MOTOGP, MUGELLO, RACE: Η DUCATI ΘΡΙΑΜΒΕΥΕΙ, ΚΑΙ Η HONDA ΕΞΟΝΤΩΝΕΙ ΤΟΥΣ ΟΔΗΓΟΥΣ ΤΗΣ…
Δεν ειναι πολυ «τραβηγμενη» η θεωρια οτι ίσως θα ήταν καλυτερα να ειχε αποχωρήσει η Honda απο το MotoGP περυσι αντι για την Suzuki! Αυτο που θα ειχε συμβει, θα ήταν να παραμεινουν οι Μιρ και Ρινς στα μπλε μηχανακια που ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ μπορουσαν να κερδισουν, ή τελος παντων να διακριθουν σε σταθερη βαση, ενω οι αναβατες της Honda, δηλαδη οι αδελφοι Μαρκ και Αλεξ Μαρκέθ, θα είχαν βρει ΣΙΓΟΥΡΑ θεση σε καποια δορυφορικη ομαδα, στην Pramac Ducati ο Μαρκ και στην RNF Aprilia ή στην Tech3 Gas Gas ο Αλεξ.
Αυτο βεβαια ειναι φαντασια, δεν συνεβη ουτε και προκειται ποτε να συμβει, επειδη οι καιροι εχουν αλλαξει και οι κωδικες τιμης των Ιαπωνων εχουν χαθει στον βυθο του ωκεανου της παγκοσμιοποιησης: Η Honda, που στο τέλος του 1967 δεν διστασε να αποσυρθει απο το Παγκοσμιο Πρωταθλημα Grand Prix επειδη δεν καταφερε να παρει τον τιτλο-κορωνα των 500 με τον παμμέγιστο Χαιηλγουντ, η Honda που έδωσε στη μοτοσυκλετα κορυφαιες racers σαν την διχρονη τρικυλινδρη NS 500, την διχρονη V4 NSR των πολλων τιτλων, την αναφλεξη big bang, την πεντακυλινδρη (V5) RC 212, το seamless κιβωτιο ταχυτητων (που μεταμορφωσε την αγωνιστικη οδηγηση), αλλά και στα Superbike την «μητερα» των σύγχρονων Supersport VFR 750 RC 30, και αργοτερα σηκωσε το γαντι των V-2 που της πεταξε η Ducati καταφερνοντας να κατακτησει δυο τιτλους με την SP-2 RC 51, αυτή η Honda των θριαμβων και των 6 τιτλων της δευτερης δεκαετιας του 21ου αιωνα, φαίνεται σαν να «μην μπορει» να απαντησει στις προκλησεις του συγχρονου MotoGP. Και με αυτά κατα νου, παμε να δουμε τι έγινε στον αγωνα της «πιο ομορφης πιστας του κοσμου», του Mugello, στην καταπρασινη, προκλητικη, γοητευτικη, Τοσκανη.
Κανεναν δεν ξαφνιασε το αποτελεσμα, με ένα βαθρο γεματο Ducati, και με τον καλυτερο και πιο φορμαρισμενο αναβατη του εργοστασιου Φραντσεσκο Μπανιάϊα δικαια θριαμβευτη (ρεκορ πιστας, pole postion, νικη στο Sprint, νικη στον αγωνα, πρωτος με καλη διαφορα στη βαθμολογια, έ, τι άλλο!). Το Mugello με την μεγαλη ευθεία, τις υψομετρικες διαφορες και την χαραξη με τις πολλες, γρηγορες, συνεχεις στροφες, ήταν το ιδανικο τερραιν για αξιοποιηση ολων των σημειων υπεροχης των Ducati (φρενα, επιταχυνση, δυναμη, σταθερότητα, τελικη) και ακριβως λογω των αυξημενων απαιτησεων της πιστας, φανηκαν στην πραξη οι διαφορες με τα άλλα δυο εργοστασια που φετος παρουσιαζουν βελτιωση και ανταγωνιστικοτητα, την ΚΤΜ και την Aprilia: Μπίντερ, Εσπαργκαρο και Μιλλερ τερματισαν στις θεσεις 5-6-7, αλλά ήταν σχεδον 11’’ πισω απο τον νικητη (και 4’’ με 6’’ πισω απο την τεταρτη Ducati, αυτη του Μαρινι), κατι που σημαινει οτι έχαναν περιπου μισο δευτερολεπτο στον γυρο! Αυτο δεν το λες ακριβως «ανταγωνιστικοτητα», οπότε μπαινουν και αυτοι στη σειρα αναμονης για το στενο και «κλειστο» Σακσενρινγκ της επομενης εβδομαδας, οπου οι διαφορες δεν απλωνουν αλλά μαζευονται.
Ο Πεκο Μπανιάϊα μπροστα στους Ιταλους θεατες και στο εντυπωσιακο fan club του με τις πορτοκαλι σημαιες, ήταν εξαιρετικος!!!
Κανεις δεν θα μπορουσε να παει καλυτερα στον αγωνα, οπου έλεγχε τον Μαρτίν αποφευγοντας τα ρισκα και την επιδειξη δυναμης. Η διαφορα τους παντα ήταν μικρη, και προς το τέλος πλησιασε ο Ζαρκο που επικρατησε της μαχης του με τον Μαρινι. Τα Ducati θα μπορουσαν να ειναι πεντε στην κορυφη, ή και έξη, αλλά ο Αλεξ Μαρκέθ έπεσε στην προσπάθειά του να κρατησει την τριτη θεση απο τον Μαρινι (έτσι, ανεβηκαν ολοι μια θεση, και ο Ζαρκο πηρε την ευκαιρια του βαθρου και την βελτιωσε περνωντας δευτερος στο τέλος).
Ο Αλεξ Μαρκέθ ειναι βεβαια γρηγορος, αλλά στο Μουτζέλλο φανηκε και καπως αγχωμενος, σαν να πιεζε το αποτελεσμα να έρθει. Στην αρχη του αγωνα έχασε τα φρενα και βουτηξε αναμεσα στους Μπεζεκι, Μιλλερ και Μαρκ Μαρκέθ (προκαλωντας την αντιδραση του Αυστραλου), και το ιδιο συνεβη άλλες δυο φορες, μεχρι που τελειωσε τον αγωνα στα χαλικια.
Τα άλλα δυο Ducati που επισης θα μπορουσαν (και «θα έπρεπε») να βρισκονται στην κορυφη, τερματισαν στην 8η και 9η θεση. Και αν για τον Μπαστιανινι υπαρχει η δικαιολογια της πρωτης φετινης εμφάνισής του μετα τον τραυματισμο του, για τον Μπεζεκι που ουσιαστικα ήταν διεκδικητης της νίκης (και σιγουρα μιας θεσης του βαθρου), ο λογος της οπισθοχωρησης ήταν η «παραξενη» συμπεριφορα του εμπρος μερους της μοτοσυκλετας, προφανως του ελαστικου, που δεν υπηρχε στο warm up οπου ηταν ο ταχυτερος ολων.
Οι αναβατες της Yamaha ειχαν μια «παραξενη» μερα, με τον Μορμπιντελλι να τερματιζει δεκατος, μερικα μετρα εμπρος απο τον ενδεκατο και ομόσταυλό του Φαμπιο Κουαρταράρο, και οι δυο πανω απο 17’’ πισω απο τον νικητή. Και αν αυτη ειναι μια μαλλον καλη επιδοση και θεση για τον (φετινο) Μορμπιντελλι, σιγουρα δεν ειναι αντιπροσωπευτικη για το μεγεθος του ταλεντου του Κουαρταράρο, ο οποίος φανηκε να επιλεγει έναν «επαγγελματικο» αγωνα, τυπου «αυτη τη μοτοσυκλετα μου δινετε, γι’ αυτη τη θεση ειναι ικανη, αυτα μπορω να κανω».
Στην απολυτως αντιθετη πλευρα της αγωνιστικης αντίληψης, ήταν ο Μαρκ Μαρκέθ, ενας αναβατης που δεν μπορει να συμβιβαστει με την ιδεα της «παραδοσης» αλλά μαχεται συνεχως. Μαχεται με μια μοτοσυκλετα που έχει διαλυσει καθε θεωρια και μυθο περι «ραψίματός της στα μετρα του» αφου εχει καταφερει να εξοντωσει όσους τολμησαν να καθισουν στη σελλα της: Πεντροθα και Λορενθο εγκαταλειψαν τους αγωνες απο τραυματισμους, και ο Π. Εσπαργκαρο πηγε δυο χρονια πισω χωρις αποτελεσματα.
Η πτωση του Μιρ στο FP2 της Παρασκευης. Με καταγμα στη φαλαγγα του μιρου δακτυλου, επελεξε να μεινει εκτος αγωνα (ισως δικαιολογημενα, ίσως και για να προστατεψει τον εαυτο του στο Μουτζελλο που δεν συγχωρει)
Ο Μιρ έχει πεσει φετος μεσα σε πεντε αγωνες, περισσοτερες φορες απο οσες έπεσε συνολικα περυσι σε 20 με το Suzuki. Και ο Αλεξ Ρινς (κατω, στην πτωση του και μετα απο αυτην) πίστεψε ότι «την έχει» και τωρα θα χασει το ενα τριτο του πρωταθληματος απο τραυματισμο.
Με αυτη την μοτοσυκλετα λοιπον ο Μαρκ Μαρκέθ προσπαθει να φερει θεσεις βαθρου, και το αποτελεσμα ειναι να μην εχει τερματισει σε ΚΑΝΕΝΑ αγωνα φετος (!!!), να εχει ήδη ενα χειρουργειο στο χερι και να μετραει μολις 15 βαθμους μετα απο 6 Grands Prix και 6 Sprints.
Πριν τον αγωνα, έλεγε οτι η θεση του ειναι μεταξυ πεμπτης και δεκατης. Στο Q2 πηρε τη δευτερη θεση στην εκκινηση, αλλά ακολουθωντας τον Μπανιάϊα. Στο Sprint του Σαββατου φανηκε σχεδον «συντηρητικος», χαρακτηρισε την επαφη του με τον Μιλλερ που του στοιχισε τεσσερις θεσεις σαν «αγωνιστικο συμβαν», και περιοριστηκε στην εβδομη θεση, εκει ακριβως που ειχε προσδιορισει την δυναμικη της Honda του.
Αλλά την Κυριακή φορεσε πισω μαλακη γομμα και θελησε να μεινει κοντα στην κορυφη: Σττον πρωτο και δευτερο γυρο βρεθηκε πεμπτος λογω της εκπληκτικης εκκινησης του Μιλλερ, στον τρίτο περασε τον Αυστραλο (που οπισθοχωρησε μετα την «παρα λιγο» επιθεση του Αλεξ Μαρκεθ), στον τέταρτο και πέμπτο γυρο αρχισε να πιεζει τον Λουκα Μαρινι για την τριτη θεση, και στον έκτο έπεσε και εγκατέλειψε.
H πτωση αυτη πρεπει να συζητηθει λιγο, γιατι έδειξε με το πιο παραστατικο τροπο την “ψυχικη” κατασταση στην οποια βρισκονται οι αναβατες την ωρα του αγωνα. Η ένταση και η αυτοσυγκεντρωση είναι τοση, που συχνα ακομα και οι πιο έμπειροι δεν αντιλαμβανονται αμεσως τον λογο της πτωσης τους, και παρα το οτι μπορει να προερχεται καθαρα απο δικο τους λαθος, την αποδιδουν είτε σε καποια κινηση συναθλητή τους, είτε στα μυστηρια του συμπαντος («πρωταθλητης μη ευθυνης» φετος εχει ήδη στεφθει ο Μπανιάϊα με προηγουμενες δηλωσεις του!).
Ο Μαρκ Μαρκέθ, ακολουθωντας τον Μαρινι, έφτασε στην τελευταία «φουρκετοειδη» αριστερη στροφη (Νο 15) της πιστας με περισσοτερα χιλιομετρα, άργησε τα φρενα, άνοιξε τη στροφη, βρεθηκε πανω απο δυο μετρα εκτός γραμμης σε ασφαλτο εμφανως «ακαθαρτη», και παρ’ ΄ολα αυτα επιχείρησε να στριψει, με αποτελεσμα να χασει ακαριαία τον εμπρος τροχο και να πεσει.
Η ένταση του αναβατη της Honda ηταν τοση, που αμεσως μολις σηκωθηκε τρεχοντας σε μια ενιαία κινηση με την φορα που ειχε, γυρισε στην πεσμενη μοτοσυκλετα και (της) άνοιξε τα χερια σε ενδειξη απορημενης αγανακτησης. Εκεινη τη στιγμη, «πίστευε» οτι είχε πεσει απο ένα ακομα απροβλεπτο και απροσδοκητο «καπρίτσιο» της δυστροπης, και ευαλωτης στο μπροστινο, RC213V. Ολοι βεβαια ειχαν δει (ανετοι και ψυχραιμοι, απο τους δεκτες τους) τον πραγματικο λογο, δηλαδη την λαθος εισοδο. Αλλά τελικά, η αγανακτηση ηταν δικαιολογημενη, γιατί τα αργοπορημενα φρένα που εφεραν την λαθος εισοδο, που εφερε την μοτοσυκλετα σε λαθος σημειο, που έφερε την πτωση, ήταν το αποτελεσμα της γενικης υστέρησης της μοτοσυκλετας, που υποχρεωνει τον οδηγο να οδηγει στην εκτός οριων πλευρα της αγωνιστικης κοψης. Οταν (και οποιος) το κανει, συχνα, αν όχι παντα, υφισταται τις συνεπειες του ευαισθητου και απροβλεπτου εμπρος γλυστρηματος. Αν ΔΕΝ το κανει, τριγυριζει για 25 γυρους πισω απο την δεκαδα και τερματιζει 13ος σαν τον Νακαγκαμι, ή και11ος σαν τον Κουαρταράρο. Ο Μαρκ Μαρκέθ ομως αυτο δεν το μπορει. Και το πληρωνει. Δεν κρινουμε τους αναβατες βεβαια, ουτε αυτον που προσπαθει μεχρι τελικης πτωσεως, ουτε αυτον που «συμβιβαζεται» ακριβως για να τερματισει ορθιος. Απλά ερμηνεύουμε σε δευτερη αναγνωση την χειρονομια απελπισμενης αγανακτησης του Μαρκέθ, μια χειρονομια ανοιγματος των δυο χεριων, που μετα την (ουσιαστικά οικειοθελη και οχι υποχρεωτικη) αποχωρηση του Μιρ απο τον αγωνα λογω καταγματος σε μια φαλαγγα του μικρου δαχτυλου του δεξιου χεριου, και του καϋμενου του Ρινς με το καταγμα κνημης-περονης (μια απο τις χειροτερες ζημιες λογω αργης αποκαταστασης), θα πρεπει ουσιαστικα να απευθυνεται στην Ιαπωνια, η οποία, οσο μακρια κι αν βρισκεται, θα πρεπει και να την “ειδε” και να την «ένιωσε». Και, οπως επραξε το μακρινο 1968, ισως και τωρα θα αποφασισει αν θα ριξει την συντριπτικης αποτελεσματικοτητας τεχνολογικη ισχυ της στο προβλημα που λεγεται MotoGP, ή θα σταματησει να «εκτίθεται» και ταυτοχρονα να εξοντωνει τους οδηγους της τερματιζοντας άδοξα τις καρριερες τους.
Κλεινοντας τον αγωνα μονοπωλίου Ducati που παρακολουθησαμε (πανάξια βεβαια, γιατι οι καλυτεροι και οι ταχυτεροι ΠΡΕΠΕΙ να διακρινονται), δυο λογια για τις τελικες, ενα θεμα που αποτελει «άλλοθι» για την απόδοση καποιων αναβατων. Ο Μπανιάϊα, που ηταν αδιαφιλονικητα πρωτος και άπιαστος, είχε τελικη 348 χ.α.ω. γιατι βρισκοταν απο την αρχη μεχρι το τέλος στην κορυφη και δεν έκανε slip streaming (ο δευτερος Μαρτιν εφτασε λιγο παραπανω, στα 351 χ.α.ω.). Ο Κουαρταράρο ομως, που εδω και δυο χρονια το μονο που ζηταει απο την Yamaha ειναι υψηλοτερη τελικη και παραπανω δυναμη, ειχε τελικη ταχυτητα 356 χ.α.ω, ενω ο Μορμπιντελλι με την ίδια Μ1 που τερματισε μπροστα του, 351,7 χ.α.ω. Που; Στην πιστα με την μεγαλυτερη ευθεια του παγκοσμίου. Συμπερασμα; Η τελικη ταχυτητα απο μονη της δεν δινει τη νικη, και δεν μπορουμε να μετραμε την αποδοση και τα συν-πλην των εμφανισεων των αναβατων αναλογα με την τελικη ταχυτητα, την δικη τους και των άλλων. Χρειαζεται να δουλευει και να συνεργαζεται το σύνολο, ή να ειναι οι συνθηκες διαφορετικες, «περιοριζοντας» τους παντες (π.χ. βροχη, ή στενη και κλειστη πιστα, ακριβως σαν αυτη του Σακσενρινγκ!).
Το επομενο Σαββατοκυριακο, οι δυο αγωνες του Γερμανικου GP θα είναι και μια τελικη μαχη αποδοσης των δυο κατασκευαστικων «ομαδων» του παγκοσμίου: Οι Ευρωπαιοι με την εξελιξη, την δυναμη και το «φρενοκρατημα», εναντιον των αποδεκατισμένων Ιαπωνων με τις ευαισθητες και δυσκολες μοτοσυκλετες και τους αποθαρρυμενους (μεχρι και φοβισμενους, κατα δηλωση του Μιρ) οδηγους τους. Μπορει η πιστα του Σακσενρινγκ να μειωσει τις διαφορες, αλλα δηλωνουμε οτι δεν μας κανει καμμια ευχαριστηση το να βλεπουμε τον Μαρκ Μαρκέθ να ρισκαρει σε καθε στροφη τερματισμο καρριερας προσπαθωντας να κερδισει με μια μοτοσυκλετα που δεν θελει να στριψει (η εμπιστοσυνη των θεατών στο προσωπο του έχει προ πολλου χαθει, ανεξαρτητα απομτην εκτιμηση στο ταλεντο και στο πεισμα του). Και πολυ φοβομαστε, οτι το ρεκορ των δεκα νικων του στη Γερμανια, δεν θα του δώσει αποτελεσματικη βοηθεια φετος. Δ.Π.
AΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ
1 25 1 Francesco BAGNAIA ITA Ducati Lenovo Team DUCATI 41’16.863 175.3
2 20 89 Jorge MARTIN SPA Prima Pramac Racing DUCATI 41’17.930 175.2 1.067
3 16 5 Johann ZARCO FRA Prima Pramac Racing DUCATI 41’18.840 175.1 1.977
4 13 10 Luca MARINI ITA Mooney VR46 Racing Team DUCATI 41’21.488 175.0 4.625
5 11 33 Brad BINDER RSA Red Bull KTM Factory Racing KTM 41’25.788 174.7 8.925
6 10 41 Aleix ESPARGARO SPA Aprilia Racing APRILIA 41’27.771 174.5 10.908
7 9 43 Jack MILLER AUS Red Bull KTM Factory Racing KTM 41’27.862 174.5 10.999
8 8 72 Marco BEZZECCHI ITA Mooney VR46 Racing Team DUCATI 41’29.517 174.4 12.654
9 7 23 Enea BASTIANINI ITA Ducati Lenovo Team DUCATI 41’33.965 174.1 17.102
10 6 21 Franco MORBIDELLI ITA Monster Energy Yamaha MotoGP YAMAHA 41’34.473 174.0 17.610
11 5 20 Fabio QUARTARARO FRA Monster Energy Yamaha MotoGP YAMAHA 41’34.724 174.0 17.861
12 4 12 Maverick VIÑALES SPA Aprilia Racing APRILIA 41’35.973 173.9 19.110
13 3 30 Takaaki NAKAGAMI JPN LCR Honda IDEMITSU HONDA 41’38.810 173.7 21.947
14 2 49 Fabio DI GIANNANTONIO ITA Gresini Racing MotoGP DUCATI 41’42.769 173.5 25.906
15 1 37 Augusto FERNANDEZ SPA GASGAS Factory Racing Tech3 KTM 41’43.363 173.4 26.500
16 51 Michele PIRRO ITA Aruba.it Racing DUCATI 41’47.013 173.2 30.150
17 25 Raul FERNANDEZ SPA CryptoDATA RNF MotoGP Team APRILIA 41’54.864 172.6 38.001
18 32 Lorenzo SAVADORI ITA Aprilia Racing APRILIA 41’55.525 172.6 38.662
19 94 Jonas FOLGER GER GASGAS Factory Racing Tech3 KTM 42’35.775 169.9 1’18.912
ΔΕΝ ΤΕΡΜΑΤΙΣΑΝ
73 Alex MARQUEZ SPA Gresini Racing MotoGP DUCATI 25’08.548 175.2 9 laps
88 Miguel OLIVEIRA POR CryptoDATA RNF MotoGP Team APRILIA 18’05.538 173.9 13 laps
93 Marc MARQUEZ SPA Repsol Honda Team HONDA 9’02.151 174.1 18 laps