα συναισθήματα τον δρόμο άλλοι για το βάθρο και άλλοι για τα box τους:
-Ο Μαρκέθ ήταν “μετρημένος” στις δηλώσεις του και φυσικά πανευτυχής, έχοντας πάρει την τέταρτη φετινή του νίκη (έχει νικήσει στο 50% των αγώνων που έχουν γίνει), ενώ με την πέμπτη θέση του Ρόσσι αύξησε την διαφορά του στη βαθμολογία στους 41 βαθμούς. Επίσης, προηγείται 47 βαθμούς απο τον Βινιάλες και 61 απο τον Ντοβιτσιόζο, διαφορές που μόνο με σοβαρή ατυχία και απανωτές εγκαταλείψεις μπορούν να καλυφθούν, κι ας μένουν ακομα 11 αγώνες.
-Ο Ρινς δεν μπορούσε ούτε να μιλήσει απο την συγκίνηση, έχοντας κατακτήσει την δεύτερη θέση, την καλύτερή του μέχρι στιγμής στο MotoGP. Βρέθηκε στην κατάλληλη πίστα, στον κατάλληλο αγώνα (από άποψη ρυθμού) και την κατάλληλη μέρα, με καλή πρόσφυση λόγω καιρού, αλλά και με λίγη τύχη που δεν “τιμώρησε” την υπερβάλλουσα γενναιότητά του.
-Ο Βινιάλες, παραπονέθηκε λιγάκι για arm pump στο δεξί χέρι (απορίας άξιο πως οδηγούν στο MotoGP όσοι έχουν αυτό το πρόβλημα, εκτός αν δεν είναι έντονο), και ήταν σαφώς ευτυχής που -επι τέλους!- τερμάτισε στο βάθρο και μπροστά απο τον Ρόσσι, αλλά συγχρόνως και ελαφρώς “δαγκωμένος” για το προσπέρασμα που του έκανε ο Ρινς. Οχι γιατί η κίνηση δεν ήταν απόλυτα κανονική, αλλά γιατί ο ίδιος δεν την περίμενε, έχοντας “χαλαρώσει” λίγες στροφές πριν τον τερματισμό.
-Ο Ντοβιτσιόζο δεν χάρηκε βέβαια που δεν ανέβηκε στο βάθρο, αλλά “απάντησε” στον Ρόσσι λέγοντας ότι σε αυτό το σημείο του αγώνα, δηλαδή στον τελευταίο σχεδόν γύρο, ο οδηγός της Yamaha έκανε λάθος να αφήσει την εσωτερική της στροφής Νο 1 ανοιχτή και να κόψει πολύ, φρενάροντας μάλιστα δύο φορές, γιατί όποιος και να τον ακολουθούσε, θα άρπαζε την ευκαιρία να περάσει.
-Ο Ρόσσι στην πέμπτη θέση δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένος, και κατηγόρησε τον Ντοβιτσιόζο για “όχι έξυπνη” κίνηση, με το επιχείρημα ότι αν ο οδηγός της Ducati δεν είχε προσπαθήσει να τον περάσει, θα τερμάτιζε εκείνος δεύτερος και ο Ντοβιτσιόζο τρίτος, ενώ τώρα έχασαν και οι δύο το βάθρο! (Είναι βέβαια αμφίβολο το αν ο ίδιος ο Ρόσσι θα συμφωνούσε με αυτή την, οπωσδήποτε “τετράγωνη”, λογική, αν βρισκόταν στη θέση του Ντοβιτσιόζο. Απλά, ίσως να κατάφερνε να ολοκληρώσει το προσπέρασμα χωρίς να χάσει τη θέση του!).
Ένας αγώνας που “έγραψε Ιστορία” λόγω του θεάματος και του έντονου συναγωνισμού, αυτό ήταν το Ολλανδικό MotοGP στο Άσσεν του 2018 που είχαμε την χαρά και την τύχη να παρακολουθήσουμε. Η ευχή που είχαμε δώσει, το να τους δούμε όλους να παίρνουν σημαία τερματισμού, πραγματοποιήθηκε, και άσχετα απο πρώτους νικητές και άξιους δεύτερους (ποτέ “ηττημένους” στους αγώνες!) μακάρι να συνεχιστεί αυτή η πανδαισία του θεάματος και στο μέλλον. Αγωνιστικά, απο το ‘Ασσεν κρατάμε την υπεροχή του Μαρκέθ (και είναι πάντα καλό το να κερδίζει ο ταχύτερος), την υπερπροσπάθεια του Ρόσσι, τον ενθουσιασμό του Ρινς και την απόδειξη της τρομερής βελτίωσης των Ducati σε κάθε πίστα πλέον, γιατί κατάφεραν να παραμείνουν “μέσα” στον συναγωνισμό και στην κορυφή της κούρσας για περισσότερους γύρους απο κάθε άλλη μοτοσυκλέτα, σε μια πίστα όπου μόνο ο (θρυλικός πλέον για τους Ducatisti) Κέϊσυ Στόνερ έχει καταφέρει να δώσει νίκη στην ομάδα με το χρώμα του πάθους!
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ