(ΕΝΩ Ο ΜΑΡΚΕΘ ΚΕΡΔΙΖΕΙ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ ΧΑΝΟΝΤΑΣ ΑΓΩΝΕΣ!)
Δεν υπάρχουν πολλά να γράψει και να πει κανείς για την περιγραφή του αγώνα στο Silverstone, αφού η παράσταση, τα συγχαρητήρια και φυσικά η νίκη ανήκουν 100% στον Άλεξ Ρινς και στην φα-ντα-στι-κή Suzuki του. Ναι, όλοι οδήγησαν όσο πιο δυνατά μπορούσαν και πάλεψαν με όσες δυνάμεις είχαν (ή δεν είχαν), αλλά αν αναλυθεί η απόδοση των άλλων, αυτό θα αφαιρέσει χώρο απο το κείμενο που αναλογεί στον Ρινς, και το κείμενο σε αυτόν του αγώνα του ανήκει 100%.
Τι κρίμα όμως, για το θέαμα, για την συνέχεια του αγώνα και για το -όποιο- ενδιαφέρον της βαθμολογίας, το άσχημο ατύχημα και η διπλή πτώση των Κουαρταραρό και Ντοβιτσιόζο, μόλις στην πρώτη στροφή μετά την εκκίνηση. Αν δεν υπήρχε η (θρυλική, ήδη) επίθεση του Ρινς στην τελευταία στροφή που του χάρισε τη νίκη με διαφορά μόλις 0”,013 (!), ο αγώνας θα είχε βέβαια νικητή και βάθρο, αλλά μόνο η διπλή πτώση της εκκίνησης θα είχε μείνει στη μνήμη μας. Και είναι πράγματι παράξενο το παιχνίδι της μοίρας, αφού η απρόσμενη και δραματική έξοδος του Ντοβιτσιόζο και του (εκ των φαβορί) Κουαρταραρό, ουσιαστικά “ξεκίνησε” (χωρίς βέβαια να οφείλεται εκεί) από ένα σοβαρό γλύστρημα του Ρινς στην πρώτη στροφή, που σχεδόν τον πέταξε απο τη σέλλα! Ο Κουαρταραρό μάλιστα σε δηλώσεις του, υπονοεί ότι ήταν ευθύνη και λάθος του Ρινς αυτό που έγινε, αλλά φυσικά δεν είναι καθόλου έτσι, γιατί όταν η πρώτη στροφη απέχει ελάχιστα απο την εκκίνηση όπως στην πίστα της Μ. Βρεττανίας, όλα μπορεί να συμβούν απο οποιονδήποτε και όλοι πρέπει να είναι έτοιμοι να τα αντιμετωπίσουν.
Για να τα πάρουμε με τη σειρά: Ολοι οι αναβάτες πρώτης γραμμής είχαν επιλέξει σκληρή γόμμα εμπρός και πίσω, εκτός του Κουαρταραρό που είχε μεσαία γόμα μπροστά. Αυτό ήταν ένα “σημάδι” ότι θα προσπαθούσε να φύγει δυνατά στην αρχή, αλλά μετά θα άλλαζε το στυλ του και θα οδηγούσε “με το πίσω” φτάνοντας με το σκληρό μέχρι το τέλος (υπήρχε μεγάλη συζήτηση στην πίστα για την “επερχόμενη πρώτη του νίκη”, και πιθανόν να το είχε πιστέψει και ο ίδιος – άλλο θέμα ότι θα προσπαθούσε, όπως κάνουν όλοι για όσο το δυνατόν πιο καλή θέση. Αλλά να κέρδιζε; Χμμ…). Ομως, μετά την εκκίνηση, μπροστά του γλύστρησε άσχημα ο Ρινς όπως είπαμε, ξαφνιάστηκε και έκλεισε- άνοιξε απότομα το γκάζι (ή άλλαξε γραμμή μήπως και η Suzuki έπεφτε), ενώ όλοι βρίσκονταν στην έξοδο, επιταχύνοντας. Στο MotoGP φυσικά δεν προλαβαίνεις ούτε να σκεφτείς ούτε να “διορθώσεις” αν κάτι δεν πάει (ή δεν κάνεις) σωστά, και ο νεαρός Φάμπιο έχασε το γκάζι και τον πίσω τροχό σε ένα ξαφνικό high siding, με άλλους 15 αναβάτες να έρχονται πάση δυνάμει πίσω του! Ο άτυχος που σημάδεψε κέντρο την πεσμένη Yamaha ήταν ο Ντοβιτσιόζο, που για μια ακόμα φορά βλέπει τον αγώνα του και τις θεωρητικές, έστω, πιθανότητές του να παλέψει την βαθμολογία, να εξανεμίζονται απο ευθύνη κάποιου άλλου.
Αλλά… Με τα μέτρα ασφαλείας στις πίστες του MotoGP (και τις ίδιες τις μοτοσυκλέτες) να βελτιώνονται συνεχώς, σε σημείο που οι οδηγοί πέφτουν με απίστευτα χιλιόμετρα και τις πιο πολλές φορές το μόνο πρόβλημα είναι ότι δεν προλαβαίνουν να κάνουν χρόνο αν είναι δοκιμές ή δεν βαθμολογούνται αν είναι αγώνας, υπάρχει ένας βασικός θανάσιμος κίνδυνος που δεν μπορεί ποτέ και με τίποτα να απαλοιφθεί. Και αυτός είναι το να βρεθεί ένας αναβάτης στην άσφαλτο, μπροστά στους τροχούς των συναθλητών του που επιταχύνουν με όλη την δύναμη των 300 ίππων των μοτέρ τους.
Μπορούσε να είναι το σώμα του Κουαρταραρό στη θέση της Yamaha του; Φυσικά και μπορούσε! Οπως και οι δύο, αναβάτης και μηχανή, γλύστρησαν ανεξέλεγκτα προς το εξωτερικό της δεξιάς στροφής μετά την πτώση τους, ήταν θέμα καθυστέρησης κάποιων χιλιοστών του δευτερολέπτου το να “εύρισκε” και να χτυπούσε με βία η Ducati του Ντοβιτσιόζο άνθρωπο αντί για σίδερο και πλαστικό! Ετσι, με την αποφυγή ενός δυνητικά μοιραίου δυστυχήματος, δεν χρειάζεται φιλοσοφία ούτε προσπάθεια για να αποφασίσουμε τι βαραίνει περισσότερο στη ζυγαριά των αγώνων, μεταξύ της υγείας και της βαθμολογίας.
Και μετά το “σοκ” των θεατών με το δράμα της πτώσης και της φλεγόμενης Ducati, και τις όποιες αλλαγές στη στρατηγική των αναβατών μόλις είδαν τις πινακίδες των πιτ τους που έλεγαν ότι δύο απο τα φαβορί ήταν εκτός, ξεκίνησε ο αγώνας, που είχε δύο “ομάδες” πρωταγωνιστών: Η πρώτη αποτελείτο απο τον Μαρκέθ και τον Ρινς που είχαν προσωπική μάχη για όλο τον αγώνα (ταχύτητας αλλά και νεύρων) μέχρι το συγκλονιστικό φινάλε, και η δεύτερη απο τους Ρόσσι και Βινιάλες με τις (άψογες) Yamaha τους, που και οι δύο επιβεβαίωσαν τα προγνωστικά: Ο Ρόσσι δεν θα άντεχε όλο τον αγώνα (τερμάτισε τέταρτος, 11” πίσω, παραπονούμενος μετά για γλύστρημα των ελαστικών του), και ο Βινιάλες θα αγωνιζόταν για το βάθρο φτάνοντας στην τρίτη θέση, μόλις μισό δευτερόλεπτο πίσω απο τον νικητή.
Τον νικητή, μάλιστα, που ήταν ο Αλεξ Ρινς (απο το Q1 το Σάββατο, πήγε κατ’ευθείαν στη νίκη την Κυριακή!), χαρίζοντας στην Suzuki την δεύτερη μεγαλειώδη νίκη της στο Silverstone μετά τον θρίαμβο του Βινιάλες το 2016. Φαίνεται ότι όντως αυτή είναι μια πίστα για μοτοσυκλέτες με κράτημα στα πολλά, το οποίο, όπως γράψαμε χτες, διαθέτουν οι μοτοσυκλέτες με εν σειρά κινητήρα (λόγω της αδράνειας του στροφάλου), και η Suzuki GSX RR είχε εμφανώς ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ κράτημα στο Silverstone, με τον εξαιρετικό Ρινς να κάνει κυριολεκτικά ό,τι θέλει, κοντεύοντας μάλιστα να περάσει τον Μαρκέθ (ποιόν; Τον Μαρκέθ!) απο…εξωτερική μια-δυό φορές, τόση διαφορά ταχύτητας είχε στις στροφές! Έσωσε και ένα “παρά λίγο γλύστρημα” προς το τέλος (δύο μαζί με αυτό της εκκίνησης) αλλά τίποτα δεν μπορούσε να τον καθυστερήσει, γιατί ήταν τόσο πιο γρήγορος στο τρίτο τμήμα της πίστας, ώστε απο 0”.4 διαφορά που έκανε ο Μαρκέθ, σε κάθε γύρο βρισκόταν ξανά στον τροχό του, ψάχνοντας απο που μπορεί να περάσει! Αλλά θα πρέπει να πούμε ότι και η Suzuki δεν έμενε στις ευθείες τόσο πίσω όσο πιθανώς είχε υπολογίσει ο Μαρκέθ. Αυτό οφείλετο στο ότι ο Ρινς έβγαινε με πιο πολλά στις ευθείες, αλλά κατάφερνε να μένει στον αέρα της Ηonda, στερώντας της το πλεονέκτημα της τελικής ταχύτητας και των αρκετών μέτρων κέρδους σε κάθε γύρο: Η Honda έγραψε τελική 326,2 χ.α.ω. και η Suzuki 325,3, διαφορά κάτω απο ένα χιλιόμετρο, που όπως είπαμε επέτρεπε στον Ρινς να ακολουθεί (άλλο θέμα το να προσπεράσει).
Ο Μαρκέθ τώρα, που όντως είχε φύγει απο την αρχή μπροστά θέλοντας να “καθαρίσει” απο το κυνήγι του Ντοβιτσιόζο, άλλαξε στρατηγική με την έξοδο του βασικού αντιπάλου του, αλλά σίγουρα δεν περίμενε ότι θα τον ακολουθήσει τόσο δυνατά ο Ρινς. Οι πιο έμπειροι θεατές μετρούσαν γύρους, περιμένοντας να φτάσει ο αγώνας λίγο μετά τη μέση για να δουν αν ο Μαρκέθ “είχε” τα λίγα δέκατα στον γύρο διαφορά, ώστε να αρχίσει να ξεφεύγει ως συνήθως. Και το προσπάθησε, έκανε νέο ρεκόρ πίστας (δύο φορές), όμως ο Ρινς πάντα έκλεινε τον γύρο στον τροχό του, το πίσω λάστιχό του άρχισε να τελειώνει και τα ρίσκα που θα έπρεπε να πάρει για να “ξεκολλήσει”, μεγάλωναν ! Όπως λοιπόν ο αγώνας έφτανε στο τέλος, ο Μαρκέθ που σίγουρα έβλεπε τον έκτο τίτλο του στο MotoGP να του έχει προσφερθεί στο πιάτο, δεν υπήρχε περίπτωση να κάνει οτιδήποτε “επιθετικό”, ούτε και να πιέσει παραπάνω, γιατί το να χάσει τη νίκη μπορεί να συγχωρηθεί, αλλά το να πετάξει 20 βαθμούς ποτέ και με τίποτα! Ετσι άρχισε να οδηγεί “αμυντικά”, κλείνοντας τις πόρτες στον Ρινς (μειονέκτημα αποτελούσε όμως ότι ΔΕΝ είχε ακολουθήσει τον συμπατριώτη του στις δοκιμές ή στον αγώνα, και δεν ήξερε τα δυνατά του σημεία, απλά τα “μέτραγε” και τα υπολόγιζε από τον ήχο της Suzuki όπου πλησίαζε στο εκατοστό, ενώ ο Ρινς τον είχε διαβάσει τέλεια).
Στον προτελευταίο γύρο, ο Ρινς (που είχε κάνει και ένα δοκιμαστικό προσπέρασμα) επιχειρεί να περάσει στη έξοδο της τελευταίας ανοιχτής δεξιάς στροφής Woodcote για την ευθεία του τερματισμού, αλλά είναι στην εξωτερική και ανοίγεται πολύ, κόβοντας για να μην βρεθεί εκτός πίστας, και μένοντας πίσω απο τον Μαρκέθ. Αλλά ο Ρινς πάλεψε αυτό το προσπέρασμα γιατί νόμιζε ότι ήταν ο τελευταίος γύρος, και σίγουρα όταν κατάλαβε ότι θα είχε μια ακόμα ευκαιρία, δέχτηκε ένα πρόσθετο κύμα αδρεναλίνης και προετοιμάστηκε καλύτερα για την τελευταία επίθεση.
Ο Μαρκέθ, πιθανόν να είχε στο μυαλό του την φάση της τελευταίας στροφής της Αυστρίας, που σίγουρα τον έχει απασχολήσει πολύ γιατί αποτέλεσε “βαριά” ήττα. Πάντως σε όλο τον τελευταίο γύρο ακολουθούσε πολύ κλειστές γραμμές στο απόλυτο εσωτερικό των στροφών (πάνω στο kerb), πιστεύοντας ότι δεν θα μπορέσει να περάσει απο πουθενά ο Ρινς, με αποτέλεσμα να πλησιάσει και τους δύο ο τρίτος Βινιάλες! Στις τρείς τελευταίες στροφές πράγματι τον κράτησε πίσω του: Είναι η αριστερή Brooklands μετά την ευθεία Wellington, που το φρενάρισμά της αποτελεί και το τελευταίο “λογικό” σημείο προσπεράσματος, γιατί μετά ακολουθεί η κλειστή δεξιά (“φουρκέτα”) και προτελευταία Luffield, οπότε όποιος βρίσκεται μπροστά, παίρνει και τον αγώνα αφού στη συνέχεια επιταχύνει για τον τερματισμό. Ο Ρινς όμως έμεινε κολλημένος στον τροχό του, και πλησιάζοντας στη τελευταία δεξιά Woodcote πήρε ανοιχτή γραμμή, στρίβοντας (με πάρα πολλά) απο ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ αντί της εξωτερικής που τον περίμενε ο Μαρκέθ, ίσως κρίνοντας απο την προσπάθεια του προηγούμενου γύρου! Αλλά και πάλι αυτό δεν θα ήταν αρκετό για τη νίκη, αν ο Μαρκέθ δεν είχε ένα γλύστρημα του πίσω τροχού που τον αναγκασε να μειώσει το γκάζι για να διορθώσει. Κινηση αστραπιαία, που ωστόσο ήταν καθοριστική: Από πρωτος βρέθηκε να περνάει τον τερματισμό δεύτερος, καθώς ο Ρινς ερχόταν με πολλά και τον πέρασε στην μικρή ευθεία απο την έξοδο μέχρι την γραμμή τερματισμού! Συγκλονιστικό φινάλε, όλα τα συγχαρητήρια αξίζουν στον Αλεξ Ρινς (παρ΄ότι δεν κάνει τον εαυτό του συμπαθή, τρέχοντας χαρούμενος εδώ κι εκεί φωνάζοντας “πέρασα τον Ρόσσι στο Τέξας και τον Μαρκέθ στο Σίλβερστοουν”!), και ο Μαρκέθ είχε τόσο σοκαριστεί απο την δεύτερη στη σειρά ήττα πάνω στη γραμμή τερματισμού, που σχεδόν δεν μπορούσε να μιλήσει! Με βεβιασμένο χαμόγελο είπε ότι ο στόχος του ήταν πάντα το Πρωτάθλημα (το οποίο έχει σχεδόν σίγουρο με + 78 βαθμούς), αλλά όπως και να το κάνουμε, το πρεστίζ του έχει δεχτεί τεράστιο πλήγμα. Ας είναι, υπάρχουν άλλοι 7 αγώνες φέτος για να “επανορθώσει” (κυρίως απέναντι στον εαυτό του), αρκεί να μην του…γίνει συνήθεια να χάνει απο λάθη της τελευταίας στροφής!
Άλεξ Ρινς λοιπόν. Και Suzuki. Μια άξια νίκη απέναντι σε ένα κορυφαίο αντίπαλο, μια νίκη που έκανε πολύ καλό στο MotoGP γιατί απέδειξε για μία ακόμα φορά, ότι στους αγώνες όλα μπορούν να συμβούν και τίποτε δεν είναι σίγουρο, δεν υπάρχουν γκανιάν αλλά φαβορί, και οι χρόνοι των δοκιμών δεν προδικάζουν νίκη στον αγώνα: Οι Κουαρταραρό και Μαρκέθ, οι απολύτως ταχύτεροι, υπέστησαν μεγάλη ήττα, ο πρώτος χάνοντας τον αγώνα αλλά και βγάζοντας έξω τον μοναδικό, έστω από απόσταση, (άλλο) διεκδικητή του τίτλου, και ο Παγκόσμιος Πρωταθλητής δέχτηκε ένα ακόμα πλήγμα στο “φιλότιμό του”, που δύσκολα θα συγχωρήσει στον εαυτό του. Η αλήθεια όμως είναι ότι πάντα κερδίζει ο καλύτερος, και στο Silverstone ο καλύτερος ήταν ο Αλεξ Ρινς.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ