Mάλλον λάθος θα ήταν το να αρχίσει μια περιγραφή για έναν δύσκολο αγώνα όπως αυτόν του Austin, με οτιδήποτε άλλο εκτός απο τον Βαλεντίνο Ρόσσι, τον πρώτο στην βαθμολογία του Πρωταθλήματος! Γιατί ο κόσμος τα περίμενε όλα, δηλαδή την (πιθανή) πέμπτη σερί νίκη του Μαρκέθ στην Αμερικάνικη πίστα που του ταιριάζει τόσο, την (πιθανή) τρίτη σερί φετεινή νίκη του Βινιάλες με την (κυριολεκτικά αχτύπητη!) Yamaha M1, την συνέχεια της θαυμάσιας απόδοσης αναβατών σαν τον Κράτσλοου και τον Ζαρκό, αλλά αυτό που –αντικειμενικά- ξεπερνούσε τις προσδοκίες των φίλων του ΜοtoGP και των αμέτρητων οπαδών του Ρόσσι, ήταν να τον δουν να προηγείται στη βαθμολογία μετά το 3ο GP, και πριν την αρχή του Ευρωπαϊκού γύρου, στην Χερέθ (όπου πέρυσι πήρε την πρώτη του νίκη της χρονιάς!). Πραγματική «αλεπού της πίστας» απέναντι στα επικίνδυνα, πεινασμένα λυκόπουλα Μαρκέθ και Βινιάλες (που θεωρούσαν τον αγώνα αυτόν, αλλά και τον τίτλο, «δική τους» υπόθεση), ο Ρόσσι χωρίς να διακρίνεται στις δοκιμές και χωρίς να ρισκάρει (φανερά) στον αγώνα, ανέβηκε τρείς φορές στο βάθρο, «έστειλε» τους αντιπάλους που τον αμφισβήτησαν (τον Βινιάλες στις δοκιμές και τον Ζαρκό στον αγώνα), ξεκίνησε τα παιχνίδια ψυχολογίας με τις δηλώσεις («δεν τον είδα, δεν ξέρω που ήταν» για τον Βινιάλες, και «το MotoGP δεν είναι Moto2» για τον Ζαρκό), και φιγουράρισε πρώτος και μόνος στην κατάταξη με 6 βαθμούς διαφορά απο το 22χρονο ελπιδοφόρο τσαμπιόνι, που ενώ έπεσε απο λάθος του -απώλεια αυτοσυγκέντρωσης, θα τα πούμε πιο κάτω- άρχισε να μουρμουρίζει διάφορα για τα λάστιχα (μια κίνηση που λέει αρκετά για τον χαρακτήρα του: O Mαρκέθ τουλάχιστον όταν πέφτει-και πέφτει συχνά!- δεν ψάχνει για δικαιολογίες).
Ο Βαλεντίνο Ρόσσι δεν έχει πάρει φέτος νίκη. Είναι πολύ πιθανόν όμως να κερδίσει αγώνες στη συνέχεια, αφού έχει και την ταχύτητα και την τακτική εκεί που μετράει, δηλαδή απο εκκίνηση μέχρι τερματισμό την Κυριακή του αγώνα. Μπορεί, ποιός ξέρει, να κατακτήσει και τον τίτλο που κυνηγάει εδώ και πέντε χρόνια. Ομως, κατά την άποψή μας, ο 10ος τίτλος θα είναι απλώς ένας αριθμός (όπως είναι οι 15 του Αγκοστίνι). Τα όσα έχει κατακτήσει και κερδίσει ο Ρόσσι (τις καρδιές, τον θαυμασμό και την εκτίμηση του κόσμου), δεν εκφράζονται με νούμερα, και αυτό το απέδειξε στο Τέξας, όπου «βγήκε νικητής» αν και δεύτερος (με την πρώτη θέση της βαθμολογίας εννοούμε, γιατί μια νίκη ειναι πάντα μια νίκη!).
Αφήνοντας προς στιγμήν το μεγαλείο αυτής της πραγματικά ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ περίπτωσης αναβάτη στην Ιστορία της μοτοσυκλέτας, προσγειωνόμαστε σε πιο «πεζά» θέματα, σαν την εξέλιξη του αγώνα ας πούμε. Τρία πράγματα (συν ένα) ήταν τα άξια σχολιασμού: To πρώτο, η νίκη (και η απόδοση) του Μαρκέθ και της Honda (γιατί αυτά είναι αλληλλένδετα, αφού αν η RC213V δεν «πατήσει» καλά σε μια πίστα, νίκη δεν βλέπει ο οδηγός της). Εχουμε γράψει πολλές φορές, ότι ο σεβασμός μας στους αναβάτες αυτού του επιπέδου είναι απέραντος, και ως εκ τούτου μόνο παρατηρήσεις (και υποθέσεις) σε ό,τι βλέπουμε επιχειρούμε να κάνουμε, και ΟΧΙ κριτική. Το 2015 λοιπόν, όταν ο Μαρκέθ έπεφτε συνεχώς προσπαθώντας να πάει γρήγορα με μια μοτοσυκλέτα που δεν μπορούσε να ακολουθήσει τον συναγωνισμό, σίγουρα εκτιμούσαμε την προσπάθεια και το ρίσκο που έπαιρνε, προσπαθώντας για το καλύτερο. Δεν σπεύδαμε να τον «κατηγορήσουμε» επειδή πήγαινε στο 100% με μηχανάκι του 95%. Εκανε τη δουλειά του, και αυτή ήταν να παλέψει για τον τίτλο και για τα χρώματα του εργοστασίου του (το ότι το πράγμα στράβωσε προς το τέλος δεν έχει σχέση με την οδήγηση αλλά με χαρακτήρα/ες. Ευτυχώς αυτά πέρασαν, απο μεριά του τουλάχιστον). Το 2016 που όλοι είχαν προβλήματα με την προσαρμογή στα νέα λάστιχα, ο Μαρκέθ πήγε ψύχραιμα όσο μπορούσε, ήταν ο ταχύτερος, πήρε τις πιο πολλές νίκες, έκανε και τα λιγότερα λάθη, δίκαιος ο τίτλος. Φέτος όμως, έχει ήδη μαζέψει τούμπες για δύο χρόνια και όσο κι αν αυτό γίνεται επειδή πιέζει κάτω απο το βάρος του Νο1 και του νέου διεκδικητή, υπάρχει ο κίνδυνος τραυματισμού που θα λήξει το θέμα τίτλου. Πάει αυτό, σαν παρατήρηση. Οσο για τον αγώνα, έδειξε ότι «τον είχε», περίμενε λίγο να ζεσταθεί το εμπρός λάστιχο (αμφιβάλλουμε αν το άλλαξε τελευταία στιγμή όπως δήλωσε, παίρνοντας τέτοιο ρίσκο στο άγνωστο) και μετά, αφού «έπαιξε» με τον Πεντρόθα, έφυγε εύκολα λίγα δευτερόλεπτα μπροστά και κέρδισε, όπως πολύ πιθανόν να είχε κάνει και στην Αργεντινή αν δεν έπεφτε απο λάθος του. Αυτή τη φορά, έπεσε στον δεύτερο γύρο ο Βινιάλες, απο δικό του λάθος. Και το αποτέλεσμα είναι ότι και οι δύο έχασαν την κορυφή της βαθμολογίας, που πάντως χωράει μόνο έναν την φορά!
Αν θέλαμε να κάνουμε ένα σχόλιο για τον Μαρκέθ στην Αμερική, θα λέγαμε ότι βρισκόταν σε μια κατάσταση «ελεγχόμενου παροξυσμού»! Αυτό φάνηκε απο τις δοκιμές και το άγριο, φανατισμένο κυνήγι του πρώτου χρόνου, που δεν είχε μόνο σαν στόχο την διατήρηση και το «χτίσιμο» ενός ακατάρριπτου σερί νικών στην συγκεκριμένη πίστα αλλά και το «σπάσιμο» του τέλειου ρεκόρ του νεαρού συμπατριώτη του της Yamaha, που ξεκινησε ιδανικά τη χρονιά «καπαρώνοντας» την κορυφή! Στο Q2 τα κατάφερε οριακά να πάρει την pole, και στον αγώνα δούλεψε πιο συγκροτημένα, χωρίς να βιάζεται στην αρχή αλλά και χωρίς συναγωνισμό ή μάχη στη συνέχεια. King of Austin, χωρίς αμφιβολία, και ότι «το πρωτάθλημα παίρνει νέο ενδιαφέρον» είναι γεγονός αλλά και δημοσιογραφικό κλισέ, γιατί είναι μόλις ο τρίτος αγώνας σε ένα Πρωτάθλημα 18 γύρων, όπου πολλά μπορεί να συμβούν και πολλές αλλαγές στην κατάταξη να δούμε. Μετά την Τσεχία θα υπάρχει εικόνα, με την προϋπόθεση βέβαια ότι όλοι θα τερματίζουν όρθιοι! Τέλος, όπως θα πούμε πιο κάτω, ο Μαρκέθ κάνει διπλό αγώνα, τον ένα με τους συναθλητές και τον άλλο προσπαθώντας να κάνει την Honda να πάει γρήγορα χωρίς να τον πετάξει κάτω σαν αγριεμένο πόνυ! Αφού οδήγησε τόσο τέλεια ώστε το γλύτωσε στο Τέξας, στην Πολιτεία του Ροντέο, καλά τα πάει, και αν βελτιωθεί περαιτέρω η μοτοσυκλέτα θα δούμε ακόμα καλύτερα πράγματα.
Το δεύτερο θέμα που έκλεψε την παράσταση και συγκέντρωσε το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, ήταν η πτώση του Βινιάλες, μόλις στον δεύτερο γύρο. Και επειδή το MotoGP είναι θέαμα και το μεγαλύτερο θέαμα το φέρνει ο συναγωνισμός της πρωτιάς, ο αγώνας αυτόματα «έχασε» μεγάλο μέρος του ενδιαφέροντός του, έστω στιγμιαία, μέχρι να συνέλθουν οι θεατές/τηλεθεατές απο το σοκ (ο ίδιος ο Βινιάλες έκανε κάμποσα δευτερόλεπτα να πιστέψει τι του συνέβη -ευτυχώς δεν έπαθε τίποτα γιατί τα χιλιόμετρα ήταν πολλάααα , η Μ1 ακόμα σέρνεται!). Γιατί λοιπόν έπεσε ο Βινιάλες; Επειδή, όπως δήλωσε, «τα Michelin είχαν κάποιο πρόβλημα και το λάστιχο που δοκίμασε στο Warmup λίγο νωρίτερα είχε διαφορές ( ήταν καλύτερο) απο το ίδιο λάστιχο που φορεσε στον αγώνα, το οποίο απο τον πρώτο κιόλας γύρο του έδινε κάποιες προειδοποιήσεις»; Ποιοί είμαστε εμείς που θα τον αμφισβητήσουμε (παρ’ ότι πρόσθεσε ότι: «πάντως, οι άνθρωποι της Michelin κάνουν πολύ καλή δουλειά», έτσι, για να μην φανεί ότι τα βάζει και με τον λαστιχά); Οταν ένας κορυφαίος λέει ότι κάτι δεν του πήγε καλά, είναι έτσι, δεν υπάρχει αμφιβολία! Το θέμα είναι αν αυτό το «κάτι» είναι και ο λόγος της ενδεχόμενης πτώσης, ή αποτελεί μια βολική αιτιολογία/δικαιολογία για ένα γεγονός που φέρνει σε τρομερα δυσκολη θέση τον «παθόντα». Και ο Βινιάλες πραγματικά ξάφνιασε τους πάντες, μια και ο μικρός είχε ένα τέλειο, άπιαστο ρεκόρ 19 συνεχών αγώνων χωρίς πτώση: Εβγαλε όλο το 2016 από την Αργεντινή και μετά «κυνηγώντας» με το Suzuki χωρίς ούτε ένα λάθος, έκανε τις απόλυτες χειμερινές δοκιμές με την Yamaha όπου προσαρμόστηκε άμεσα και τέλεια (σαν να ήταν φτιαγμένη στα μέτρα του η Μ1!), πήρε δύο νίκες φέτος οδηγώντας τόσο άνετα σαν να έκανε «γρήγορη προπόνηση», και μετά, ήρθε το Austin. Οσο κι αν οι αναβάτες μικρότερης ηλικίας σαν τον Μάβερικ, τον Μαρκέθ κτλ. επηρεαζονται λιγότερο ψυχολογικά απ’ ότι οι μεγαλύτεροι, αυτό που συμβαίνει είναι ότι ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για το «τώρα» και επισης είναι σημαντικό το τι ακούνε απο τον περίγυρο, απο αυτούς που βρίσκονται κοντά τους, τους συμβουλεύουν και τους καθοδηγούν. Δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία ότι ο Βινιάλες έχει δείξει απίστευτη ωριμότητα τα δύο τελευταία χρόνια, οδηγώντας μυαλωμένα και μην αφήνοντας τις συνθήκες να τον παρασύρουν σε λάθη. Είναι όμως βέβαιο ότι στο Austin, όπου κατέβηκε απο θέση ισχύος (δύο νίκες ήδη, μεγάλη διαφορά στους βαθμούς και την πιο ολοκληρωμένη μοτοσυκλέτα), ο στόχος ήταν «δύο σε ένα»: Mια νίκη, που ταυτόχρονα θα έληγε την κυριαρχία του Μαρκέθ στην συγκεκριμένη πίστα και θα εδραίωνε/αύξανε την βαθμολογική διαφορά. Απέναντι σε έναν Μαρκέθ τόσο αποφασισμένο που όπως είπαμε ρισκάρισε τα πάντα στις δοκιμές με δύο πτώσεις (είδαμε με την περίπτωση του σπασμένου καρπού του Αλεξ Ρινς πόσο εύκολα μπορεί να χαθεί η χρονιά!), η Yamaha αναδιπλώθηκε και έμεινε αναποφάσιστη για την επιλογή των ελαστικών μέχρι την Κυριακή, αποφασίζοντας να ακολουθήσει «τακτική Ρόσσι», δηλαδή συντηρητικά στην αρχή, και επίθεση απο τη μέση και μεχρι τέλους. Ο Βινιάλες στην εκκίνηση πέρασε εύκολα τον Λορένθο που έκανε ένα ανέλπιστο σπριντ με την Ducati, και βρέθηκε τέταρτος, ακολουθώντας χαλαρά τους Πεντρόθα, Μαρκέθ και Ρόσσι, όλοι βεβαίως πολύ κοντά. Είναι ΣΙΓΟΥΡΟ ότι αισθανόταν περίφημα, ακολουθούσε εύκολα και θεωρούσε ότι «τους είχε» όλους (και όχι άδικα). Αυτή, κατά την προσωπική μας άποψη, ήταν και η αιτία της «ανεξήγητης» πτώσης, που μάλιστα έγινε με λιγότερα χιλιόμετρα απ’ όσα είχε στο πρωϊνό Warmup στην ίδια στροφή όπως εδειξε η τηλεμετρία. Ενας αναβάτης αυτού του ταλέντου (και επιπέδου) έχει ιδιαίτερο χάρισμα το ότι «είναι νοητικά συνδεδεμένος» ταυτόχρονα με όλα τα σημεία της μοτοσυκλέτας, τους τροχούς, τις αναρτήσεις, τα φρένα, τα λάστιχα, το μοτέρ, και το μυαλό, οι αισθήσεις και το ένστικτό του επεξεργάζονται 100 πράγματα ταυτόχρονα, κάθε στιγμή, κάθε στροφή, κάθε γύρο. Οταν οδηγεί στην κορυφή, όταν βρίσκεται πρώτος, όταν προσπαθεί να κρατήσει τη θέση του, όταν παλεύει με μια μοτοσυκλέτα που δεν τον βοηθάει, τότε όλες αυτές οι ικανότητες «δουλεύουν», συνεργάζονται και αποδίδουν με την βελόνα κολλημένη στο 100%. Οταν όμως ακολουθείς «συντηρητικά» με τους εμπρός να πηγαίνουν πιο «αργά» απ’ όσο εσύ μπορείς, τότε παγιδεύεσαι στο ρυθμό τους και το ποσοστό αυτοσυγκέντρωσης πέφτει, γιατί αντί να κάνεις το παν για να πας γρήγορα, παρακολουθείς τον εμπρός σου και φτιάχνεις στρατηγική για το που και πως θα περάσεις. Σε μια δύσκολη πίστα σαν το Austin (όπου όλοι είχαν πρόβλημα με τον συνδυασμό ασφάλτου-εμπρός ελαστικού, όπως απέδειξαν οι 10 πτώσεις μόνο στο FP3!), το να βλέπεις τον εμπρός και «να συγκρατείσαι» μπορεί να αποβεί μοιραίο. Και πράγματι, στην γρήγορη δεξιά στροφή 18, ο Βινιάλες ανοίχτηκε κάποια εκατοστά πιο αριστερά στην είσοδο, και κυριολεκτικά χωρίς να το καταλάβει έφυγε από μπροστινό κι ακόμα σέρνεται. Ποιό ήταν «το λάθος» του; Ότι δεν «ένοιωσε» την διαφορά στη γραμμή και δεν «υπολόγισε» την αντίδραση του ελαστικού στην (ελάχιστα) διαφορετική πίεση που δέχτηκε, ακριβώς επειδή πήγαινε «χαλαρά» για τις δυνατότητες και την ταχύτητά του, οπότε δεν πίστευε ότι θα είχε διαφορά το πώς θα μπεί, αφού ήταν σαφώς κάτω από τα όριά του. Και λέμε εμείς, ότι αν από την αρχή προσπαθούσε να οδηγήσει στο όριο, δεν θα έπεφτε, όχι εκεί και έτσι τουλάχιστον! Ας ψάχνουν λοιπόν όσο θέλουν την τηλεμετρία και ας μουρμουρίζουν για τα λάστιχα, αλλά απάντηση δεν θα βρούν. Καλύτερα να δουν πιο προσεκτικά το video και να μελετήσουν την ψυχολογία των γρήγορων αναβατών.
Τρίτο θέμα, και μάλιστα ένα θέμα στο οποίο οι «προβλέψεις» έπεσαν κατά 50% μέσα και 50% έξω (τουλάχιστον οι δικές μας!), ήταν η απόδοση των μοτοσυκλετών, όπως έχει πλέον αποτυπωθεί (όχι ακόμα παγιωθεί) μετά τον τρίτο αγώνα. Προφανώς, η σωστή πρόβλεψη ήταν η κυριαρχία της Yamaha M1, κάτι όχι δεδομένο από τις χειμερινές δοκιμές (αφού μόνο ο Βινιάλες πέταγε ενώ ο Ρόσσι βυθιζόταν), αλλά σαφές στους αγώνες όπου οι εργοστασιακοί ΚΑΙ δορυφορικοί αναβάτες M1 βρίσκονται επί και πέριξ του βάθρου συνεχώς και μονίμως! Βινιάλες, Ρόσσι και Ζαρκό μονοπωλούν ενδιαφέρον και βαθμολογία, και αυτό πολύ απλά ΔΕΝ γίνεται χωρίς την καλύτερη (πιο ολοκληρωμένη) μοτοσυκλέτα. Βελτιωμένη είναι και η Honda, με απόδειξη επίσης την απόδοση των δύο εργοστασιακών Μαρκέθ -Πεντρόθα και του «δορυφορικού» Κράτσλοου (του οποίου η RC213V είναι πολύ -πολύ όμοια με αυτή του Μαρκέθ), αλλά η βελτίωσή της ήταν μικρότερη από αυτή της Yamaha. Η λάθος πρόβλεψη, ή τέλος πάντων κάτι που δεν περιμέναμε, ήταν η «υστέρηση» της Ducati GP 17, την οποία μπορούμε εύκολα να αποδώσουμε στην απαγόρευση των «φτερών» (winglets) που φαίνεται ότι βοηθούσαν πολύ τελικά. Όμως, το πιο πιθανό είναι ότι η Yamaha και η Honda ξέφυγαν στην εξέλιξη ξεπερνώντας το πρόβλημα που είχαν πέρυσι με το κοινό για όλους ECU της Μarelli (το οποίο η Ducati γνώριζε περίφημα, έχοντας από ετών δημιουργήσει και εξελίξει το συγκεκριμένο λογισμικό ενώ οι Ιάπωνες το συναντούσαν για πρώτη φορά). Επειδή ως γνωστόν αλλαγές και βελτιώσεις στους κινητήρες δεν μπορούν να γίνουν μέχρι το τέλος της χρονιάς, η εικόνα της Ducati θα αλλάξει μόνο στις πίστες που της ταιριάζουν. Αρα ο Λορένθο έχει ένα πρόσθετο πρόβλημα, μια και όλοι οι αναβάτες της Ιταλικής φίρμας δείχνουν να δυσκολεύονται σε πίστες όπου πέρυσι ανέβαιναν στο βάθρο και κυνηγούσαν την νίκη. Οσο για τα άλλα εργοστάσια, οι μεταγραφές δεν φαίνεται να τους βγαίνουν μέχρι στιγμής, ΚΥΡΙΩΣ λόγω της διαφοράς απόδοσης που έχουν οι Yamaha και Ηonda, το επαναλαμβάνουμε: Ο Ιαννόνε κάνει ότι μπορεί, και ο Αλεξ Ρινς είναι άτυχος έχοντας τρείς τραυματισμούς από τότε που υπέγραψε στη Suzuki (έναν στις δοκιμές, έναν στον αστράγαλο σε προπόνηση στο χώμα, και έναν στις δοκιμές στο Τέξας με διπλό κάταγμα αριστερού καρπού που θα τον κρατήσει τουλάχιστον δύο μήνες εκτός, και την θέση του θα πάρει στη Χερέθ ο 31χρονος Ιάπωνας αναβάτης Superbike Tsuda). Ο Λορένθο προσπαθεί, γιατί φυσικά δεν «ξέχασε» να οδηγεί μέσα σε έξη μήνες, αλλά η προσαρμογή αργεί γιατί και οι άλλοι έχουν φύγει μπροστά. Βέβαια, όλοι περίμεναν κάτι καλύτερο από το ναχ άνει από τον Πετρούτσι (με ίδια μοτοσυκλέτα), ενώ ο Ντοβιτσιόζο, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, είναι σαφώς ταχύτερός του με το πολύ γνώριμο Ducati. Aλλά σίγουρα στους αμέσως επόμενους αγώνες κάτι θα γίνει, είτε από την υπερπροσπαθεια του Λορένθο είτε από το εργοστάσιο, γιατί αλλιώς η –πανάκριβη- μεταγραφή θα πάει ανεκμετάλλευτη και θα έχουμε μια δίτροχη περίπτωση Αλόνσο-ΜακΛάρεν! Γιατί η αλήθεια είναι ότι λείπει ο Λορένθο από την κορυφή, λείπει από τον συναγωνισμό, λείπει από το MotoGP, μια και αν είχε συναγωνίσιμη μοτοσυκλέτα ή αν είχε παραμείνει στη Yamaha, οπωσδήποτε θα βρισκόταν στην κορυφή μαζί με Μαρκέθ και Βινιάλες (αυτοί οι τρείς είναι σήμερα οι πιο γρήγοροι και ολοκληρωμένοι οδηγοί. Οι άλλοι μνηστήρες του βάθρου, εκμεταλλεύονται την –προσωρινή;- «απουσία» του Λορένθο, για να ανέβουν μια θέση). Η Aprilia έκανε την καλύτερη μεταγραφή στο πρόσωπο του Α. Εσπαργκαρό, που όμως στο Τέξας είχε πτώσεις και τελικά εγκατέλειψε από φθορά ελαστικών, ενώ και ο Λόους δεν πάει άσχημα, απλά κάπως «αθόρυβα». Και οι αναβάτες της ΚΤΜ Σμιθ και Π. Εσπαργκαρό «αντάλλαξαν» την (φετεινή) υπεροχή της Yamaha Tech3 με το μεγαλείο και το πρεστίζ της εργοστασιακής ΚΤΜ, η οποία όμως θέλει τον χρόνο της (στην Ευρώπη θα βελτιωθεί εντυπωσιακά, πιστεύουμε).
Όταν έσβησαν τα φώτα στο Austin και ο Πεντρόθα πετάχτηκε από την δεύτερη σειρά για να τεθει επικεφαλής με τον Μαρκέθ στον τροχό του και τον Ρόσσι ακριβώς πίσω τους, όλος ο κόσμος κράτησε την ανάσα του, επηρεασμένος από την «εκατόμβη» πτώσεων των δοκιμών του Σαββάτου. Στην τέταρτη θέση ο Λορένθο έδωσε για λίγες στροφές την πραγματική εικόνα του, αλλά ο Βινιάλες τον πέρασε «φυσικά» (χωρίς προσπάθεια), ακολουθώντας με λίγα μέτρα απόσταση τον Ρόσσι, μέχρι που έπεσε και άνοιξε ο δρόμος για τον Ζαρκό, ο οποίος, ταχύτατος, πέρασε Ντοβιτσιόζο και Λορένθο, κυνηγώντας τον Ρόσσι. Ο Κράτσλοου επίσης ανέβαινε, περνώντας τον Ντοβιτσιόζο για την πέμπτη θέση, ενώ πιο πίσω έπεφταν οι Μπαζ (ο αναβάτης που έκανε το πιο απίστευτο «σώσιμο» της Ιστορίας στις δοκιμές, αποδεικνύοντας ταυτόχρονα ότι η οδήγηση των σύγχρονων MotoGP είναι και λιγουλάκι …playstation, σαν τα WRC ένα πράγμα!) και Αμπραχαμ (με πολλά και άσχημα, για δεύτερη φορά το διήμερο), ενώ πτώσεις είχαν επίσης οι Λόους και Μπαουτίστα, ο οποίος σηκώθηκε και συνέχισε τερματίζοντας 15ος και βαθμολογούμενος. Πολύ καλά πήγαινε ο Μίλλερ και ο Πετρούτσι επίσης διατηρούσε επαφή με το γκρουπ του, γιατί όλοι είχαν αργά γυρολόγια, φοβούμενοι την πτώση στην πίστα-παγίδα (όπως εξελίχθηκε τελικά).
Οι κάμερες όμως είχαν εστιάσει στην κορυφή, όπου ο Μαρκέθ δεν βιαζόταν καθόλου να περάσει τον Πεντρόθα, όσο βέβαια και ο Ρόσσι δεν επιχειρούσε να τον πλησιάσει τροχό, όπως ‘ισως μπορούσε. Αυτό το υποθέτουμε (το ότι «θα μπορούσε»), γιατί οι χρόνοι του αγώνα ήταν στο 2’.5’’, ενώ στις δοκιμές έκαναν 2’.3’’. Ετσι «αργά» λοιπόν που πήγαιναν, έπεσε ο Βινιάλες όπως περιγράψαμε και εξηγήσαμε, και πλησίασε ο Ζαρκό, που στο γρήγορο «S» αριστερή-δεξιά, χώθηκε στον Ρόσσι από εσωτερική στην αριστερή, όπως ο Ιταλός κλεινόταν στο κερμπ. Χώρος δεν υπήρχε γιατί στο σικαίην η δεξιά ακολουθούσε αμέσως, και ο Ρόσσι σήκωσε την μοτοσυκλέτα και πήγε ευθεία κόβοντας στην στροφή και βγαίνοντας σχεδόν στον τροχό του Μαρκέθ και αρκετά μπροστά από τον Ζαρκό. Ο διευθυντής αγώνα του έδωσε τρία δέκατα του δευτερολέπτου ποινή (θα προστίθετο στον χρόνο του μετά τον τερματισμό) επειδή καλώς πήγε ευθεία για να μην πέσει ή χτυπήσει, αλλά έπρεπε να κόψει ελάχιστα γκάζι για να δώσει πίσω την απόσταση που κέρδισε. Προσωπικά δεν έχουμε ακούσει μεγαλύτερη υποκρισία! Γιατί υπάρχουν οι μεγάλες ελεύθερες περιοχές διαφυγής; Για να τις χρησιμοποιούν οι οδηγοί και να σώζουν τα ατυχήματα. Αν κάποιος κόψει δρόμο επίτηδες, ΟΚ, ας τιμωρηθεί με τρία δευτερόλεπτα, όχι δέκατα! Αν όμως αναγκαστεί να βγεί για να γλυτώσει ατύχημα, προς τι η (έστω, ελάχιστη) ποινή χρόνου; Και αν, όπως στην περίπτωση Ζαρκό-Ρόσσι, γίνει δεκτό ότι η έξοδος προκλήθηκε από άλλον αναβάτη, γιατί να μην δεχτεί ποινή και ο Ζαρκό; Αυτά για τα τρία δέκατα. Για την φάση τώρα, η αλήθεια είναι ότι όντως δεν υπήρχε χώρος για τον Ρόσσι, αν ήθελε βέβαια να μείνει στην πίστα και να στρίψει και την δεξιά. Αλλά και οι υποτιμητικές δηλώσεις για τον Ζαρκό δεν ήταν απαραίτητες. Ο ίδιος (ο Ρόσσι) έχει κάνει πολλές παρόμοιες προσπεράσεις στέλνοντας τους αντιπάλους στα…χωράφια (ο Ζιμπερνάου θα είχε πολλά να πεί πάνω σ’ αυτό!), και εν πάση περιπτώσει δεν είναι ιερό τοτέμ ώστε να μην τολμάει κανείς να τον περάσει αν δεν είναι η στροφή με 28 μέτρα πλάτος! Οπου βρίσκουν τρύπα περνάνε, αυτό είναι το ΜοtoGP, και καλώς, με όλο τον σεβασμό, «δεν μάσησε» ο Ζαρκό και απάντησε ότι το προσπέρασμα ήταν οριακό αλλά θα το ξανάκανε. Και τι εννοούσε; Ότι ο άλλος (ο αντίπαλος) θα είχε πάντα την επιλογή να κλείσει το γκάζι και να χάσει τη θέση, κάτι που ο Ρόσσι δεν έκανε και δεν δέχεται εύκολα. Αλλά να μην έχουμε και κοντή μνήμη και να ξεχνάμε τον εκρηκτικό (και αλησμόνητο) Σιμονσέλλι με τις δικές του οριακές προσπεράσεις, που είχαν αναστατώσει τους πάντες και σαν μόνο σύμμαχο είχε τον συμπατριώτη του Βαλεντίνο. Όχι εμείς και οι φίλοι μας να προσπερνάμε όπως θέλουμε, αλλά οι άλλοι να μας προσέχουν και να τους τραβάμε το αυτί! Μέσα στην πίστα, κολοσσοί και νεοσσοί έχουν ΑΚΡΙΒΩΣ ίδια δικαιώματα και ίδιες υποχρεώσεις. Πάει κι αυτό.
Όπως οι γύροι περνούσαν, η μονοτονία στην κορυφή συνεχιζόταν και όλοι υπέθεταν την συνέχεια: Ότι ο Μαρκέθ θα περνούσε τον Πεντρόθα και θα απομακρυνόταν αν μπορούσε (και προσπέρασε και μπόρεσε!), και ότι ο Ρόσσι θα έφτανε και θα περνούσε τον Πεντρόθα (κάτι που έκανε τόσο εύκολα, ώστε από τα πιτ του δεν του έβγαλαν καν ενημέρωση για την ποινή των τριών δεκάτων, αφού την κάλυψε αμέσως και έκανε διαφορά). Πιο πίσω ο Κράτσλοου πέρασε εύκολα τον Ζαρκό, που τερμάτισε πέμπτος και ευτυχής, ενώ ο Ντοβιτσιόζο κράτησε σταθερά την έκτη θέση, παρ’ ότι περίμενε περισσότερα (από τη μοτοσυκλέτα, προφανώς!). Στην έβδομη θέση βρισκόταν ο Λορένθο, δείχνοντας σαφή δείγματα οδηγικής προσαρμογής, αλλά λίγο πριν το τέλος τον έστειλε όγδοο ο (προσεκτικός) Ιαννόνε, και, αυτό που δεν ήθελε να συμβεί συνέβη, όταν ο Πετρούτσι πέρασε κι αυτός. Ενατος πλέον ο Λορένθο, άνοιξε την όρεξη και του…Μίλλερ με την δορυφορική Honda («έμαθαν ότι μπιιιπ, και πλάκωσαν και οι Αυστραλοί», που λένε!), ο οποίος όμως τερμάτισε δέκατος και μετά απορούσε που ο Λορένθο δεν έκανε κανένα λάθος όσο τον ακολουθούσε! (Τι λες βρε παιδί, κι εμείς νομίζαμε ότι τα Πρωταθλήματα τα βρήκε στα κουτιά με τα κορν φλέϊκς!).
Με τον θρίαμβο του Μαρκέθ και την δεύτερη θέση του Ρόσσι, αλλά και την καλή απόδοση του Πεντρόθα, επιβεβαιώθηκαν δύο πράγματα: Πρώτον ότι οι Yamaha και Honda θα πρωταγωνιστήσουν (και οι οδηγοί τους φυσικά), και δεύτερον ότι το Πρωτάθλημα είναι ένας μακρύς δρόμος με άγνωστο το τι περιμένει τον καθένα στην κάθε του στροφή. Δεν υπάρχει ΚΑΜΜΙΑ αμφιβολία ότι φέτος δύο είναι οι κορυφαίοι (άρα και φαβορί), οι νεαροί Μαρκέθ και Βινιάλες, που όμως παρά το ταλέντο και την ταχύτητά τους έδειξαν ότι είναι τρωτοί, έχοντας από μια πτώση-εγκατάλειψη σε τρέις αγώνες, με αποτέλεσμα βαθμολογικά πρώτος να είναι ο Ρόσσι, η «αλεπού» που προς το παρόν ξεγέλασε και ξεπέρασε τα «λυκόπουλα». Και επειδή χωρίς άποψη (έστω και σαν υπόθεση) δεν κλείνει ένα άρθρο του MOTOSPORT, πιστεύουμε ότι στην Ευρώπη θα δούμε μονομαχίες των δύο Ισπανών για τη νίκη, μια και είναι πιο γρήγοροι από όλους. Το αυξημένο ρίσκο του συναγωνισμού τους ίσως σημάνει κάποια βαθμολογικά οφέλη για τον Ρόσσι, άλλο όμως αυτό κι άλλο η απόλυτη ταχύτητα και ο κορυφαίος χρόνος. Τέλος, όλα «παίζονται», και σε δύο εβδομάδες στην Ισπανία θα ξέρουμε με περισσότερη σαφήνεια το τι θα γίνει στη συνέχεια, γιατί δεν ξεχνάμε το 2016 που ο Ρόσσι πήρε τις ταυτότητες των δύο Ισπανών που φέρονταν ως φαβορί για τον τίτλο στη Χερέθ, μέσα στο σπίτι τους! Αν λοιπόν μπορούν να γίνουν θαύματα στον κόσμο του MotoGP, είναι βέβαιο ότι μόνο αυτός μπορεί να τα κάνει. Σε κάθε περίπτωση, άλλο ένα θαυμάσιο πρωτάθλημα μόλις άρχισε, και εμείς, ευτυχείς και «αδαείς», παρακολουθούμε αποχαυνωμένοι από την μοτοσυκλετιστική υπερπλήρωση! Δ.Π.