Πριν απο πολλά χρόνια, στις αρχές της δεκαετίας του 1970, η Porsche ήθελε να παρουσιάσει ένα οικονομικό μοντέλο, και το έκανε με το, μάλλον άσχημο, VW-PORSCHE, που σαν 914 είχε τετρακύλινδρο μοτέρ Volkswagen, και σαν 914-6 φορούσε τον δίλιτρο εξακύλινδρο boxer της 911. Η άμεση εμπορική αποτυχία αυτού του μοντέλου, επανέφερε για λίγο την 912 (στο κλασσικό σχήμα της 911) με δίλιτρο κινητήρα VW, και κατόπιν η Porsche αγόρασε το project ενός σπορ μοντέλου που ετοίμαζε η Volkswagen και το παρουσίασε σαν δικό της με το όνομα 924. Φορούσε τον δίλιτρο κινητήρα του φορτηγού LT της VW (που αργότερα χρησιμοποιήθηκε στο Audi 100) και είχε πολλά εξαρτήματα απο τα Golf πρώτης γενιάς, όπως ταμπλώ, χερούλια, διακόπτες κτλ. Το πολύ καλό αυτό αμάξι (με καλό κράτημα, πίσω κίνηση, κατανομή 50-50, κιβώτιο και διαφορικό πίσω -transaxle) δεν έγινε ποτέ δεκτό απο το κοινό της Porsche σαν “πραγματική Porsche”, και οι γρήγορες και αγωνιστικές εκδόσεις του (Turbo, Carrera GTS και GTR, κτλ.) δεν κατάφεραν να αλλάξουν την εικόνα. Η Porsche τότε παρουσίασε την 944, με ίδια περίπου γραμμή αλλά δικό της κινητήρα 2500 c.c. σε πολλές εκδόσεις, και αργότερα, μετά το 1990, την εξαιρετική 968. Τίποτα… Οσο καλά και να ήταν αυτά τα αυτοκίνητα, που φυσικά ήταν σχεδιασμένα και κατασκευασμένα μέχρι τελευταίας βίδας στην Porsche, “κουβάλαγαν” την “ρετσινιά” του Volkswagen, και μέχρι σήμερα ΔΕΝ έχουν γίνει αποδεκτά σαν “καθαρόαιμα Porsche”, με αποτέλεσμα οι τιμές τους να είναι πολύ χαμηλά σε σχέση με την ιστορία και την πραγματική τους αξία. Αφαιρούμε δύο τροχούς τώρα, και πηγαίνουμε σε ένα άλλο βαρύ όνομα. Στην Harley Davidson. Που πριν δύο χρόνια ξάφνιασε τους πιστούς της σε όλο τον κόσμο, παρουσιάζοντας το πρώτο πραγματικά νέο μοντέλο μετά απο 12 χρόνια, σε δύο κυβισμούς. Ηταν, και είναι, το Street 500 και 750, με το νέο μοτέρ Revolution Χ, ένα V-2 των 60 μοιρών με υδρόψυξη και ένα εκκεντροφόρο επικεφαλής (σε κάθε κύλινδρο) που παίρνει κίνηση με καδένα. Το κιβώτιο είναι 6 σχέσεων και η τελική μετάδοση με ιμάντα. Σε κάθε τροχό υπάρχει ένα δισκόφρενο και η διάμετρος των ζαντών είναι 17 ίντσες εμπρός και 15 πίσω. Οσο για απόδοση, το 750 φτάνει τους 57 πραγματικούς ίππους λίγο πάνω από τις 7500 σ.αλ., έχοντας και ικανοποιητική κατανάλωση (η τροφοδοσία γίνεται με ψεκασμό Mikuni). Και αυτό μας φέρνει, αναπόφευκτα, στο εξής ερώτημα: Εχουν το “δικαίωμα” οι μεγάλες και “βαριές” φίρμες να ρισκάρουν την φήμη και το βασικό, πιστό και φανατικό αγοραστικό τους κοινό (που ανανεώνεται συνεχώς) για να απευθυνθούν σε νέους και αδιάφορους αγοραστές, προσδοκώντας ένα μερδιο γενικής αγοράς; Το ρίσκο είναι μεγάλο, γιατί απο την κορυφή όπου μένεις άνετα ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΟΣ ΕΙΔΟΥΣ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟ, βρίσκεσαι στην αρένα των χαμηλών κατηγοριών. Και στην Αμερική, φυσικά, έγινε θέμα μεγάλο, καθώς οι dealers ούτε να ακούσουν δεν ήθελαν ότι θα πρέπει να πουλήσουν ένα…”Ινδικό” προϊόν! Είδε και έπαθε η διοίκηση να τους πείσει ότι οι Street 500 και 750 που προορίζονται για τις Η.Π.Α. και τον Καναδά κατασκευάζονται εξ’ ολοκλήρου στο εργοστάσιο του Κάνσας, και μάλιστα οργάνωσε και ειδική επίσκεψη για να το δουν με τα μάτια τους. Απο την άλλη μεριά, όλες οι Street 500 και 750 που θα διατεθούν στον υπόλοιπο κόσμο (Ασία και κάποιες Ευρωπαϊκές χώρες), όχι μόνο κατασκευάζονται εξ’ ολοκλήρου στην Ινδία, αλλά και τα εξαρτήματά τους συγκεντρώνονται εκεί απο διάφορες άλλες χώρες (συν την προστιθέμενη αξία). Δηλαδή, μάλλον “American design made with Indian Iron”, είναι ο σωστός χαρακτηρισμός. Και παρ’ ότι είναι κατανοητό ότι τα εργοστάσια για να έχουν μέλλον πρέπει να εξελίσσονται και να ανοίγονται προς καινούργιο κοινό (δεν χρησιμοποιώ τον πληθυντικό σε αυτή τη λέξη, σαν τις εταιρείες τηλεθέασης!), είναι επίσης γεγονός ότι όλες οι εταιρείες δεν είναι ίδιες, ούτε έχουν όλες τόσο βαρύ όνομα και βαρειά κληρονομιά που είναι υποχρεωμένες να προστατέψουν και να διαφυλάξουν. Ακριβώς γι’ αυτό, όσο καλό και ευχάριστο στην καθημερινή κυκλοφορία και στη βόλτα κι αν είναι το Street 500/750 (που μάλλον θα είναι, υποθέτω), δεν θα αδικήσω τον φίλο της Harley Davidson που θα δώσει το κάτι (όχι πολύ) παραπάνω για να αγοράσει Sportster 883. Ειδικά μάλιστα αν δεί την εικόνα ενός αναβάτη ύψους όχι πάνω από 1.80 πάνω στο Street, με τους τροχούς των 17 και 15 να …τσακώνονται με τον V2 για την πραγματική ταυτότητα του μηχανήματος, δεν θα του μείνει η παραμικρή αμφιβολία: “Απο εδώ η Harley Davidson, και απο εδώ η Ινδική παραλλαγή της με το ίδιο όνομα”. Γιατί η μοτοσυκλέτα, και μάλιστα μια ΤΕΤΟΙΑ μοτοσυκλέτα, δεν μπορεί να παρομοιασθεί με φωτογραφική μηχανή Canon ή Nikon, που κυττάς μόνο και συνεχώς το όνομα, ενώ ουδόλως σε απασχολεί το που έχει κατασκευαστεί. Τα εργοστάσια μοτοσυκλετών σε μια περίοδο παγκοσμιοποίησης σίγουρα καλά κάνουν και ψάχνουν αγορές μεγάλες και χώρες κατασκευής φτηνές. Το ίδιο καλά όμως κάνουν και οι πιστοί των δύο τροχών (και όχι μόνο) να θεωρούν “πραγματικό” αυτό που εκείνοι και το -αλάνθαστο- αισθητήριό τους πιστεύει σαν τέτοιο. Κατά τα άλλα, καλές πωλήσεις. Ευτυχώς που η τεράστια γκάμα των Sportster έχει μείνει αναλλοίωτη και δεν έγινε το σφάλμα της αντικατάστασης, όπως έκανε η Porsche το μακρινό 1974, όταν αντικατέστησε την 912 με ένα καλύτερο, ταχύτερο και φτηνότερο μοντέλο (924), που όμως οι πιστοί ποτέ δεν δέχτηκαν σαν “πραγματική” Porsche! {AG}american iron{/AG} |