Ανήμερα του Αγίου Πάσχα λοιπόν, ανάμεσα σε οικογενειακές στιγμές, εκδρομές, αναστάσιμα βαρελότα, κόκκινα αυγά και φαγοπότια, είχαμε την τρέλλα (περισσότερο απο ότι «επαγγελματική ευσυνειδησία»), του ΜοtoGP της Πορτογαλίας, στην δύσκολη πίστα του Αλγκάρβε (Πορτιμάο), που έγινε ακόμα πιο δύσκολη, και επικίνδυνη, λόγω των βρεγμένων δοκιμών.
Η πίστα αυτή προστέθηκε εκτάκτως στο ημερολόγιο το «κουτσό» 2020 λόγω της πανδημίας, παρέμεινε για τον ίδιο λόγο και πέρυσι, και επειδή ως φαίνεται «αρέσει» στους ιθύνοντες (για όλους τους οδηγούς δεν θα παίρναμε όρκο), φαίνεται ότι καθιερώθηκε, και μάλιστα φέτος φιλοξένησε την «πρεμιέρα» των Ευρωπαϊκών αγώνων.
Εν πάση περιπτώσει, η φετινή χρονιά είναι εξαιρετικά «παράξενη» μέχρι στιγμής, με μια έντονη νευρικότητα να διακρίνεται σε αρκετούς αναβάτες (σε άλλους δικαιολογημένα λόγω τέλους των συμβολαίων και σε άλλους αδικαιολόγητα), και την βαθμολογία να έχει «κολλήσει» κάπου πάνω απο τους 60 βαθμούς, μετά από 5 αγώνες! Δηλαδή, ένας δυνατός υπερταλαντούχος, αν είχε κάνει τρείς νίκες (κάτι καθόλου απιθανο αφού συμβαίνει συχνότατα στα παγκόσμια) τώρα θα ήταν πρώτος με 75 βαθμούς, ακόμα και αν είχε εγκαταλείψει στους άλλους δύο!
Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Οτι δεν υπάρχουν οδηγοί που ξεχωρίζουν, ή ότι ακριβώς είναι πολλοί αυτοί που πηγαίνουν για νίκη και τίτλο; Η λογική και η στατιστική δείχνουν την πρώτη περίπτωση. Γιατί πάντα στους αγώνες υπήρχαν 20, 24, ή και 30 αναβάτες, αλλά ερχόταν ένας (την κάθε περίοδο) και σάρωνε τα πάντα, έχοντας ένα-δύο μόνο αντιπάλους να τον αμφισβητούν. Αρα, σήμερα υπάρχουν πολλοί ταλαντούχοι στο grid, αλλά ελάχιστοι αυτοί που μπορούν να πάρουν μια «μέτρια» (δηλαδη όχι την κορυφαία) μοτοσυκλέτα και να γράψουν δέκα νίκες σε μια χρονιά, ή να καλύψουν βαθμολογικές διαφορές δεκάδων βαθμών με ευκολία.
Οταν εμφανίστηκε ο Κουαρταραρό, ο Μαρκ Μαρκέθ (τότε στην καλύτερη εποχή της καρριέρας του) είχε πει ότι αφού είναι ΤΟΣΟ γρήγορος, μοιραία θα φτάσει στις νίκες και στον τίτλο. Και δεν έχει νόημα να κάνουμε ότι δεν ακούσαμε, επειδή «δεν μας αρέσει ο Μαρκέθ» ή επειδή «δεν μας αρέσει η Υamaha». Αλλά στην εποχή μας, όπου τα ρεκόρ καταρρίπτονται δύσκολα επειδή η τεχνολογία (μηχανών και οδήγησης) έχει φτάσει κοντά στα γνωστά όρια, το να είσαι ο ταχύτερος όλων δεν είναι παντα αρκετό, όχι αν έχεις 15 χιλιόμετρα την ώρα διαφορά σε τελική ταχύτητα, κάτι που σου κοστίζει πανω απο μισό δευτερόλεπτο κάθε γύρο σε πίστες με μεγάλες ευθείες, συν την αδυναμία να προσπεράσεις, αλλά και την ευκολία με την οποία σε «καταπίνουν» οι άλλοι!
Ετσι, ο Κουαρταραρό είχε να κερδίσει δέκα αγώνες, απο το Βρεττανικό του 2021 μέχρι την Πορτογαλία του 2022, όπου, σε μια πίστα δύσκολη που δεν αναδεικνύεται μόνο η δύναμη αλλά τα φρένα, η ταχύτητα μέσα στη στροφή και η ρευστή οδηγηση σε ολόκληρο το γύρο για εικοσιπέντε γύρους, το ταλέντο της «πιο περιζήτητης μεταγραφής του 2023» (κάτι ξέρουν και ΟΛΑ τα εργοστάσια που τον κυνηγούν!) έλαμψε, και πήρε τη νίκη ανεβαίνοντας στην πρώτη θέση της βαθμολογίας –ισοβαθμεί με τον Ρινς στους 69 βαθμούς, αλλά προηγείται λόγω της νικης του.
Στις πίσω θέσεις της δεκάδας, ο Μαρκ Μαρκέθ μονομαχούσε με τον αδελφό του για την έκτη τελικά θέση, που θα ήταν όγδοη αν ο Τζακ Μίλλερ δεν είχε πέσει παίρνοντας μαζί του και τον (άτυχο) Μιρ, στη μάχη τους για την τρίτη θέση του βάθρου. Και βέβαια, αυτός δεν ηταν ο «γνωστός» Μαρκέθ που θα πεταγόταν απο την ένατη θέση της εκκίνησης στην κορυφή και θα πήγαινε όλες τις στροφές «με το πλάϊ», αλλά ένας αναβάτης που είχε πέσει στις δοκιμές χτυπώντας το κράνος του (έχοντας το άγχος επιστροφής της διπλωπίας), και δεν ήθελε να ξαναπέσει.
Απο την 23η θέση όμως, ο Ρινς τερμάτισε τέταρτος! Και απο την 25η, ο Μπανιάϊα (που πληρώνει το «πουσάρισμα» που του είχε κάνει ο Τύπος πέρυσι χρίζοντάς τον μελλοντικό πρωταθλητή), ανέβηκε όγδοος, έχοντας επίσης μια άσχημη πτώση στις δοκιμές που τον οδήγησε στο νοσοσκομείο για εξετάσεις. Και αυτά όλα σημαίνουν, ότι ο κάθε αναβάτης αντιδρά διαφορετικά μπροστά στο τίμημα που πρέπει να πληρώσει για μια θέση. Αλλοι το ξεπερνούν, άλλοι δεν το λογαριάζουν (και πιέζουν, και πέφτουν, σαν τους 7 που έπεσαν στον αγώνα με τον Μπαστιανίνι, τον Μαρτίν και τον Μπίντερ ανάμεσά τους), και άλλοι αρχίζουν να το υπολογίζουν σοβαρά.
Ετσι, ο αγώνας ήταν υποθεση Κουαρταραρό. Που πέρασε τον Μιρ που είχε προηγηθεί στην εκκίνηση, και οδηγώντας σαν «μετρονόμος» (όπως ο Λορένθο, όταν έφευγε μπροστά με την Μ1) άνοιξε σταδιακά διαφορά πάνω απο 5’’, ενώ δύο Ducati πήγαιναν για τις άλλες θέσεις του βάθρου: Ο εξαιρετικός (poleman) Ζαρκό που μετά τη μέση του αγώνα επεβλήθη χωρίς μεγάλη δυσκολία του Μιρ για δεύτερος, και ο αγχωμένος Μίλλερ που παρά την δύναμη της Ducati δεν «προλάβαινε» να περάσει τον Μιρ στην ευθεία γιατί ο οδηγός της Suzuki κέρδιζε στα φρένα για την στροφη Νο 1. Μια προσπάθεια, δυο προσπάθειες, την τρίτη ο Μίλλερ επέμεινε και αντι να μείνει πισω απο τον Μιρ (που είχε την σωστή γραμμή για την δεξιά στροφή που ακολουθούσε) βρέθηκε πλάϊ του σε λάθος σημείο, ώστε μόλις πήγε να στρίψει έπεσε, παρασύροντας και τον πρωταθλητή του 2020. Στο βάθρο, στη θέση τους, ανέβηκε ο Α. Εσπαργκαρό με την Αprilia, μια ακόμα δυνατή εμφάνιση για ένα «δίδυμο» που έχει δουλέψει και παλέψει πολύ για να πλησιάσει στην κορυφή.
Και ερχόμαστε τώρα στον τίτλο του άρθρου, που αφορά τις δοκιμές, ιδίως της Παρασκευής και την «κριτήρια» FP3 του Σαββάτου. Γιατί εκεί όλοι πίεσαν, παρά την επικινδυνότητα της βρεγμένης πίστας (με καταρρακτώδη βροχή κατα περιόδους). Και εκεί φάνηκε καθαρά, ότι «αυτοί οι τύποι» που αγωνίζονται στο ΜotoGP, και οι πιο παλαιοί και πιο έμπειροι αλλά και οι νέοι που απο rookies φτάνουν μέσα σε μια χρονιά να κερδίζουν και να πρωταγωνιστούν, είναι πραγματικά επαγγελματίες απο άλλο πλανήτη! Που σε συνθήκες απίστευτες, και δύσκολες ακόμα και για σβέλτη κίνηση με μοτοσυκλέτα, οδηγούν οριακά τα θηρία των 300 ίππων και 360 χ.α.ω., ΜΗ ΔΙΣΤΑΖΟΝΤΑΣ (ή πιο σωστά γνωρίζοντας ότι μπορεί) να πέσουν! Και όλοι ΞΕΡΟΥΝ, ότι μια πτώση μπορεί να σημαίνει τρέξιμο στα πιτς «για να πάρεις τη δεύτερη και να συνεχίσεις», ή φορείο, νοσοκομείο, πόνο, εγχείρηση και εκτός για κάποιους μήνες. Το γνωρίζουν πολύ καλά. Το βλέπουν συνεχώς να συμβαίνει γύρω τους. Εχει συμβεί στους ίδιους. Και, το σκέφτονται – δεν το σκέφτονται (ποιός μπορεί να ξέρει), το γεγονός είναι ότι το κάνουν. Τολμούν να ψάξουν τα όρια, σε συνθήκες με τις οποίες, κανονικά, δεν θα έπρεπε να βρίσκονται στη πίστα, για να κερδίσουν μία, δύο ή τρείς θέσεις στην εκκίνηση. Και παρά τις προσπάθειές τους δεν το καταφέρνουν όλοι, δεν το καταφέρνουν πάντα. Και πέφτουν. Οπως έπεσαν, όλοι σχεδόν, στις δοκιμές του Πορτιμάο, με απανωτά high siding. Και ευτυχώς, οι μοναδικές «ζημιές» ήταν σε μοτοσυκλέτες και σε χαμένες θέσεις του grid.
Βλέπαμε, το Σαββατο το πρωϊ, στη βροχή, τον Πορτογάλο «εθνικό ήρωα» και νικητή του πρώτου Πορτιμάο του 2020, τον Μιγκέλ Ολιβέϊρα, να προσπαθεί για τον χρόνο που θα τον έβαζε στη δεκάδα του Q2 στην πίστα «του». Ο άνθρωπος έφευγε στον αέρα με δύο εκατοντάδες χιλιόμετρα και ανάποδο τιμόνι, και μόλις ο πίσω τροχός έβαζε τα 300 άλογα στην πλημμυρισμένη άσφαλτο, επιτάχυνε με τον εμπρός τροχό στον αέρα, πάντα με ανάποδο, για ατέλειωτα μέτρα μέχρι να πατήσει κάτω η RC 16. Και αυτό το έκανε συνεχώς, με καταρρακτώδη βροχή, και έγραψε τον πρώτο χρόνο σε εκείνη την περίοδο, αλλά ξεκίνησε τέταρτη σειρά, παρά την τρομερή προσπάθεια.
Τι είναι λοιπόν «αυτοί οι τύποι»; Κορυφαίοι, ταλαντούχοι, γρήγοροι και μοναδικοί πλέον (λόγω της εμπειρίας που αποκτούν με τις συγκεκριμένες μοτοσυκλέτες), οι οποίοι κάθε στιγμή και σε κάθε περίσταση αποδεικνύουν και δικαιώνουν το ταλέντο τους και τον επαγγγελματισμό τους. ‘
Απόλυτος σεβασμός!
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ
- Fabio Quartararo (Monster Energy Yamaha MotoGP)
- Johann Zarco (Pramac Racing) + 5.409
- Aleix Espargaro (Aprilia Racing) + 6.068
- Alex Rins (Team Suzuki Ecstar) + 9.633
- Miguel Oliveira (Red Bull KTM Factory Racing) + 13.573
- Marc Marquez (Repsol Honda Team) + 16.163
- Alex Marquez (LCR Castrol Honda) + 16.183
- Francesco Bagnaia (Ducati Lenovo Team) + 16.511
- Pol Espargaro (Repsol Honda Team) + 16.769
- Maverick Viñales (Aprilia Racing) + 18.063