Ναι, ναι, ο Κορωνοϊός κτλ. Κατανοητό. Αλλά και βαρετό. Οταν έχεις τον Βαλεντίνο Ρόσσι στα χέρια σου, και μάλιστα έχεις βάψει μοτοσυκλέτες και φόρμες σε όμορφα, εντυπωσιακά χρώματα, κάτι καλύτερο θα μπορούσες να κάνεις. Εν πάση περιπτώσει, έκαναν και την διαδικτυακή συνέντευξη μετά, όπου οι διάφοροι ρωτούσαν διάφορα (“εξυπνάδες”, κυρίως τετριμμένες ερωτήσεις με αναμενόμενες απαντήσεις), και τώρα περιμένουμε όλοι τις πρώτες δοκιμές σε λίγες μέρες, που θα δείξουν πολλά.
Η Υamaha M1 σάρωσε τις νίκες το 2020, εν τη απουσία του Μαρκέθ βέβαια, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι απεδείχθη η καλύτερη όλων των συμμετεχόντων, παρά το αλλοπρόσαλλο ρόστερ: Ενας Κουαρταραρό που το έχασε νωρίς, ένας Βινιάλες που το έχει χαμένο απο τότε που έφυγε απο τη Suzuki (συνεπώς απέδωσαν κάτω απο το ταλέντο τους αφου δεν είναι ΣΤΑΘΕΡΟΙ), ένας Ρόσσι τελειωμένος που αν σεβόταν την Ιστορία του δεν θα έπρεπε να ξανατρέξει (καλά, όχι σαν την περίπτωση Λορένθο, αλλά ο Ισπανός το κατάλαβε και αποχώρησε), και ο Μορμπιντέλλι που απεδείχθη άξιος μαθητής (και συνεχιστής) του VR 46, αφού ανέβαινε συνεχώς μέχρι τέλους!
Ακριβώς γι’ αυτό, ο cool Φράνκο αποτελεί την μεγαλύτερη ελπίδα της Υamaha φέτος, και οι εργοστασιακές Μ1 του 2021 (που διατηρούν το ίδιο μοτέρ αλλά έχουν ελεύθερες βελτιώσεις σε πλαίσιο, μία αεροδυναμική αλλαγή και ελεύθερα ηλεκτρονικά), κατά τα φαινόμενα “γυρίζουν” σχεδιαστικά δύο χρόνια πίσω και ακολουθούν τις βασικές προδιαγραφές του 2019 (με σύγχρονες βελτιώσεις), όμοιες δηλαδή με την μοτοσυκλέτα που έτρεξε ο Μορμπιντέλλι πέρυσι.
Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι ένα μηχανάκι καλό για τον έναν θα είναι το ίδιο καλό και για όλους τους άλλους, όμως έτσι φαίνεται να πιστεύουν στην Υamaha. Αλλά και οι αναβάτες που “βούλιαξαν” πέρυσι (το “βούλιαξαν” έχει διαφορετική έννοια για τον Κουαρταραρό και για τον Ρόσσι φυσικά, γιατί ο ένας κέρδιζε αγώνες αλλά έχασε τον τίτλο, και ο άλλος δεν έφερε καν αποτελέσματα), θέλουν να πιστέψουν σε κάτι που θα τονώσει και θα ανεβάσει την ψυχολογία τους. Ο Γάλλος είχε πειστεί ότι η εργοστασιακή Μ1 του 2020 του “έφταιγε” και ήθελε την “περσινή”, και ο Ρόσσι βρίσκει την αλλαγή ομάδας σαν έξτρα κίνητρο για να ανακτήσει την χαμένη του απόδοση. Ομως, η άποψή μας είναι ότι δεν θα τα καταφέρει, γιατί ΔΕΝ έχει χάσει ταχύτητα, απλά έχουν ανέβει οι άλλοι. Για να φτάσει παλι την κορυφή, ασχέτως ηλικίας, δεν αρκεί να “ξαναγίνει” ο Ρόσσι του 2009, ή έστω του 2015, γιατί είναι ήδη ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ απο τον παλιό του εαυτό. Πρέπει να βελτιωθεί κι άλλο, στα πάντα, σε δύναμη, σε αντοχή, σε στυλ, σε ταχύτητα, και είναι αμφίβολο αν έχει τα περιθώρια, πάντα αναφερόμενοι στη διάρκεια ενός αγώνα, όχι σε χρόνους δοκιμών και γύρου, που σαφώς είναι (και πρέπει να είναι) στο δέκατο για όλους, εκεί που έχει πάει το MotoGP.
Οι δύο αναβατες της Petronas Yamaha SRT είναι φίλοι, και η σχέση τους αυτή θα βοηθήσει και τους ίδιους και την ομάδα. Ο Ρόσσι θα χαίρεται αν ο “μαθητής” του διακριθεί, και ο Μορμπιντέλλι θα ενθουσιάζεται αν ο “μπαμπάς” του καταφέρει να ανέβει στο βάθρο. Και σε περίπτωση ανάγκης βαθμολογικής στήριξης, ας μην απατάται κανείς ότι αυτοί οι δύο θα αλληλοβοηθηθούν (αν μπορούν). Γιατί και οι δύο έχουν να “κερδίσουν” απο την επιτυχία του ενός ή του άλλου.
Η Petronas Yamaha SRT είναι κάτι περισσοτερο απο μια “δορυφορική ομάδα”, για τον απλούστατο λόγο ότι διαθέτει αυτό που μετράει περισσοτερο στον σημερινό κόσμο του motorsport, δηλαδή απεριόριστα κεφάλαια! Γι’ αυτό το λόγο, ο Ραζαλί, ο CEO της ομάδας και απόλυτος άρχοντας των αποφάσεων, ΔΕΝ ήθελε τον Βαλεντίνο Ρόσσι και χρειάστηκε μισός χρόνος διαπραγματεύσεων (στη διάρκεια των οποίων έπαιξε και η περίπτωση να διαφωνήσει με την Yamaha και να στραφεί στην Suzuki). Τα κεφάλαια των Μαλαίσιων τους κάνουν ιδιαίτερα σνομπ, αφού ουσιαστικά μπορούν να συμφωνήσουν με όποιο εργοστάσιο επιλέξουν, και αυτό ισχύει και για την Formula 1 όπου η Petronas ξαναγράφει την Ιστορία με την Μercedes Benz. Ετσι, αποζητούν ΜΟΝΟ νίκες, διακρίσεις, ακόμα και τίτλο, και αυτό το σχέδιο πήγε ένα χρόνο (ή έναν αναβάτη) πίσω, μια και φέτος (πιστευουν ότι) θα έχουν μόνο τον Μορμπιντέλλι σαν υποψήφιο πρωταθλητή, και τον Ρόσσι (σύμφωνα με την απόδοση του 2020) να μην μπορεί καν να τον βοηθήσει, αν συνεχίσει να ψάχνει για θέση στη δεκάδα, να δηλώνει ευχαριστημένος με την 12η θέση και να τερματίζει 15ος στη βαθμολογία, την χειρότερη θέση σε όλη τη διαρκεια της ένδοξης καρριέρας του.
Οι υποσχέσεις του 42άχρονου θρύλου των GP για πιθανή συνέχεια της καρριέρας του και το 2022, είναι κάτι που βέβαια απαιτεί δύο πράγματα: Την συναίνεση μιας μεγάλης ομάδας, και την επιστροφή του (φέτος) στην κορυφή. Το πρώτο δεν μπορεί να γίνει χωρίς να υπάρξει το δεύτερο. Οι πιθανότητες; Μικρότερες απο 10%. Γιατί αν ήταν μεγαλύτερες, αυτόματα θα “ακυρώνονταν” όλοι οι αναβάτες που πήραν νίκες πέρυσι, και ήταν όχι λιγότεροι απο ΕΝΝΕΑ, που ίσως κάποια στιγμή φέτος γίνουν και δέκα, με την επιστροφή (;) του Μαρκ Μαρκέθ.
Καλή τύχη σε όλους!
ΕΔΩ Η ΜΑΓΝΗΤΟΣΚΟΠΗΜΕΝΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: https://youtu.be/AZJCGIaoM04