«ΑΝΑΒΑΣΗ» ΥΜΗΤΤΟΥ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΙΑΠΩΝΙΚΗΣ ΚΛΑΣΣΙΚΗΣ ΜΟΤΟΣΥΚΛΕΤΑΣ
Οι εκδηλώσεις της Ελληνικής Λέσχης Ιαπωνικής Κλασσικής Μοτοσυκλέτας, που όπως διασαφηνίζει το όνομά της αγαπάει ΚΑΘΕ μοτοσυκλέτα αλλά έχει «αδυναμία» στις Ιαπωνικές, σε αυτές που έμαθαν την υφήλιο να κινείται σε δύο τροχούς, και έκαναν την υψηλή τεχνολογία των Grands Prix κτήμα του κάθε αναβάτη απο 15 (και βγάλε) μέχρι 75 (και βάλε) χρονών, είναι μια ευκαιρία για να βγείς βόλτα με την κλασσική σου μοτοσυκλέτα, απο αυτές που περιμένεις με χαρά.
Γιατί η δεμένη συντροφιά της Λέσχης, με συμμετέχοντες και πολλούς φίλους άλλων «clubs» κλασσικών Ιαπωνικών μοντέλων που το καθε ένα έχει γράψει τη δική του Ιστορία, διοργανώνει με μεγάλη συχνότητα εκδηλώσεις και συναντήσεις, που συνήθως περιλαμβάνουν στη διαδρομή τους και μια Ιστορική «Αναβαση», σε περιοχές και σε βουνά που έχουν σημαδέψει το παρελθόν του ελληνικού μοτοσυκλετισμού.
Η Καισαριανή, τα παλιά τα χρόνια (δηλαδή μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1960), ήταν το μέρος που γίνονταν «αγώνες» μοτοσυκλετών και μοτοποδηλάτων, στην περιοχή κάτω απο τη Μονή και πανω απο τον οικισμό Παπάγου, όπου και το πεδιο βολής.
Σε ένα συνδυασμό «Scrambler» και «Enduro» (που δεν ονομάζονταν έτσι βέβαια, γιατί αυτοί οι όροι ήταν άγνωστοι τότε), Γερμανικά μοτοποδήλατα και Εγγλέζικες μοτοσυκλέτες, με βγαλμένα φανάρια και κομμένα φτερά, ανεβοκατέβαιναν σε χωμάτινους λόφους, στο κυνήγι του χρονομέτρου χειρός του Αλυτάρχη του Α.Σ.Ε.Μ. Και έβλεπες εκεί «γυμνωμένες» Florett-ες και Sachs, αλλά και τα πρώτα Ιαπωνικά πενηντάρια, που περίμεναν τις μεγάλες δίχρονες «σχιστομάτες» αδελφές τους στα τέλη του ’60 να απογειώσουν το σπορ, με την διοργάνωση μεγάλων αγώνων στη Κέρκυρα και στη Ρόδο και στο Τατόϊ.
Και, στην ευρύτερη περιοχή της Καισαριανής, γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και ανδρώθηκαν πολλοί απο τους «ήρωες» αναβάτες και πιονιέρους αγωνιζόμενους μοτοσυκλέτας, που την βοήθησαν να κάνει το άλμα απο την μεταπολεμική στη σύγχρονη εποχή, και απο την μονοκύλινδρη Εγγλέζα στις πολυκύλινδρες Γιαπωνέζες.
Η Ελληνική Λέσχη Ιαπωνικής Κλασσικής Μοτοσυκλέτας, στις 10 Απριλίου διοργάνωσε «εις τον δρόμον της Καισαριανής», όπως αναγραφεται στην χρώματος «σέπια» αφίσα, την συνάντηση που «όφειλε» απο το 2021 (είχε αναβληθεί λόγω covid), ονομάζοντάς την «Ανάβαση Υμηττού», και αφιερώνοντάς την σε όλους τους αγαπημένους φίλους της μοτοσυκλέτας που έχουν πάρει μεταγραφή για τις ανώτατες αγωνιστικές ομάδες του ουρανού.
Και η πρόσκληση δεν έμεινε αναπάντητη: Δεκάδες Ιαπωνικές κλασσικές μοτοσυκλέτες συγκεντρώθηκαν στην κορυφή του Υμηττού, ψηλά στις κεραίες, εκεί που δεν έφταναν οι εκδρομείς και περιπατητές της Κυριακής, κυρίως για να απολαύσει ο ένας την παρέα του άλλου, και να ανταλλάξουν μερικές κουβέντες, που κάποιες είχαν να κάνουν με τη ζωή, αρκετές με το παρελθόν, και οι περισσότερες με τις μοτοσυκλέτες.
Η Λέσχη είχε φροντίσει για την ύπαρξη καντίνας, τραπεζοκαθισμάτων αλλά και μεγάλης οθόνης με videos παλαιότερων εκδηλώσεων, και με τον Ανοιξιάτικο καιρό να ανεβάζει ακόμα περισσότερο τη διαθεση όλων, πέρασαν μερικές ευχάριστες ώρες ανάμεσα στα ώριμα, πολύχρωμα μεταλλικά «κορίτσια», απόδειξη ότι τα συστατικά μιας εκδήλωσης δεν χρειάζεται να είναι οπωσδήποτε «εξωτικά», «σπάνια» ή ακριβά, φτάνει να υπάρχει αγάπη και γνήσιο, συναδελφικό, μοτοσυκλετιστικό ενδιαφέρον.
ΦΥΣΙΚΑ είμαστε κι εμείς εκεί, με την «καθημερινή μας πενηντάχρονη», για να έχουμε τη χαρά της συμμετοχής και για να δούμε πολλούς παλιούς μας φίλους, που μπορεί να μην είναι πια νέοι «όπως τότε», αλλά το βλέμμα τους είναι καθαρό, η ψυχή τους παραμένει αγαθή σαν μικρού παιδιού, και η καρδιά τους είναι γεμάτη με αγάπη για τη μοτοσυκλέτα και γνήσιο ενδιαφέρον για τους παλιούς τους «brothers in arms», τους «επί τροχών αδελφούς» των δύσκολων, αλλά και αποκαλυπτικών εποχών της ανακάλυψης.
Γιατί, καιρό είχε να με ρωτησει κάποιος «τι κάνεις φίλε μου;», και να το εννοεί πραγματικά… Δ.Π.