Κείμενο και φωτογραφίες Γιαννης Εφραιμίδης
Τα Legends on Track είναι ένας πολύ όμορφος θεσμός που ξεκίνησε εδώ και πολλά χρόνια από τον Arnaldo Wittenberg, φίλο και πιθανότατα επιχειρηματικό συνεταίρο του 15 φορές Παγκόσμιου Πρωταθλητή Giacomo Agostini, οι οποίοι πρωτοήρθαν στην Ελλάδα το 2015 με πρόσκληση του Χρήστου Αναστασιάδη στην πίστα των Μεγάρων.
Η ιδέα ήταν πολύ απλή :
Με Superstar και κεντρικό πιλότο τον Giacomo Agostini, συγκεντρώνεται μία ομάδα από Παγκόσμια ονόματα της αγωνιστικής μοτοσυκλέτας (που φυσικά αμοίβονται για την παρουσία τους) και οργανώνονται 3ήμερα η 4ήμερα οδήγησης σε γνωστές πίστες της Ευρώπης με τοπικούς αλλά και Ευρωπαίους fans του Ιστορικού μοτοσυκλετισμού, που ενθουσιάζονται στην ιδέα της οδήγησης στην πίστα μαζί και δίπλα σε τεράστια ονόματα της μοτοσυκλέτας που για δεκαετίες ολόκληρες έβλεπαν μόνο σε φωτογραφίες!
Όλο αυτό συνδυάζεται και με ένα «κανονικό» Track Day, για να υπάρχουν παράλληλες συμμετοχές με σύγχρονες μοτοσυκλέτες, που είναι φυσικά απαραίτητες για να γίνει το εγχείρημα και οικονομικά βιώσιμο.
Ο καιρός βοήθησε, και με ανοιξιάτικες θερμοκρασίες για μέσα Νοέμβρη, πάνω από 150-160 μοτοσυκλέτες από 9 χώρες μαζεύτηκαν στο φετινό «συνδυασμένο» Legends on Track και Extreme track day στις Σέρρες. Το γενικό πρόσταγμα το είχε ο Σωτήρης Ζαφειρόπουλος, με την εμπειρία του οποίου όλα πήγαν κάτι παραπάνω από θαυμάσια. Να αναφερθώ επίσης στους πολλούς και καλούς χορηγούς (δείτε την αφίσα), και την επιπλέον υποστήριξη του Ducati Club Hellas 1990, που από μόνο του κατέβασε (ή ανέβασε, όπως το δείτε!) παραπάνω από 40 μοτοσυκλέτες, όπως και της Ελληνικής Λέσχης Φίλων Κλασσικής Μοτοσυκλέτας, με επίσης πολύ σοβαρή παρουσία.
Οι ξένοι πολυπρωταθλητές που τίμησαν φέτος τον «θεσμό» ήταν φυσικά ο Giacomo Agostini (κορυφαίος στην στατιστική τίτλων και νικών με 15 Παγκόσμιους τίτλους), ο John McGuiness με 23 νίκες στο Isle of Man, ο Ian Hutchinson με 16 νίκες στο Νησί, ο Pier Paolo Bianchi 3 φορές Παγκόσμιος Πρωταθλητής στα μικρά κυβικά των GP, και ο Peter Balaz 10 φορές Πρωταθλητής Τσεχοσλoβακίας (και ιδιοκτήτης μιας εκ των ελάχιστων Jawa 350 που είναι ακόμα λειτουργικές).
Ενα μεγάλο όνομα Superstar, με επιβεβαιωμένη συμμετοχή (που διαφημίστηκε έντονα), ήταν και ο «τρελλομάτης» Παγκόσμιος πρωταθλητής Superbike και icon rider της Ducati, ο Carl Fogarty, και όλοι τον περιμέναμε διακαώς, αλλά δυστυχώς δεν εμφανίστηκε.
Η ιδέα, και η ευκαιρία φυσικά, είναι να έχουν όλοι οι συμμετέχοντες την χαρά να οδηγήσουν στην ασφάλεια της πίστας μαζί με τους σπουδαίους αυτούς αναβάτες για τρείς ολόκληρες μέρες, να τους μιλήσουν, να τους «ακουμπήσουν», nα φωτογραφηθούν μαζί τους, να φάνε μαζί τους σε διπλανές καρέκλες, να τους ζητήσουν και να πάρουν αυτόγραφα, και φυσικά να φωτογραφηθούν μαζί τους ΜΕΣΑ στην πίστα των Σερρών.
Παράλληλα οι συμμετέχοντες, oι θεατές και οι απλοί επισκέπτες, μπορουν να κάνουν τα ψώνια τους τόσο από το αρκετά πλούσιο περίπτερο του Ago με ποικιλία ρούχων, βιβλίων αλλά και αναμνηστικών από όλο το Continental Circus, αλλά και άλλα περίπτερα με λάστιχα, ενδιαφέροντα αξεσουάρ και after market πραγματάκια (απο αυτά που ίσως δεν είναι απολύτως απαραίτητα αλλά δεν μπορεί να τους αντισταθεί κανένας χομπίστας αναβάτης).
Και όλα αυτά σε ένα περιβάλλον τόσο απλό και φιλικό που καμμιά σχέση δεν έχει με αυτά τα απόμακρα και επιστημονικά που βλέπουμε για την σύγχρονη εποχή των αγώνων στην τηλεόραση.
Με την ευκαιρία να θυμίσω ότι τα Track Days ΔΕΝ είναι Αγώνες Ταχύτητας. Το μόνο κοινό τους με τους κανονικούς αγώνες, είναι ότι γίνονται σε πίστες. Oι αγώνες ταχύτητας διαρκούν από 30’ έως 40’ περίπου, ενώ τα Track days έχουν sessions που διαρκούν συνήθως 20΄ και γίνονται επαναλαμβανόμενα όλη την μέρα, δηλαδή μπορείς να κάνεις μέχρι και οκτώ 20άλεπτα κάθε μέρα. Ακόμη, στους αγώνες ταχύτητας οι κατηγορίες είναι βάσει κυβικών με αυστηρούς τεχνικούς κανονισμούς, ενώ στα Track Days χωρίζονται groups βάσει εμπειρίας αναβατών, ή χρονολογίας κατασκευής, αν πρόκειται για Classics. Επιπλέον, δεν υπάρχουν βαθμολογίες, νικητές, απονομές, κλπ. παρά μόνο ένας σένσορας πάνω στην μοτοσυκλέτα σου, που αν δεν θέλεις δεν τον βάζεις κιόλας, που κρατάει γυρολόγιο. Τέλος στα Track days δεν υπάρχουν εκκινήσεις με σειρά βάσει χρόνου δοκιμών όπως στους αγώνες, αλλά μπορείς να ξεκινήσεις σε όποια σειρά και σε όποιο session του group σου θέλεις, διαλέγοντας δίπλα σου τους φίλους με τους οποίους γουστάρεις να παίξεις.
Στο φετινό Legends-Extreme track day, οι συμμετέχοντες είχαν χωριστεί σε τέσσερα groups, τα οποία άλλαζαν και επαναλαμβάνονταν ανα 20’, καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας: Ένα με κλασσικές μοτοσυκλέτες, ένα μόνο με τα Ducati των μελών του Ducati Club Hellas 1990, και τα υπόλοιπα δύο με σύγχρονες (γρήγορες!) μοτοσυκλέτες, ενώ οι Παγκόσμιοι έμπαιναν και οδηγούσαν εναλλάξ μαζί με όλα τα groups, ώστε να τους απολαύσουν κατά το δυνατόν όλοι οι συμμετέχοντες.
Αν με ρωτάτε αν ανέβηκα στις Σέρρες και αν συμμετείχα, βεβαίως ΚΑΙ ανέβηκα, βεβαίως ΚΑΙ συμμετείχα, με κλασική μοτοσυκλέτα 35 χρονών.
Και το έκανα με ιδιαίτερη χαρά, μη έχοντας φυσικά το άγχος του να ζητήσω άδεια από τον όποιο εργοδότη, αλλά και την άνεση να κάνω «κράτει» σε κάποια πραγματάκια για να κάνω κουμάντο το κόστος του τετραημέρου, που συνολικά βέβαια δεν είναι αμελητέο.
Λειτουργικά, ένα ζευγάρι φρέσκα λαστιχάκια έβαλα, τα οποία φιλοδοξώ να κρατήσω αρκετά (4-5 χρόνια είχα τα προηγούμενα!), συν μια αλλαγή λαδιών στην Ντουντούκα μια και είχαν συμπληρώσει 3Κ χλμ.
Μπήκα στην πίστα σχετικά χαλαρά, βγήκα το ίδιο σχετικά χαλαρά, τον σένσορα έτσι από περιέργεια τον τοποθέτησα για να δω τέλος πάντων σε τι γυρολόγιο βρίσκομαι, ούτε πίεσα ιδιαίτερα κανέναν και όποιον αισθάνθηκα πίσω μου με άγριες διαθέσεις του έκανα χώρο και «περάστε κύριος» του είπα, και στην ευχή της Παναγίας χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Συνολικά έβαλα και έβγαλα δερμάτινα, μπότες, κράνος και γάντια καμμιά δεκαριά φορές το τριήμερο, κουράστηκα είναι η αλήθεια, αλλά ευχαριστήθηκα απεριόριστα, δεν ρισκάρισα, δεν τρόμαξα και φυσικά δεν αισθάνθηκα κίνδυνο ούτε μία φορά.
Θα το ξανακάνω;
Φυσικά, με την ίδια χαρά και ενδεχομένως, αν κρατηθώ από υγεία, με περισσότερη όρεξη.
Μέχρι τότε, δηλαδή την (σίγουρη) επόμενη φορά, θα κάτσω να σκεφτώ πού είναι, και γιατί δεν ανέβηκαν στις Σέρρες, έστω και σαν θεατές, οι συντριπτικά περισσότεροι φίλοι ή και γνωστοί που συναντώ από ‘δω και από ‘κει αλλά κυρίως διαδικτυακά, οι οποίοι έχουν όμορφα και καλά συντηρημένα κλασικά μηχανάκια, με τα οποία αξιοπρεπέστατα θα μπορούσαν να δώσουν το παρόν σε αυτές τις τόσο σημαντικές Μοτοσυκλετιστικές εκδηλώσεις.
Hightlights Legends Σερρών :
– Σιγά σιγά βλέπω να βελτιώνονται οι υποδομές αλλά και η άσφαλτος της πίστας (είναι καινούργια, φετινή, όπως όλοι γνωρίζετε!), και αυτό είναι σημαντικό αφού κατεβαίνουν σ’ αυτήν όλα τα Βαλκάνια.
– Τρομακτική η διαφορά εμπειρίας μεταξύ των ξένων και των δικών μας «χαλαρών» οδηγών. Οι ξένοι ακόμα και μετά το πρώτο session γράφουν καλούς χρόνους, κάτι που ΄ σ’ εμάς χρειάζεται 2-3 τουλάχιστον sessions για να γίνει. Λογικό, αφού πολλοί απ΄αυτούς κάνουν αυτή την δουλειά όλο τον χρόνο σε Ευρωπαϊκές πίστες.
– Όταν, καλά μου παιδιά, μπαίνει ο Agostini στην πίστα με το ιστορικό ΜV Agusta, ΔΕΝ τον προσπερνάμε. Ο άνθρωπος έχει 15 Παγκόσμια και ήρθε στις Σέρρες για να γνωριστούμε, να φωτογραφηθούμε μαζί του, να οδηγήσουμε μαζί του, και ενδεχομένως να μας δείξει κάποια πατήματα στην πίστα. Το να θελήσουν να τον προσπεράσουν ΜΕΣΑ στην πίστα ορισμένοι, δεν μπορώ να φανταστώ τι μπορεί να σημαίνει.
– Αγγελοπουλικό το τοπίο στα 2-3 πρώτα πρωϊνά sessions, με την ομίχλη και την υγρασία του Νοέμβρη να σέρνονται χαμηλά πάνω στην ασφαλτο.
– Και δίνει ο Νίκος το 1198 στον McGuinness για ένα session και ρεπορτάρει ο τύπος μετά από δύο μόνο γύρους: α) Βγάλε το traction εντελώς, σε χασομεράει, β) Χαμήλωσε μπροστά πλάκα για να μην «μουριάζεις», γ) Βγάλε αέρα μπροστά, δ) Βάλε μονόδρομο, έχει πολύ φρένο το μοτέρ … άντε γεια λέμε!
– Η πίστα είναι πίστα, και πίστα σημαίνει maximum ασφάλεια. Έτσι, ακόμα και όταν το περιβάλλον είναι χαράς και Legends, είναι λίγο «κάπως» το να βλέπεις τον Γαλλοϊταλό Οργανωτή να επιτρέπει την είσοδο στην πίστα σε μοτοσυκλέτες (στο group των Classics) με σχάρα, ή πλαίσιο για στήριξη βαλιτσών, ή σταντ, ή φλας με γυμνά πλαστικά. Λίγη παραπάνω συνέπεια στους κανονισμούς (μιλώ για το συγκεκριμένο σημείο), θα ήταν καλό να κρατηθεί. Ας ελπίσουμε να δούμε πληρέστερο «έλεγχο ασφαλείας» στο επόμενο.
– Οι Σέρρες παλιότερα, και στην γλώσσα των φαντάρων, λεγόντουσαν και Ακανία από το τοπικό γλυκό που φτιάχναν οι ντόπιοι ζαχαροπλάστες. Ο ακανές μοιάζει με λουκούμι αλλά έχει πολύ πιο έντονη γεύση επειδή περιέχει πρόβειο βούτυρο, ενώ συνήθως οι αμανέδες είναι γεμιστοί με καβουρντισμένα αμύγδαλα. Αμανέδες λεγόντουσαν και στην ποδοσφαιρική γλώσσα οι οπαδοί του Πανσερραϊκού. Σήμερα αν ζητήσεις ακανέ όπου αλλού πέρα από κάνα δυό γεροντίστικα καφενεία, σε κοιτάνε σαν εξωγήϊνο.
– Ελάχιστοι θεατές εμφανίστηκαν για να δουν και να θαυμάσουν τους Παγκόσμιους. Πολύ κρίμα.
– Το κόστος ζωής στις Σέρρες πρέπει να είναι πάνω κάτω στα 3/5 αυτού της Αθήνας.
– 5,5 ξεκούραστες non stop ώρες θες να φτάσεις στις Σέρρες από Αθήνα με τρέϊλερ και την μηχανούλα σου επάνω, χρησιμοποιώντας τους καινούργιους δρόμους στα όρια του ΚΟΚ ή και λίγο παραπάνω.
Κλείνοντας να ξεκαθαρίσω ότι το παραπάνω αρθράκι/ρεπορταζάκι γράφτηκε με την ματιά του κλασικού και από την μεριά των Legends, άντε το πολύ πολύ και των Young Timers (δηλαδή μοτοσυκλετών ηλικίας 20 έως 30 ετών κατά FIVA), συνεπώς με το τι έκαναν οι γρήγοροι φίλοι μου στο Extreme Track Day (που γινόταν όπως είπαμε παράλληλα) ελάχιστα ασχολήθηκα, όμως δεν αμφιβάλλω ότι κι εκείνοι το διασκέδασαν, γράφοντας γρήγορους χρόνους!
Άντε και του χρόνου …
Γιάννης Εφραιμίδης
Νοέμβριος 2021.
ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ALBUM 60 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ