ΜΟΤΟGP, ΚΥΝΗΓΙ ΤΙΤΛΟΥ: Ο «ΓΡΗΓΟΡΟΣ ΚΛΟΟΥΝ» ΟΔΗΓΕΙ ΤΗΝ DUCATI ΣΕ (ΟΜΑΔΙΚΗ) ΝΕΥΡΙΚΗ ΚΡΙΣΗ!
Το «κρύο ανέκδοτο» του δορυφορικού αναβατη Ducati που (υποτίθεται ότι) κερδίζει αγώνα με τον Μπανιάϊα μέσα, φυσικά δεν έφερε γέλιο, και η θεωρία αυτή δεν επαληθεύθηκε ούτε σαν «υπόθεση εργασίας».
Γιατί όταν στον αγωνα της Μαλαισίας, που φανερά «τον είχαν» τα Ducati απο την πρώτη ευθεία, ο «γρήγορος κλόουν» Μπαστιανίνι άρχισε να πιέζει στα χιλιοστά τον πρωτοπόρο Μπανιάϊα, η ηγετική ομαδα της Ducati, όταν συνήλθε απο το σοκ και πίστεψε αυτό που έβλεπε στα μόνιτορ, προσπαθησε με κάθε μέσο και τρόπο που διέθετε (απο τα box) να προλάβει την επερχομενη καταστροφή!
Kαι έχει αρνητική εμπειρία η ομαδα απο τέτοιες «καταστροφές», που ΟΛΕΣ οφείλονταν στην ατυχία (ή στα λαθη) της ως προς την επιλογή των οδηγων που θα μπορουσαν να αξιοποιήσουν ιδανικα, ολοκληρωμενα και σε διάρκεια σαιζόν, την υπεροχή των μοτοσυκλετών της.
Οπως ας πουμε στο GP της Αργεντινής το 2016, όταν στον τελευταίο γύρο και ενω ο Μαρκεθ κέρδιζε ανενόχλητος καπου μακριά μπροστά, οι δύο εργοστασιακοι Ιταλοί έπεφταν απο ανόητο και φιλόδοξο προσπέρασμα του Ιαννόνε (που ίσως έφερε και το τέλος της καρριέρας του γιατί δεν μπορεσε να στεριώσει πουθενα μετα την Ducati, μέχρι που το …«μολυσμενο με αναβολικα κρέας που έφαγε» (!) τον οδηγησε εκτός MotoGP): https://www.youtube.com/watch?v=mQRXSa5kaMQ
Και τι να πει κανείς για τον επομενο χρόνο, όταν ο «πολύς» Λορένθο που όλη τη χρονιά «μαθαινε» την V4, αποφάσισε να παει για αποτέλεσμα ακριβώς στον τελευταίο αγωνα, στη Βαλενθια, που ο Ντοβιτσιόζο μπηκε με 13 βαθμους υστέρηση απο τον Μαρκεθ, διαφορά που θα μπορουσε σαφώς να ανατραπεί απο ένα λαθος του αντιπαλου, και τον ταλαιπωρησε μενοντας μπροστά του και ΜΗΝ αφήνοντάς τον να περάσει (αγνοώντας τις απελπισμένες εκκλήσεις της ομαδας) για 24 ολόκληρους γύρους μεχρι που, εξαντλημενοι, έπεσαν ο ένας μετά τον άλλον, και εγκατέλειψαν και οι δύο (εδώ το Video: https://www.youtube.com/watch?v=uLJAXUDASRo)
Εχοντας αυτές τις «εφιαλτικές» εικονες του πρόσφατου παρελθόντος ολοζώντανες στο μυαλό τους, οι τρείς άμεσα (και μοναδικοι) υπεύθυνοι για την αγωνιστικη πορεία της Ducati, δηλαδή ο «Τζίτζι» Νταλ’ Ίνια, ο Παολο Τσιαμπάτι και ο Νταβιντ Ταρντότσι, σίγουρα θα έκαναν καποια ώρα πριν πιστέψουν στα ματια τους και ξεκινήσουν τις φρενιτικές διαβουλεύσεις, βλέποντας τον Ενέα Μπαστιανίνι να επιχειρεί «να φτιάξει όνομα» ρισκαροντας να πετάξει στη χωματερή της φιλοδοξίας μια ομαδικη, συνολική, μακρόχρονη και τρομερά δαπανηρή προσπαθεια κατακτησης ενός (ΕΝΟΣ) τίτλου.
Δεν υπαρχει γνωστης των αγωνων, οδηγός, μηχανικός ή παράγοντας, που να μην «αγανάκτησε» απο το pressing του Μπαστιανινι στον Μπανιάϊα για όλη τη διαρκεια του αγωνα της Μαλαισίας, όπως και δεν υπάρχει κανείς απο τους παραπανω που δεν γελασε με τις πραγματικά αστείες δικαιολογίες της ομαδας (και των οδηγών της) μετά τον αγώνα, καθως η επιτυχής έκβαση και το σχεδόν σίγουρο «κλείδωμα» του τίτλου ανεβαλλε τους καυγάδες και τις επιπλήξεις, και έγινε προσπαθεια θετικής εκμετάλλευσης του άχρηστου και ανώφελου ρίσκου που τους έστειλε όλους στα προθυρα του εγκεφαλικου.
Kαι αν ακόμα υπάρχει καποιος που πιστεύει ότι όντως η ομαδα της Ducati καθολου δεν ανησύχησε, «έχοντας εμπιστοσύνη στους αναβάτες της» όπως είπε ο (ανακουφισμένος αλλά ακομα ταραγμένος) Ταρντότσι ΜΕΤΑ τον αγωνα, ας δει εδω, στο 8’30’’ 8’.50’’ και 9’.50’’ του video απο τον αγωνα της Σεπανγκ, τι συνεβαινε μεσα στο εργοστασιακό box, σε σημείο που ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ στα χρόνια του στην Ducati ο Νταλ’ ‘Ινια σηκωθηκε και πηγε ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ απεναντι, στο pit wall, για να δωσει εντολές αρχικά, και για να βεβαιωθεί ότι οντως μεταβιβαστηκαν εκεί που έπρεπε την δεύτερη: https://www.motosport.com.gr/wp-admin/post.php?post=15856&action=edit (στο 8’.30’’, 8’50’’, 9.50’’)
Κατα την άποψή μας, και χωρις να παραβλέπουμε την καλή αγωνιστική αποδοση της πρωτης τριάδας (που, φυσικά, δεν ήταν «έκπληξη»), το πιο σημαντικό γεγονός του αγωνα ήταν ακριβως η συμπεριφορά του Μπαστιανίνι, που εξηγεί πολλά για το παρελθόν και μας προετοιμαζει για το μέλλον.
Επιτρέψτε μας όμως μια μικρή παρένθεση για το ΜοtoGP γενικοτερα, το οποιο, (επισης κατά την ταπεινή άποψή μας, που ας μην ξεχνάμε ότι δεν είναι παρά μία απλή άποψη την οποια ακούτε χωρίς κατ’ αναγκη να συμμερίζεστε), έχει «φτωχυνει» δραματικά απο ΜΕΓΑΛΑ ταλέντα, με την σταδιακή αποχώρηση των Λορένθο, Ρόσσι και Μαρκ Μαρκέθ. Το 2019 ήταν η τελευταία χρονιά που είδαμε ένα απο αυτά τα ταλεντα (τον οδηγό που έφερε την νεα εποχή στο MotoGP) σε πλήρη έκταση, «επιδειξη» και απόδοση, ενω απο το 2020 με την απουσία του και την πανδημία covid που «αναστάτωσε» τους παντες, το MotoGP έγινε πεδίο συναγωνισμου των γρήγορων rookies, οι οποιοι προέρχονταν αποκλειστικά απο την Moto2.
Έτσι, αποκλείεται εντελώς να φτάσει στο ΜοtoGP καποιο μοναδικό ταλεντο που δεν έχει περάσει απο την…επετηρίδα της Dorna, και δεν έχει πληρώσει τα αναλογουντα στο Ταμείο της εταιρείας του αξιοτιμου κ. Εζπελέτα.
Ετσι, το 2020 ανακηρύχθηκε Πρωταθλητής ο Μιρ (που απο το 2015 είχε μια μονο εκπληκτική χρονια, το 2017 με 10 νικες και τίτλο στην Moto3 αλλά τίποτε πριν και μετά) με μολις μια νικη, ενώ την «κουτσή» εκείνη χρονια κέρδιζε «όποιος ήταν στη μέρα του», ό,τι μοτοσυκλετα κι αν οδηγουσε.
Και το 2021 ο τίτλος πηγε στον Κουαρταραρό, που τον άξιζε μεν γιατί πηρε πεντε νίκες με μοτοσυκλετα που έρχεται σχεδόν αναλλοιωτη απο το 2002 (OWM1) αλλά νικες πηραν και άλλοι, μεταξύ αυτών δε τρείς πηρε και ο Μαρκ Μαρκέθ «με ένα χέρι», παρ΄ότι κανονικα θα έπρεπε να ήταν σε οίκο αποκαταστασης. Ο λόγος; Ήταν «λίγο» το grid. Διαφορετικά, χωρίς χέρι, χωρίς όραση και χωρίς φυσικη κατασταση, εννοείται ότι ΔΕΝ θα έπρεπε να κερδίζεις αγωνα MotoGP.
Tα ίδια περιπου συμβαίνουν και φέτος: Ο Α Εσπαργκαρό με μια νικη καταφερε να μενει στο παιχνίδι του τίτλου μέχρι τον προτελευταίο αγωνα, έχοντας μείνει αρκετους αγωνες εκτός βαθρου!
Ο Αλεξ Ρινς κέρδισε αγωνα με την υπο εκκαθάριση ομαδα της Suzuki (όλοι ψαχνουν εδω και μηνες για δουλειά!). Η Ducati έφτιαξε μια απο τις «υπερ μοτοσυκλετες» της Ιστορίας, και ενισχυμενη απο τα πληθωρικα data των 8 αναβατων που φτανουν στο «κεντρο αναλυσης δεδομενων» του αγωνιστικου τμήματος, διαθετει το απόλυτο μηχανημα νικης στους οδηγους της (παρα λιγο να κερδίσουν όλοι αγωνα φέτος!).
Ετσι, ο Μαρίνι και ο Μπεζέκι περνούν άνετα τον Μαρκ Μαρκέθ, οι Μπανιάϊα και Μπαστιανίνι έχουν περίπου μονοπωλήσει τις νικες της χρονιάς, και παρ’ όλα αυτα χρειάστηκε να φτάσουμε τρείς αγωνες πριν το τέλος για να δει η Ducati πρωτοπορία στη βαθμολογία. Μια πρωτοπορία καθοριστική μεν, αλλά αν ο Κουαρταραρό δεν αποφάσιζε να αδειάσει το παραδοσιακού τύπου εξάσφαιρο που του χάρισε η Yamaha για τα γενεθλιά του πυροβολώντας τα ποδια του, ακομα θα έψαχνε δυό- τρείς βαθμους για να τον ισοφαρίσει ο πολυνίκης Ιταλος αναβατης της!
Αυτή την κατασταση της έλλειψης μεγάλων οδηγων, κάποιοι την λενε «συναγωνισμό» (και όντως, έτσι είναι και έτσι φαίνεται). Γιατί όμως λείπει το «μεγαλείο» απο αυτές τις νίκες; Γιατί δεν υπάρχει αγωνία και τεράστιο ενδιαφέρον (αλλά βαθειά χασμουρητά) για το κυνηγι του τίτλου; Γιατί δεν έχει αποκτήσει ο Μπανιάϊα τη φήμη που θα έπρεπε σε έναν αναβατη με επτά νικες, αλλά αντιθετα, τα σχόλια στα social media (και δεν μιλάμε για «εμάς τους ποδοσφαιρόφιλους» εδώ στην Ελλάδα αλλά γενικα) καθε άλλο παρά κολακευτικά είναι; Γιατί το μεγαλύτερο ποσοστό των φίλων του σπορ (για να μην πουμε το συντριπτικα μεγαλύτερο) «ήταν –και είναι- με τον Κουαρταραρό»; Μονο για τον ρομαντισμό του μύθου Δαυίδ εναντιον Γολιάθ; Ή μηπως επειδή αυτη η φετινη φάση με τις οκτώ μοτοσυκλέτες να «κυνηγάνε» την μία δεν άρεσε, γενικά, επειδή αφαίρεσε καθε έννοια συναγωνισμού «μειώνοντας» ταυτόχρονα την αναμφισβήτητη οδηγική υπεροχή του Μπανιάϊα;
Κλείνοντας αυτή την «θεωρία» περι απουσίας Μεγαλων Ταλεντων την παρουσα περιοδο, θυμόμαστε τι έκαναν στην εποχη τους οι Μεγάλοι: Κέρδιζαν τους παντες, και έπαιρναν σωρό τις νίκες και στη σειρά τους τίτλους! Θυμηθείτε τον Ρόσσι, που πηρε πεντε στη σειρά, με διχρονο 500, με καλό τετράχρονο Honda και με όχι καλό τετράχρονο Υamaha. ‘H τον Λορένθο που ακολουθησε και επισης τα κέρδιζε όλα και όλους, πολλες νικες, τρείς τιτλους, συνεχώς δεύτερος, πρώτος, δεύτερος, πρώτος, τρίτος, πρώτος (ακομα και στην εποχή Μαρκέθ). Και φυσικά τον νεαρό Μαρκέθ, ΦΥ-ΣΙ-ΚΑ, που απο το 2013 και μετά σάρωσε τους δύο προηγουμενους και «τα πηρε όλα», αφου για μια επταετία ήταν κυριολεκτικά ασταμάτητος.
Τα παραπανω δεν είναι «συγκρίσεις», ουτε και στέκει το (ανιστόρητο) επιχείρημα ότι «σημερα ο συναγωνισμός είναι μεγαλύτερος». Καθε εποχή έχει το επίπεδό της, και επ’ αυτου κρίνονται όλοι. Οταν λοιπον στις δεκαετίες του 1950, του 1960, του 1970, του 1980, του 1990, του 2000 και του 2010 εμφανιζόταν κάποιος που σάρωνε, αυτό συνεβαινε γιατί επροκειτο για το μεγαλύτερο ταλέντο της εποχής του. Ψαξτε σήμερα κατι αναλογο. Οι πρωταθλητές της Moto2 δεν είναι «γίγαντες», γιατί όπως ειναι γνωστό στις «μικρές» κατηγοριες όλοι πηγαίνουν τα (όχι τρομερής αποδοσης) μηχανακια στο όριο. Βλεπουμε λοιπον, ότι ο Κουαρταραρό στη Moto3 και Moto2 δεν καταφερε να παρει παρα ΜΙΑ νίκη συνολικά, και στο ΜοtoGP έχει μαζέψει 11! Ο Μπανιάϊα για αρκετά χρόνια στη Moto3 και Moto2 είχε μόνο μια καλή χρονια, το 2018, με 8 νικες που του έδωσαν τον (άξιο) τίτλο, ενω στο MotoGP έχει 11 νικες, τις 7 φέτος. Ο Μπαστιανινι που εμφανιζεται σαν γρήγορος διεκδικητής (και εργοστασιακος απο του χρόνου), απο το 2014 μέχρι το 2020, δηλαδή για επτά χρόνια, έφερε μόλις τρεις νικες στην Moto3 και το 2020 πηρε το Πρωτάθλημα της Μοto2 επισης με τρείς (μονο) νίκες, κάτι που σημαινει ότι δεν διέλυσε ακριβως τον συναγωνισμό με το ταλέντο του. Αντίθετα, στο MotoGP έχει παρει τέσσερις, και αυτό του έχει δώσει την εντυπωση («ψευδαίσθηση» θα το λέγαμε) ότι του αξιζει τουλάχιστον ο τίτλος, τον οποιον με δυσκολία «συμφωνησε να παραχωρήσει» στον Μπανιάϊα, φροντίζοντας όμως να δειχνει ότι θα μπορούσε, αν ήθελε, να τον κερδίσει.
Με αυτά και με αυτά φτάσαμε στον προτελευταίο αγωνα, στην Σεπάνγκ, όπου δεν έγινε απολύτως τίποτα παραξενο ή παράδοξο, πλην της εντελως ανόητης κούρσας του Μπαστιανινι. Κατά τα άλλα, ο Κουαρταραρό απεδωσε για πρωτη φορα εδω και καιρό συμφωνα με τις δυνατότητές του, και ο λόγος ήταν ότι επισης για πρωτη φορά μετά τον Ιούλιο πηρε εκκινηση χωρίς το άγχος της υπεράσπισης της βαθμολογικής διαφοράς, χωρις σχέδιο και χωρίς στρατηγική άλλη απο το να οδηγήσει όσο πιο γρήγορα μπορούσε.
Ο Μπανιάϊα ήταν και παλι αρκετά γρήγορος ώστε να μην χρειαστεί την «βοήθεια» των αναβατών της Ducati, οι οποίοι, ή καποιοι εξ’ αυτών τέλος παντων, δεν θέλησαν να παρουν μέρος στo «έργο» αυτό το οποίο δεν αρέσει στον κοσμο, και φροντισαν να «εξαφανιστουν». Eτσι οι Μιλλερ και Ζαρκό (που δεν ήθελε να ρισκαρει να τον αποκαλέσουν υπαλληλο και ιπποκόμο για δευτερη φορά) δεν ξεκινησαν ουτε καλά ουτε απο μπροστά, και έκαναν ένα θετικο αγωνα για να τερματίσουν αξιοπρεπως στην δεκάδα. Οι Τζιαναντονιο και Μπεζέκι ήταν άλλη ιστορία, γιατί ο πρωτος έπεσε και ο δεύτερος περασε τον Μαρκ Μαρκεθ και απειλησε τον Κουαρταράρο για την τριτη θεση (κατι που αυτόματα θα έδινε τον τίτλο στον Μπανιάϊα), χωρίς να τα καταφέρει τελικά.
Προσέξτε αυτά τα δύο ονοματα: Με μη επιτυχημένη πορεία στην Moto3 και Moto2 (αγωνίζονταν απο το 2015, δηλαδή επτά χρονια χωρίς να φτάσουν σε τίτλο και έχοντας μονο απο μια νικη στην Moto2 το 2021), έφτασαν φέτος -χαριν της Ducati και μονο χάριν της Ducati- να παίρνουν pole στο ΜοtoGP, να περνούν τον Μαρκέθ και να απειλουν τον παγκόσμιο πρωταθλητή!
Kαι βέβαια, ο Λουκα Μαρίνι, που αυτή τη φορά έπεσε θυμα της τεχνολογίας καθως «κόλλησε» ο μηχανισμός κατεβάσματος στο πηρουνι και δεν επανηλθε μετά την εκκίνηση, με αποτέλεσμα να εγκαταλείψει. Δηλαδή, ενας μικρός στρατος «οικονομικών» στις αμοιβές τους αναβατων απο την μεσαια τάξη των μικρότερων κατηγοριών, που εχει αναδειχθεί σε «πρωταγωνιστή» χάριν της μοτοσυκλέτας του. Οχι, δεν έχει συμβεί ποτέ άλλοτε αυτό απο το 1949 (για τους βιαστικους που έχουν μια εξηγηση για τα παντα). Γιατί ακομα και όταν τα εργοστάσια είχαν (εναλλαξ) την τεχνική υπεροχή, δεν κατεβαζαν οκτω συμμετοχές σε grid 22 οδηγων, ακολουθώντας τον άγραφο κανονα της διατηρησης του συναγωνισμου σε καποια ανεκτά επιπεδα.
Γιατί τωρα «κλόουν» ο Μπαστιανινι; Πολύ απλά, γιατί, μακριά απο θεωρίες συνωμοσίας, σεναρια συμφωνιων και προαποφασισμενο «θέατρο», η πραγματικότητα είναι ότι ο αναβατης της Ducati Gresini προσπαθησε να δειξει ότι είναι «καλύτερος» απο τον Μπανιάϊα, ότι μπορουσε να κερδίσει, ότι τον «άφησε», και ότι θα μπορουσε να περάσει όποτε ήθελε. Εκανε επιδειξη και αποπειρα δημιουργίας ονοματος/χαρακτήρα/προσωπικότητας, αδιαφορωντας αν στη διαρκεια κάποιας απο αυτές τις «επιδείξεις ανωτερότητας» έκανε καποιο λαθος, ή οδηγουσε τον αντιπαλό του σε λάθος, απο την άνευ λογου πιεση που του ασκουσε. Απο τις εισοδους και τα φρενα στον ποντο, απο το προσπέρασμα στη μεση του αγώνα και τρείς γύρους μετά την (σχετική) «αργοπορία» για να τον ξαναπερασει ο Μπανιάϊα (και να ειναι «εντάξει» με τις οδηγίες που είχαν παρει απο την ομαδα), μέχρι τη συνεχιζόμενη «δηθεν κοντρα» στον ποντο που κράτησε μεχρι την γραμμη του τερματισμου, και που επετρεψε στον Κουαρταραρό να κοψει καποια δέκατα -όχι δηλαδή πως θα τους έφτανε ή θα τους περναγε ποτέ γιατί θα τον έσβηναν σαν λανθασμένη υποσημείωση στην ευθεία.
Εχουμε επανειλημμενως δηλώσει, προφορικώς, γραπτώς και ραδιοφωνικώς, ότι η οδήγηση του MotoGP με αυτές τις εξωκοσμες ιπποδυνάμεις και ιδιως τους υπολογισμους ακριβείας στα (παντα) αργοπορημενα φρένα και στις ακραίες γωνίες κλισης, είναι μια διαρκής ισορροπια σε τεντωμένο σκοινί, που ταλαντεύεται καθε τόσο. Οι πτωσεις, ως εκ τουτου, έχουν γινει πια «μερος της οδήγησης» και ειναι κατι συνηθισμενο και παραδεκτό ακομα και για τους κορυφαίους, ακομα και για όσους πηγαινουν για τίτλο. Και παρά την διαφορά δυναμεων, και φέτος ο τίτλος στις πτώσεις κρίθηκε: Αν ο Κουαρταραρό δεν είχε πεσει δύο φορές τώρα θα ισοβαθμουσε με τον Ιταλό, και αν ο Μπανιάϊα δεν είχε πέσει και εγκαταλείψει 5 (μα, πέντε;;; ΠΕΝΤΕ;;;!!!) φορές, άλλες μονος του και άλλες «με βοήθεια», τώρα θα ήταν ήδη Πρωταθλητής και αυτό που θα τον απασχολουσε θα ήταν το μηκος της σουζας του πανηγυρισμου στον τερματισμό της Βαλένθια!
Ολα αυτά τα ξέρει πολυ καλά ο Μπαστιανίνι. Τα έχει ζήσει στο παρελθον, τα ζει φέτος: Πέρυσι είχε τρείς πτωσεις-καμμία νικη. Φετος έχει τέσσερις νικες αλλά και τέσσερις πτώσεις. Οταν προσπαθείς περισσοτερο, ρισκάρεις να πεσεις. Οταν ρισκάρεις χωρίς λογο, με τον κινδυνο να τιναξεις στον αέρα μια ομαδική προσπαθεια δεκαπενταετίας και εκατοντάδων εκατομμυρίων, τότε παραμενεις γρήγορος αλλά «σοβαρός» δεν είσαι, άρα ο χαρακτηρισμός «γρήγορος κλοουν» ταιριάζει γαντι!
Και είδε, απο την εκκινηση, τον poleman Μαρτίν να μπαινει μπροστά και να απομακρύνεται, φτανοντας στον έκτο γύρο να έχει διαφορά 1’’.2 απο τον δεύτερο Μπανιάϊα. Και στην πεμπτη (κατηφορική) στροφη του 7ου γύρου, ο Μαρτίν μπηκε με ΕΝΑ χιλιομετρο παραπανω απ’ ότι στον προηγουμενο, και έπεσε θεαματικά εγκαταλείποντας (και χάνοντας μια νικη, γιατί στη Σεπανγκ ήταν όντως ο ταχύτερος). Τοσο οριακή είναι η οδήγηση στο MotoGP, τόσο κοντά στο λαθος βρίσκονται όλοι.Και τι έκανε αμεσως μετά ο Μπαστιανίνι; Αρχισε να πιέζει και να στριμώχνει τον Μπανιάϊα, σε καθε φρεναρισμα, σε καθε στροφή, σε καθε έξοδο, σαφώς ρισκάροντας ένα λαθος του ενός, του άλλου ή και των δύο. Η πρωτη φορά θα ήταν;
Προσέξτε: Ο,τι έγινε, έγινε. Η συζήτηση για τις μεθοδους της Ducati έχει προ πολλου ολοκληρωθεί, και πλέον κουράζει γιατί ο κόσμος έχει βγάλει τα συμπεράσματά του. Οι Ιταλοι καλυψαν την αδυναμία τους να φτιάξουν σωστές ομάδες με αποτελεσματικους αναβατες, με αυτή την υπεροπλία στις συμμετοχές, την οποια και πλήρωσαν με κακή δημοσιότητα (ακομα και η Honda Repsol, παρ΄ότι τελευταία στις βαθμολογίες, τρολλάρισε την Ducati γράφοντας στο Twitter: «Ποιές είναι οι Team orders για σήμερα;»!) Ολη αυτή η κατασταση, φαίνεται να φτάνει στο τέλος, και ακριβως εκείνη τη στιγμή, έρχεται ο φιλοδοξος Μπαστιανινι να δείξει ότι «άν θέλει μπορεί να περάσει, αλλά υποτάσσεται στον κοινο σκοπο», επιχειρώντας ασκήσεις ακριβείας στα 340 χ.α.ω. και στις 65 μοιρες. Ελα τώρα!
Μολις τελείωσε ο αγωνας με τον Μπανιάϊα να έχει σχεδόν «κλειδωσει» τον τίτλο (δικός του, αν τερματίσει στην Βαλενθια), φυσικά όλοι άρχισαν να σφυρίζουν αδιάφορα. Αφου δεν έγινε ζημιά (ουτε πτωση στη πιστα, ουτε εγκεφαλικο στο box) παραπεμπουν το θέμα στις καλενδες του χρόνου, γιατί με την προσφατη υπογραφη του Μπαστιανινι δεν θα ήταν καλό να αρχίσουν απο τωρα οι μουρμουρες μεσα στην εργοστασιακή ομαδα όπως έγινε με τον Λορένθο το 2017 (βέβαια, τώρα βοηθάει το ότι είναι όλοι Ιταλοι). Ομως, ας μην παιζουν με την νοημοσύνη του κοσμου, θεατών και δημοσιογράφων, δημοσιογράφων και θεατων, γιατί απο τον καναπε ή όχι απο τον καναπέ, κατι έχουν μαθει κι αυτοί απο την συνεχη ενημερωση:
To «Ντουκατοπαίδι», ο Λουκα-Αδελφός του Ρόσσι- Μαρίνι, δηλωσε ότι «η πιεση του Μπαστιανίνι στον Μπανιάϊα τους βοήθησε να απομακρυνθουν απο τον Κουαρταράρο»! Αλλά, πρωτον ο Κουαρταράρο με δυσκολία καταφερε να ξεκολλήσει απο τον Μπεζεκι (και ήταν και μονος του, όπως του αρέσει), και δεύτερον, παντα δύο αναβατες που μονομαχούν καθυστερουν. Αρα, οι δυο πρωτοι, ακόμα και πάνω στη μαχη τους, ήταν άπιαστοι απο τον τρίτο, και το μονο που θα μπρουσε να τους συμβεί, ήταν να μπλεξουν μεταξύ τους.
Η Mαλαισία είναι παρελθον, και σε λίγες μερες έρχεται η Βαλένθια, το σιρκουϊ Ρικάρντο Τόρμο, το τέλος της σαιζον του 2022. Η πιστα είναι σχετικά στενή (12 μ.) και γεματη στροφές, γιατί η ευθεία είναι μονο 870 μετρων μήκους και οι 14 στροφές χαρακτηρίζουν τα 4 χλμ. της αριστερόστροφης διαδρομής.
Μπορεί σε μια τέτοια πιστα να κερδίσει η Yamaha; Φυσικά μπορεί, όπως μπορουν τα Suzuki και τα ΚΤΜ και τα Ducati και η Aprilia, ακομα και η Honda (με τον Μαρκ Μαρκέθ). Aν οι πιθανοτητες είναι με τους αναβατες της Ducati, αυτο συμβαινει γιατί είναι τόσο πολλοι και δύσκολα προσπεράσιμοι, ώστε αν καποιος μείνει πισω τους, θα αργήσει πολύ. Εδω, η σειρά εκκινησης ειναι πολυ σημαντική, η πρωτη στροφή πολύ επικινδυνη και τα ταλεντα θα ξεχωρισουν. Ως προς την εξελιξη, λιγα πραγματα μενουν στην φαντασία: Ο Κουαρταραρό πρέπει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να κερδίσει (χωρις να έχει κανεναν να τον «βοηθήσει» γιατί όλοι θα θέλουν το ίδιο) και ο Μπανιάϊα πρέπει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να τερματίσει (έχοντας τουλάχιστον πεντε προθυμους να τον «σπρωξουν», να τον «φυλάξουν» ή να του παραχωρήσουν τη θεση τους, γιατί σε αυτή την τελικη φάση θα είναι ανόητο να μην το κάνουν).
Φυσικά, οι Μπαστιανινι και Μαρτίν πηγαίνουν για τη νίκη, μονο που αυτό θα εξαρτηθεί απο την εκκινηση: Αν ξεφύγουν (και οι δύο ή ένας απο τους δύο) θα εκμεταλλευτουν την γενικη «οδηγία» της Ducati, ότι ειναι ελευθεροι να πανε για νικη εφ’ όσον δεν…αλληλοκαταστραφούν, αλλά και παλι αυτό θα εξαρτηθεί απο τη θέση του Μπανιάϊα. Αν γυρίζει καπου σταθερα και με ασφάλεια στην πενταδα και μεχρι δεκαδα, θα είναι ελεύθεροι. Αν εγκαταλείψει ο Κουαρταράρο (ή αν βρεθεί εκτός βαθμων για οποιοδήποτε λογο), επισης. Αν εγκαταλείψει ο Μπανιάϊα, τότε δεν θα πρέπει με τίποτα να κερδίσει ο Κουαρταράρο. Αν όμως ο Μπανιάϊα βρίσκεται εμπρος απο καποιον αναβατη Ducati, τότε θα ισχύσει ο όρκος των Σωματοφυλάκων! Ειπαμε, έτσι πηγε αυτή η χρονιά, έτσι και θα τελειώσει.
Στο τέλος της μερας, οι παλιές αντιμαχίες που οι πιο πολλοι μεταφέρουν απο την Moto3 θα μείνουν πισω (το 2016 που ο τίτλος της μικρής κατηγορίας πηγε στον Μπραντ Μπιντερ, μαζί του έτρεχαν οι Μπαστιανινι, Μπανιάϊα, Κουαρταράρο, Μιρ, Ντάρυν Μπιντερ, Μαρκο Μπεζέκι, Χορχε Μαρτίν και Φαμπιο Ντι Τζιαναντονιο!), καθώς η προοπτική μερικων μηνων ξεκουρασης θα τους συνεπαρει και θα τους «φιλιώσει» όλους.
Και μια τελευταία παρατήρηση: Ο Πεκο Μπανιάϊα έχει κερδίσει επτά αγώνες, και αξιζει τον τίτλο. Αν η Ducati ήταν η μακράν καλύτερη μοτοσυκλέτα και έδινε πλεονέκτημα στους αναβατες της, αυτός ήταν ο καλύτερος αναβατης της Ducati. Tελεία, αλλά την παύλα θα την βαλουμε την Κυριακή το απογευμα μετα τον αγωνα! Δ.Π.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΜΑΛΑΙΣΙΑΣ
1 Francesco Bagnaia Ducati Lenovo Team
Ducati 165.3 40’14.3320
2 Enea Bastianini Gresini Racing MotoGP
Ducati 165.2 +0.270
3 Fabio Quartararo Monster Energy Yamaha MotoGP
Yamaha 165.1 +2.773
4 Marco Bezzecchi Mooney VR46 Racing Team
Ducati 164.9 +5.446
5 Alex Rins Team SUZUKI ECSTAR
Suzuki 164.4 +11.923
6 JackMiller Ducati Lenovo Team
Ducati 164.3 +13.472
7 Marc Marquez Repsol Honda Team
Honda 164.3 +14.304
8 Brad Binder Red Bull KTM Factory Racing
KTM 164.1 +16.805
9 Johann Zarco Prima Pramac Racing
Ducati 164 +18.358
10 Aleix Espargaro Aprilia Racing
Aprilia 163.8 +21.591
11 Franco Morbidelli Monster Energy Yamaha MotoGP
Yamaha 163.9 +23.235
12 Cal Crutchlow WithU Yamaha RNF MotoGP Team
Yamaha 163.6 +24.641
13 Miguel Oliveira Red Bull KTM Factory Racing
KTM 163.6 +24.918
14 Pol Espargaro Repsol Honda Team
Honda 163.5 +25.586
15 Raul Fernandez Tech3 KTM Factory Racing
KTM 163.4 +27.039
16 Maverick Viñales Aprilia Racing
Aprilia 163.2 +30.427
17 Alex Marquez LCR Honda CASTROL
Honda 163 +33.322
18 Remy Gardner Tech3 KTM Factory Racing KTM 163 +33.691
19 Joan Mir Team SUZUKI ECSTAR Suzuki 162.4 +41.838
ΔΕΝ ΤΕΡΜΑΤΙΣΑΝ
49 Fabio Di Giannantonio Gresini Racing MotoGP Ducati 163.2 10 laps
40 Darryn Binder WithU Yamaha RNF MotoGP Team Yamaha 163.4 10 laps
89 Jorge Martin Prima Pramac Racing Ducati 165.4 14 laps
45 Tetsuta Nagashima LCR Honda IDEMITSU Honda 160.6 16 laps 10 Luca Marini Mooney VR46 Racing Team Ducati 137.6
Zουμερό και εμπεριστατωμένο το άρθρο σου Δ.Π