Γραφει ο Δημήτρης Παπανδρέου
Αν λοιπόν η ζωή ήταν παραμύθι, ή έστω μυθιστόρημα, ο συγγραφέας θα μπορούσε να του δώσει όποιο τέλος ήθελε, αυτό που θα άρεσε στον ίδιο, ή θα πιστευε ότι θα προτιμούσαν αυτοί που θα τον διαβάσουν.
Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο: Τις περισσότερες φορές, τα παραμύθια και τα μυθιστορήματα για να ξεχωρίσουν και για να τα θυμόμαστε, πρέπει να έχουν και ένα πρωτότυπο φινάλε, κάτι που ο αναγνώστης δεν περιμένει και ξαφνιάζεται με την τελική εξέλιξη, ευχάριστα ή δυσάρεστα λίγο μετράει. Παντα αυτό που μένει η τελευταία εντύπωση.
Στον πραγματικό κόσμο αυτά όλα δεν ισχύουν. Είναι, ακριβώς, «παραμύθια». Και στην πραγματική ζωή «θαύματα» δεν γίνονται (όχι τουλάχιστον τέτοια που να μην μπορεί να εξηγήσει η επιστήμη). Οταν μάλιστα το θέμα έχει να κάνει με τεχνολογία, «φυσικά όρια» και δεδομένα που δεν ανατρέπονται, τότε οι εκπλήξεις αποκλείονται.
O τέταρτος αγώνας του φετινού «Μαραθώνιου» πρωταθλήματος του MotoGP στο Τέξας, σε πίστα που θεωρείται σαν μια απο τις πιο «κουραστικές» του ημερολογίου, με μεγάλη ευθεία και το «επικίνδυνο» σημείο με τα σαμαράκια της στροφής 10 όπου σε κάθε γύρο δοκιμάζονται οι αντοχές όλων, ήταν ένα μυθιστόρημα με όμορφο, ευχάριστο αλλά και αναμενόμενο τέλος, που θα χαρακτηριζόταν και ως «κοινότοπο» αν δεν υπήρχε και μια «μπλε αναλαμπή» ανάμεσα στην «κόκκινη» φλόγα.
Έτσι, όπως γίνεται παντα αλλά και όπως πρέπει να γίνεται παντα, τα εύσημα πηγαίνουν στον μεγάλο νικητή του αγωνα, στον μόνο οδηγό με δύο νίκες φέτος, και στον πρωτοπόρο της βαθμολογίας, στον 24άχρονο Ενέα Μπαστιανίνι.
Τον αναβάτη της ομάδας Γκρεσίνι, που είδε νίκες μετά απο πολλά χρόνια (και χωρίς πια να βρίσκεται εν ζωή ο ιδρυτής της), χάρις στα πανίσχυρα μηχανάκια της Ducati, που, κυριολεκτικά, «έχουν βάλει τους Γιαπωνέζους να τρέχουν και να μην φτάνουν», για δεύτερη φορα μετά απο την συντριπτική υπεροχή των Superbikes των 90΄s, τώρα όμως επι ίσοις όροις και χωρίς πλεονέκτημα κανονισμών όπως τότε. Kαι, όσο οι Ιαπωνικές ομάδες βασίζονται στο ταλέντο και στην ανδρεία των οδηγών τους (κάτι φυσικά που ως απαραίτητη προϋπόθεση διαθέτουν όλοι οι οδηγοί του MotoGP) και όχι στην ευρηματικότητα και στην τεχνολογική αποτελεσματικότητα των (μακρινών και απρόσιτων) αγωνιστικών τμημάτων των εργοστασίων, το «καθεστώς» αυτό δύσκολα (ή σπάνια) θα ανατραπεί φέτος.
Γιατί, με pole position και ΠΕΝΤΕ Ducati στις δύο πρώτες σειρές της εκκίνησης, υπήρχαν, κατ’ αρχάς, δύο δεδομένα: Πρώτον ότι οι Ιταλικές μοτοσυκλέτες (και οι GP22 και φυσικά οι GP21) «πήγαιναν» την συγκεκριμένη πίστα, και δεύτερον ότι πέντε τουλάχιστον (απο τους οκτώ) αναβάτες τους είχαν δυνατότητα ταχύτερων γύρων απο όλο το υπόλοιπο grid. Αρα, το να χάσουν και οι πέντε τον αγώνα, θα ισοδυναμούσε με «ομαδική αυτοκτονία».
Εκτός κι αν, ζούσαμε στα παραμύθια (που δεν ζούμε), ή αν γινόταν κάποιο «θαύμα» (που δεν έγινε).
Αλλά «ίσως» και να μπορούσε να είχε γίνει!
O ΑΓΩΝΑΣ
Έφυγαν λοιπόν και τα πέντε Ducati μαζί, με αρχικά τον Μαρτίν και αμέσως μετά τον Μίλλερ στην κεφαλή της κούρσας, ενώ «στην ουρά της», στο τέλος, τελευταία και με κάποια απόσταση απο τους άλλους, βρισκόταν μια Honda με τον αριθμό 93, η Honda του Mαρκ Μαρκέθ.
Η οποία, στον γύρο σχηματισμού άναψε μια προειδοποιητική λυχνία στο ταμπλώ, και παρά την «ηλεκτρική» αντίδραση του Μαρκέθ στο σβήσιμο των κόκκινων φώτων (φαίνεται στο video) που σημαίνει ότι είχε κάθε πιθανότητα με την καλή του εκκίνηση να βρεθεί απο την τρίτη σειρά πολύ κοντά στο πρώτο γκρουπ, ο κινητήρας δεν δούλεψε σωστά, δίστασε, έκοψε (κάτι σαν να ξεκινούσε με δευτέρα), και τελικά «καθάρισε» και επιτέλους επιτάχυνε κανονικά, αφού όμως όλοι οι άλλοι βρίσκονταν ήδη στην πρώτη στροφή, και όταν θα έκλεινε ο γύρος ο Μαρκέθ θα ήταν σχεδόν 5’’ πίσω απο τον πρώτο, έχοντας ανάμεσά τους ένα πεδίο 20 αποφασισμένων πολεμιστών, που ο καθένας ήταν πιο αποφασισμένος, πιο μαχητικός και πιο δυνατός απο τον προηγούμενο!
Αλλά, πριν απολαύσουμε την αναρρίχηση του Μαρκέθ «προς το αδύνατο», επιστρέφουμε στην κορυφή, όπου Μιλλερ, Μαρτίν, Μπαστιανίνι και Μπανιάϊα αποτελούσαν μια συμπαγή ομάδα, στην οποία μετά απο δύο γύρους προστέθηκε ο Ζαρκό, περνώντας τον Κουαρταραρό που είχε πλασσαριστεί τέταρτος (σταθερός και «σκεπτόμενος» ο Γαλλος Παγκόσμιος Πρωταθλητής, δεν πιέζει πανω απο τα όριά του όταν έχει χάντικαπ μοτοσυκλέτας, μεγάλο πλεονέκτημα αυτό). Και είχε, όπως παντα θα έχει φέτος στις μεγάλες ευθείες όπως φαίνεται, μειονέκτημα δύναμης άρα και τελικής ταχύτητας. Ιδου οι τελικές όλων των εργοστασίων στο C.O.T.A.: Μπαστιανίνι Ducati 346. Βινιάλες Aprilia 346. Mαρκ Μαρκεθ Honda 345. Aλεξ Ρινς Suzuki 342. Μπραντ Μπιντερ ΚΤΜ 341. Φαμπιο Κουαρταραρό Yamaha 337!
Αυτή η σειρά δεν άλλαξε για πολλους γύρους, μόνο ο Ζαρκό πέρασε τον Μπανιάϊα στον πέμπτο, και ο Ρινς «που ερχόταν» (!), τους πέρασε και τους δύο στον ένατο, φτάνοντας τον Μπαστιανίνι, ο οποίος όμως δεν δέχτηκε το προσπέρασμα του οδηγού της Suzuki, και έχοντας τα περιθώρια (που εμείς ως οι «απ’ έξω» δεν τα γνωρίζαμε βέβαια), πέρασε τον Μαρτίν ανεβαίνοντας δεύτερος πίσω απο τον Μίλλερ που είχε κάνει μόλις 1’’ διαφορά, για να τον ακολουθήσει ο Ρινς, που πλασσαρίστηκε δυνατά τρίτος στον 12ο γύρο, με 8 γύρους να απομένουν.
Όλοι, σημειώνουμε, είχαν ίδια, καινούργια, λάστιχα: Σκληρό εμπρός, μαλακό πίσω. Ήταν λοιπόν θέμα οδήγησης, πίεσης και (ρύθμισης) μοτοσυκλέτας, το ποιός θα φτάσει μέχρι τέλους έχοντας ακόμα αποθέματα λειτουργικής γόμμας στα σλικς του.
Στο μεταξύ, και η δεύτερη Suzuki ακολουθούσε στο ρυθμό του Ρινς, και ο Μιρ έφτασε πίσω του (4ος), έχοντας περάσει διαδοχικά τους Κουαρταραρό, Ζαρκό, Μαρτίν και Μπανιάϊα. Τα Αprilia (και συγκεκριμένα αυτό του Α. Εσπαργκαρό) ήταν εκτός κορυφής, με τον Βινιάλες να δείχνει ότι αναπτύσσεται όσο περνούσαν οι γύροι, ενώ τα ΚΤΜ, με «καλύτερο» τον Μπίντερ, δεν είχαν ρυθμό, λόγω της αδυναμίας καλής αίσθησης (εμπιστοσύνης) στο εμπρός σύστημα, όπως τουλάχιστον ανέφερε ο Τημ μανατζερ Γκουϊντότι απο τις δοκιμές. Βέβαια, ας μην ξεχνάμε ότι ο αγωνας είχε γρήγορο ρυθμό, αυτο που έδιναν οι πέντε-τέσσερις-τρείς-δύο δυναμίτες της κορυφής, και «απαντούσε» (αλλά και ανέβαζε) ο Μαρκ Μαρκέθ απο πισω: Φέτος ο νικητής χρειάστηκε κατά 18’’ μικρότερο χρόνο για να καλύψει τους 20 γύρους σε σχέση με το 2021, κάτι που για τους οπαδούς των (άχρηστων!) συγκρίσεων σημαίνει ότι ο χρόνος του φετινού 13ου της καταταξης, θα τον είχε στέψει νικητή το 2021! Καλά… Σε καλύτερης καταστασης πίστα και με πιο δυνατά μοτέρ, ο 13ος θα ήταν εκεί που είναι και τώρα!
ΤΟ «ΘΑΥΜΑ ΜΑΡΚΕΘ» ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ
Πριν επιστρέψουμε στους τελευταίους γύρους και στον θρίαμβο των Μπαστιανίνι και Ρινς (που πανηγυρίστηκε ανάλογα), ας δούμε τον αγωνα του Μαρκ Μαρκέθ, που ενάντια σε όλα τα προγνωστικά, ακόμα και στις δικές του «προσεκτικές» δηλώσεις περί «φόβου πτώσης», «απώλειας εμπιστοσύνης», «μη ενδιαφέροντος για τον τίτλο», κτλ, έδειξε ότι στην συγκεκριμένη πίστα συνεχίζει να είναι τόσο γρήγορος, ώστε αν εκκινούσε σωστά είχε τις θεωρητικές πιθανότητες και την πρακτική δυνατότητα να κερδίσει για όγδοη φορά τον αγώνα.
Απο «τεχνικό πρόβλημα που το ερευνά η ομάδα παρ΄ότι ήδη γνωρίζει απο που προήλθε», ο Μαρκέθ έφυγε τελευταίος, στον πρώτο γύρο είχε ήδη περάσει έξη αναβατες, και στους επόμενους συνέχισε να προσπερνά, συνήθως έναν σε κάθε γύρο, έχοντας μια καθυστέρηση όταν ανοίχτηκε στην στροφή Νο 1 λόγω ενός αργοπορημένου φρεναρίσματος του Βινιάλες, ξοδεύοντας δύο γύρους πίσω απο τον Α. Εσπαργκαρό, και τρομάζοντας όλον τον κόσμο (αναμφίβολα και τον εαυτό του) απο ένα τρομερό κοσκίνισμα στα σαμαράκια της επίμαχης στροφής Νο 10.
Μετά τον 10ο γύρο, με ανοιχτή πίστα μπροστά του, και κάνοντας στη πορεία νέα ρεκόρ αγώνα, κυνήγησε τον Φαμπιο Κουαρταρό, και τελικά τον έφτασε όταν όμως ήταν πολύ αργά έστω και για υποθεσεις. Στον 14ο γύρο πέρασε μπροστά του, αλλά οι δύο τους εβλεπαν τον Μιρ να απομακρύνεται, όπως και τον Μπανιάϊα, ενώ περασαν τους Ζαρκό και Μαρτίν, που είχαν εμφανώς προβληματα με τα λάστιχα και ανέβηκαν στην έκτη και έβδομη θέση, σειρά που δεν άλλαξε παρά την προσπαθεια του Κουαρταραρό να περάσει, που μας χάρισε μια σύντομη και όμορφη μάχη ανάμεσα στα, τουλάχιστον μέχρι προπερσι, δύο μεγαλύτερα ταλέντα του ΜοtoGP. Ίσως, ίσως λέμε, να υπήρχε και θέμα φυσικής καταστασης, κάτι που επηρέασε και τον Μαρκέθ σε εκείνο το σημείο και ανέκοψε την προσπάθεια να πλησιάσει στην κορυφή, αλλά δικαιολογημένα, αφου είχε να τρέξει δύο αγώνες και είχε μείνει εκτός προπονήσεων επι τρείς εβδομάδες. (Κυριολεκτικά, βρέθηκε απο την πολυθρόνα του στο Τεξας).
ΜΙΑ ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΝΙΚΗ, ΜΙΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΗ
Όταν μιλάμε για ΜοtoGP, ιδιώτες, νύν και πρωην αγωνιζόμενοι, θεατές, σχολιαστές και δημοσιογράφοι, καλά θα κάνουμε πριν εκφέρουμε άποψη να αναλογιζόμαστε περί τίνος πρόκειται. Δηλαδή τι μοτοσυκλέτες είναι αυτές, τι δύναμη έχουν, πως στρίβουν, πως φρενάρουν και τι λάστιχα έχουν. Μετά, να πηγαίνουμε στις εξωφρενικές ταχύτητες, στις γωνίες κλίσης, στα G της επιτάχυνσης και στις επβραδύνσεις που κρατουν μέχρι το apex. Επίσης, να σκεφτόμαστε την φυσική και νοητική κατασταση και ετοιμότητα των αναβατών, κι έτσι θα είμαστε σε θέση να εκτιμήσουμε σωστά το το σημαίνει να κερδίζεις αγώνα στο ΜotoGP, ή να κατακτάς βάθρο, ή να καταφέρνεις να γυρίζεις την πίστα κάνοντας χρόνο γύρου μέσα στο ίδιο δευτερόλεπτο με τους πρώτους και καλύτερους.
Τώρα που τα ξαναθυμηθήκαμε αυτά, ας δούμε το τι έγινε στους τελευταίους γύρους. Οπου ο Μιλλερ δεν διατήρησε την , έστω μικρή, διαφορά του, αλλά άρχισε να ανοίγει ελαφρά τις στροφές για να διατηρεί την ίδια ταχύτητα, με τον Μπαστιανίνι να τον φτάνει, και μάλιστα να «απαντά» με το απόλυτο ρεκόρ γύρου στον Μαρκ Μαρκέθ, που απο (πολύ) πιο πίσω είχε σπάσει δύο φορές το ρεκόρ αγώνα, και σε κάποιες περιπτώσεις ο γύρος του ήταν έως και μισό δευτερόλεπτο ταχύτερος απο των πρώτων. Γι’ αυτό, τέσσερις γύρους πριν το τέλος, ο αναβατης της ομάδας Γκρεσίνι πέρασε τον Μίλλερ (που είχε πλέον να φυλαχτεί απο τον Ρινς -αλλά δεν τα καταφερε!), και αμέσως άρχισε να κάνει διαφορά, που στον τερματισμό έφτασε τα 2’’, δείχνοντας το ποιός ήταν ο ταχύτερος της ημέρας. Γιατί μόνο ο Μαρκέθ θα μπορουσε ίσως να βρεθεί μαζί με τον Μπαστιανίνι σε μονομαχία διεκδίκησης της νίκης, αλλά κανείς δεν μπορεί να πει τίποτα με σιγουριά, μια και αλλιώς εξελίσσεται ο αγωνας καθε φορά που δίνεται εκκίνηση.
Η απολυτη νίκη, και ο δεύτερος θρίαμβος μέχρι στιγμής μέσα στο 2022 για τον Ενέα Μπαστιανίνι, που εξελίσσεται σε διεκδικητή, κάτι πουν θα φανεί απο την αποδοσή του στις Ευρωπαϊκές πίστες. Στη γραμμή του τερματισμού, ο Ρινς, που πέρασε στον τελευταίο γύρο τον Μίλλερ, δικαια πανηγύρισε την δευτεριά του! Ο Μίλλερ ήταν επίσης ικανοποιημένος απο το βάθρο (αν και όχι ενθουσιασμένος γιατί χρειαζόταν αυτή τη νίκη, και για τον εαυτό του αλλά και για το συμβόλαιό του), και ακολούθησαν οι Μιρ και Μπανιάϊα, ο οποίος “γλύτωσε” απο τον (κουρασμένο) Μαρκέθ, επειδή ο Ισπανός ήταν απασχολημενος να φυλάει τα νώτα του απο τον Κουαρταραρό. Οι Μαρτίν και Ζαρκό ακολούθησαν, με την δεκάδα να κλείνει με τον Μαβερικ Βινιάλες που επεβλήθη τελικά του Α. Εσπαργκαρό, επίσης μια «ένεση εμπιστοσύνης» εντός ομάδας για τον ακριβοπληρωμένο και «ευαίσθητο» πρώην Νο 1 αναβάτη της Υamaha.
Oι rookies δεν συμπάθησαν το δύσκολο περιβάλλον της πίστας του Τέξας, και συναγωνίστηκαν μεταξύ τους για τις τέσσερις τελευταίες θέσεις, ενώ ο πέμπτος, ο Μπεζέκι, ήταν ο πρώτος που εγκατέλειψε λόγω πτώσης –τον ακολούθησε ο Α. Μαρκέθ. Εντός του στρατοπέδου της Yamaha, εκτός του Κουαρταραρό (που είναι ο μόνος λόγος για τον οποίο οι κάμερες δείχνουν μοτοσυκλέτες της εταιρείας τον τελευταίο καιρό) υπήρξε η επικράτηση του Ντοβιτσιόζο επι του ντεφορμέ Μορμπιντέλλι, με δυο δέκατα διαφορά στον τερματισμό (ο οποίος ήταν δεύτερος στο Πρωτάθλημα του 2020, για να μην ξεχνιόμαστε, αλλά προφανώς τα προβλήματά του δεν έχουν να κάνουν αποκλειστικά με την μοτοσυκλέτα και ελπίζουμε σύντομα να τα ξεπεράσει). Οσο για τους οδηγούς της Ηonda, ο Αλεξ Μαρκέθ έπεσε (η γενική απόδοσή του κάνει δύσκολη την ανανέωση του συμβολαίου του για το 2023), ο Νακαγκάμι προσπαθεί φιλότιμα και τόσο μπορεί, και ο Π. Εσπαργκαρό είχε σοβαρό πρόβλημα τροφικής δηλητηρίασης όλο το τριήμερο, και είναι θαύμα που έτρεξε, με έντονους στομαχικούς πόνους.
Σε δύο εβδομάδες, ανήμερα Πάσχα, ξεκινούν οι αγώνες στην Ευρώπη, ένα «ορόσημο» που όλοι επιθυμούν, για τους δικούς τους λόγους: Οι ομάδες για να είναι κοντά στις έδρες τους, οι (περισσότεροι) οδηγοί κοντά στα σπίτια τους, σε γνωστές πίστες αλλά και σε γνώριμο περιβάλλον (μετράει η διατροφή), και η Μichelin κοντά στο εργοστάσιό της! Φυσικά, υπάρχει και η ψυχολογία των «χαμένων» στις πρωτες αυτές υπερατλαντικές, διηπειρωτικές αναμετρήσεις, που πείθουν τον εαυτό τους ότι “στην Ευρώπη θα είναι αλλιώς”. Μπορεί ναι μπορεί και όχι. Θα τα δούμε όλα στις 24 Απριλίου στην πίστα του Αλγκάρβε (Πορτιμάο) της Πορτογαλίας, και σε μια ακομη εβδομάδα, την 1/5, «εντός έδρας» των μισών περίπου οδηγών και ομάδων, στην Ισπανία, στο δύσκολο και «πονηρό» Χερέθ.
Αυτά που «αποκομίσαμε» απο το Τέξας, είναι ασφαλώς η σοβαρή, πλέον, υποψηφιότητα του Ενέα Μπαστιανίνι για ψηλά (όσο φτάσει), όπως και η βελτίωση της συνολικής παρουσίας της Suzuki Ecstar, μιας ομάδας δεμένης και τώρα πια ολοκληρωμένης, με τον Λιβιο Σούπο να συμπληρώνει τη θέση του Τημ μανατζερ. Μέχρι στιγμής τουλάχιστον, πλαϊ στον έτσι κι αλλιώς ταχύτατο αλλά και πολύ συγκροτημένο σαν αναβάτη Ζοαν Μιρ, έχει και τον επίσης γρήγορο Αλεξ Ρινς, που δείχνει κυριολεκτικά μεταμορφωμένος, σε σημείο που δεν θα θεωρούσαμε απίθανο το να μαθαίναμε ότι έχει δεχτεί κάποια βοηθεια στο θέμα της ψυχολογίας του. Μαζί με τον Μπαστιανίνι και τον Μαρκ Μαρκέθ, είναι ο αναβατης που επισης αρίστευσε στον αγώνα.
Τέλος, ο Μαρκέθ έδειξε ότι δεν είναι απλώς υπολογίσιμος, αλλά συνεχίζει να συγκαταλέγεται στα φαβορί του τίτλου. Το πρόβλήμά του ως προς την διπλωπία δεν ήταν σοβαρό και ευτυχώς ξεπεράστηκε, τα προβλήματα των εγχειρήσεων έχουν αποκατασταθεί, και η φυσική κατάσταση θα επανέλθει γρήγορα, με το σκληρό πρόγραμμα που ακολοθούν αυτοι οι επαγγελματίες. Βρέθηκε σε γνωστό και «αγαπημένο» αγωνιστικό περιβάλλον σε αυτή την τρίτη του επιστροφή απο αποθεραπεία, και, υποθέτουμε, του ηταν πιο «εύκολο» το να κινηθεί γρήγορα αποφεύγοντας τα ρίσκα που μπορεί να τον οδηγουσαν σε πτώση (οι γιατροί του ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΑΝ ότι οι πτώσεις πρέπει να σταματήσουν -αν και δεν αντιλαμβανόμαστε πως μπορεί να γίνει αυτό στο ΜtoGP!- για να μην υπάρξει ξανά πρόβλημα οράσεως).
Οι πτώσεις έχουν γίνει μέρος του ΜοtoGP, περισσοτερο απο ότι είναι οι έξοδοι στη Formula 1! Και οι αναβάτες κατα κάποιο τρόπο το έχουν «αποδεχθεί»: Πιέζουμε ψάχνοντας (και κυνηγώντας) τα όρια μέχρι να πέσουμε, και επειδή πέφτουμε απο μπροστινό, «δεν χτυπάμε συνήθως», γι’ αυτό και συνεχίζουμε. Αλλά αν δεν προσπαθήσουμε, η αποδοση και οι χρόνοι μας θα πέσουν τόσο που δεν θα μας επιτρέψουν να παραμείνουμε στο ΜοtoGP.
ΟΚ, έτσι είναι. Και όλοι θα πέφτουν. Και ο Μαρκ Μαρκέθ θα πέσει ξανά. “Τhat is the law”! Απλά, σε αυτό το σημείο συνεχίζει να είναι ένα απο τα φαινόμενα των αγώνων μοτοσυκλέτας, χωρίς να ξεχνάμε ότι δεν υπάρχουν πολλοί που θα είχαν το ψυχικό σθένος να συνεχίσουν αν είχαν τς δικές του περιπέτειες.
Τα τελευταία λόγια αυτού του άρθρου, είναι αφιερωμένα στην Ducati, που μέχρι στιγμής βλέπει την στρατηγική της να αποδίδει, αν και όχι στα επιπεδα που θα επιθυμούσε: Έχει την κορυφή της βαθμολογίας με τον Ενέα Μπαστιανίνι (με την περσινή μοτοσυκλέτα) με 61 βαθμούς, όμως τον ακολουθούν απο κοντά τα άλλα εργοστάσια, και η επόμενη Ducati είναι έξη θέσεις και 30 βαθμούς πιο πίσω, με τον Μίλλερ έβδομο με 31 βαθμούς όσους και ο όγδοος Ζαρκό, ενώ το «εργοστασιακό φαβορί» του 2021, ο Πέκο Μπανιάϊα, έχει 23 βαθμους και βρίσκεται 12ος. Άρα; Απόλυτη υπεροχή πυρός επι του πεδίου, φτωχά αποτελέσματα ως προς τις κατακτήσεις.
Κλείνοντας, αφου συμφωνήσουμε στο ότι είναι προτιμότερο το να έχεις την καλύτερη μοτοσυκλέτα παρά να μην την έχεις (!) και ανεξάρτητα απο την στρατηγική των 8 μοτοσυκλετών (που έχει αποδώσει ως προς το ότι μια τουλάχιστον εξ’ αυτών πάντα τερματίζει, και θα τερματίζει, ψηλά), θα δώσουμε τη δική μας εκδοχή για τον λόγο που η Ducati εδώ και χρόνια βρίσκεται σε ένα υψηλό τεχνολογικό επιπεδο, έχοντας τον πιο δυνατό κινητήρα και την υψηλότερη τελική, καθώς και ένα συνολικό πακέτο (που «απογειώθηκε» το 2021) με το οποίο δεν υπάρχει αναβατης που να μην κινηθεί γρήγορα. Η άποψή μας λοιπόν είναι, ότι ΜΟΝΟ στην Ducati ολόκληρο το εργοστάσιο, ο αρχιμηχανικός, ο αρχισχεδιαστής, η διοίκηση, οι αεροδυναμιστές, ακομα και οι τεχνικοί βρίσκονται ΕΠΙ ΤΟΠΟΥ σε κάθε αγώνα, ΜΕΣΑ στη πίστα, βλέποντας, καταγράφοντας και επεξεργαζόμενοι οι ίδιοι τα στοιχεία εκεί που λαμβάνονται, παίρνοντας ταχύτατα, και εφαρμόζοντας άμεσα, τις αποφάσεις για τις όποιες αλλαγές και βελτιώσεις. Φυσικά υπάρχουν δυνατά μυαλά και ταλαντούχοι τεχνικοί στην Ιταλία, αλλά το ίδιο μπορεί να συμβαίνει παντού. «Ενας» άνθρωπος μόνος του ποτέ δεν μπορεί να κάνει την διαφορά όταν μιλάμε για εργοστάσια κατασκευής μοτοσυκλετών. Η ΑΜΕΣΟΤΗΤΑ όμως, φαίνεται ότι είναι το κλειδί. Και η Ducati ανταμοίβεται με ονειρικές για κάθε κατασκευαστή Κυριακές σαν κι αυτή, όπου κέρδισε το MotoGP στην ίδια πίστα που ο Πετρούτσι κέρδισε τον παρθενικό του αγώνα στο Μoto America, ενώ στην Αραγκον ο “άσωτος υιός” Άλβαρο Μπαουτίστα, κέρδιζε δύο αγωνες στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος Superbike.
Ραντεβού λοιπόν ανήμερα της Μεγάλης Εορτής του Χριστιανισμού και της Ορθοδοξίας, για τον επόμενο γύρο ενός συναρπαστικού πρωτσθλήματος, με όλους τους πρωταγωνιστές μέσα, και με 10 διαφορετικούς αναβάτες να ανεβαίνουν στο βάθρο σε 4 αγώνες!
Καλή Ανασταση σε όλους!
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ (4ος ΑΓΩΝΑΣ)
1 Enea Bastianini IT Gresini Racing MotoGP™ Ducati 159.8 41’23.1110
2 Alex Rins ES Team SUZUKI ECSTAR Suzuki 159.7 +2.058
3 Jack Miller AU Ducati Lenovo Team Ducati 159.7 +2.312
4 Joan Mir ES Team SUZUKI ECSTAR Suzuki 159.5 +3.975
5 Francesco Bagnaia IT Ducati Lenovo Team Ducati 159.4 +6.045
6 Marc Marquez ES Repsol Honda Team Honda 159.4 +6.617
7 Fabio Quartararo FR Monster Energy Yamaha MotoGP™ Yamaha 159.4 +6.76
8 Jorge Martin ES Pramac Racing Ducati 159.3 +8.441
9 Johan Zarco Pramac Racing Ducati 159 +12.375
10 Maverick Viñales ES Aprilia Racing Aprilia 159 +12.642
11 Aleix Espargaro ES Aprilia Racing Aprilia 159 +12.947
12 Brad Binder ZA Red Bull KTM Factory Racing KTM 158.9 +13.376
13 Pol Espargaro ES Repsol Honda Team Honda 158.7 +17.961
14 Takaaki Nakagami JP LCR Honda IDEMITSU Honda 158.6 +18.77
15 Andrea Dovizioso IT WithU Yamaha RNF MotoGP™ Team Yamaha 157.9 +29.319
16 Franco Morbidelli IT Monster Energy Yamaha MotoGP™ Yamaha 158 +29.129
17 Luca Marini IT Mooney VR46 Racing Team Ducati 157.9 +29.63
18 Miguel Oliveira PT Red Bull KTM Factory Racing KTM 157.8 +32.002
19 Raul Fernandez ES Tech3 KTM Factory Racing KTM 157.5 +37.062
20 Remy Gardner AU Tech3 KTM Factory Racing KTM 157.1 +42.442
21 Fabio Di Giannantonio IT Gresini Racing MotoGP™ Ducati 157.1 +42.887
22 Darryn Binder ZA WithU Yamaha RNF MotoGP™ Team Yamaha 153.5 +102.171
ΕΚΤΟΣ ΚΑΤΑΤΑΞΗΣ
Marco Bezzecchi IT Mooney VR46 Racing Team Ducati 137.1 2 Laps
Alex Marquez ES LCR Honda Castrol Honda 157.6 5 Laps
ΝΕΑ ΡΕΚΟΡ ΠΙΣΤΑΣ
ΤΑΧ. ΓΥΡΟΣ ΑΓΩΝΑ
02’03.5210
Enea Bastianini 2022
Μ.Ω.Τ. 160.6 km/h
ΤΑΧ. ΓΥΡΟΣ ΠΙΣΤΑΣ (POLE)
02’02.0390
Jorge Martin 2022
Μ.Ω.Τ. 162.6 km/h
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ ΟΔΗΓΩΝ (4 ΑΓΩΝΕΣ)
1 Enea Bastianini Ducati 61
2 Alex Rins Suzuki 56
3 Aleix Espargaro Aprilia 50
4 Joan Mir Suzuki 46
5 Fabio Quartararo Yamaha 44
6 Brad Binder KTM 42
7 Jack Miller Ducati 31
8 Johann Zarco Ducati 31
9 Miguel Oliveira KTM 28
10 Jorge Martin Ducati 28
11 Pol Espargaro Honda 23
12 Francesco Bagnaia Ducati 23
13 Marc Marquez Honda 21
14 Maverick Viñales Aprilia 19
15 Franco Morbidelli Yamaha 14
16 Takaaki Nakagami Honda 12
17 Luca Marini Ducati 10
18 Marco Bezzecchi Ducati 7
19 Darryn Binder Yamaha 6
20 Alex Marquez Honda 4
21 Andrea Dovizioso Yamaha 3
22 Remy Gardner KTM 1