Ο αρχικός σχεδιασμός μας ήταν να περιμένουμε και τον δεύτερο αγώνα της Jerez, και να συντάξουμε ένα εμπεριστατωμένο άρθρο, με τις ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ αποδόσεις των αναβατών. Οχι βέβαια ότι δεν τα έδωσαν όλα (και μερικοί, έδωσαν και κάτι παραπάνω) την προηγούμενη Κυριακή, αλλά η πολύμηνη αποχή επηρέασε σε διαφορετικό βαθμό τον καθένα, κι έτσι το επίπεδο απόδοσής τους δεν ήταν αντιπροσωπευτικό για όλους. Αυτό βέβαια ισχύει και για το τεχνικό προσωπικό, οπότε μπορούμε να χαρακτηρίσουμε την Jerez I, αν όχι σαν προπόνηση, σίγουρα σαν μια “βαθμολογούμενη εξομοίωση αγώνα”.
Ηδη, απο τις πρώτες ελεύθερες δοκιμές της Παρασκευής για την Jerez II, αρκετοί οδηγοί φάνηκαν σαν να “λύνονται” και να αποδίδουν καλύτερα, παρά τη ζέστη που “κράτησε” τους χρόνους. Ανάμεσά τους είναι ο Βαλεντίνο Ρόσσι (που ΠΡΕΠΕΙ να συνοδεύσει το σήριαλ της υπογραφής στην Petronas που όλο μπαίνει κι όλο καθυστερεί κολλημένη στο 99%), ο Νακαγκάμι (που πήρε την FP2 χρησιμοποιώντας τα settings του Μαρκ Μαρκέθ), ο Ζαρκό και κάποιοι άλλοι, ενώ το Σάββατο η εικόνα θα ξεκαθαρίσει.
Αλλά στα σπορ, και ιδίως σε αυτό το επιπεδο της παγκόσμιας κορυφής, οι σχεδιασμοί εύκολα ανατρέπονται, κι έτσι ήρθε ο τραυματισμός του Μαρκέθ να “επισκιάσει” ακόμα και την παρθενική νίκη του (poleman) Κουαρταραρό. Γιατί είναι αλήθεια, ότι με τον Μαρκέθ εκτός, κανείς δεν είναι “σίγουρος” αν θα είχε κερδίσει! Δείτε τι συνέβη: Απόλυτος κυρίαρχος σε ρυθμό και χρόνους, δεν απέφυγε τα λάθη, με το πρώτο να τον ρίχνει στις τελευταίες θέσεις, και μετά απο μια δυνατή κούρσα (που έδειξε την άβυσσο που χωρίζει ΟΛΟΥΣ σχεδόν τους άλλους οδηγούς, πλην δύο-τριών, απο αυτόν), έκανε και δεύτερο που του έκλεισε θέση στο χειρουργείο του δόκτωρα Μιρ!
Ενώ ο Μαρκέθ πέρναγε περίπου σαν σταματημένους όλους τους “δορυφορικούς” (συν τον Πετρούτσι που είχε πρόβλημα υγείας και τον Ρόσσι με πρόβλημα στο εμπρός λάστιχο – αν και ίδιο με του Βινιάλες- και στον κινητήρα), ο Κουαρταραρό απομακρυνόταν ήσυχα στην πρώτη θέση, όπου ανέβηκε χωρίς φαινομενική προσπάθεια απο την τέταρτη, (κάνοντας τις κλίσεις των 60 μοιρών να φαίνονται σαν περίπατος, τόση “φυσική” ταχύτητα και ανεση έχει). Ο Βινιάλες με το εμπρός soft καθυστέρησε κάπως στη μέση του αγώνα, έχοντας όμως την ταχύτητα να περάσει τον Μίλλερ για να παραμείνει δέυτερος, ενώ ο πάντα υπολογίσιμος Ντοβιτσιόζο επίσης πέρασε τον Αυστραλό (και εργοστασιακό οδηγό Ducati για το 2021) κατακτώντας ένα πολύτιμο βάθρο, το πρώτο του στην Jerez, και μάλιστα σε φάση αποθεραπείας απο εκείνη την σπασμένη κλείδα στην ανόητη συμμετοχή του σε αγώνα ΜΧ, κάτι που “κανονικά” θα έπρεπε να πείσει την Ducati Corse να μην κάνει τσιγκουνιές και να τον κρατήσει για το 2021 και 2022 για να έχει έναν αξιόπιστο αναβάτη στο ρόστερ (να δούμε και αν θα “της βγεί” η επένδυση στον Μίλλερ, που βέβαια κρύβει και κάποια εμπορικά κίνητρα για τις αγορές Αυστραλίας και Ηνωμένου Βασιλείου).
Η ερώτηση το απόγευμα της περασμένης Κυριακής για τους φίλους του MotoGP, ήταν: Θα κέρδιζε ο Κουαρταραρό αν δεν είχε πέσει ο Μαρκέθ; Η απάντηση είναι ότι ναι, θα κέρδιζε, γιατί ήταν πολύ σταθερός, σίγουρα κάποια περιθώρια θα διέθετε σε περίπτωση επίθεσης, αλλά και επίσης σίγουρα η διαφορά δεν καλύπτετο σε πέντε γύρους. Και ο Μαρκέθ δεν έπεσε προσπαθώντας να τον φτάσει, αλλά -ίσως- στοχεύοντας στην δεύτερη θέση του Βινιάλες, ίσως έκοψε ακολουθώντας πίσω του και έχασε τον φρενήρη ρυθμό της ανόδου, ίσως είχε τελειώσει τα λάστιχά του, ίσως, πολύ απλά, ήταν τόσο πιεσμένος που έκανε οδηγικό λάθος, και σε αυτούς τους ρυθμούς δεν θέλει και πολύ για να συμβεί ακόμα και στον ημίθεο (που τελικά έχει οστά στα μέλη του και όχι κάποια σύνθεση απο τιτάνιο με επένδυση καουτσούκ!).
Αν όμως η ερώτηση αλλάξει και γίνει αν θα κέρδιζε ο Φαμπιό χωρίς το πρώτο λάθος (έξοδο) του Μαρκέθ, η απάντηση είναι ότι όχι, δεν θα κέρδιζε, και μάλλον δεν θα βλέπαμε και μάχη, γιατί ο Μαρκέθ είχε τον σκοπό (και την ταχύτητα) να ανοίξει μεγάλη διαφορά απο την αρχή. Επαιξε και έχασε. Αγώνας και στρατηγική, όλα λάθος, ή μάλλον “όλα πήγαν στραβά” για την αρχή ενός πρωταθλήματος 13 αγώνων ΧΩΡΙΣ περιθώρια για απώλειες βαθμών.
Υπερβολική αυτοπεποίθηση; Ναι, και δικαιολογημένη μέχρι ενός σημείου, γιατί ήταν “στην έδρα του” (θυμίζουμε βέβαια ότι και ο Κουαρταραρό έκανε καρριέρα στην Ισπανία), αλλά απο την άλλη ο άνθρωπος είναι ο πιο γρήγορος και έχει την στόφα και την νοοτροπία του Πρωταθλητή, που “δεν του επιτρέπει” την βαθμοθηρία αλλά την επίθεση απο τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο γύρο.
Δύο αναγνώσεις λοιπόν του πρώτου αγώνα. Η μία, θα ήθελε τον Μαρκέθ πιο προσεκτικό, μια και ο στόχος του πια είναι ΜΟΝΟ το ρεκόρ των τίτλων. Η δεύτερη, είναι αυτή που προτιμούν οι φίλαθλοι: Το θέαμα. η συνεχής προσπάθεια, η αντιμετώπιση κάθε αγώνα σαν μοναδικού, χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς σκοπιμότητες, ιδίως αν ο νέος διεκδικητής (επτά χρόνια νεώτερος μάλιστα) παίζει ψηλά στα προγνωστικά και ΞΕΡΕΙΣ ότι είναι πραγματικά ο πιο γρήγορος απο όλους, εκτός -ίσως- απο σένα.
Αυτά τα βλεπεις και τα βρίσκεις μόνο στην πίστα και μόνο στον αγώνα. Ενίοτε, ψάχνοντας την απόλυτη κυριαρχία και προσπαθώντας να επιβληθείς, χάνεις. Και τραυματίζεσαι. Και είναι ο πρώτος τραυματισμός σου (με κάταγμα) μετά απο αμέτρητες πτώσεις και πολλά “απίστευτα” σωσίματα, που ίσως σε έχουν κάνει να πιστεύεις ότι είσαι “άτρωτος”, παρ’ ότι έχεις πάντα την συναίσθηση του κινδύνου.
Ξεκίνησε λοιπόν η αναμονή για τον δεύτερο αγώνα που θα παρακολουθήσουμε την Κυριακή, πρώτο φαβορί για τον τίτλο ο Κουαρταραρό, δεύτερο ο Βινιάλες, τρίτο ο Ντοβιτσιόζο, και ο Μαρκέθ εμφανίστηκε στην Χερέθ με την πρόθεση να τρέξει το Σάββατο στις δοκιμές, και αν μπορέσει να πιάσει χρόνους και ρυθμό που θα του δώσουν βαθμούς, να εκκινήσει την Κυριακή!Αλλο θεμα για συζήτηση τώρα, που και πάλι επισκίασε όλα τα άλλα: Θα μπορεί; Μήπως είναι “επικίνδυνος” για τις άλλους; Μήπως ο τραυματισμίος του δεν ήταν τόσο σοβαρός όσο ανακοινωσε η Ηonda; (Τα καρφιά αυτά ήρθαν απο τον Μπανιάϊα και τον -επίσης εγχειρισμένο στην ωμοπλατη- Ρινς).
Λοιπόν. Οι άνθρωποι δεν είναι ούτε τρελλοί ούτε υπερ-ήρωες. Φυσικά και θα την κάνει την προσπάθεια, αλλά αν δεν νιώσει καλά, δεν θα τρέξει. Τόσο απλά. Και αν δεν τρέξει δύσκολα θα καλύψει τους βαθμούς απο τους τρείς αντιπάλους του, σε περίπτωση βέβαια που τερματίσουν και οι τρείς. Και αν χάσει δύο αγώνες στους δεκατρείς, θα πρέπει να πηγαίνει μόνο για νίκη στους άλλους έντεκα, κι αυτό σημαίνει ακόμα περισσότερο, και διαρκές, ρίσκο. Αρα, θα πρέπει ταυτόχρονα να ρισκάρει και να περιμένει ατυχίες των βαθμολογικά προπορευόμενων, αλλά πρώτον αυτά δεν γίνονται, και δεύτερον, χωρίς να αποκλείεται εντελώς, είναι απίθανο να κερδηθεί έτσι ένα Πρωτάθλημα. Γι’ αυτό και ο Μαρκέθ χρειάζεται τους βαθμούς της Κυριακής, και αν ο τραυματισμός δεν φέρει εκτός από πόνους κάποιο φυσικό εμπόδιο στην οδήγηση, όχι μόνο θα τρέξει αλλά θα παλέψει και για θέση.
Αυτά για την αρχή της “παράξενης” σαιζόν του 2020, που πάντως έχει 13 αγώνες, τους ίδιους και περισσότερους με όλα σχεδόν τα πρωταθλήμστα του παρελθόντος. Είναι άδικο για τη νίκη του Κουαρταραρό, για την βελτίωση της ΚΤΜ, για την καλή απόδοση του Πολ Εσπαργκαρό, για την άνοδο του Μπανιάϊα, και για το καλωσόρισμα των rookies, το να ασχολούνται όλοι με το αν θα τρέξει ο Μαρκέθ με την πλάκα τιτανίου στον δεξί βραχίονα, 72 ώρες μετά το χειρουργείο! Είναι όμως και κάτι πρωτόγνωρο το να αγνοεί κάποιος τον τραυματισμό του, καποιος που μόλις έχει υπογράψει ένα συμβόλαιο που θα του αποφέρει περί τα 16 εκατομύρια Ευρώ κάθε χρόνο για μια τετραετία.
Υπάρχει και μία ακόμα ερώτηση: Τι θα γινει αν τρέξει, πέσει και χτυπήσει στο ίδιο σημείο. Η απάντηση δεν είναι ιδιαίτερα δραματική: Θα χάσει οπωσδήποτε τη χρονιά (δηλαδή τον τίτλο), μένοντας για μεγαλύτερο διαστημα εκτός αγώνων αφού θα χρειαστεί δεύτερη εγχείρηση. Αλλά το ίδιο ακριβώς (απώλεια τίτλου) θα συμβεί και αν μείνει στο 0 βαθμούς για δύο αγώνες!
Το 1992, ο Μικ Ντούχαν έσπασε την κνήμη του στην Γερμανία, ενώ ήταν πάνω απο 70 βαθμούς μπροστά απο τον Ρέϊνυ. Επέστρεψε πρόωρα, αγωνίστηκε, έχασε τον τίτλο για 4 βαθμούς, και βασανίστηκε αφάνταστα απο επιπλοκές του τραυματισμού, που έφτασαν “ενα χιλιοστό” απο τον ακρωτηριασμό! Ολο το 1993 πάλευε να επανέλθει, και στη συνέχεια, παρά την μόνιμη αναπηρία στο δεξί πόδι που τον έκανε να καθιερώσει το πίσω φρένο-σκανδάλη, πήρε πέντε σερί τίτλους και δεκάδες νίκες!
Η Ιστορία διδάσκει. Οι επαγγελματίες του σπορ, όταν βρίσκονται στην ακμή τους, θυσιάζουν τα πάντα και ρισκάρουν ακόμα και την σωματική τους ακεραιότητα, προκειμένου να επιστρέψουν το ταχύτερο δυνατόν, για να αγωνιστούν, για να κερδίσουν. Και αυτό δεν το έκαναν μόνο ο Ντούχαν και ο Λορένθο, δεν το κάνουν μόνο ο Ντοβιτσιόζο, ο Ρινς, ο Κράτσλοου και ο Μαρκέθ, αλλά κάθε αγωνιζόμενος και κάθε αθλητης κορυφής στο σπορ και στο Εθνικό πρωτάθλημά του, όσο “μικρό” κι αν είναι αυτό, σε όποια χώρα κι αν βρίσκεται.
Ας περιμένουμε τώρα ήσυχα την Κυριακή. Την δεύτερη ευκαιρία για όλους, και την “πραγματική” αρχή του Πρωταθλήματος MotoGP 2020.