Οποιος είδε τον συγκλονιστικό γύρο του Q2 το Σάββατο που έδωσε στον Πεκκο Μπανιάϊα την pole position (καταρρίπτοντας το ρεκόρ πίστας που εδώ και έξη χρόνια κρατούσε ο Μαρκέθ), δεν θα είχε πολλές αμφιβολίες για το ποιός θα ήταν το φαβορί για τη νίκη σήμερα στον αγώνα.
Οσο εύκολο όμως ήταν το να προβλέψει την επικράτηση του Μπανιάϊα (επειδή ήταν εμφανώς ταχύτερος όλων), άλλο τόσο δύσκολο θα ήταν το να υποδείξει τον Μαρκ Μαρκέθ σαν τον κύριο (και μοναδικό) αντίπαλό του, σαν τον δεύτερο μονομάχο μιας όμορφης μάχης που άρχισε στην εκκίνηση και τελείωσε στον τελευταίο γύρο, λίγες στροφές πριν τον τερματισμό.
Μα ναι, φυσικά, ο Μαρκ Μαρκέθ έχει χάσει, έχει ηττηθεί, αρκετές φορές απο αναβάτη της Ducati τα τελευταία χρόνια. Αλλά τότε, ήταν ένας «άλλος» Μαρκέθ και μια «άλλη» Ducati. Ηταν ένας αναβάτης που πέταγε, ένα επίπεδο πάνω απο κάθε άλλον, έχοντας σχεδόν «υπερφυσικές» ικανότητες ελέγχου της δύστροπης μοτοσυκλέτας του. Και για να χάσει τις μάχες που έχασε (κερδίζοντας βέβαια τον «πόλεμο», τον τίτλο), χρειάστηκε να επιστρατευτεί η χαμένη Ιταλική τεχνολογική μαγεία στο σώμα μιας πανίσχυρης μοτοσυκλέτας, αλλά και η (καλώς εννοούμενη) «πονηριά» στην οδήγηση, απο τον έμπειρο Ντοβιτσιόζο, που εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο το ανυπέρβλητο γκάζι-φρένο της Ducati, σαν αποτελεσματική «αντι-Μαρκέθ» μέθοδο.
Τρία χρόνια, μια πανδημία και τέσσερις εγχειρήσεις (του Μαρκέθ) αργότερα, τα πάντα έχουν αλλάξει στον κόσμο του ΜotoGP. Τα μεγάλα ονόματα που μονοπώλησαν τις νίκες όλα τα προηγούμενα χρόνια, χαθηκαν απο την κορυφή (έφυγαν, εγκατέλειψαν ή ξέπεσαν) και το grid ανανεώθηκε με εικοσάρηδες σε διαφορετικά επίπεδα ταλέντου. Τα ανυπόμονα εργοστάσια, μετά τους Πρωταθλητές της Moto2, βιάστηκαν να ανεβάσουν στο MotoGP όσους οικονομικούς, ατρόμητους και φιλόδοξους νεαρούς είχαν την τόλμη να παίξουν το μέλλον τους βουτώντας στον αχαρτογράφητο ωκεανό της κορυφαίας κατηγορίας (όπου μια ενδεχόμενη αποτυχία θα τους έστελνε πίσω στις μικρές κατηγορίες και αν, εκτός βέβαια αν είχαν αδελφό κάποιον superstar πολυπρωταθλητή όπως συμβαίνει με τους Αλεξ και Λούκα που δεν έχουν πείσει).
Αυτό που φαίνεται τα δύο τελευταία χρόνια, είναι ότι, είτε κανείς (απο τους νέους) δεν είναι ΠΟΛΥ καλύτερος απο τους συναδέλφους του, είτε ότι ΠΟΛΛΟΙ είναι πολύ καλοί, γι’ αυτό και πέρυσι είχαμε πρωταθλητή βάθρων (με μια νίκη) και φέτος, εξαιρώντας τον Κουαρταραρό (που είναι το μεγαλύτερο φυσικό ταλέντο που έχει παρουσιαστεί τα τελευταια 15 χρονια μετά απο τον Στόνερ και τον Μαρκέθ, με τον Μαρτίν να δείχνει επίσης δείγματα υπεροχής), οι άλλοι διεκδικητές είναι επίσης της μίας ή και της καμμίας νίκης. Φυσικό: Χτίζουν τώρα την καρριέρα τους, αλλά φαίνεται ότι ο ένας «κλέβει» νίκες και βάθρα απο τον άλλον και κανείς δεν ξεχωρίζει. Αυτό μπορεί να δίνει προσθετο ενδιαφέρον σε κάθε αγώνα, μια και τα φαβορί είναι παντα περισσότερα απο ένα, αλλά δεν βοηθάει στην δημιουργία αναβατών-μύθων. Απο το 2022 μάλιστα που έρχονται ακόμα περισσότεροι νέοι (συν βέβαια την ανεξήγητη επιστροφή του Ντοβιτσιόζο στην δορυφορική oμαδα Yamaha του Ραζαλί που υποτίθεται ότι…επενδύει στους νέους!), η προσπαθεια της Dorna να ανεβάσει το MotoGP πάνω απο τους οδηγούς του αλλά και η τάση των εργοστασίων να έχουν αναβάτες-υπάκουους υπαλλήλους, φαίνεται ότι ολοκληρώνεται, με τον Μαρκέθ μόνο εναπομείναντα εκπρόσωπο της προηγούμενης γενιάς των Μεγάλων Αναβατών. Και λέγοντας αυτά, δεν μπορουμε να μην παρατηρήσουμε ότι ο τρόπος που επέλεξε (ή κατέληξε) ο Βαλεντίνο Ρόσσι να κλείσει την κολοσσιαία καρριέρα του, δηλαδή επιμένοντας να συνεχίσει φέτος έστω και γυρνώντας στις τελευταίες θέσεις, δεν είναι αυτός που θα ήθελαν να δουν και να θυμούνται οι φίλοι των αγώνων.
Ο Φραντσέσκο Μπανιάϊα βρίσκεται στον τρίτο χρόνο του στο MotoGP, στον δεύτερο με εργοστασιακή Ducati, και στον 13ο αγώνα του σαν εργοστασιακός αναβατης. Δεν είναι και τόσο μακρινές οι μέρες του 2018 όταν με 8 νίκες ανακηρύχθηκε πρωταθλητής Moto2, περνώντας τον Ολιβέϊρα, τον Μπίντερ, τον Μιρ, τον Α. Μαρκέθ, τον Μαρίνι, τον Λεκουόνα και τον Κουαρταραρό, με τους οποίους βρίσκεται και πάλι στο MotoGP. Μονο που τέσσερις απο τους συναθλητές του στη Moto2 τον πέρασαν σε νίκες στη μεγάλη κατηγορία, ένας πήρε τίτλο και ένας άλλος προηγείται φέτος. Δηλαδή; Δηλαδή, καλός, έξυπνος, γρήγορος και εργοστασιακός, αλλά ελαφρώς υπερτιμημένος (οι δύο πρώτες χρονιές του στο MotoGP δεν ήταν καλές, ενώ φέτος έχει τρία βάθρα και αυτή την αργοπορημένη –αλλά εντυπωσιακή- νίκη).
Είναι γεγονός ότι η νίκη έχει τόση αξία όση της δίνουν οι αντίπαλοί σου. Και ο Μπανιάϊα στην Motorland της Aragon, είχε μόνο έναν αντίπαλο: Τον όχι 100% υγιή, ελαφρώς χτυπημένο αλλά και «συγκρατημένο» απο τις δύο πτώσεις των δοκιμών, Μαρκ Μαρκέθ. Παρ’ όλα αυτά, το να μονομαχείς, να αντέχεις ολόκληρο αγώνα υπό πίεση χωρίς λάθη και να κερδίζεις τον Μαρκ Μαρκέθ, είναι τίτλος τιμής και κάνει την παρθενική σου νίκη πολύτιμη, και, παρ’ ότι οι βαθμοί παραμένουν 25, η «αξία της» σε πρεστίζ πολλαπλασιάζεται.
Αυτή η μάχη, του νεαρού αναβάτη σε άνοδο που διψαει για την πρώτη του νίκη, και του μεγαθηρίου σε αδυναμία που παλεύει με νύχια και δόντια να επιστρέψει, έδωσε εκτός απο ενδιαφέρον, μεγάλη σημασία και ξεχωριστή αξία σε έναν αγώνα μάλλον αδιάφορο για τις υπόλοιπες θέσεις (και πάλι η εξαίρεση ήταν ο απίστευτος Α. Εσπαργκαρό που έχει δώσει την ψυχή του στην υπόθεση Αprilia, αλλά και ο πάντα γρήγορος και έξυπνος Μιρ).
Η ιστορία του αγώνα χωράει σε δέκα γραμμές: Στην εκκίνηση έφυγε ο Μπανιάϊα, ο Μαρκέθ αμέσως πλασσαρίστηκε δεύτερος απο την δεύτερη σειρά χωρίς να καταφέρει να περάσει μπροστά, και οι δυό τους σταδιακά ξέφυγαν απο όλους μέχρι να αρχίσουν τα πυροτεχνήμστα τρεις γύρους πριν το τέλος, με την πρώτη προσπαθεια του Μαρκέθ να προσπεράσει. Θα ακολουθούσαν άλλες πέντε προσπάθειες, όλες προκαταβολικά καταδικασμένες να αποτύχουν, γιατί ο Μπανιάϊα φρενάριζε αργά και έφευγε γρήγορα, οπότε ο Μαρκέθ για να τον περάσει υποχρεωτικά ανοιγόταν στις εξόδους, και ο Ιταλός έστριβε κανονικά, περνούσε και έφευγε χωρις να ανησυχήσει ούτε μία φορά, αλλά και χωρίς να κάνει το παραμικρό λάθος. Μέχρι που, στον τελευταίο γύρο, ο οδηγός της Honda επιχείρησε ακόμα ένα προσπέρασμα χωρίς τύχη, γιατί φαινόταν ότι θα βγεί εκτός πίστας με τόσα (και απο εκεί) που μπήκε στην αριστερή, όπως και έγινε. Συμπερασματικά, μια άξια νίκη επι ενός μεγάλου αντιπάλου, άριστη εκμετάλλευση των δυνατοτήτων μιας εξαιρετικής μοτοσυκλέτας, και υποθήκη για το μέλλον, αλλά και ευθύνη για συνέχεια τέτοιων εμφανίσεων.
Αλλά, για μια στιγμή: Ηταν ο Μαρκ Μαρκέθ οδηγικά ίδιος με τον αναβάτη που σάρωνε τίτλους και νίκες μέχρι το 2019; Φυσικά όχι. «Εκείνος» φαινομενικά ρισκαριζε σε κάθε στροφή, με απίστευτα πλασσαρίσματα με το πλάϊ στις εισόδους, με γλυστρήματα του εμπρός τροχού που τα «έσωζε» με γόνατο και αγκώνα, με προσπεράσματα στα αργοπορημένα φρένα «απο όπου ήθελε», ενώ τώρα, όποτε οδηγεί επιθετικά κάνει ακριβοπληρωμένα και επικίνδυνα λάθη (σαν το απαράδεκτο του Σίλβερστοουν), πολλοί υπολογισμοί δεν του βγαίνουν, το σώμα του δεν τον βοηθάει, και η αγχωτική προσπάθεια να ξεπεράσει τα προβλήματα οδηγεί συχνά σε πτώσεις: Ηδη φέτος έχει το αρνητικό ρεκόρ του MotoGP με 18 πτώσεις (και δύο αγώνες λιγότερους!), περισσοτερες απο κάθε rookie. Αλλά και πάλι, όταν η χάραξη της πίστας τον ευνοεί, έστω και οδηγώντας πιο «συμβατικά» είναι ταχύτερος και καλύτερος απο τους περισσοτερους. Στην Άραγκον, μόνο ο Μπανιάϊα ήταν ανώτερος (δεν κρίνουμε μοτοσυκλέτες, γιατί ποτέ στο παρελθόν η μοτοσυκλέτα του δεν στάθηκε εμπόδιο για τον Μαρκέθ). Αλλά το Σαββατο είχε πει στους Ισπανούς δημοσιογράφους ότι δεν ξέρει αν θα ξαναγίνει αυτός που ήταν πριν τον τραυματισμό και την αποχή, και ότι «ένα βάθρο στον αγώνα θα ήταν σαν ένα μεγάλο δώρο» Το πηρε. Ηταν καλύτερος απο όλους, πλην ενός. Καλύτερος απο τον πρωτοπόρο του πρωταθλήματος Κουαρταραρό που προτίμησε να τερματίσει “στα σίγουρα”, έστω και στη δεκάδα. Καλύτερος απο τον Πρωταθλητή του 2021 Μιρ, που συμπλήρωσε το βάθρο. Καλύτερος απο τους άλλους αναβάτες της Honda. Καλύτερος απο τον εργοστασιακό Μίλλερ που ήδη μετράει δύο νίκες φέτος. Καλύτερος απο τον εκρηκτικό Μαρτίν, επίσης μια φορά νικητή και τρείς φορές poleman.
Γνωστά αυτά, αλλά πόσο σημαντικά για την ψυχολογία ενός αναβατη, που εκτός των “φυσικών” προβλημάτων του έχει να αντιμετωπίσει και τους “haters”, το χειρότερο είδος οπαδού-φιλάθλου, τους “haters” που με την αγωνιστική καταβύθιση και την (ως απεδείχθη αργοπορημένη) αποχώρηση του Βαλεντίνο Ρόσσι η οποία θα τερματίσει την «διαμάχη που τρέφει την κερκίδα», ξεσπούν στα social media κατά του Μαρκέθ, επιχαίροντας για τις πτώσεις και τις ατυχίες του. Αλλά παρά τα λάθη του που δεν είναι ούτε λίγα ούτε αθώα (τα περισσότερα προϊόντα βιασύνης και άγχους), ο Μαρκέθ περιμένει τον επόμενο αγώνα. Και φυσικά, το 2022 που θα είναι και η αποφασιστική χρονιά του. Γιατί αν ξεπεράσει τα προβλήματα (όπως έδειξε στην Αραγκον), το πρωτάθλημα θα πάρει άλλη τροπή και όλοι θα αλλάξουν την στρατηγική τους για να τον αντιμετωπίσουν. Αν όχι, θα είναι απλώς ένας ακόμα διεκδικητής του βάθρου.
Λίγα λόγια ακόμα για τον αγώνα: Ο Μίλλερ που κρατούσε την τρίτη θέση, έκανε ένα λάθος που άνοιξε την πόρτα σε Μιρ και Α. Εσπαργκαρό (που φλερτάρισε για δεύτερο συνεχή αγώνα με το βάθρο). Ο Μπαστιανίνι πέρασε τους πάντες και τερμάτισε έκτος, με την GP 18! Ο Μπίντερ, έβδομος, ήταν ο κορυφαίος αναβατης της ΚΤΜ. Τον ακολουθησε (11ος) ο Λεκουόνα, μπροστά απο Ολιβέϊρα και Πετρούτσι, αλλά ήρθαν πολύ αργά οι καλές εμφανίσεις γιατί ήδη έχει χάσει τη θέση του στην Tech3 και παρά τη νεαρή του ηλικία δεν ξέρει ποιό θα είναι το αγωνιστικό του μέλλον. Ο Κουαρταραρό, αμυντικά σε μια πίστα που δεν του πήγαινε (ή δεν πήγαινε στα Yamaha), οπισθοχώρησε μέχρι και 10ος, αλλά στο τέλος κατάφερε να περάσει τον Μαρτίν τερματίζοντας όγδοος και διατηρώντας καλή διαφορά (53 βαθμών) απο τον Μπανιάϊα που ανέβηκε δεύτερος, με τον Μιρ τρίτο στην βαθμολογία. Στη δέκατη θέση ήταν ο Νακαγκάμι, ο Α. Μαρκέθ έπεσε στον πρώτο γύρο και ο Πολ Εσπαργκαρό ήταν 13ος πίσω απο τον Ρινς. Πλησιάζοντας στο τέλος, ο Κράτσλοου με τα χρώματα της Monster ήταν 16ος μπροστά απο τον Ζαρκό, τον Βινιάλες στον πρώτο αναγνωριστικό του αγώνα με την Aprilia, και τον Ρόσσι που είχε περάσει μόνο τον Ντίξον (που έπεσε αμέσως μετά) και τον Λούκα Μαρίνι, ο οποίος έκλεισε την κατάταξη.
Πέντε αγώνες μένουν μεχρι το τέλος, με τον επόμενο την άλλη Κυριακή στο Μιζάνο, όπου θα δούμε για πρώτη φορά τον Μορμπιντέλλι (μετά την εγχείρηση στο γόνατο) να πιάνει δουλειά σαν εργοστασιακός στη Monster Yamaha, και τον Ντοβιτσιόζο στη θέση του στην SRT Petronas Yamaha, όπου –εκτός απροοπτου ή πολύ αρνητικής αποδοσης- θα παραμείνει και το 2022, όπως κι αν μετονομαστεί η ομάδα. Οσο για τον τίτλο, με δύο αγώνες βαθμολογικό «αβάτζο», δύσκολα θα τον χάσει ο Φαμπιό Κουαρταραρό, με απαραίτητη προϋπόθεση να παραμείνει στη σέλλα μέχρι τέλους, ένα μάθημα που φαίνεται ότι το μελέτησε και το έμαθε καλά μετά την περσινή του εμπειρία. Και θα είναι ένας άξιος τίτλος για τον ταχύτερο και (φετινό) πολυνίκη οδηγό, αλλά και μια «ηθική αποζημίωση» για το ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ της Yamaha, το οποίο έβαλαν σε περιπέτειες τα τελευταία χρόνια οι επιλογές των αγωνιστικών του υπευθύνων.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ
25 63 Francesco BAGNAIA ITA Ducati Lenovo Team Ducati 167.8 41’44.422
2 20 93 Marc MARQUEZ SPA Repsol Honda Team Honda 167.8 +0.673
3 16 36 Joan MIR SPA Team SUZUKI ECSTAR Suzuki 167.5 +3.911
4 13 41 Aleix ESPARGARO SPA Aprilia Racing Team Gresini Aprilia 167.2 +9.269
5 11 43 Jack MILLER AUS Ducati Lenovo Team Ducati 167.0 +11.928
6 10 23 Enea BASTIANINI ITA Avintia Esponsorama Ducati 166.9 +13.757
7 9 33 Brad BINDER RSA Red Bull KTM Factory Racing KTM 166.9 +14.064
8 8 20 Fabio QUARTARARO FRA Monster Energy Yamaha MotoGP Yamaha 166.7 +16.575
9 7 89 Jorge MARTIN SPA Pramac Racing Ducati 166.7 +16.615
10 6 30 Takaaki NAKAGAMI JPN LCR Honda IDEMITSU Honda 166.7 +16.904
11 5 27 Iker LECUONA SPA Tech 3 KTM Factory Racing KTM 166.7 +17.124
12 4 42 Alex RINS SPA Team SUZUKI ECSTAR Suzuki 166.6 +17.710
13 3 44 Pol ESPARGARO SPA Repsol Honda Team Honda 166.5 +19.680
14 2 88 Miguel OLIVEIRA POR Red Bull KTM Factory Racing KTM 166.3 +22.703
15 1 9 Danilo PETRUCCI ITA Tech 3 KTM Factory Racing KTM 166.1 +25.723
16 35 Cal CRUTCHLOW GBR Monster Energy Yamaha MotoGP Yamaha 166.1 +26.413
17 5 Johann ZARCO FRA Pramac Racing Ducati 166.0 +26.620
18 12 Maverick VIÑALES SPA Aprilia Racing Team Gresini Aprilia 166.0 +27.128
19 46 Valentino ROSSI ITA Petronas Yamaha SRT Yamaha 165.7 +32.517
20 10 Luca MARINI ITA SKY VR46 Avintia Ducati 165.2 +39.073
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ
1 Fabio QUARTARARO Yamaha FRA 214
2 Francesco BAGNAIA Ducati ITA 161
3 Joan MIR Suzuki SPA 157
4 Johann ZARCO Ducati FRA 137
5 Jack MILLER Ducati AUS 129
6 Brad BINDER KTM RSA 117
7 Aleix ESPARGARO Aprilia SPA 96
8 Maverick VIÑALES Aprilia SPA 95
9 Miguel OLIVEIRA KTM POR 87
10 Marc MARQUEZ Honda SPA 79
11 Jorge MARTIN Ducati SPA 71
12 Alex RINS Suzuki SPA 68
13 Takaaki NAKAGAMI Honda JPN 64
14 Pol ESPARGARO Honda SPA 55
15 Alex MARQUEZ Honda SPA 49
16 Enea BASTIANINI Ducati ITA 45
17 Franco MORBIDELLI Yamaha ITA 40
18 Iker LECUONA KTM SPA 38
19 Danilo PETRUCCI KTM ITA 37
20 Luca MARINI Ducati ITA 28
21 Valentino ROSSI Yamaha ITA 28
22 Stefan BRADL Honda GER 11
23 Dani PEDROSA KTM SPA 6
24 Lorenzo SAVADORI Aprilia ITA 4
25 Michele PIRRO Ducati ITA 3
26 Tito RABAT Ducati SPA 1
27 Cal CRUTCHLOW Yamaha GBR
28 Garrett GERLOFF Yamaha USA
29 Jake DIXON Yamaha GBR