Μ.Ο.Π. – ΜΟΤΟΣΥΚΛΕΤΙΣΤΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ ΠΑΤΡΑΣ: «ΕΚΤΙΜΗΣΗ, ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ, ΣΕΒΑΣΜΟΣ, ΑΓΑΠΗ, ΦΙΛΙΑ»
Ενα άρθρο (με ψήγματα Ιστορίας) που ξεκιναει απο ένα Σαββατοκυριακο και φτανει στον πυρηνα ενος “αποχαιρετισμου” που ενω είναι απαραιτητος για ολους, δεν έρχεται ποτε για κανέναν…
Του Δημήτρη Παπανδρέου
ΜΙΑ “ΤΙΜΗΤΙΚΗ” ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
ΟΚ, ζουμε στην εποχή της «δημιουργημένης αφθονιας», της υπερβολής, του φαίνεσθαι και των μεγάλων αλλαγών που εχει επιφέρει – ή επιβάλλει- στην ανθρωπότητα το συστημα που έχει επικρατήσει για να επιβιώσει (και η ανθρωποτητα και το σύστημα). Λογικο, οτι μεσα σε αυτη την καθημερινη τρέλλα και στο κυνήγι της επιβίωσης και της βελτίωσης της καθημερινότητας (συχνα υπακούοντας και στις διαφημιστικές επιταγες που θελουν να ρυθμισουν τα του βιου μας παρα τις αντιστάσεις μας), σταδιακα πολλες «αξίες» εχουν υποχωρησει, ξεχαστεί και καταρρεύσει. Υπάρχουμε μονο εμείς και το σήμερα, με το «εγώ» μας να φουσκώνει δυσανάλογα ως προς το πραγματικο του μέγεθος, απο την (όνομα και πράγμα) «τρόμπα» της φτιαχτής και κίβδηλης διαδικτυακής «πραγματικότητας».
Επειδη μεσα σε αυτό το περιβάλλον οι έννοιες της εκτίμησης, της αναγνώρισης, του σεβασμοώ, της φιλίας, μοιάζουν με ξεπερασμένο τσιτάτο αμετανόητων νοσταλγών (σαν αυτο της «ιδέας του μοτοσυκλετισμού» ας πούμε), η πρόσκληση που έλαβα απο τον Μ.Ο.Π. για να παρευρεθω ως «τιμώμενο πρόσωπο» στην καθιερωμενή κοπή της πίτας του Ομίλου απεδείχθη εξόχως διδακτική, μια ακόμα απόδειξη του οτι όλοι συνεχιζουμε να μαθαίνουμε για παντα, όσο κι αν οι άλλοι μπορεί να θεωρουν ότι γνωρίζουμε πολλά.
Γιατί ακόμα κι αν είναι έτσι (που κάποιες φορες, ηλικίας και πείρας βοηθούντων, όντως είναι), παντα μπορεί να υπαρξει κάτι που θα σε ξαφνιάσει και θα σε εκπλήξει ευχάριστα, πάντα –αν και σπάνια πλέον- υπάρχει η πιθανότητα να δοθεί μια αποδειξη οτι η ζωή και οι άνθρωποι δεν εχουν απωλέσει την μεταξυ τους σχέση, πάντα (αν και ακομα σπανιότερα) κατι που θα ξεκινήσει θετικα αλλά και καπως «διστακτικά», θα εξελιχθεί με ιδανικό τροπο και θα μείνει στη μνήμη σαν όμορφη εμπειρία, απο αυτές που σπανίζουν όσο περνάει ο καιρός και γινόμαστε όλο και πιο απαιτητικοί, όλο και πιο επιλεκτικοί.
Το «Σαββατοκύριακο στην Πάτρα» ξεκίνησε αρκετό καιρό πριν, συγκεκριμένα στις αρχές του περασμένου Δεκεμβρίου, οταν έλαβα ένα μήνυμα-ερώτηση-πρόσκληση απο τον Μοτοσυκλετιστικό Όμιλο Πατρας (Μ.Ο.Π.) για την καθιερωμενη κοπη της πιτας του Ομιλου, που θα γινοταν προς το τέλος Ιανουαριου.
Τα πράγματα θα ήταν πολυ πιο απλα, πας βόλτα μέχρι την Πάτρα – δεν πας βόλτα μεχρι την Πάτρα (αναλογα με τον καιρό και την μοτοσυκλέτα που μπορεί να είχαμε για δοκιμή εκείνες τις μερες), αν η πρόσκληση δεν συνοδευόταν απο μια φρασούλα που έλεγε κατι για «τιμώμενος προσκεκλημένος». Ανεξάρτητα λοιπόν απο την καλή, και καθιερωμένη όπως είπα, πρόθεση του Μ.Ο.Π., επιτρέψτε μου να αναφέρω δυό πράγματα σχετικά με τα «τιμώμενα πρόσωπα» (του κάθε χωρου), και πως προσλαμβάνει και αντιλαμβανεται αυτό το θέμα η μοτοσυκλετιστική κοινότητα της χώρας μας (για μοτοσυκλετες μιλάμε, εδω και θα περιοριστούμε, εξ’ άλλου προκειται για κατι που με έχει απασχολήσει πολύ σαν σκεψη και είναι η ευκαιρία να την μοιραστω μαζι σας).
ΤΟ «ΑΝΤΙΟ ΤΟΥ ΑΝΑΒΑΤΗ» ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΡΧΕΤΑΙ (ΚΑΙ ΟΙ «ΤΙΜΕΣ» ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΠΟΔΙΔΟΝΤΑΙ)
Τα «τιμώμενα πρόσωπα», έχουν κατι προσφέρει στο παρελθον, ΄ή και συνεχιζουν να προσφερουν, στο σύνολο της κοινωνιας ή στον τομέα τους. Και αντίστοιχα, σε καποιες εκδηλώσεις παραγόντων του (καθε) χωρου ή και της κοινωνίας, είτε είναι ενεργα ακομα είτε όχι, και μόνο ΑΝ εχουν όντως προσφέρει και διακριθεί, «βραβεύονται» για το συνολο της καρριέρας, της προσφοράς τους, ή για κάποιο σύγχρονο επίτευγμα, οχι φυσικά για να βαλουν στο ράφι του τζακιου ή «του μπουφέ» ένα κύπελλο ή μια πλακέτα, ούτε «για τα μάτια του κόσμου» (επειδη οι πραγματικά άξιοι, σίγουρα έχουν χορτασει απο δημοσιότητα στην καρριέρα τους), αλλα σαν ηθική ανταμοιβή, σαν «ευχαριστηριο» και σαν «αναγνώριση».
Παραβλέποντας όλες τις σαχλές, στημένες εκδηλώσεις που γίνονται απο χορηγούς και εταιρείες στα πλαίσια των δημοσίων σχέσεων και της διαφημιστικής προβολής (ή τους ανόητους των τηλεοπτικών εκπομπών του ΙΔΙΟΥ καναλιού που αλληλοπροσκαλούνται ο ένας στην εκπομπή του άλλου και αλληλοθαυμάζονται), αν πάμε στον χώρο τη μοτοσυκλέτας, θα δούμε λιγα, ελάχιστα πράγματα, μάλλον γιατί δεν υπάρχουν ΕΝΑΣ ή ΔΥΟ ισχυροί οργανισμοί που να στέκονται πανω απο τον εμπορικό ανταγωνισμό που μαστίζει πολλές επαγγελματικές τάξεις στην χώρα των ψιλικατζήδων. Ολα, ή τα περισσ’οτερα, γινονται σε επίπεδο παρέας, ιδίως στο άθλημα, που εχει βοηθήσει στην άνοδο και στην εξελιξη του μοτοσυκλετισμού όσο τίποτε άλλο.
Ας το περιορίσουμε και ας δουμε το θέμα σε ατομικό επιπεδο, σε επιπεδο αγωνιζομένων αναβατών. Οι παλαιοτεροι, αλλά και οι νεώτεροι, γνωριζουν ή έχουν ακουσει ονοματα θρυλικά στην ταχύτητα και στο χώμα, που πηραν νικες και πρωταθλήματα και αποσύρθηκαν απο τον χωρο όταν μεγάλωσαν, αυτο ειναι μοιραίο και κανονικό. Ποιός όμως θυμάται μια τετοια «αποχώρηση» Ελληνα πολυπρωταθλητή που να έγινε επισημα και οργανωμένα, π.χ. σε κάποιον αγώνα αφιερωμενο σ’ αυτον, με τους θεατές να τον αποχαιρετούν τιμητικά; Πίστες, το όνειρο των προ-προηγούμενων γενεών αγωνιζομένων, δόξα τω Θεω έχουμε, μία στην Αττικη και μια στις Σέρρες, που εγκαινιάστηκαν με διαφορα μηνών το 1998. Δηλαδη, πριν απο 26 χρονια, ή για να το κανουμε να ακούγεται πιο δραματικό, πριν απο ένα τεταρτο του αιώνα. Περιπου τα ίδια ισχυουν για τις πιστες ΜΧ, οι οποιες βεβαια παντα υπηρχαν, αλλά σοβαρες προδιαγραφες αρχισαν να απαιτούνται μόνο τα τελευταία χρόνια λόγω υποχρέωσης της Αθλητικης Ομοσπονδιας (δεν θα συζητησουμε εδώ το θεμα της ΑΜΟΤΟΕ)
Σε όλο αυτό το διάστημα, αρκετοί ταλαντούχοι αθλητές εμφανίστηκαν, μεσουράνησαν και αποχώρησαν, και αρκετοί παλαιότεροι ολοκληρωσαν τον κύκλο τους και σταματησαν στους αγώνες, ΟΛΟΙ πρωταθλητές που έγραψαν Ιστορία. Πότε όμως έγινε ένας τιμητικος αγωνας, σαν επίσημος αποχαιρετισμος; Πότε μπόρεσαν συναθλητές, φιλοι και θεατές σε μια οργανωμένη αγωνιστική εκδήλωση να αποδώσουν την τιμή που έπρεπε σε αυτόν που αποχώρησε μετα απο πολλα χρόνια δύσκολης καρριέρας (γιατι είναι δυσκολος ο πρωταθλητισμος μοτοσυκλετας στην Ελλάδα);
Η απάντηση είναι «ποτέ». Αυτα γίνονται «στο εξωτερικό», σε χωρες οπου ο μοτοσυκλετισμός έχει βαθιές ριζες και παραδοση ενός αιώνα. Εκεί όπου η εκτιμηση και ο σεβασμός υπερέχουν του ανταγωνισμού και του φθόνου. Εκεί όπου η ιστορική μνήμη μετράει περισσότερο απο ένα (πολλες φορές) εφημερο παρόν, το οποίο πρεπει να αποδείξει ότι είναι όντως άξιο να «γράψει ιστορία» πριν πάρει ανεξίτηλη και παντοτινή θέση στο βιβλίο της.
Ακριβώς γι’ αυτά όλα (και για κάποια ακόμα που δεν είναι εδώ η θέση και η στιγμή για να τα πούμε), οι τιμητικές βραβεύσεις και προσκλήσεις που γίνονται στα πλαίσια απονομών πρωταθλημάτων και άλλων –συνήθως αγωνιστικών- εκδηλώσεων (μαζί με ευχαριστήριες πλακέτες στην Τροχαία, στην Πυροσβεστική και σε διάφορους κρατικούς παράγοντες), έχουν ιδιαίτερη αξία, που γινεται ακόμα μεγαλύτερη αν σκεφτεί κανείς ότι αποτελούν την μοναδική τιμητική αναγνώριση για πολλούς μεγάλους αθλητες, των οποίων «δημόσιες» αναφορές γινονται μονο μεσω αναμνηστικών φωτογραφιών απο παλιούς αγώνες στο facebook -αν δεν υπήρχε κι αυτό, η λήθη θα ήταν ολοκληρωτική, και ολόκληρες ιστορικές περίοδοι που δημιούργησαν το υπόβαθρο για το σήμερα, αν δεν είχαν εξαφανιστεί εντελώς, θα ήταν σε επίπεδο μιας παρέας, που όλο μικραίνει.
Επιστρέφοντας στην πρόσκληση του Μ.Ο.Π., διαπίστωσα ότι επρόκειτο για μια περίπτωση ξεχωριστή, γιατι όντως οι άνθρωποι του Ομίλου όταν λένε οτι τιμούν τον καλεσμένο τους, το εννοούν: Δεν αρκέστηκαν στην εύκολη και ανέξοδη λύση του να ανεβάσουν μια ανάρτηση στον τοίχο τους, αλλά έφτιαξαν αφίσες που έβαλαν σε διάφορα σημεία στην πόλη, δημιούργησαν ενα video με φωτογραφίες και κείμενα, απεδειχθησαν εξαιρετικοι οικοδεσπότες σε καθε επιπεδο με φιλοξενία «5 Αστέρων» (μεταφορικά ΚΑΙ κυριολεκτικά), και οργάνωσαν το βραδυ του Σαββατου μια βραδυά στα εντευκτήρια με ανοιχτή συζήτηση για όλα τα θέματα, για όποιον ήθελε να παρευρεθεί (φυσικά με κεράσματα).
Η ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ, ΚΑΙ «ΤΟ ΒΑΘΟΣ» ΤΗΣ ΕΠΑΦΗΣ
Μολονότι ο σκοπός του Σαββατοκύριακου ήταν η εκδηλωση της Κυριακής, όπως γινεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις ο βαθμος επιτυχίας κρινεται απο την προσελευση, αλλά επειδη πάντα κατι κερδιζεις και κατι χανεις, κερδιζεις σε κόσμο και «χανεις» το βαθος και τον χρόνο της επαφης, γιατι σιγουρα δεν μπορείς να αναπτυξεις θεματα σε μακροσκελείς συζητήσεις και αναλύσεις, τη στιγμη που υπαρχει προγραμμα εκδηλωσης που πρεπει να τηρηθεί. Ακριβως γι’ αυτο, το Σαββατο το βράδυ στα εντευκτήρια που είχαμε άφθονο χρονο και υπηρχε η ζεστή αίσθηση του «κλειστού κύκλου», περασαμε μερικες ευχάριστες ώρες συζήτησης, εξιστόρησης, ακομα και «εξομολογήσεων»! Μιλήσαμε για αγώνες και για μοτοσυκλ΄έτες, για Ιστορια και για εκδόσεις, για οδική ασφάλεια και για ομοσπονδίες, για το χτες και για το σήμερα, για ταξιδια και για τις μελλοντικες προοπτικες και εξελιξεις της αγαπημένης μοτοσυκλέτας.
Στο τέλος της βραδυάς ο υπογράφων έγινε επιτιμο μέλος του Μ.ΟΠ., και σαν ελαχιστη ανταπόδοση, το αρχείο του Ομιλου απέκτησε ένα απο τα ελαχιστα πλέον σωζόμενα τεύχη του ΜOTOSPORT No1 Ioυνίου 1978, καθως και αντιτυπα του βιβλίου μοτοσυκλετιστικων διηγηματων «…Ματιες στον κοσμο». Τελικα, ήταν «a night to remember». Και σιγουρα δεν προκειται να ξεχαστεί.
ΤΟ FORD TRANSIT, H YAMAHA TZ 500 KAI OI Δ.Π. Ε.Π., META ΑΠΟ 37 ΧΡΟΝΙΑ ΞΑΝΑ ΣΤΗ ΠΑΤΡΑ!
Και, ξημερωσε η Κυριακη με την «κοπη της πιτας», η οποία όπως ξέρουν οι φιλοι του (επισήμως και ανεπισήμως) «οργανωμένου» μοτοσυκλετισμού, αποτελεί μια εξαιρετικη ευκαιρία για να ξεκινήσουν οι πρώτες εκδρομές του νέου χρόνου, καθως τα Clubs , οι Λεσχες, οι ομάδες και οι παρέες ταξιδευουν για την εκδηλωση άλλων Ομιλων, clubs, Λεσχών και ομαδων, οι οποιες με τη σειρα τους ανταποδιδουν, ετσι ώστε καθε Σαββατοκυριακο τα μελη και οι φιλοι των Λεσχών μοτοσυκλετας βρισκονται σε μια συνεχη μετακινηση απο πολη σε πολη και απο νομο σε νομό! Αυτο, για το 2024 ξεκινησε απο τον Μ.Ο.Π. στις 14 Ιανουαριου και έφτασε μεχρι τον …Μάρτιο!
Η κοπή πιτας της Ελληνικης Λέσχης Κλασσικης Μοτοσυκλέτας ήταν η τελευταία που καταγράψαμε (τυχαία), γιατι δεν τις γνωρίζουμε όλες αφου πολλα clubs θεωρουν οτι ολος ο κοσμος παρακολουθεί τη σελιδα τους στο facebook και δεν μπαινουν στον κοπο να ενημερώσουν τα –όσα και όποια- ΜΜΕ.
ΜΙΑ ΚΟΚΚΙΝΗ ΜΟΤΟΣΥΚΛΕΤΑ
Στη διαρκεια των συνεννοησεων με τον υπερ-δραστηριο υπευθυνο επικοινωνιας (και Εφορο Εκδρομικου) Κωστα Κουβελιωτη, ρωτησαμε αν θα ήταν καλη ιδέα το να φέρναμε μαζι μας την Yamaha TZ 500 J του Παγκοσμίου, μια και η τιμητικη προσκληση ειχε να κανει και με τις αγωνιστικες μας περιπετειες, εντός και εκτός (ή ίσως ξεκινησε μονο γι’ αυτες, αλλά το εκδοτικο κομματι του MOTOSPORT είναι πιο σημαντικο). Ετσι και έγινε, μαλιστα βρεθηκε και ειδικος χωρος σε κλειστο παρκινγκ για να διανυκτερευσει το αυτοκινητο στο (εξαιρετικο) ξενοδοχείο «Μy Way», και η μοτοσυκλετα μεταφερθηκε με το Ford Transit του 1980, το οποιο ειναι το ΙΔΙΟ αυτοκινητο που μας ταξιδευε στα Grands Prix της Ευρωπης, την εποχή που το Παγκοσμιο έμοιαζε ακομα αρκετα με το Continental Circus των 60’s και 70’s και δεν είχε μεταβληθεί στο super show και στις multi million business που είναι σημερα (καλως, λογω του υπερ-θεάματος που μας προσφερει, απλως δεν υπαρχει πια χώρος για ιδιωτες, όχι βεβαια στο MotoGP, ανηκουστο, αλλά ουτε καν για τους πιτσιρίκους- μεγαλα ταλεντα, αν πρώτα οι γονείς τους δεν δαπανησουν καποια εκατομμυρια για να «αγορασουν» θεσεις στα προκαταρκτικα πρωταθηματα και στις μικρες κατηγοριες).
Οπως λοιπον είμαστε με την Εφη (Παπανδρέου) στον προβλήτα του Αγιου Νικολάου (όπου και θα γινόταν η εκδήλωση στο Molos Café) κατεβάζοντας την TZ απο το Transit (με την ίδια οικοδομικη σανίδα του 1986!), ήρθε σαν καλοδεχτος κεραυνος η συνειδητοποιηση της «επιστροφης στον τοπο του εγκληματος» , μια και «οι τέσσερίς μας», οι δυο άνθρωποι, το φορτηγο και η μοτοσυκλετα, είχαν βρεθεί τελευταια φορα εκεί πριν απο 37 (τριάντα επτά) χρόνια, το 1986, σε ένα απο τα τελευταια περάσματα για αγώνες στην Ιταλια, πριν αποστρατευθει η κοκκινη ΤΖ 500 με το αυτοκολλητο του τελευταίου τεχνικου ελεγχου GP 500 στο φαιρινγκ, και μείνει σκεπασμενη στο γκαραζ για τεσσερις σχεδον δεκαετίες, με ελαχιστες « εξόδους», σαν αυτην την τιμητική της Πάτρας.
Ναι, υποκειμενικό αυτο που γράφουμε, αλλά στα δικά μας μάτια η παλια αγωνιστικη Yamaha ήταν η “πρωταγωνιστρια” της εκδηλωσης, κατω απο το πανώ και με τα σημαιάκια του ΜΟ.Π., σε περιοπτη θεση, και με το KIWI που φορουσαμε τοτε πανω στο ρεζερβουάρ.
Οπως η εκδηλωση προχωρουσε, ήρθε η ώρα για λίγα λογια στους φιλους που ειχαν γεμίσει ασφυκτικα την αιθουσα, έγιναν απονομές, πηραμε κι εμείς ενα εξαιρετικο δωρο-έπαθλο που ηταν μια περιτεχνη κατασκευή σε σχημα μιας οδηγικης φασης του Δ.Π. με τον αγαπημενο του αριθμο συμμετοχης Νο «55» και πλακετα (το τι γραφει μένει μεταξύ του υπογράφοντος και του Μ.Ο.Π.!), και τελος έγινε η κοπη της πιτας και ολοι χαλαρωσαν αρχιζοντας να σχεδιαζουν νοερά το προγραμμα της επομενης Κυριακης!
Σε ολο αυτο το διάστημα, είχαμε την ευκαιρία να μιλησουμε με δεκάδες φίλους, μέσα και έξω απο τον χώρο, να απαντήσουμε σε πολλες ερωτήσεις για την μοτοσυκλετα (που ήταν η πιο πολυφωτογραφημενη της ημερας), και να έχουμε μια απρόσμενη συνάντηση, που απο την (ευχάριστη) έκπληξή μας δεν σκεφτηκαμε να φωτογραφίσουμε, αλλά πρεπει να σας την μεταφέρουμε:
Μετα το τελος της εκδήλωσης, οπως η αίθουσα είχε σχεδόν αδειάσει και ετοιμαζόμαστε να πάρουμε την μοτοσυκλετα, μας πλησίασε ενας ευγενέστατος ηλικιωμένος κύριος, που σε καλά Ελληνικά (αλλά με καποια προφορά), μας είπε οτι ήταν Βέλγος που ειχε εγκατασταθεί στην Ελλαδα εδω και πολλα χρονια, και ότι την δεκαετία του 1970 έτρεχε σε αγωνες Endurance με Kawasaki Martin!
Για όσους δεν γνωρίζουν, τοτε κανονικό Πρωτάθλημα Superbike είχε μονο η Αμερικη, με τα Ιαπωνικά 1000 και την Kawasaki με το Ζ 1000 να σαρώνει στα AMA Superbike, ενώ στην Ευρωπη υπήρχε το Παγκοσμιο Πρωταθλημα 500 c.c., η ΤΤ F1 με διχρονα 750 και τετράχρονα 1000, και η Endurance με τα Superbike 1000, σχεδον αποκλειστικα Ιαπωνικα τα οποία Ευρωπαιοι βελτιωτες μετετρεπαν σε αγωνιστικα. Ο Georges Martin ήταν Γαλλος κατασκευαστης πλαισίων που εμπνευστηκε απο τα δημιουργηματα του Fritz Egli, και τα Kawasaki Z 1000 με τα πλαίσιά του έμιναν θρυλικα στους αγωνες. Μαλιστα και στη χωρα μας τα Martin ήταν ιδιαιτερα γνωστα και νικηφορα, μια και τα χρησιμοποιουσαν αναβατες σαν τον Κωστα Παπαγεωργιου και αργοτερα τον Μιχαλη Σπηλιώτη. Τι ευχαριστη εκπληξη λοιπον το να βλεπουμε στην Πατρα, δίπλα στην 500 μας, τις φωτογραφιες του Βελγου φιλου μας απο τις Ευρωπαϊκες πίστες του 1978, στο κινητό του. Τι απρόσμενη, σπανια και ευτυχής συναντηση!
UNTIL WE MEET AGAIN…
Λοιπον, αυτο ήταν! Η καθιερωμενη ετησια εκδηλωση του Μοτοσυκλετιστικου Ομίλου Πάτρας τελείωσε, και τα μελη του, που απαρτιζονται απο μοτοσυκλετιστες ολων των ηλικιων, ακομα και δυο γενιες με πατερα και γιους, ετοιμαστηκε, παραλληλα με τις άλλες δραστηριότητές του Ομίλου, για τις εκδρομες και τις εξορμησεις του, που είναι πολλες, έως και παρα πολλες (το 2023 ήταν 34 τον αριθμο, και για φετος προβλεπονται ακομα περισσοτερες).
Αυτο που έμεινε, και τωρα που διαβασατε το άρθρο, αν τα καταφερε ο υπογραφων, μπορείτε ίσως να το εκτιμησετε στην σωστή του διάσταση, ήταν οι τέσσερις λεξεις του τίτλου: Εκτιμηση, Αναγνωριση, Σεβασμος, Αγάπη, Φιλία. Eννοιες σημαντικες και όχι εύκολες, οχι συχνές, ουτε και «γρηγορες». Ομως, την «εκτίμηση» και την «αναγνώριση» τις πηραμε με την προσκληση, τον «σεβασμο» (με την καλη έννοια) τον ζήσαμε τις δυο μερες που περασαμε μαζι, και την «αγαπη» και την «φιλια» τις νιώσαμε αβιαστα και συνεχιζουμε να τις νιωθουμε μεχρι τωρα, δυο μηνες μετα. Ισως και να περιμεναμε να κατασταλαξουν τα συναισθηματα (και να ολοκληρωθεί ο κύκλος του εθίμου της πιτας!), πριν γραφτεί αυτο το κομματι- διηγηση/αφήγηση «ενος Σαββατοκυριακου στην Πατρα», που για καποιους ήταν απλα μια Κυριακατικη βολτα με την μοτοσυκλετα, για καποιους άλλους όμως σήμαινε, και σημαίνει, κατι μεγαλυτερο, γενικοτερο και βαθιά προσωπικο. Δ.Π.
*Εμείς και η ΤΖ 500, θέλουμε να ευχαριστήσουμε την Evi Dakar και τον Elias Andοnopoulos Andeli για τις φωτογραφιες. Τον Κωστα Κουβελιωτη για την επαφή. Τον Τακη Μπελτα για την υποδοχή. Τον Κωστα Ξενο για όλα. Τον Βασίλη Κόγκο για το video. Kαι ολους όσοι ήταν εκεί, το Σαββατο και την Κυριακη.
Είναι σημαντικό να υπάρχουν άτομα που σε θυμούνται και σε τιμούν.
Σωστά! Και κάποτε πρέπει να γίνει ανάλογη εκδήλωση και για την άλλη δραστηριότητα του Δ. Π., εκείνη του εκδότη. Που σε αδιαμόρφωτη ακόμη κατάσταση, πρόσφερε μοτοσικλετιστική, και όχι μόνο, παιδεία.