WSBK 2023, JEREZ, FINAL RACE: ΟΙ ΓΙΓΑΝΤΕΣ ΤΩΝ SUPERBIKE
Του Δημητρη Παπανδρέου
Εγινε πολυ κουβεντα στον τελευταιο αγωνα MotoGP στην Ταϋλάνδη, για την εντονη κοντρα των Μαρτίν, Μπιντερ και Μπανιάϊα στους δυο τελευταίους γύρους, οπου υπηρχε αγωνία, υπηρχε προσπαθεια, αλλά προσπερασματα έγιναν μονο δυο όλα κι ολα!
Στο άρθρο μας που μπορειτε να διαβασετε εδω https://www.motosport.com.gr/motogp-taylandi-agonas-megalo-risko-kanen/ , γραψαμε καποια πραγματα για το πόσο «συναδελφικα» σωστο ειναι το να ρισκαρεις να τιναξεις στον αερα το πρωταθλημα των δυο (πιο γρηγορων απο σενα) συναθλητων σου -κατι που «αγωνιστικα» ειναι θεμιτο- τη στιγμη που εσυ δεν το διεκδικεις αλλά βρισκεις ευκαιρία την «αμυντικη» τους θεση για να παρεις μια νικη που σε κανονικες συνθηκες δεν θα έβλεπες ουτε απο μακρια (πάντα στη συγκεκριμενη μερα και πιστα, το τι θα γινοταν αλλού, άλλο!).
Πολλοι φιλοι ειχαν σοβαρες αντιρρησεις, κατι που ασφαλως περιμεναμε, μια και ξερουμε οτι οι περισσοτεροι ανθρωποι αντιδρουν αυτοματα χωρίς πολλη σκεψη και αναλυση σε κατι που με πρωτη ματια δεν τους φαινεται σωστο και, το κυριοτερο, τους “χαλαει” την εντυπωση που εχουν σχηματισει.
Και ερχομαστε τωρα να συστησουμε σε ολους να ψαξουν να βρουν και να παρακολουθησουν τον τελευταιο αγωνα του φετινου Πρωταθληματος Superbike, απο την Χερεθ. Εναν αγωνα που σημαινε πολλά για τους τρεις ΓΙΓΑΝΤΕΣ που πρωταγωνιστουν τα τελευταία χρονια στο WSBK, και παρ’ οτι ο τιτλος ειχε κριθει απο το Σαββατο (πηγε για δευτερη φορα στον Μπαουτίστα και την Ducati, αλλά περισσοτερο δυσκολα απο οτι οι φετινες 27 νικες του θα μαρτυρουσαν), ειδαμε έναν αγωνα που ήδη εχει γραφτει στα βιβλια της Ιστορίας οχι ως ο καλυτερος φετινος αλλά σαν ένας απο τους κορυφαιους ολων των εποχων. Ο αγωνας αυτος, θα ήταν ο τελευταίος του Τζοναθαν Ρέϋ μετα απο εννεα χρονια και έξη τιτλους στην Kawasaki, με την οποια εκκινησε 273 φορές (!), πηρε 104 νικες (!!) και ανεβηκε 221 φορες στο βαθρο (!!!). Αυτο το ποσοστο του 81% βαθρων –εκκινησεων, μαζι με τους 6 τιτλους και τα πολλά ακομα ρεκορ που έγραψε και κατερριψε στα «πρασινα» χρονια του, τον κατατασσει στην κορυφη, τον κανει αναμφισβητητα τον G.O.A.T. της Ιστοριας του Πρωταθληματος Superbike (1988-2023). Και στον τελευταίο αυτο αγωνα, ο Ρέϋ ήθελε τη νικη, μια νικη που ήξερε οτι δεν θα μπορουσε να παρει αλλά αυτο δεν τον εμποδισε απο το να προσπαθησει!
Το Πρωταθλημα Superbike στις μερες μας δεν ειναι καθολου εύκολη υποθεση, ακομα και για καποιον που έχει μια καλη (την καλυτερη) μοτοσυκλετα και ειναι ΚΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ κορυφαίος. Και αυτο συμβαινει, επειδη η βαθμολογία, που ειναι ιδια με του MotoGP και στους αγωνες και στα Sprint, ευνοεί τον πρωτο έναντι του τριτου, αλλά και τον δευτερο έναντι του πρωτου! Συγκεκριμενα, με 25 και 20 βαθμους (12 και 9 στο Σπριντ) για τις δυο πρωτες θέσεις, ενας αναβατης μπορει να κερδισει τεσσερις φορες έχοντας παντα τον ιδιο οδηγο δευτερο, αλλά αν εγκαταλειψει στον πεμπτο αγωνα, ο δευτερος αν κερδίσει θα βρεθεί πεντε βαθμους μπροστα (ενω ο τριτος έχει χασει απο νωρίς τις ελπιδες του αφου δεχεται δεκάρικα διαφορας σε καθε αγωνα). Ετσι, φετος ο Άλβαρο Μπαουτιστα (που στα 38 του χρονια ειναι πιο κοντα στα 40 παρα στα 35), κυριαρχησε εξ’ αρχής με την εργοστασιακη Ducati Αruba-It παιρνοντας 27 νικες σε 36 αγωνες, ενα συντριπτικο ποσοστο που ομως δεν του έδωσε «ευκολα» τον τιτλο αλλά χρειάστηκε να φτασει στον 12ο αγωνα της χρονιας για να τον κατακτησει. Γιατι έγινε αυτο; Γιατί ο δευτερος Ραγκζατλιογλου, είχε παρει «μονο» εξη νικες αλλά ειχε έρθει 20 φορές δευτερος, 6 φορες τριτος και ειχε δυο εγκαταλειψεις. Ετσι εμενε παντα κοντα στη βαθμολογία, και πλησιαζε απειλητικα όποτε ο Μπαουτιστα «σκονταφτε», κατι που έγινε πεντε φορες: Τρεις εγκαταλειψεις και δυο τερματισμοι στην 12η και 10η θεση για τον Ισπανό, κρατησαν την βαθμολογικη διαφορα σε ελεγχομενα πλαισια, και έτσι παρακολουθουσαμε φετος το (εκ πρωτης όψεως) παραδοξο, του να κερδιζει συνεχως τριπλετες και αγωνες ο Μπαουτίστα καταρρίπτοντας καθε ρεκορ, και ταυτοχρονα να κινδυνευει στη βαθμολογία απο τον μονιμο δεύτερο!
Ομως, αν η αξια του πρωτου επισφραγίστηκε με τον τίτλο, η αξια του δευτερου ίσως να είναι ακομα μεγαλυτερη, γιατι η προσπαθεια που κατεβαλλε για να μείνει κοντα στον μεγαλο νικητή, κερδιζοντας αγωνες και αποτελωντας μια μονιμη «απειλη» για νικη και τιτλο σε ΚΑΘΕ αγωνα, ειναι (κατα την άποψή μας) αναλογικα μεγαλυτερη απο αυτη του παγκοσμιου πρωταθλητη. Και όσοι εχουν αγωνιστει πρωταθληματικα σε αγωνες μηχανοκινητου, γνωριζουν πολυ καλα το συναισθημα της υπεροχης του αντιπαλου σε δυναμη και ταχυτητα, εκεί που οσο κι αν προσπαθείς, όσα «μαγικα» κι αν κανεις, όσους θεους κι αν επικαλεστείς σαν «ημίθεος», στην επομενη ευθεία ολα θα σβησουν, ο αντιπαλος θα σε περάσει σαν εσύ να κατεβασες μία και εκεινος ανεβασε δυο, και θα ξεκινήσεις εναν ακομα γυρο οριακης προσπαθειας στα φρενα και στις κλισεις για να περάσεις μπροστα, μονο ομως μεχρι να έρθει η επομενη ευθεία…
Ο Τοπρακ Ραγκζαατλιογλου ειναι Τουρκος 27 ετων, μαθητης του Κενάν Σοφούογλου, του ρεκορντμαν των Supersport, που τον οδηγησε σοφα στον κοσμο του Παγκοσμίου, απο τον τιτλο των 600 Superstock, στην δορυφορικη Kawasaki Pucetti στα Superbike. Χρονο με το χρονο ο νεαρός οδηγος \«γυάλιζε» το πληθωρικό αλλά ακατεργαστο ταλεντο του, και καποια στιγμη πριν δυο χρονια «απογαλακτιστηκε» απο τον Κενάν, το συστημα του οποιου, οπως ειδαμε τοτε και στην Moto3, θυμιζε Σελτζουκους Τουρκους, δηλαδή «αποκεφαλισε τον αντιπαλο χωρίς έλεος», nο prisoners! Στο Παγκοσμιο ομως αυτα δεν περνάνε, οχι πια ή όχι σημερα τουλαχιστον, και ευτυχως ο Τοπρακ Ραγκζατλιόγλου, μετα τις πρωτες (2) νικες του με την ΖΧ10 RR το 2019 οπου ήρθε πεμπτος στη βαθμολογία, για το 2020 υπεγραψε σε μια «στυλατη» Ευρωπαϊκη ομαδα, την (εργοστασιακη) Yamaha Pata.
Την πρωτη εκεινη χρονιά του Τούρκου στη Yamaha, ο Ρέϋ συνεχιζε ακαθεκτος μετα την τρομερη «επιστροφη» του και την κατακτηση του τιτλου του 2019 επι του Μπαουτιστα. Ευτυχως για τον Ιρλανδό ομως, ο Μπαουτιστα διαφωνησε στο ύψος της αμοιβης του με την Ducati και υπέγραψε διετές συμβολαιο με την Honda για το 2020-21, προφανως πιστευοντας οτι η ταχύτητά του θα μπορουσε να καλυψει την (όποια) υστερηση εξέλιξης της μοτοσυκλετας. Ομως δεν εγινε καθολου έτσι, και ο Ρέϋ πηρε τον έκτο συνεχομενο τιτλο του μπροστα απο τον Ρεντινγκ με την Ducati, ενώ ο Ραγκζατλιόγλου αύξησε τις νικες του, κερδιζοντας με την R1 τρεις αγωνες και την τέταρτη θεση της βαθμολογίας, εν μεσω της πανδημίας.
Το 2021 με τον Μπαουτιστα και παλι «απόντα» (δηλαδή στη Honda με την μη ανταγωνιστικη CBR RR), o Ραγκζατλιόγλου πηρε 13 νικες, οσες ακριβως και ο Ρέϋ αλλά καποιες καλύτερες θεσεις του έδωσαν τον τίτλο με μολις 13 βαθμους διαφορα απο τον Ιρλανδο πολυπρωταθλητή. Με 7 νικες στο ενεργητικό του εδωσε γενναία μαχη και ο Ρεντινγκ, όπως και ο Μικαελ Ρουμπεν Ριναλντι με την δευτερη εργοστασιακη Ducati που πηρε τρείς νικες, ενω ο Βαν ντερ Μαρκ νίκησε σε εναν αγωνα στο Πορτιμάο με την BMW (την μοναδικη της νίκη μεχρι και σημερα). Ο τριτος Σκοτ Ρέντινγκ ομως, θα έχανε τη θεση του επειδη ο Μπαουτιστα θα επεστρεφε στην Ducati τον επομενο χρονο. Οι τρείς πρωτοι ολοκληρωσαν την σαιζόν του 2021 με τον Ραγκζατλιογλου πρωτο και παγκοσμιο πρωταθλητη με 564 βαθμους, τον Ρέϋ «μια ανασα» πισω με 551 βαθμους και τον Ρέντινγκ σαφως μεσα το παιχνιδι αν και με λιγοτερες (7) νικες, με 501 βαθμους. Μια ενδειξη για το ποσο μεγαλη ήταν η διαφορα αυτων των τριων απο ολους τους άλλους αποτελει ο τεταρτος Λοκατελλι με την εργοστασιακη R1, που χωρίς νίκη συγκεντρωσε «μονο» 291 βαθμους. Αλλά το 2022 τα πραγματα άλλαξαν, ο Μπαουτιστα υπεγραψε διετες συμβολαιο με την Ducati και είχε έρθει η ώρα και για τον οδηγο και την μοτοσυκλετα να παρουν τη θεση που τους άξιζε (χωρίς οικονομικες διαφωνίες αυτη τη φορά!).
Το 2022 ήταν μια κορυφαία χρονια για το Παγκοσμιο Πρωτάθλημα Superbike, που δυστυχώς στη χώρα μας δεν έχει την δημοτικοτητα που του πρέπει, ίσως γιατί δεν έχουμε πολλους και σημαντικους αγωνες Ταχυτητας εδω και αρκετα χρονια (κι ας υπαρχουν πολυ σοβαρες και αξιολογες μεμονωμενες προσπαθειες αναβατων και ομαδων), ίσως γιατι δεν προβαλλεται ουτε απο τη δημοσια ουτε απο την συνδρομητικη τηλεοραση με σοβαρο τροπο. Ολη τη χρονια, και πάλι ξεχωρισαν τρείς οδηγοι, που διακρινονταν σε δοκιμες και αγωνες, πηραν ολες τις νικες και μοιράστηκαν ολα τα βαθρα: Ο Μπαουτιστα, στα 37 του, απεδειξε οτι ειναι ΠΟΛΥ καλος οδηγος (κατι που αμφισβητηθηκε απο πολλους το 2019 λογω της δυναμης και της πολυστροφίας της καινουργιας V4R, που οπως απεδειχθη δεν ήταν εντελως έτοιμη και δεν μπορουσαν να «την πανε» ολοι), αναδεικνυοντας ιδανικα τις αρετές της Ducati: Πηρε 16 νικες, με τον Ραγκζατλιογλου να υπερασπιζει σθεναρα τον τιτλο του έχοντας 14 νικες, ενω ο Ρέϋ που ήταν παντα «μεσα» στο βαθρο πηρε 6 νικες, δηλαδη καταφερνε και κέρδιζε ακομα, αν και η διαφορα των δυο πρωτων έναντι της ZX10RR ήταν, πλέον, εμφανής. Η τελικη βαθμολογία ήταν 601 βαθμοί για τον Μπαουτιστα, 529 για τον Ραγκζατλιογλου και 502 για τον Ρέϋ. Και παλι οι τρείς «γίγαντες των Superbike» ξεφυγαν τοσο πολύ στη βαθμολογία, ωστε ο τεταρτος Ριναλντι ειχε 291 βαθμους, χωρίς καμμια νικη!
Το 2023, φέτος, οι αγωνες ήταν ακομα πιο έντονοι και πιο θεαματικοι, μονο που οι πρωταγωνιστες ειχαν απομείνει ουσιαστικα δύο, ο Μπαουτίστα που μεγαλωνοντας γίνεται ολο και καλυτερος (συνηθως συμβαίνει το αντιθετο!) και ο Τοπρακ Ραγκζατλιογλου που εξελιξε την οδήγησή του ΠΑΝΩ στα συγκεκριμενα χαρακτηριστικα της, πολυ γνωστης του πλεον, R1, φτανοντας να οδηγει με τετοιο «απιστευτο» τροπο ωστε να θεωρειται σαν ο κορυφαιος (καλυτερος) αναβατης του σημερινου grid στο Παγκοσμιο Superbike. Βεβαια και στις δυο δοκιμες με την M1 του MotoGP που έκανε περυσι και φέτος (επειδη η Yamaha βλεποντας τις «ζογκλερικές» ικανότητές του με την R1 ήθελε να διαπιστωσει αν ηταν το ταλεντο που εψαχνε να τοποθετησει διπλα στον Κουαρταράρο) οχι μονο δεν έπεισε αλλά αποφασισε και ο ίδιος να μην συνεχισει την πορεία του προς το MotoGP, παραμενοντας στον χωρο που γνωριζει καλυτερα.
Και πραγματι, οι τυχεροι που παρακολουθησαν ολοκληρο το πρωταθλημα φετος,12 συναντησεις με τρεις αγωνες καθε Σαββατοκυριακο συνολο 36, ειδαν πραγματικα μοναδικο συναγωνισμο, πιο εντονο απο καθε άλλη φορα, με περισσοτερες προσπερασεις σε εναν αγωνα απο οσες βλεπουμε μιση χρονια στο MotoGP, φυσικα μεταξυ των δυο πρωτων, που εδειξαν οτι είναι οι απολύτως καλυτεροι οδηγοι. Ο Μπαουτιστα εκμεταλλευοταν τελεια την δυναμη της Ducati στις ευθείες αλλά πηγαινε σταθερα γρηγορα στην αρχη και ανεβαζε ρυθμο οταν κατεβαινε η βενζινη στο ρεζερβουάρ, και ο Ραγκζατλιογλου ανεπτυξε εναν τροπο οδηγησης που αψηφουσε μερικους νομους της φυσικης, ως προς την επιβραδυνση της μαζας! Το αποτελεσμα ήταν να προσπερναει οποτε ήθελε και απο οπου ήθελε, αργωντας τα φρένα μεχρι μεσα στη στροφη και κυριολεκτικα «αναγκαζοντας» την μοτοσυκλετα να στριψει. Ο λογος που δεν καταφερνε να κερδισει ήταν ενας ανωτερος Μπαουτιστα με μια ταχυτερη Ducati, αλλα όπως δειχνει και η βελτιωση του Λοκατέλλι, η R1 εχει εξελιχθεί σημαντικα. Αυτος ήταν εξ’ αλλου και ο λογος της μεγαλης αποφασης του Ρεϋ να αλλαξει εργοστασιο, και να κανει την πρωτη του εμφανιση με Yamaha στις δοκιμες της Χερεθ (κατω φωτογραφία) μετα τον αγωνα, σημειωνοντας άμεσα ανταγωνιστικους χρονους.
Αλλά ο τελευταιος αγωνας της Χερεθ, οπου ο Μπαουτιστα πηρε τον δευτερο συνεχομενο τιτλο κερδιζοντας τον πρωτο αγωνα του Σαββατου, φύλαγε ένα δωρο προς ολους τους φιλους τοων Superbike. Την Κυριακη, και παλι ο αναβατης της Ducati κερδισε το Sprint, αλλά στον τελευταίο αγωνα της ημερας, στο Race 2, ολοι ήθελαν τη νικη: Ο Ρέϋ έφυγε μπροστα με ηρωϊκη υπερπροσπαθεια, αλλά επεσε και συνεχισε στο τέλος για να μην κλείσει την καρριέρα του στην Kawasaki με εγκατάλειψη, o Μπαουτίστα ήθελε να τελειωσει θριαμβευτικα τη χρονια και να σφραγισει τον τιτλο παίρνοντας την εικοστη έβδομη νικη και την έβδομη (!) τριπλέτα του μπροστα στους ενθουσιασμενους συμπατριώτες του, και ο Ραγκζατλιογλου που πρωτος άρχισε τον χορο των σοκαριστικων μεταγραφων αφηνοντας την Yamaha για την BMW, ειχε μια τελευταία ευκαιρία να δειξει και στην εταιρεία που άφησε αλλά και σε αυτην που θα παει, την μεγαλη αξια του.
Πραγματι, ο αγωνας αυτος που μπορειτε να δειτε ολοκληρο στο you tube και στιγμιότυπά του στο link που ακολουθεί, «ανηκε» στον Τουρκο αναβατη, που κατα την άποψή μας αν παρεμενε στην Yamaha ειχε πιθανοτητες για τιτλο του χρονου με τους νεους κανονισμους που σκοπο εχουν να «ισοσταθμισουν» την γενικη αποδοση των συνδυασμων (π.χ. το ελαχιστο βαρος λαμβανει υπ΄ οψιν και τον αναβατη μαζι με την μοτοσυκλετα, οποτε ενας ελαφρυς οδηγος θα πρεπει να προσθεσει έρμα στην μοτοσυκλετα για να φτασει το οριο!). Και γιατι έφυγε απο την Yamaha; Λογω διαφωνίας στα οικονομικα μια και οι απαιτησεις του Ραγκζατλιογλου ξεπερνουσαν αυτες ενος φτασμενου αναβατη του MotoGP. Η ΒMW ειδε την ευκαιρία και προσφερε ο,τι ζητουσε ο Τουρκος και το περιβαλλον του, μια και αν υπαρχει ένας αναβατης στον κοσμο που να μπορει να φερει την Γερμανικη φιρμα στην κορυφη (και καθε φιρμα εδω που τα λεμε) αυτος ειναι ο Ραγκζατλιογλου. Και η Yamaha προφανώς θεωρησε “προδοσία” την αποχωρηση του αναβατη που της χαρισε τον τίτλο, και σιγουρα καποιο “Ανατολιτικο παζαρι” θα ειχε παιχτει στην διαπραγματευση μεχρι να αποφασισει ο Τουρκος να παει “απεναντι”, γι’ αυτο και η Ιαπωνικη εταιρεία δεν του επετρεψε να οδηγησει την BMW στο τεστ της Χερέθ και θα πρεπει να περιμενει μεχρι την ληξη του συμβολαιου, τον Δεκεμβριο. Το αν θα κερδισει ή οχι τον τιτλο με την Γερμανικη μοτοσυκλετα ειναι άλλο θεμα, ειδικα με το ταλεντο του Μπουλεγκα πλαϊ στον Μπαουτιστα αλλά και με τον Αντρεα Ιαννονε ξανα στην πιστα πανω σε μια Ducati επισης (έ, τι άλλο θα μπορουσε να οδηγησει!). Η άποψή μας ειναι οτι δεν θα τα καταφερει την πρωτη χρονια, αλλά επειδη η M 1000 RR θα του ταιριαξει λογω της «φιλικοτητας» που την διακρινει και την έχει κανει δημοφιλεστατη σε επιπεδο εθνικων πρωταθληματων, προκειται να δουμε μεγαλους αγωνες και εκπληκτικη οδηγηση που δεν την προβλεπει και δεν την περιγραφει κανενα απο αυτα τα κλισε σεμιναρια που γινονταi εδω κι εκεί για να κανουν τους οδηγους των track days να φαντασιωνονται.
Κλείνοντας, θα επιστρεψουμε στην αρχη του άρθρου, σχετικα με τα προσπερασματα που κανουν τους αγωνες ενδιαφεροντες έως και συναρπαστικούς. Στον δευτερο αγωνα της Χερεθ ειδαμε τοσες πολλες προσπερασεις που χασαμε το μετρημα, ενω ολες γινονταν με τροπο που δεν έκλεινε, δεν φοβιζε, δεν εμπόδιζε και δεν εβαζε σε κινδυνο τον αντιπαλο. Μιλαμε για μια επιδειξη οδηγικης επιδεξιοτητας και ταλεντου απο δυο αναβατες που σεβονται και εκτιμουν ο ενας τον άλλον. Τον αγωνα κερδισε ο Ραγκζατλιογλου αλλα κατακυρωθηκε στον Μπαουτιστα λογω υπερβασης του οριου απο τον οδηγο της Yamaha, καθως σε μια είσοδο με πλαγιολισθηση, ο πισω τροχός βρεθηκε εκτος ορίου! Αλλά μπροστα στο υπε΄ροχο θεαμα, αυτο δεν ΄έχει και τοση σημασία, γιατί ο ηθικος νικητης ηταν αυτος, και το ξερουν και το δεχονται ολοι με πρωτο τον Μπαουτιστα.
Μακαρι να δουμε αυτο το επιπεδο αθλητικου συναγωνισμου και στο MotoGP, αν και για να είμαστε δικαιοι, η δυναμη και η «απολυτη» συμπεριφορα των πρωτοτυπων MotoGP δεν επιτρεπουν την «ζωγραφικη» και τον αυτοσχεδιασμο που βλεπουμε στα πιο «γήϊνα» και με χαμηλοτερο βαθμο ακαμψιας Superbike, τα οποια ένας «ενστικτωδώς ταλαντουχος» αναβατης σαν τον Τόπρακ Ραγκζατλιογλου αισθάνεται και χρησιμοποιεί σαν «προέκταση» του σώματός του και κανει απιστευτα πραγματα μαζι τους! Δ.Π.
ΔΕΙΤΕ, ΘΑΥΜΑΣΤΕ, «ΜΟΡΦΩΘΕΙΤΕ»: https://www.youtube.com/watch?v=MIn0MhHK01s
Όπως πάντα ΔΗΜΉΤΡΗΣ ΠΑΠΑΝΔΡΈΟΥ!!!!!!!!!!!!!