Τα λέει όλα ο τίτλος, και οι διευκρινίσεις είναι για να κάνουμε κουβέντα περισσότερο. Δύο “ζημιές” κινητήρα στην Μ1 (στο warm up “έσκασε” το μοτέρ του Λορένθο και έτρεξε με την δεύτερη μοτοσυκλέτα), δείχνουν το πόσο “πιεσμένα” είναι τα μηχανάκια, στην προσπάθεια να μείνουν μπροστά απο τα Honda (και το καταφέρνουν, όπως έδειξε ο τερματισμός!), και να μην χάνουν πολύ απο τα Ducati: O Iαννόνε, που έκανε σούζα στην εκκίνηση λόγω μικρού προβλήματος στον συμπλέκτη (ή “στο χέρι”!) και έμεινε ένατος, χτύπησε 349,5 χ.α.ω. τελικής στην ευθεία, κάνοντας ρεκόρ όλων των εποχών στο MotoGP! Η προσπάθεια αυτή των τεχνικών της Yamaha (γιατί χωρίς άλογα και γκάζι δεν πας πουθενά ακόμα κι αν σε λένε Μαρκ Μαρκέθ!) κόστισε στον Βαλεντίνο Ρόσσι μια εγκατάλειψη, μια πιθανότατη νίκη, και ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ 20 (ή μάλλον 25) βαθμούς. Απο το 2008 είχε να δει pole στον αγώνα της πατρίδας του, και το μεγαλύτερο ποσοστό απο τους 100.000 θεατές στο Mugello φέτος ήταν οπαδοί του. Και δεν τους απογοήτευσε, γιατί μετά την φοβερή εκκίνηση του σπεσιαλίστα “στα…φανάρια!” Λορένθο, μπήκε πίσω του και απλά περίμενε, κάνοντας και μερικές προσπάθειες να περάσει “για τα μάτια” στην ευθεία, όπου στο τέλος ο Λορένθο φρενάριζε “καλύτερα” και έμπαινε πρώτος στη δεξιά. Καλά … Αμφίβολο το αν θα πέρναγε απο αυτό το σημείο ο Ρόσσι όταν το προσπαθούσε, αλλά και να το έκανε, σίγουρα θα επαιρνε τα φρένα. Και οι δύο στροφές που “τάχα μου άνοιξε”, κατά την προσωπική μου άποψη είτε δοκιμή υπολογισμένη ήταν, ή “στρατηγική” για τον πίσω (που τον έλεγαν Μαρκέθ, και ο Ρόσσι ξέρει ποιούς υπολογίζει). Απόδειξη, ότι είχε τέτοια άνεση που μέσα σε δυό στροφές βρισκόταν ξανά στον τροχό του Λορένθο, ο οποίος όπως απεδείχθη αργότερα, πήγαινε “μετρονόμος” μεν, αλλά και όρια, δηλαδή δεν μπορούσε να “αμυνθεί” ή να ακολουθήσει αν κάποιος ήταν ελάχιστα πιο γρήγορος. Αν λοιπόν ήταν φανερό ότι ο Ρόσσι θα κέρδιζε οπωσδήποτε έναν αγώνα (εκτός “εξωαγωνιστικού” απροόπτου) ήταν ΑΥΤΟΣ ο αγώνας. Και εδώ που τα λέμε, το ήξεραν, το έβλεπαν, το “μύριζαν” και το διαισθάνονταν όλοι. Γι’ αυτό και όταν στον όγδοο γύρο ο Ιταλός έκοψε και ανοίχτηκε (άκουσε το “κράκ” φαίνεται) και αμέσως μετά η πίστα σκεπάστηκε απο πυκνό καπνό λαδιών που πέρναγαν στο σπασμένο μοτέρ (ευτυχώς όχι στην άσφαλτο: Μου έκανε εντύπωση το πως ο έμπειρος Ρόσσι δεν βγήκε αμέσως εκτός πίστας για να προστατέψει τους συναθλητές του απο τυχόν διαρροές), τότε λοιπόν ένας μαζικός αναστεναγμός, ένα ΟΟΟχιιιΝοοοοοοοχιιιΝοοο! σηκώθηκε απο το πλήθος των θεατών και των τηλεθεατών, και επειδή ήταν κρίμα για τον αναβάτη, αλλά και επειδή φάνηκε ότι “ο αγώνας τελείωσε”, χάνοντας το ενδιαφέρον του απο τον ένατο μόλις γύρο. Η στιγμή που ο Ρόσσι με το κεφάλι κάτω και τους καπνούς πίσω του συνειδητοποιεί ότι έληξε η μέρα του, αναμφίβολα, σαν σκηνή, θα μείνει στην Ιστορία των αγώνων. Δεν ήταν μια όμορφη εικόνα, σίγουρα δραματική, αλλά το μόνο βέβαιο είναι ότι θα επανέλθει πιο δυνατός και αποφασισμένος στους επόμενους αγώνες. Οχι (μόνο) επειδή είναι ο Βαλεντίνο Ρόσσι, αλλά επειδή πάντα έτσι γίνεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις.
Η εγκατάλειψη του Ρόσσι ανακούφισε πρόσκαιρα τον Λορένθο αλλά έδωσε ελπίδες στον Μαρκέθ, ο οποίος υπερβάλλοντας εαυτόν με μια μοτοσυκλέτα που ούτε σταθερή ούτε γρήγορη ήταν, έφτασε τον Λορένθο για έναν επικό τελευταίο γύρο με πέντε αλληλοπροσπεράσματα που επίσης θα μείνουν στην Ιστορία, θα τα θυμόμαστε. Και ήταν “διαφήμιση” του αθλήματος το ότι όλα έγιναν χωρίς επιθετικότητα, κίνδυνο ή κλείσιμο. Ολα “καθαρά”. Στο τέλος ο Μαρκέθ έκανε ένα “μαγικό” και βγήκε πρώτος στην ευθεία, μόνο και μόνο για να τον “καθαρίσει” σαν φρέσκο κρεμμυδάκι η Yamaha στην επιτάχυνση (άρα έχει δίκιο που παραπονιέται απο πέρυσι). Στις σύντομες συνεντεύξεις πριν το βάθρο, και οι δύο Ισπανοί ήταν ευτυχείς και ιδιαίτερα ευγενικοί (μεταξύ τους): O Μαρκέθ είπε ότι ρισκάρισε πολύ, άρα η θέση τον ικανοποιεί και θα προσπαθήσουν να δώσουν δύναμη στα Honda για τη συνέχεια, ενώ ο Λορένθο έδειξε ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο απο το “υπεροπτικά φαντασμένο” που έχει συνήθως: Είπε ότι όταν τον πέρασε ο Μαρκέθ σκέφτηκε να μείνει δεύτερος για τους βαθμούς, αλλά μετά θυμήθηκε μια φάση στα 250 με τον De Angelis στο ίδιο σημείο και επιχείρησε το προσπέρασμα, που στο τέλος τον έφερε κοντά στον Μαρκέθ, και η δύναμη της μοτοσυκλέτας του του έδωσε αυτή την ΑΠΡΟΣΜΕΝΗ ΝΙΚΗ (unexpected victory είπε, και επειδή μιλάει καλύτερα Αγγλικά απο όλους τους Ισπανούς και τους Ιταλούς του MotοGP, ήξερε πολύ καλά τι έλεγε). Ευγένεια (courtesy) μεταξύ συμπατριωτών; Ισως. Πάντως σε δηλώσεις που δημοσιεύθηκαν σε ΙΣΠΑΝΙΚΗ εφημερίδα, φέρεται να είπε ότι ο Ρόσσι έχει να πάρει τίτλο απο το 2009, και ο ίδιος στο μεταξύ έχει πάρει τρείς αλλά και πολλές νίκες με την ίδια μοτοσυκλετα και τα ίδια λάστιχα. Ετσι ακριβώς είναι, οπότε δεν υπάρχει αντίρρηση, παρά μόνο η παρατήρηση ότι συνήθως αφήνεις τους άλλους να τα λένε αυτά και δεν τα λες ο ίδιος (εκτός αν απαντάς σε ερωτήσεις, αλλά και πάλι θέλει προσοχή).
Ο αγώνας της κορυφής ήταν τόσο δυνατός προς το τέλος, που πήρε το ενδιαφέρον απο τους άλλους οδηγούς, και ιδίως απο την τριάδα Πεντρόθα-Ντοβιτσιόζο- Ιαννόνε για την τρίτη θέση που έληξε υπέρ του Ιταλού, χωρίς…maniac συμπεριφορά αυτή τη φορά! Απεδείχθη όμως και κάτι άλλο, που σίγουρα ΟΛΟΙ οι θεατές οι οποίοι παρακολούθησαν το τέλος με κομμένη την ανάσα, θα κατάλαβαν: Οτι το MotoGP μπορεί να έχει συγκλονιστικές μονομαχίες, αγωνία και τρομερό ενδιαφέρον, ακόμα και χωρίς τον Βαλεντίνο Ρόσσι. Είναι προνόμιο για όλους το να παρακολουθούν την ζωντανή Ιστορία και τον θρύλο να αγωνίζεται, και μάλιστα για τη νίκη, αλλά το ίδιο συνέβη και σε προηγούμενες εποχές, με άλλους Μεγάλους, και πάντως σημαντικούς, αναβάτες. Στο Mugello, ο Ρόσσι δεν έχασε αλλά ήταν άτυχος, όμως μεγάλος νικητής ανεδείχθη το MotoGP.