Αν και δεν είναι η πρώτη φορά που τα αποτελέσματα ενός αγώνα έρχονται “τα πάνω-κάτω” σε σχέση με τις δοκιμές, τα προγνωστικά αλλά και τους προηγούμενους αγώνες, στο δεύτερο αυτό Misano μέσα σε μια εβδομάδα (και με ενδιάμεση δοκιμή ελαστικών!), η κατάσταση ξέφυγε εντελώς, γι’ αυτό και θα πρέπει να αναζητήσουμε κάποιες εξηγήσεις.
Κατ’ αρχάς, απο τις δοκιμές της Παρασκευής και του Σαββάτου είδαμε ότι οι οδηγοί έπεφταν με συχνότητα Moto3, με αποκορύφωμα την πτώση του Μίλλερ στο warm up. Ο λόγος δεν ήταν (μόνο, ή ο μοναδικός) η προσπάθεια για χρόνο και μια καλή θέση στην εκκίνηση, αλλά το εκπληκτικό κράτημα του οδοστρώματος της πίστας, που αύξανε την εμπιστοσύνη των αναβατών και τους έκανε να περνούν τα όρια. Είδαμε ότι αργούσαν στα φρένα και έπαιρναν μεγάλη κλίση βαθιά μέσα στη στροφή, πολύ κοντά στο apex, φορτίζοντας υπερβολικά το εμπρός τους λάστιχο. Aποτέλεσμα οι πτώσεις, κυρίως (και ευτυχώς) στις πιο αργές και “πονηρές” στροφές, από τις οποίες είναι γεμάτη η (παλιάς και αργής σχεδίασης) πίστα.
Εχοντας αυτό το δεδομένο κατά νου, περνάμε στην επιλογή των ελαστικών, όπου βλέπουμε την πρόοδο της Μichelin. Γιατί; Πρώτον και κύριον γιατί βελτιώθηκαν τα ρεκόρ, και δεύτερον γιατί και οι τρείς γόμμες, hard, medium και soft, φαίνεται ότι λειτουργούν με συγγενή τρόπο και δεν παρουσιάζουν φαινόμενα γρήγορης φθοράς (κάτι τέτοιο θα φαινόταν στο Misano, ακριβώς λόγω του υψηλού συνετλεστή τριβής). Φυσικά, είναι γεγονός ότι σχεδόν όλοι οδηγούν “με τον εμπρός τροχό”, γι’ αυτό και δεν υπήρξε soft επιλογή απο κανέναν, αλλά είδαμε πίσω επιλογές απο hard και medium μέχρι soft, χωρίς φθορά στο τέλος του αγώνα (παράδειγμα ο Πωλ Εσπαργκαρό, που αν προσέξατε έκανε την προσωπική του “αυτοκριτική” και μείωσε σημαντικά τα μεγάλα ανοίγματα των στροφών).
Τρίτος παράγοντας για την διαφορά απόδοσης (και θέσεων) στην ίδια πίστα μέσα σε μια εβδομάδα, έπαιξε σαφώς η ψυχολογία των αναβατών, χωρίς να εξαιρείται κανείς, ούτε οι άπειροι αλλά ούτε και οι έμπειροι. Και η ψυχολογία τους “ανατράπηκε” και “ξέφυγε”, επειδή για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια στο MotoGP, τόσο η νίκη και το βάθρο όσο η βαθμολογία και ο τίτλος, φαίνονται προσιτά από όλους! Διαφορές μερικών δεκάτων απο τον πρώτο μέχρι τον 15ο του grid, διαφορές λίγων βαθμών για τους 10 πρώτους της βαθμολογίας, και το σημαντικότερο, ΑΠΟΥΣΙΑ κάποιου αναβάτη που θα ήταν ικανός να προσαρμόζεται σε κάθε πίστα και συνθήκη και θα κέρδιζε συχνά, με αποτέλεσμα τώρα να υπάρχουν έξη νικητές στους 7 αγώνες!
Για να κλείσουμε και με το θέμα “της απουσίας”, που ίσως αφήσει λανθασμένες εντυπώσεις σε όσους μείνουν στον τίτλο του άρθρου, θα πούμε ότι ασφαλώς αναφερόμαστε στον απόντα Μαρκ Μαρκέθ, ΟΧΙ όμως επειδή αν έτρεχε θα ήταν σίγουρα ο ταχύτερος όλων. Κανείς δεν μπορεί να το πεί αυτό με βεβαιότητα. Μπορεί όντως ο Μαρκέθ να ΜΗΝ έπαιρνε τις pole, να μην κέρδιζε σε όλους τους αγώνες, να μην έγραφε νέα ρεκόρ. Αυτό όμως που σίγουρα θα κατάφερνε, θα ήταν να τερματίζει σταθερά ψηλά, σε κάποιες απο τις θέσεις του βάθρου στους περισσότερους απο τους αγώνες που θα έτρεχε. Και αν υπήρχε κάποιος άλλος να το καταφέρει αυτό φέτος, τώρα θα ήταν μακράν πρώτος στη βαθμολογία και σχεδόν σίγουρος πρωταθλητής. Αλλά ο Μαρκέθ ήταν απών, και άλλος δεν υπήρξε. Εξη νικητές και τρία εργοστάσια μοιράστηκαν την κορυφή των επτά αγώνων, μεταξύ μέτριων τερματισμών και εγκαταλείψεων. Και κάπως έτσι, έφτασε να διατηρείται στην πρώτη θέση ο Αντρέα Ντοβιτσιόζο, που πέραν της νίκης του στην Αυστρία, περνάει μια μετριότατη χρονιά. Ο Αντρέα Ντοβιτσιόζο που ήταν σχεδόν αγνώριστος πάνω στη μοτοσυκλέτα, καθώς πέρασε όλο τον αγώνα πίσω απο τον Αλεξ Μαρκέθ, και ανέβαινε συνεχώς θέσεις όπως οι εμπρός (που προσπαθούσαν) έπεφταν. Ναι, οι βαθμοί έχουν σημασία, και αυτό που θα γράψει η Ιστορία θα είναι το όνομα του Πρωταθλητή, εμείς όμως που παρακολουθούμε σήμερα τους αγώνες (και όχι οι αυριανοί μελετητές) θα θέλαμε για Πρωταθλητή κάποιον που να μπορεί, και να ρισκάρει, τη νίκη, όχι τον οδηγό της δεκάδας. Και με όλο τον σεβασμό και την συμπάθεια που τρέφουμε στον ήρεμο Ντόβι, θα πρέπει να πούμε ότι όταν οι βαθμοί γίνονται αυτοσκοπός, το θέαμα υποφέρει.
Φυσικά, υπήρξαν οι αναβάτες που “τα έδωσαν όλᨔ (κυριολεκτικά!), ακριβώς όπως μας είχαν δείξει και “υποσχεθεί” όλες αυτές τις μέρες. Και αυτοί ήταν οι Μπανιάϊα, Βινιάλες και Μιρ κατ’ αρχάς, και οι Π. Εσπαργκαρό, Ολιβέϊρα και Κουαρταραρό “ένα κλικ” πιο πίσω, όλοι έχοντας τους λόγους τους, όλοι έχοντας τα προσωπικά τους κίνητρα, όλοι προσπαθώντας να ξεπεράσουν και να διορθώσουν τις προσωπικές τους αδυναμίες.
Είναι εντελώς ασυνήθιστο και σπάνιο το να τερματίζουν μόνο 13 αναβάτες, και μάλιστα όχι σε έναν βρόχινο αγώνα, αλλά σε μια πίστα με άριστο κράτημα, όπου έτρεξαν και πάλι πριν λίγες μέρες έχοντας μάθει όλα της τα μυστικά, και σε εξαιρετικές καιρικές συνθήκες. Ομως, η ένταση, η προσπάθεια όσων διακρίθηκαν την προηγούμενη εβδομάδα να επαναλάβουν την επίδοσή τους, το κυνήγι του “ανοιχτού σε όλους” βάθρου, το άγχος της βαθμολογίας, η βιασύνη της διάκρισης, η φιλοδοξία ενός τίτλου-ανέλπιστης ευκαιρίας, και φυσικά η “πονηρή” πίστα, παγίδευσαν τους οδηγούς:
Στον πρώτο κιόλας γύρο, ο Αλεξ Εσπαργκαρό γλύστρησε και η Aprilia του “κούρεψε” την Υamaha του Μορμπιντέλλι! Ο νικητής του Μisano I, βρέθηκε εκτός διεκδίκησης της νίκης στο Misano II λίγες εκατοντάδες μέτρα μετά το σβήσιμο των κόκκινων φώτων! Ευτυχώς γι’ αυτόν, μπόρεσε να συνεχίσει, αλλά ήταν πολύ αργά για διάκριση.
Μπροστά, είχε πεταχτεί ο Μάβερικ Βινιάλες, μία απο τις σπάνιες φορές που παίρνει εκκίνηση, και αυτό δείχνει το πείσμα και την προετοιμασία που χρειάστηκε για να ξεπεράσει το πρόβλημα των αργών πρώτων γύρων που τον καταδιώκει σε όλη σχεδόν την καρριέρα του στο MotoGP. Πίσω του, τα Ducati των Μίλλερ και Μπανιάϊα, και ακολουθούν οι Κουαρταραρό, Μπίντερ, Πολ Εσπαργκαρό και Βαλεντίνο Ρόσσι. Βλέπουμε τα ΚΤΜ δυνατά απο την αρχή, αλλά ο δεύτερος γύρος είναι μοιραίος για τον Ρόσσι, που ουσιαστικά τελειώνει τον αγώνα του μπαίνοντας με λάθος γραμμή στη (κλειστή) στροφή 4, μαζί με άλλους οδηγούς (επίσης ο κάθε ένας απο τη δική του γραμμή!), προσπαθώντας να μην χάσει την επαφή με τους πρώτους. Η πτώση απο εμπρός τροχό είναι αναπόφευκτη, τα χιλιόμετρα είναι λίγα, η μοτοσυκλέτα δεν παθαίνει ζημιά κι έτσι μπορεί να συνεχίσει, αλλά από την τελευταία θέση, πίσω απο τον Μορμπιντέλλι, για να εγκαταλείψει μετά απο κάποιους γύρους χωρίς να μπορεί να ανέβει. Ετσι, δύο απο τους πρωταγωνιστές του αγώνα της περασμένης Κυριακής βρίσκονται τελευταίοι απο τον δεύτερο γύρο, ενώ σύντομα τους κάνει παρέα και ο Μπίντερ που πέφτει ενώ είχε ανέβει τρίτος!
Ο δεύτερος γύρος κλείνει με τους Βινιάλες, Μπανιάϊα και Π. Εσπαργκαρό να προηγούνται, τον Κουαρταραρό τέταρτο εμπρός απο τον Μίλλερ, και τον Πετρούτσι στην έκτη θέση έχοντας πίσω του τον Μιρ. Ετσι θα πάει ο αγώνας για μερικούς γύρους, ώσπου ο Μίλλερ αρχίζει να χάνει θέσεις, και στον έβδομο γύρο ο Μπανιάϊα περνάει τον Βινιάλες και δείχνει ότι μπορεί να κάνει την διαφορά.
Η διαφορά αυτή ποτέ δεν περνάει το ένα και κάτι δευτερόλεπτο και ο Μπανιάϊα νιώθει διαρκώς την πίεση του Βινιάλες. Ελάχιατα πιο πίσω (αλλά όχι πολύ κοντά) ο Π. Εσπαργκαρό, κοντά του ο Κουαρταραρό που δίνει την εντύπωση ότι “προσέχει” (έτσι κι αλλιώς το στυλ του είναι ρευστό), ενώ ο Ικερ Λεκουόνα περνάει τον Μίλλερ που αμέσως μετά εγκαταλείπει μπαίνοντας στα πιτ, επειδή έχασε δύναμη ο κινητήρας του και σταμάτησε φοβούμενος ζημιά (για να ανακαλύψουν τελικά ότι η ζελατίνα κράνους που πέταξε ο Κουαρταραρό “ρουφήχτηκε” απο την εισαγωγή και μπλοκάρισε το φίλτρο αέρα!). Ο Ολιβέϊρα ακολουθεί, και περνάει, τον rookie ομόσταυλό του της Τech 3, o οποίος προς το τέλος θα πέσει και θα εγκαταλείψει, και ο Πετρούτσι χάνει έδαφος ώσπου καταβυθίζεται πίσω και απο τον Ντοβιτσιόζο που όλο τον αγώνα ακολουθεί σαν υπνωτισμένος τον Αλεξ Μαρκέθ, και οι δύο πίσω απο τον Νακαγκάμι.
Ενώ ο (αγνώριστος, έχοντας χάσει τη ζωντάνια του) Ρινς μάχεται για τις πίσω θέσεις με τον Ζαρκό, ο Μιρ έχει ένα τρομερό ρυθμό, και φτάνει τον Κουαρταραρό, ο οποίος με τη σειρά του πλησιάζει τον Πολ Εσπαργκαρό. Ο πάντα πρώτος Μπανιάϊα δεν μπορεί να ανοίξει διαφορά για να δημιουργήσει απόσταση ασφαλείας απο τον Βινιάλες, και επτά γύρους πριν το τέλος πέφτει στην στροφή 6 και εγκαταλείπει, με ένα τεράστιο “ααααχχχχ” να βγαίνει απο τις 10.000 θεατών στις κερκίδες. Μια πτώση την οποία ο ίδιος δεν ξέρει που να αποδώσει, θεωρώντας ότι δεν έκανε κανένα λάθος “γιατί τα δεδομένα της τηλεμετρίας έδειξαν ότι έκανε ακριβώς τα ίδια όπως στους προηγούμενους γύρους”, όπως είπε. Θεωρεί μάλιστα ότι ίσως “πάτησε κάτι” και έπεσε, ίσως μια ζελατίνα κράνους. Αυτοί οι ισχυρισμοί όμως δεν θα έπρεπε να εκφράζονται απο ένα τόσο έξυπνο και συγκροτημένο άτομο όπως ο Μπανιάϊα, πολύ απλά γιατί ο συνδυασμός ελαστικών του (σκληρό εμπρός-μαλακό πίσω) σίγουρα είχε διαφορετική συμπεριφορά όπως περνούσαν οι γύροι, συν ότι η σημαντική μείωση της βενζινης διαφοροποιούσε την κατανομή βάρους. Αρα, οι μικροδιαφορές αυτές τις οποίες οι αναβάτες κορυφής διορθώνουν (compensate) ενστικτωδώς και μηχανικά, δεν σου επιτρέπουν να λές ότι “στον 20ό γύρο που έπεσα έκανα τα ίδια με τον 15ο”. Εδώ έπεσε ο Ρόσσι στο Μιζάνο στον δεύτερο γύρο (κάτι πολύ δύσκολο σε σχέση με την εμπειρία του και την γνώση της πίστας!), γιατί λοιπόν είναι “ανεξήγητο” το όποιο λαθάκι του Μπανιάϊα μέσα στην φωτιά της επερχόμενης πρώτης νίκης;
Ο Βινιάλες εύκολα διαχειρίστηκε την κορυφή στους λίγους γύρους που απέμεναν για τον τερματισμό, αλλά το ενδιαφέρον είχε μεταφερθεί στη μάχη για τις άλλες δύο θέσεις του βάθρου, όπως ο Κουαρταραρό (που είχε πάνω απο 2” διαφορά απο τον επελαύνοντα Μιρ) είχε φτάσει στον πίσω τροχό του Π. Εσπαργκαρό αλλά δεν μπορούσε, ή πιο σωστά δεν “τολμούσε” να ρισκάρει, να τον προσπεράσει.
Ολος ο αγώνας, ήταν (και πάλι) το προσπέρασμα του Μιρ στον Κουαρταραρό, και στη συνέχεια ο νεαρός Ισπανός πέρασε και τον συμπατριώτη του της ΚΤΜ (που ίσως και να είχε πρόβλημα στο τέλος με το πίσω soft λάστιχο, πάντως τις γραμμές του δεν τις άνοιγε), για να κατακτήσει μια πανάξια δεύτερη θεση που τον βάζει πλέον πανηγυρικά στο κυνήγι του τίτλου αφού είναι τέταρτος με 80 βαθμούς, μόλις 4 πίσω απο τον πρώτο (ναι, τον Ντοβιτσιόζο που έχει 84). Οσο για την τρίτη θέση, προς στιγμή πέρασε στον Κουαρταραρό που επεβλήθη του Π. Εσπαργκαρό, αλλά δέχτηκε ποινή επειδή πάτησε και με τους δύο τροχούς στο πράσινο διάζωμα 5 φορές και έπρεπε να κάνει τον “μακρύ γύρο”. Ο ίδιος είπε ότι δεν είδε ποτέ στο ταμπλώ του το προειδοποιητικό μήνυμα των αγωνοδικών για τις τρείς υπερβάσεις, επειδή αν του το έστελναν θα πρόσεχε στους επόμενους γύρους. Καλά. Προτίμησε να τερματίσει τρίτος και να δεχτεί ποινή χρόνου 3”, που και πάλι τον έφερε τέταρτο, εκτός βάθρου. Ο Π. Εσπαργκαρό έδωσε στην ΚΤΜ την διάκριση της τρίτης θέσης, αλλά και ο Ολιβέϊρα που τελικά τερμάτισε πέμπτος έδειξε ότι οι ΚΤΜ έχουν, όντως, φτάσει στην κορυφή (όταν όλα δουλέψουν σωστά, απο ομάδα μέχρι αναβάτες).
Δυό λόγια είναι απαραίτητα εδώ για κάτι που διακρίνουμε, γενικά στον τηλεοπτικό και ηλεκτρονικό Τύπο (τον διεθνή, έτσι;). Ενώ, φυσιολογικά, ο Μιρ δέχεται επαίνους για την φανταστική του απόδοση που τον έχει κάνει σοβαρό διεκδικητή του τίτλου, πολύ λιγότερα (έως μηδενικά) λόγια ακούγονται για την μοτοσυκλέτα της Suzuki, η οποία γαζώνει και είναι (μαζί με την ΚΤΜ) η μεγάλη αποκάλυψη της χρονιάς. Οσοι ξέρουν απο γρήγορες μοτοσυκλέτες, και οι (λιγοστοί, συγκριτικά με το σύνολο των θεατών) αγωνιζόμενοι, βλέπουν ότι ην Suzuki “κάνει όλα τα χατήρια” του Μιρ, σταθερή στα φρένα, αργοπορημένη μέσα στη στροφή και βιδωμένη στην άσφαλτο όποια γραμμή κι αν επιλέξει. Οσο για γκάζι, όλοι είδαν ότι “είχε” το ΚΤΜ του Π. Εσπαργκαρό, το οποίο είναι σίγουρα ταχύτερο απο τα Υamaha και πολύ κοντά στα Ducati. Με άλλα λόγια, αν ο νεαρός Ισπανός συνεχίσει να βελτιώνεται, και με δεδομένο ότι δείχνει ένα μοναδικό δέσιμο με την Suzuki του, θα φτάσει στη νίκη μέσα στο 2020 και ο κύριος αντίπαλός του θα είναι ο Μάβερικ Βινιάλες.
Από τους επτά φετινούς αγώνες, η Yamaha έχει κερδίσει τους τέσσερις! Και επειδή δεν υπάρχει πιο ασφαλής τρόπος από τα αποτελέσματα για να κρίνεις κάτι, πρέπει να δεχτούμε ότι τόσο η Petronas όσο και η Μonster Yamaha είναι οι καλύτερες ομάδες σε επίπεδο μοτοσυκλετών και αναβατών. Στη βαθμολογία τώρα, ένα βαθμό πίσω απο τους 84 του Ντοβιτσιόζο (ο οποίος αν δεν αρχίσει να κερδίζει ή να παίρνει βάθρα θα τεθεί εκτός διεκδίκησης) βρίσκονται οι Κουαρταραρό και Βινιάλες με 83, ακολουθεί ο Μιρ με 80 και πέμπτος είναι ο Μορμπιντέλλι (ένατος στον αγώνα απο τελευταίος, αλλά τερμάτισαν μόνο 13), επίσης με Yamaha. Ακόμα και ο ένατος στη βαθμολογία Ρόσσι (58 βαθ.) λέει ότι ο τίτλος είναι ακόμα ανοιχτός, και έχει δίκιο γιατί παρά το ότι έχει εγκαταλείψει ΔΥΟ φορές στους 7 αγώνες, παραμένει μόνο 26 βαθμούς πίσω απο τον πρώτο! Μια τρελλή χρονιά χωρίς πυξίδα, όπου όλα μπορούν να συμβούν, εκτός αν κάποιος απο τους διεκδικητές αποδείξει ότι συνδυάζει ταχύτητα, προσαρμοστικότητα και μυαλό, και αρχίσει να συγκεντρώνει θέσεις και βαθμούς με σταθερό ρυθμό μέχρι τέλους. Γιατί ο τίτλος δεν μπορεί να έρθει ούτε ορμώντας μια στο βάθρο και μια στην αμμοπαγίδα, ούτε και περιμένοντας να πέσουν οι μπροστινοί σου! Τα βλέπουμε και τα δύο τώρα, και δεν είναι καταστάσεις αντάξιες του επιπέδου του ΜοtoGP.
Aλλά ας μην ανησυχούν οι φίλοι μας. Μένουν ακόμα αρκετοί αγώνες για να ξεχωρίσει ο κορυφαίος για φέτος, και μην έχετε καμμία αμφιβολία ότι δεν θα είναι απλά ο καλύτερος, αλλα και ο ταχύτερος – ή ένας απο τους ταχύτερους τέλος πάντων. Αρα, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου ή τραυματισμού, ο Παγκόσμιος Πρωταθλητής του 2020 θα είναι κάποιος απο την πρώτη πεντάδα της βαθμολογίας όπως θα διαμορφωθεί μετά την Βαρκελώνη της άλλης Κυριακής.
Και για να δώσουμε κι εμείς μια “βαθμολογία” στην πρώτη πεντάδα του Misano II βάσει της απόδοσής της (και όχι των θέσεων), πρώτος ο Μιρ, δεύτερος ο Βινιάλες, τρίτος ο Μπανιάϊα, τέταρτος ο Π. Εσπαργκαρό και πέμπτος ο Ολιβέϊρα. Οσο για τις μοτοσυκλέτες, όπως τις είδαμε να πηγαίνουν και να συμπεριφέρονται, μακράν πρώτη η Suzuki, ακολουθεί η Yamaha και τρίτη η Ducati (o Mπανιάϊα έδειξε τις πραγματικές της δυνατότητες).
Σε πέντε μέρες ξανά μαζί!
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ
1 25 12 Maverick VIÑALES SPA Monster Energy Yamaha MotoGP Yamaha 163.2 41’55.846
2 20 36 Joan MIR SPA Team SUZUKI ECSTAR Suzuki 163.1 +2.425
3 16 44 Pol ESPARGARO SPA Red Bull KTM Factory Racing KTM 162.9 +4.528
4 13 20 Fabio QUARTARARO FRA Petronas Yamaha SRT Yamaha 163.0 +6.419
5 11 88 Miguel OLIVEIRA POR Red Bull KTM Tech 3 KTM 162.7 +7.368
6 10 30 Takaaki NAKAGAMI JPN LCR Honda IDEMITSU Honda 162.5 +11.139
7 9 73 Alex MARQUEZ SPA Repsol Honda Team Honda 162.5 +11.929
8 8 4 Andrea DOVIZIOSO ITA Ducati Team Ducati 162.4 +13.113
9 7 21 Franco MORBIDELLI ITA Petronas Yamaha SRT Yamaha 162.2 +15.880
10 6 9 Danilo PETRUCCI ITA Ducati Team Ducati 162.1 +17.682
11 5 5 Johann ZARCO FRA Esponsorama Racing Ducati 161.7 +23.144
12 4 42 Alex RINS SPA Team SUZUKI ECSTAR Suzuki 161.6 +24.962
13 3 38 Bradley SMITH GBR Aprilia Racing Team Gresini Aprilia 161.3 +30.008
ΔΕΝ ΤΕΡΜΑΤΙΣΑΝ
27 Iker LECUONA SPA Red Bull KTM Tech 3 KTM 162.7 3 Laps
63 Francesco BAGNAIA ITA Pramac Racing Ducati 163.6 7 Laps
46 Valentino ROSSI ITA Monster Energy Yamaha MotoGP Yamaha 159.6 12 Laps
53 Tito RABAT SPA Esponsorama Racing Ducati 160.5 15 Laps
43 Jack MILLER AUS Pramac Racing Ducati 160.8 20 Laps
33 Brad BINDER RSA Red Bull KTM Factory Racing KTM 147.1 24 Laps
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ (7 ΑΓΩΝΕΣ)
1 Andrea DOVIZIOSO Ducati ITA 84
2 Fabio QUARTARARO Yamaha FRA 83
3 Maverick VIÑALES Yamaha SPA 83
4 Joan MIR Suzuki SPA 80
5 Franco MORBIDELLI Yamaha ITA 64
6 Jack MILLER Ducati AUS 64
7 Takaaki NAKAGAMI Honda JPN 63
8 Miguel OLIVEIRA KTM POR 59
9 Valentino ROSSI Yamaha ITA 58
10 Pol ESPARGARO KTM SPA 57
11 Brad BINDER KTM RSA 53
12 Alex RINS Suzuki SPA 44
13 Johann ZARCO Ducati FRA 36
14 Danilo PETRUCCI Ducati ITA 31
15 Francesco BAGNAIA Ducati ITA 29
16 Alex MARQUEZ Honda SPA 24
17 Aleix ESPARGARO Aprilia SPA 18
18 Iker LECUONA KTM SPA 15
19 Bradley SMITH Aprilia GBR 11
20 Tito RABAT Ducati SPA 7
21 Cal CRUTCHLOW Honda GBR 7
22 Michele PIRRO Ducati ITA 4
23 Stefan BRADL Honda GER