ΤΡΕΙΣ ΜΕΡΕΣ ΣΤΙΣ ΣΕΡΡΕΣ!
Toυ Γιάννη Εφραιμίδη
Φωτ: Δημητρης Ματσανίκας, Γιάννης Εφραιμίδης
Ολοι όσοι αγαπάμε τις μοτοσυκλέτες, και ειδικά την sport διάσταση της μοτοσυκλέτας, ξέρουμε τι είναι τα Track Days, ήτοι απλά κάποιος κλείνει μιά πίστα, συνήθως τα Μέγαρα που είναι και κοντά και φτηνότερα, και εμείς οι συμμετέχοντες μπαίνουμε στην πίστα και προσπαθούμε (εκμεταλλευόμενοι το ελεγχόμενο περιβάλλον) να γράψουμε τους καλύτερους χρόνους απολαμβάνοντας στο έπακρο τις επιδόσεις της μοτοσυκλέτας μας.
Τα Legends Track Days όμως είναι διαφορετικά, πολύ διαφορετικά.
Η τεράστια διαφορά είναι ότι στα Legends Track Days προσκαλούνται, έρχονται και συμμετέχουν οδηγώντας MAZI μας στην πίστα, πρωτοκλασάτα και σπουδαία ονόματα παγκόσμιας εμβέλειας, Παγκόσμιοι Πρωταθλητές και Θρύλοι του χώρου.
Οι Παγκόσμιοι λοιπόν μπαίνουν μαζί μας στην πίστα, οδηγούν μαζί μας, μας δείχνουν τις καλές γραμμές, μας δείχνουν άλλες γραμμές που ούτε φανταζόμασταν ότι μπορεί να υπάρχουν, μας δείχνουν τα λάθη μας, καβαλάνε τις μοτοσυκλέτες μας και κάνουν απίστευτους γύρους με αυτές, γίνεται με λίγα λόγια μια απίστευτη φάση μέσα και έξω από την πίστα για ένα φουλ τριήμερο.
Και αναφέρω και το έξω από την πίστα διότι το πάρτυ συνεχίζεται και τα βράδια που συνήθως τρώμε μαζί και πίνουμε μαζί, ενώ στα διαλείμματα ανάμεσα στα sessions είμαστε δίπλα τους για φωτογραφίες, αυτόγραφα, κουβεντούλα ακόμα και ρυθμίσεις αναρτήσεων άμα θέλουμε.
Ο Θεσμός των Legends ξεκίνησε για την Ελλάδα το 2015 σαν Classic Track Day και αν θυμάμαι καλά η πρώτη αφίσσα έλεγε “Οδηγήστε με τον Ago”
Ηταν μιά ιδέα και μιά πρωτοβουλία του Χρήστου Αναστασιάδη, του ιδιοκτήτη της πίστας των Μεγάρων ο οποίος από αγάπη και μόνο για τον χώρο έκανε την υπέρβαση για την εποχή προσκαλώντας στην πίστα των Μεγάρων τον 15 φορές Παγκόσμιο Giacomo Agostini με την αγωνιστική του MV Agusta, ο οποίος όχι μόνο ανταποκρίθηκε αλλά έφερε και 2-3 φίλους του μαζί με τις αγωνιστικές τους μοτοσυκλέτες και έτσι άρχισε το πάρτυ.
Το 2018 ο Χρήστος έφερε μαζί με τον Giacomo Agostini τον Freddy Spencer, τον Μarco Luchinelli και αρκετές ακόμα παγκόσμιες προσωπικότητες και έτσι σιγά σιγά η εκδήλωση μεγάλωσε και εξελίχθηκε σε Θεσμό με συμμετοχές απ΄όλο τον κόσμο.
Λίγα χρόνια μετά, με πρωτοβουλία του Arnaldo Wittemberg, που είναι ο manager του Agostini, η εκδήλωση LEGENDS ON TRACK ανέβηκε στις Σέρρες και περνώντας στη διοργάνωση του Σωτήρη Ζαφειρόπουλου αναβαθμίστηκε, δεδομένου ότι οι Σέρρες προσφέρουν δυνατότητες φιλοξενίας αλλά και “αγωνιστικής” οδήγησης εντελώς άλλου επιπέδου.
Δυστυχώς η αναβάθμιση του Θεσμού ελάχιστα συνοδεύτηκε με την συμμετοχή ή έστω την παρουσία των αντίστοιχων “Κλασικών” Ελλήνων Πρωταθλητών, αφού τα περισσότερα σημαντικά ελληνικά ονόματα του τότε (που σήμερα θα θεωρούσαμε Classics) δεν εμφανίστηκαν ούτε καν σαν θεατές.
Αυτό δεν ήταν έκπληξη (τουλάχιστον για τους γνώστες του χώρου), αφού οι περισσότερες καλές αγωνιστικές μοτοσυκλέτες που υπαρχουν στην Ελλαδα (οι οποίες θα μπορούσαν είτε να μπουν στην πίστα είτε τουλάχιστον να εμφανιστούν στην εκδήλωση σαν στατικά εκθέματα) είτε έχουν χαθεί είτε έχουν κουκουλωθεί κάτω από βαριές κουκούλες περιμένοντας ποιός ξέρει τι.
Αλλά ακόμα και οι “γρήγορες” καθημερινές μοτοσυκλέτες της δεκαετίας του ‘70-‘80 δεν έκαναν ανάλογη εμφάνιση, και αναφέρομαι σ΄ αυτές που τακτικότατα εμφανίζονται καλογυαλισμένες με χαρούμενους ιδιοκτήτες στις διάφορες σελίδες του fb.
Αντίθετα, και αυτό είναι πολύ ενθαρρυντικό, υπήρξε και υπάρχει έντονο ενδιαφέρον από ενθουσιώδεις νεαρούς με σύγχρονες μοτοσυκλέτες που συμπληρώνουν τα sessions του τριημέρου γύρω από τους Legends πιλότους του παρελθόντος.
Legends του παρελθόντος βέβαια που εξακολουθούν να γυρίζουν στις Σέρρες σε απίστευτους χρόνους!
Οι Σέρρες από την άλλη μεριά είναι μια πολύ ακριβή πίστα που σε συνδυασμό με 3-4 διανυκτερεύσεις, βενζίνες και διόδια πήγαινε-έλα (για τους Αθηναίους και Νοτιους γενικώς), με τα φαγητά κλπ., μπορεί να φτάσει την συμμετοχή στο ισόποσο ενός μηνιάτικου (και μάλιστα όχι βασικού αλλά ενισχυμένου).
Παρ όλα αυτά οι συμμετοχές φέτος έφτασαν κάπου ή και πάνω από τις 180, και μάλιστα με αναβάτες από 8-10 χώρες.
Μάλιστα κύριοι. 180 συμμετοχές. Προφανώς και βεβαίως δεν ήταν όλες συμμετοχές τριών ημερών, οι περισσότερες ήταν Σαββάτου και Κυριακής, αρκετές ήταν μόνο Κυριακή, αλλά 180 συμμετοχές στο σύνολο, δείχνουν ότι υπάρχει ΚΑΙ όρεξη, ΚΑΙ κέφι, ΚΑΙ δυναμικό.
Φέτος οι υψηλοί καλεσμένοι ήταν δύο, ο Troy Corser 2 φορές Παγκόσμιος στα Super Bikes και ο John Mc Guinness 23 φορές νικητής στο Isle of Man.
Το Ducati Club Hellas 1990 και η Ελληνική Λέσχη Φίλων Κλασσικής Μοτοσυκλέτας ήταν εκεί, και μάλιστα στον πολύ σοβαρό ρόλο του Υποστηρικτή με τα logos τους και στην Αφίσσα της εκδήλωσης, αλλά και μέσα στην πίστα, ενώ η επιλογή, πρόσκληση και παρουσία του Troy Corser ήταν καθαρά επιλογή των Ducatisti.
To Ducati Club Hellas 1990 είχε περίπου 25 συμμετοχές, ενώ έφτιαξε και δική του αφίσσα για την εκδήλωση προσθέτοντας στην αρχική ιδέα του Χρήστου Γεωργιάδη όλα τα μέλη του που συμμετείχαν με τις μοτοσυκλέτες τους. Πραγματικά έξυπνη ιδέα.
Η Λέσχη Κλασσικών είχε 12 συμμετοχές και επιπλέον οργάνωση για μπάρμπεκιου ενώ με το κλείσιμο της πίστας και το πέρασμα της ώρας πρόσφερε μεταμεσονύκτιες μουσικές με βάση κλαρίνα Ηπειρώτικα και βραδινά κεράσματα με τσίπουρα σε όποιον πλησίαζε τις τέντες της.
Αλλού Φαν Πάρκ λέμε, μακράν το καλύτερο στέκι της εκδήλωσης, ενώ δίπλα είχαν κολλήσει οι αλλοδαποί Κλασσικοί, με τα αυτοκινούμενα και τα κυριλέ χαλάκια τους απ΄έξω.
Επί του πρακτέου τώρα, οι Παγκόσμιοι μοίρασαν την μέρα τους δίκαια ανάμεσα στα Groups και στις παρέες, ο Corser (που προφανέστα προτιμούσε τα Ducati) στεγνά σε κατέβαζε από την μοτοσυκλέτα σου και (αφού σε κλάσματα δευτερολέπτου ρύθμιζε αναρτήσεις στα κιλά του) σου έλεγε “πάρε την μηχανή του φίλου σου και ακολούθα με για να σου δείξω γραμμές”.
Στην ίδια γραμμή και ο McGuinness, που οδήγησε πάρα πολλές μοτοσυκλέτες συμμετεχόντων, τιμώντας έτσι και οι δυό τους όλες τις κατηγορίες και όχι μόνο τα Groups των Experts και των Fast.
Προσωπικά μετά από 3-4 session ενώ εγώ έψαχνα την Τσιν Λι την κινεζούλα μασαζού, αυτοί Ντούρασελ από το πρωί μέχρι το βράδυ, μόνο διάλειμα για φωτό και αυτόγραφα κάνανε και αυτά στο σβέλτο για να ξανακαβαλήσουν.
Τα καλύτερα sessions πάντως (και πάντα), είναι της Παρασκευής διότι είναι όλοι φρέσκοι και ορεξάτοι και οι μοτοσυκλέτες μέσα στην πίστα σχετικά λίγες.
Tο Σάββατο είχε απίστευτο κόσμο μέσα και έξω από την πίστα (πάνω από 5” αργότεροι ολονών οι γύροι), ενώ οι πολλοί συμμετέχοντες “ανάγκασαν” την Οργάνωση να υποστεί κάποιες αστοχίες που σε κανονικές συνθήκες δεν θα γίνονταν.
Τέλος την Κυριακή σήκωσε έναν διαβολεμένο αέρα που μόνο καπεταναίοι και αεροπόροι μπορούσαν να κουμαντάρουν … εμείς οι στεριανοί αλλού πατάγαμε και αλλού βρισκόμασταν.
Δια ταύτα: Ωραία, καλά, χρήσιμα και ωφέλιμα τα Track Days … αλλά τα Legend Track Days είναι (για τους λόγους που ανέφερα παραπάνω) 10 φορές καλύτερα.
Συνεπώς όσο οδηγούμε μοτοσυκλέτες και όσο μας κρατάνε τα πόδια μας θα τα ακολουθούμε και θα τα στηρίζουμε.
Ραντεβού λοιπόν του χρόνου, την ίδια εποχή, στην ίδια πίστα.
Νάμαστε καλά μέχρι τότε, και θα ξαναπάμε.
Γιάννης Εφραιμίδης
*Φωτογραφίες: Δημήτρης Ματσανίκας, Γιαννης Εφραιμίδης
ΑΛΜΠΟΥΜ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ